บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 4

บทที่ 4 พบวิธีรักษาโรค

“เพล้ง!”

ถ้วยชาตกแตกกระจายอยู่บนพื้น น้ำชากระเซ็นเปียกรองเท้าของกู้อ้าวเวย

“คุณ…..คุณหนู……” หยินเชี่ยวก้มคุกเข่ากุลีกุจอเก็บเศษที่แตกกระจายบนพื้น เศษซากบาดนิ้วมือจนเป็นแผล เลือดหยดเป็นดวงบนเศษซากถ้วยชาช่างขัดตาเสียกระไร เมื่อเก็บชิ้นส่วนที่แตกกระจายเรียบร้อย หยินเชี่ยวก็ลุกขึ้นมองกู้อ้าวเวยด้วยความกังวล เอ่ยปากด้วยความระมัดระวัง “บ่าว...บ่าวไม่ทราบว่าซูพ่านเอ๋อร์อาศัยอยู่ที่ใด คุณหนูท่านต้องการหาคุณหนูซูหรือเจ้าคะ?”

กู้อ้าวเวยพยักศีรษะ สำหรับความลนลานและไร้มารยาทของหยินเชี่ยวเมื่อสักครู่นี้ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

แต่งให้กับผู้ชายเศษสวะวันสามก็ถูกผู้ชายเศษสวะนั่นทำร้ายแล้วสองครั้ง หลั่งเฃือดมากมายปานนั้นเพื่อนางซูพ่านเอ๋อร์ เป็นธรรมดาที่นางจะสนใจใคร่รู้ว่าผู้หญิงประเภทใดที่สามารถทำให้ผู้ชายสวะอย่างซ่านจินจื๋อปัญญาอ่อนเช่นนี้

อาการบาดเจ็บทั่วร่างของนางล้วนเกิดจากซูพ่านเอ๋อร์ แล้วนางจะไม่ไปเยี่ยมเยียนได้อย่างไร

มองดวงดาวนอกหน้าต่างที่กำลังคืบคลานผืนราตรี กู้อ้าวเวยยิ้มเย็น

ภายในวิหารฉู่หยุ้น ซ่านจินจื๋อกำลังจ้องมองเมี่ยวหานนำโลหิตหัวใจที่เขานำกลับมาผสมเข้ากับวัตถุดิบยาปรุงเป็นยาตันให้ซูพ่านเอ๋อร์ทานลงไป จึงค่อยวางใจ

ค่อยๆประคองซูพ่านเอ๋อร์เข้าในอ้อมกอด จุมพิตกระหม่อมของซูพ่านเอ๋อร์ จิตใจเดิมที่ว้าวุ่นจึงค่อยรู้สึกสงบลง

“พี่จื๋อ…..” ซูพ่านเอ๋อร์ที่ซบอยู่ในอ้อมแขนซ่านจินจื๋อ สวมชุดสีทั้งร่างดูราวกับเทพธิดาก็มิปาน พลางเงยหน้าขึ้นมองบุรุษที่อยู่ด้านหลัง รอยยิ้มในดวงตาเจิดจ้าดุจดั่งดวงดาว

“พ่านเอ๋อร์”โชคดีที่เจ้าไม่เป็นไร โชคดีจริงๆ” พลางนำศีรษะซูพ่านเอ๋อร์ซบเข้าที่ไหล่ สูดดมกลิ่นบรรยากาศอันคุ้นเคย ซ่านจินจื๋อส่งเสียงกระซิบไม่หยุดหย่อน “พ่านเอ๋อร์ อย่าได้จากข้าไปตลอดกาล”

เนื่องจากสาเหตุการใช้ยาเป็นเวลานาน บ่ารางของซูพ่านเอ๋อร์จึงมีกลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ

“ถอนคำพูดไร้สาระเสีย!” พลันตัดบทของซูพ่านเอ๋อร์ด้วยไม่สบอารมณ์ ใช้นิ้วมืดปาดหยดน้ำที่หางตาของซูพ่านเอ๋อร์ ซ่านจินจื๋อให้คำมั่นสัญญาอ่อนโยนทว่าจริงจัง “พ่านเอ๋อร์ เจ้าวางใจเถิด แม้จะต้องพเนจรสุดขอบฟ้าสิ้นมหาสมุทร ข้าก็จะต้องหาวิธีมารักษาเจ้าให้จงได้ เจ้าจะต้องสามารถอยู่เคียงคู่กับข้าไปจนแก่เฒ่า พวกเราจะต้องให้กำเนิดบุตรของพวกเราสักหลายคน”

“พี่จื๋อก็…..” เมื่อได้ยินว่าซ่านจินจื๋อพูดว่าต้องการมีบุตรกับนาง ซูพ่านเอ๋อร์พลันเขินอายจนหน้าแดง นำศีรษะซุกเข้าไปในอ้อมกอดซ่านจินจื๋อมิยอมโผล่ออกมา เพียงแค่ใบหูที่แดงก่ำก็สามารถอธิบายได้ว่ายามนี้นางรู้สึกไม่ดีเท่าใดนัก ด้วยท่าทีเช่นนี้ดูเหมือนหัวใจของซ่านจินจื๋อจะขยับไหว ยื่นมือออกมาเลื้อยควานบนร่างซูพ่านเอ๋อร์

พลันมีเสียงเคาะประตูขัดจังหวะเรื่องดีงามของซ่านจินจื๋อ

“เรียนท่านอ๋อง……” เสียงของเมี่ยวหานดังขึ้นอยู่นอกประตู ซ่านจินจื๋อมุ่นคิ้วด้วยความไม่สบอารมณ์ แต่ยังพลิกร่างลงจากเตียงเดินไปเปิดประตู มองดูเมี่ยวหานในชุดสีคราม ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้วเอ่ยปากถาม “ดึกป่านนี้มีเรื่องอันใด?”

หึ! จะดีที่สุดหากเขามีธุระสำคัญ มิฉะนั้นที่มารบกวนเรื่องดีงามของเขาจะต้องโดนไม่พอใจเป็นแน่

“ข้าพบวิธีการรักษาคุณหนูซูแล้วพะยะค่ะ”