บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 48

ตอนที่ 48 นำคนตายมา

หลังจากฟังคำพูดของเซียวไห่แล้ว ซ่านจินจื๋อก็ครุ่นคิด เขาเกลียดกู้อ้าวเวยเสมอ และเขาไม่ชอบให้นางหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ แต่ทว่าพอคิดดู นางถูกวางยาพิษก็คงล้างพิษได้ นางสามารถฆ่าและช่วยชีวิตผู้คนได้ พฤติกรรมของนางไม่ได้อยู่เพียงน้อยนิด นางสามารถรับมือกับราชินีได้อย่างง่ายดาย

หากไม่เห็นนางเป็นชายา นี่ล้วนเป็นตัวหมากรุกที่มิเลว "ท่านลุง ท่านเอาเลือดของนางไปหรือไม่?" ซ่านเชียนหยวนเอ่ยขึ้นมา

"ใช่ เพลานั้นซูพ่านเอ๋อกำลังจะตายและนางก็มีเลือดของหลิ่งหนานตระกูลหยุน เลือดบนร่างกายของนางล้วนเป็นยาที่ยอดเยี่ยม" เสียงของซ่านจินจื๋อไม่ได้ผันผวน ฟังดูแล้วราวกับว่าเรื่องราวนี้นั้นเป็นเรื่องปกติ

ซานเชียนหยวนสูดลมหายใจ และเซียวไห่ที่อยู่ข้างเขาก็ทำอันใดไม่ถูก

ดูเหมือนว่าจะจำได้ว่าผู้ดูแลบอกว่าทุกสิ่งเหล่านี้ล้วนออกมาจากประตูของซ่านจินจื๋อ ซ่านเชียนหยวนตัวสั่นเทาอย่างช่วยมิได้ ซ่านจินจื๋ออาจโหดร้ายต่อพระชายาของเขา และเขาก็ยังเป็นองค์รัชทายาทที่สามารถสืบทอดบัลลังก์

ถ้าวันหนึ่งซ่านจินจื๋อต้องการบัลลังก์ และเขากลายเป็นอุปสรรค ...

ซ่านเชียนหยวนไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงทำเพียงหาเหตุผลที่จะจากไป แต่ในใจเขารู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมแทนกู้อ้าวเวย

"ท่านอ๋อง แม้แต่ยามที่ปกป้องรอบ ๆ ตัวของท่านก็ไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเหตุใดท่านจึงมีความเห็นกับพระชายาเช่นนั้น แต่ข้าก็ยังอยากจะเอ่ยในฐานะเพื่อน ในชีวิตของท่าน ท่านกล้าหาญและดุร้าย แต่ปฏิบัติต่อคนสนิทอย่างใจดี แล้วเหตุใดท่านมิปฏิบัติต่อชายาด้วยความสุภาพบ้างเล่า เหตุใดจึงปฏิบัติต่อนางเหมือนเป็นหมากรุก" เซียวไห่เอ่ยเบา ๆ

เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของซ่านจินจื๋อเสมอ เขาสามารถให้คำแนะนำที่เหมาะสม

"ไม่มีทาง พวกเจ้าทุกคนถูกนางหลอกแล้ว เหตุใดพวกเจ้าจึงต้องเอ่ยแทนนางกันทีละคน?" ซ่านจินจื๋อเอ่ยอย่างแปลกใจ

เพียงไม่กี่วัน เหตุใดทุกคนจึงต้องเอ่ยแทนนาง?

"ข้าไม่ค่อยมีการสื่อสารกับพระชายาเท่าใดนัก เพียงแต่คิดแทนท่านอ๋อง ท่านสามารถรักแม่นางพ่านเอ๋อได้ แต่ทว่าในโลกใบนี้ ไม่มีสิทธิ์ใดยิ่งใหญ่ไปกว่าบัลลังก์อีกแล้ว เพียงแค่ได้นั่งอยู่บนบัลลังก์ ท่านก็สามารถให้แม่นางพ่านเอ๋ออยู่กับท่านได้ และพระชายาอาจกลายเป็นอาวุธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของท่านได้ "คำพูดของเซียวไห่เบาลง และเขาก็ออกจากห้องไป

ซ่านจินจื๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้สึกหมดหนทาง เซียวไห่เคยโน้มน้าวใจเขามาก่อน และเขาก็เคยมีเมตตาต่อกู้อ้าวเวย แต่เพียงคำพูดของพ่านเอ๋อเพียงคำเดียว หลังจากกลับจวน เขาก็ไม่ชอบความไร้ยางอายของอีกอย่างสมบูรณ์ และด้วยอคติ มันจึงไม่สามารถถูกกำจัดได้ บางทีเขาควรใจเย็น ๆ และคุยกับนาง

จนกระทั่งเวลาเย็นของวันรุ่งขึ้น เมี่ยวหารก็ออกมาจากห้องและส่ายหัวของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า "พิษทั้งสองบนร่างกายของพระชายานั้นปะปนกัน ข้าน้อยไม่มีทางที่จะล้างพิษได้ ทำได้เพียงลดพิษชั่วคราว เพียงแต่....ถ้าพระชายาไม่มียาแก้พิษภายในสองปี ข้าน้อยเกรงว่า... "

