บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 320

บทที่ 320 บุตรนอกสมรส

บนเวทีร้องแสดงละคร ผู้คนรอบกายดูกันอย่างตั้งอกตั้งใจ กู้อ้าวเวยอาจจะดื่มสุราเมื่อวานเยอะไป แล้วยังคลั่งกับซ่านจินจื๋อตลอดคืน เพียงได้ยินเปิดการแสดงก็ฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ชิงต้ายทอดถอนใจ กุ่ยเม่ยรู้สึกว่านางไร้พัฒนาการสิ้นดี ไม่รู้จักการเสพสุขเสียบ้าง

กลายเป็นซ่านว่าจินจื๋อที่อิงแอบอยู่ข้างๆ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าละครร้องมีความสนุกสนานอยู่หลายส่วน

จนคณะละครกลับไปจนหมด หลิ่วเอ๋อร์จึงได้มาที่จวนอ๋อง กู้อ้าวเวยที่ไม่ได้ยินเสียงจึงตื่นอย่างช้าๆ บังเอิญเห็นในมือหลิ่วเอ๋อร์ถือกล่องข้าวเข้ามาวางไปตรงหน้านาง “หม่านเทียนซิง”( หม่านเทียนซิง ความหมาย ดาวพร่างนภา)

กู้อ้าวเวยลืมตัวชั่วครู่ หม่านเทียนซิงนี้เป็นของว่างขึ้นชื่อของเมืองเทียนเหยียน แต่น่าเสียดายที่นางไม่มีเวลาไปต่อแถว คาดไม่ถึงว่าวันนี้หลิ่วเอ๋อร์เอามาส่งให้ถึงที่

“พวกเจ้าตรวจพบอะไรบ้าง?” ซ่านจินจื๋อเอ่ยถาม

กู้อ้าวเวยเปิดกล่องอาหารรับผิดชอบเพียงการกิน

“เรียนท่านอ๋อง ที่จริงได้ตรวจพบบางสิ่ง”ยามที่หลิ่วเอ๋อร์มองไปยังซ่านจินจื๋อได้ปรับท่าทางหวนเป็นปกติเหมือนยามที่อยู่ในทิงเฟิงโหลว พลันแย้มยิ้มแล้วหยิบสมุดเล่มหนึ่งส่งให้เขา

กู้อ้าวเวยชำเลืองมองขณะที่ซบไหล่ของซ่านจินจื๋อ พลันคิ้วขมวดมุ่น

ชื่อในสมุดเล่มนี้ จริงๆแล้วได้เขียนชื่อเหล่าอนุภรรยาของกู้เฉิง แต่เรื่องที่น่าสนใจก็คือ อนุภรรยามากมายเหล่านี้เป็นบุตรสาวนอกสมรสของครอบครัว หรือไม่ก็คุณหนูประวัติขาวสะอาด ตอนนั้นคนที่ตั้งครรภ์แล้วถูกเลิกรามีสองคน และทั้งคู่ต่างก็คลอดบุตรชาย

“คนเยอะขนาดนี้ แต่มีเพียงแม่เส็กคนเดียวที่คลอดบุตรสาว” กู้อ้าวเวยคิ้วย่นขึ้นเรื่อยๆ “เขานำบุตรสาวรั้งไว้ข้างกายเป็นโล่กำบัง ดีกับกู้จี้เหยาถึงเพียงนั้น อาจเป็นเพราะมโนธรรมในใจถึงได้ตามใจจนเหลิง”

ผลก็คือกู้จี้เหยาขาดความเข้าใจทางสังคม หัวจิตหัวใจสักนิดก็ไม่มี อารมณ์ล้วนเขียนอยู่บนใบหน้า

“แล้วเขามีบุตรชายทั้งหมดกี่คน”กู้อ้าวเวยยิ่งดูยิ่งปวดหัว จึงเบือนหน้าหันไปกินขนม

“นับดูแล้วมีประมานห้าราย ที่โตสุดคลับคล้ายจะแก่กว่าท่านสี่ถึงห้าปี ที่เล็กสุดคล้ายว่าจะอายุเท่ากันกับคุณหนูรอง”หลิ่วเอ๋อร์นิ่วหน้า หากมิใช่ว่ากู้อ้าวเวยสังเกตถึงจุดนี้ แม้กระทั่งทิงเฟิงโหลวยังไม่อาจยุ่มย่ามเรื่องประหลาดแบบนี้ได้ “ไม่เพียงเท่านี้ บิดาท่านคล้ายว่ายังเหมาบ้านข้างนอกไว้สองสามหลัง ล้วนเป็นหญิงสาวเยาว์วัย ลูกของพวกเขาที่กำเนิดมาก็มีไม่น้อย”

กู้อ้าวเวยพลันเบิกตากว้าง แม้แต่ซ่านจินจื๋อก็ยังรู้สึกถึงความเหลือเชื่อ

“ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าตัวเขาเป็นฝ่าบาทน่ะ ถึงได้แผ่กิ่งก้านสาขาเช่นนี้”กู้อ้าวเวยระบายอารมณ์ออกมา

แต่แบบนี้แล้ว นางในที่สุดก็ได้รู้เป็นคนโกหกปลิ้นปล้อน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรักท่านแม่ และเก็บตนไว้เพียงเพราะเป็นบุตรสาวที่มารดาให้กำเนิดเท่านั้น อีกอย่างทายาทเขามากมาย คนเหล่านั้นถูกส่งไปเป็นอนุที่คฤหาสน์องค์ชายรอง อาจจะไม่ใช่สาขา มีความเป็นไปได้ที่เป็นน้องสาวของนาง

เรื่องนี้ทำให้ปวดหัวยิ่งนัก

“ยังมีเรื่องที่แปลกประหลาดมาก” หลิ่วเอ๋อร์หัวร่อเบาๆพลันกล่าวต่อ “ระหว่างทางที่ข้าน้อยมา คล้ายกับมีคนติดตามข้าน้อยอยู่ตลอด ข้ากลัวว่าจะเป็นคนของเฉิงเสี้ยง ครั้นแล้วจึงนำสมุดรายชื่อสาวๆในหอพวกเราโยนไว้ที่นั่น ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องหรือไม่?”