ทันทีที่คำพูดนี้ถูกเอ่ยขึ้น หยินเชี่ยวก็หายใจไม่ออก

มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังออกมาจากห้อง กู้อ้าวเวยสวมเพียงอาภรณ์บาง ๆ เดินออกมา แม้ว่าแผลที่คอของนางจะไม่มีเลือดออก แต่มันกลายเป็นสีม่วงอมเขียวเพราะยา

"ถ้ามีดไม่ได้แทงลงบนคอของข้า คาดว่าก็ยังคงปลอดภัย" นางเงยหน้าขึ้นมองซ่านจินจื๋อพลางหัวเราะเบา ๆ "อย่างไรเสียข้าก็จะตายในเร็ว ๆ นี้ แล้วเหตุใดจึงไม่ปล่อยข้าไป?

สายตาของซ่านจินจื๋อดูเหมือนจะมองนางออก “มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่สามารถได้รับถุงน้ำดีหงส์และเลือดมังกร มีเพียงแค่เจ้าที่มินำของต่างๆมา ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป”

เขาจนปัญญาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เดิมทีซ่านจินจื๋อยังอยากจะเอ่ยกับกู้อ้าวเวย ดูแล้วในเวลานี้กลับใช้ไม่ได้ เขาจึงทำได้เพียงนำเซียวไห่กลับจวน เขานั่งลงบนรถม้า เซียวไห่มองเขา “ดูเหมือนว่าท่านทำลายจิตใจของนางโดยสิ้นเชิง”

“นำคนตายมาที่นี่ก็พอแล้ววาจาที่ผลออกมาล้วนเย็นชาเสมอ

“เรื่องราวเพียงแค่สาม แต่พระชายากลับมีผลที่ลึกซึ้ง ต่อไปถ้าท่านมิใช้นาง ก็มิสามารถมองนางเป็นดังศัตรูได้” ในใจของเขาล้วนมีความรู้สึกมิดีอยู่ เซียวไห่อดไม่ได้ที่จะหมุนศีรษะกลับไปมองร้านยาเหย้านั้นอีกครั้ง”

“ทุกที่เต็มไปด้วยหญิง ก็สามารถมีพายุขนาดใหญ่ที่ถูกก่อให้เกิดขึ้น นางมีความสามารถในการเอาชนะใจผู้อื่น” ซ่านจินจื๋อเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา ในใจของเขากลับมีอาการคันเล็กน้อย ราวกับว่ามีสิ่งของอันใดหยั่งรากอยู่ภายใน

เมื่อกลับมายังจวนอ๋องจิ้ง ซูพ่านเอ๋อก็เฝ้ารออยู่ก่อนแล้ว ในกลางคืนที่เงียบสงบและหนาวเย็นเช่นนี้ นางสวมใส่เพียงแค่ผ้าบางๆและยืนอยู่ใต้ต้นไม้ เมื่อเห็นซ่านจินจื๋อก็พรวดพราดเข้ามาพลางเอ่ยถามเสียงเบา “ท่านพี่จื๋อ เหตุใดจึงเพิ่งกลับมาเอาป่านนี้เพคะ ดอกไม้ในสวนแห่งนี้เกือบจะบอกลาแล้ว”

“ถึงฤดูร้อนมาถึง เจ้าก็มิสามารถสวมใส่เพียงแค่อาภรณ์บางๆเช่นนี้ได้ ซ่านจินจื๋อก้าวขึ้นไปด้านหน้าและดึงคนตรงหน้าเข้าสู่อ้อมกอด

ใบหน้าของซูพ่านเอ๋อเปลี่ยนเป็นสีแดง นางเอ่ยปากออกมา “ท่านพี่จื๋อ” น้ำเสียงนี้มักจะทำให้เขาเลือดในกายสูบฉีด แต่ทว่าเพลานี้กลับไม่รู้สึกอันใดกับสิ่งนี้” บาดแผลนั้นที่ลำคอของกู้อ้าวเวยยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเขา ซ่านจินจื๋อก็ทำเพียงโอบกอดบุคคลในอ้อมแขนและบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้นางฟัง

“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? ซูพ่านเอ๋อตื่นตระหนก แต่อีกใจหนึ่งนางก็อดคิดถึงสิ่งที่กังวลเกี่ยวกับมิได้ พลันนางก็ร้องไห้ออกมา ช่างน่าสงสารเป็นอย่างมาก “ท่านพี่จื๋อรู้สึกชอบท่านพี่กุ้อ้าวเวยแล้วหรือ? เหตุใดจึงสนใจความเป็นตายของนางเช่นนี้?”

“แม้ว่าข้าจะเกลียดชังนาง นางก็ช่วยเหลือข้า” ซ่านจินจื๋อเอ่ยอย่างจนปัญญา