ซ่านจินจื๋อกับกู้อ้าวเวยสบตากัน กลับคิดว่ามีความเป็นไปได้มากที่สุดน่าจะเป็นคนขององค์ชายรองซ่านเฉิงเจ๋

“เจ้าทำถูกแล้ว เรื่องนี้ต้องขอบคุณมาก” กู้อ้าวเวยแย้มยิ้มพลันขยิบตาใส่นาง หลิ่วเอ๋อร์รู้ความจึงรีบยอบกายจากไป

ซ่านจินจื๋อส่งตนไปตามหาบุตรชายทั้งห้าที่อายุโตกว่า คอยดูว่ามีท่าทีใดๆหรือไม่

ทำให้หยินเอ่อ์ฉุนเฉียวจนกระทืบกีบม้า เหล่าข้ารับใช้จึงรีบนหยินเอ่อไปผูก เพื่อเลี่ยงการทำร้ายผู้คน

สองชั่วยามต่อมา ข่าวที่องค์ชายรองถูกตำหนิลือออกมาจากวังหลวง องค์ชายรองต้องออกหาประสบการณ์ยังอำเภอชนบทที่ห่างไกล ชัดเจนว่าฝ่าบาททรงไม่พอพระทัยในตัวเขาอย่างมาก ส่วนการกักบริเวณอ๋องจิ้งกับองค์ชายสี่ได้ถูกยกเลิกไป

ถึงกระนั้น องค์ชายสี่ก็ยังถูกส่งไปยังด่านชายแดนเพื่อจัดการงานสำคัญ ออกเดินทางทันที ไม่อาจชักช้าแม้แต่เค่อเดียว

มีซ่านจินจื๋อเพียงผู้เดียวที่กลับมาอย่างปลอดภัย และยังมีความสัมพันธ์อันดีกับราชทูตประเทศเอ่อตาน ทั้งส่งเสริมเรื่องอภิเษกสมรสระหว่างสองแคว้นแล้วยังได้รับรางวัลพระราชทาน เมื่อหันมามองกู้เฉิงเสี้ยงและหลักฐานที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง จบลงด้วยการตัดศีรษะประจาน โชคดีที่คนในครอบครัวไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ยังดีที่มีความสัตย์ซื่อครอบครัวฝั่งมารดาของกู้ฮูหยิน จึงละเว้นโทษตายแต่ยังถูกส่งไปชายแดน จึงเป็นลมสลบไป ณ ตรงนั้น

ตลอดทั้งคืน ทั่วทั้งเมืองราชสำนักเทียนเหยียนพลิกฟ้าพลิกดินเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งมโหฬาร ทำให้ผู้คนรับกันไม่หวาดไม่ไหว

ในเช้าตรู่ของวันถัดมา กลายเป็นว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่พบเห็นซ่านจินจื๋อกำลังขี่ม้า พาพระชายาจิ้งไปจากเมืองเทียนเหยียนโดยลำพัง ด้านหลังของพระชายาจิ้งยังสะพายตะกร้ายาเปล่าไปด้วยหนึ่งใบ

บนยอดเขาในตอนเช้าตรู่ยังมียังพอมีเมฆหมอกอบอวล กู้อ้าวเวยก้มหน้าขุดสมุนไพร แต่ยังไม่ลืมที่จะหัวเราะเยาะซ่านจินจื๋อ “หากให้บริวารของท่านรู้ว่าท่านมาเก็บสมุนไพรแก้ไอเป็นเพื่อนข้า เกรงว่าจะต้องเข้ามาห้อมล้อมไชโยข้าแน่”

“เจ้าสู่รู้นักนะ”ซ่านจินจื๋อจนปัญญา ใบหน้านั้นยังคงไร้อารมณ์ กลับนำสมุนไพรที่ขุดออกมาได้โยนเข้าตะกร้าไม้ไผ่ พลันคว้าตะกร้าไม้ไผ่นั่นขึ้นมาแล้วสะพายด้วยตนเอง

กู้อ้าวเวยส่งเสียงหัวเราะเริงร่า ทว่าซ่านจินจื๋อกลับไม่โมโห มุ่งหน้าเดินขึ้นเขาเป็นเพื่อนนางทีละก้าว ทีละก้าว

“ท่านอ๋องไม่เคยคิดออกไปโลดแล่นมาก่อนบ้างหรือ? ได้ยินว่าทิวทัศน์ที่เป่ยโม่นั้นงดงามมาก ยังมีสุราเซาเตาจื่อกับกับบะหมี่เอ็นเนื้อต้นตำรับอีกด้วย”กู้อ้าวเวยยืนอยู่ริมผา กางแขนทั้งสองต้อนรับพระอาทิตย์ยามอรุนรุ่ง

“ตอนนี้ก็มีคิดนิดหน่อย”ขณะซ่านจินจื๋อมองเงาแผ่นหลังของนาง มุมปากกลับยกขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัว