บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 521

บทที่521 พักผ่อนสักครู่

บาดแผลจากการลงแส้ด้านหลังกับแผลที่ใต้ไหปลาร้าดีหมดแล้ว เหลือเพียงแต่รอยแผลเป็นน่ากลัวที่ยังไม่หายไป

เมื่อดูอย่างละเอียดบนตัวกู้อ้าวเวยยังมีบาดแผลเล็กๆน้อยๆอีกมาก แต่บาดแผลหนักๆแทบจะทั้งหมดนั้นมาจากตำหนักอ๋องจิ้ง ซ่านจินจื๋อเปลี่ยนยาให้นางอย่างเงียบขรึมแล้วค่อยๆใส่เสื้อผ้าให้

“ถ้าข้าเป็นเจ้าจะไม่มีทางให้โอกาสผู้ชายได้เข้าใกล้เช่นนี้”

กู้อ้าวเวยรู้สึกแปลกใจกับคำพูดของซ่านจินจื๋อก้มหัวลงจัดการปกเสื้อตนเอง: “ความรักเป็นสิ่งแปลก วันนี้ถ้าท่านเกิดเปลี่ยนใจไปจากข้า ข้าก็จะไม่พูดอะไร”

“แต่โอกาสนี้ช่างล้ำค่ายิ่งนัก”ซ่านจินจื๋อโอบนางเข้าอ้อมแขน: “ข้าไม่รู้ว่าจะชดใช้ให้เจ้าอย่างไรดี”

“งั้นก็บอกข้าเรื่องข่าวองค์ชายสามตีเมือง”กู้อ้าวเวยผลักเขาออกแต่ก็ยังข้ามตัวเขาแล้วใส่รองเท้าให้เรียบร้อย: “ข้ารู้ว่าเมื่อวานเย็นฉูห้าวจากไปแล้วแต่พวกท่านก็ไม่มีใครยอมบอกข้าเรื่องแนวตะเข็บชายแดน”

“ข้าถามหมอแล้วว่าอาการปวดหัวอาจเป็นเพราะเจ้ากดดันมากไปต้องพักผ่อน”ตอนนี้ซ่านจินจื๋อเหมือนกับหมาตัวใหญ่ที่เกาะคนหนึบ โอบเอวกู้อ้าวเวยจากด้านหลังแล้วคลอเคลียเบาๆ: “นอนอีกสักพักไหม?”

“ครั้งนี้ข้านอนนานพอแล้ว” กู้อ้าวเวยหันข้างมือข้างหนึ่งก็กดหน้าเขาไว้: “การเดินทางกลับมาของพวกเราครั้งนี้ใช้เวลาไปไม่น้อยแต่ข้ากลับไม่ได้เสียงลมใดๆนี่ใช่การชดเชยที่เมื่อก่อนท่านพูดไม่ดีหรือไม่?”

 “นับว่าใช่ก็ได้”ซ่านจินจื๋อลุกขึ้นยืนแต่สองมือก็ยังไม่ออกจากเอวของอีกฝ่าย: “รอจนพวกเขาทำให้สถานการณ์มั่นคงแล้วค่อยว่ากันอีกทั้งข้าก็จะให้กู้เฉิงรู้ถึงสาเหตุที่องค์ชายสามเคลื่อนพลนั้นเป็นเพราะซูพ่านเอ๋อคอยประสานงานอยู่ในแคว้นเจียงเยี่ยน”

“ดูเหมือนท่านตั้งใจจะจัดการเขาจริงๆ” กู้อ้าวเวยหัวเราะเบาๆโดยไม่สนใจว่าข้างหลังยังมีผีเกาะอยู่เพียงแค่ไปล้างหน้าล้างตาเดินอ้อมฉากกั้นแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดๆก่อนจะออกประตู: “เรื่องพวกนั้นยกให้ท่านจัดการข้าจะไปหาชิงจือ”

“ได้” ซ่านจินจื๋อยังคงอยู่ในเสื้อผ้ายืนอยู่หน้าอ่างเพื่อล้างหน้า

หลังจากที่ทานข้าวเช้าแล้วกู้อ้าวเวยก็ยิ่งแน่ใจว่าทุกคนไม่ยอมให้นางรู้เรื่องสงครามแม้แต่กุ่ยเม่ยตอนนี้ก็ปิดปากเงียบ เขาเพียงแต่อุ้มชิงจือเดินดูของ มองถนนการค้าที่สงบสุขแล้วก็หอมหน้าผากชิงจือ: “เจ้าชอบคนที่ถูกโซ่ตรวนหรือไม่?”

“ข้าไม่เคยเห็น”จิงชือไม่ค่อยเข้าใจความหมาย

“งั้นเจ้ารู้สึกว่าชิงจื๋อชื่อนี้เพราะไหม??” กู้อ้าวเวยลูบหัวเขาเดินไปทางที่พักและโรงเรียนของเมืองตะวันตก

ชิงจือลูบหัวฟังกู้อ้าวเวยอธิบายความหมายของคำพูดนี้อยู่นานสุดท้ายก็พยักหน้าแล้วตบมืออย่างดีใจ: “ชอบ”

“งั้นวันนี้พวกเราไปฟังชื่อกันดีไหม?” สายตาของกู้อ้าวเวยหยุดอยู่ที่ประตูโรงเรียน สถานที่นี้เป็นที่ที่ฉูหลี่ใช้ชั่วคราว ตอนที่ทหารสองสามนายเห็นนางก็เพียงแค่เปิดทางให้เดิน

“ดี”ชิงจือพยักหน้าอย่างน่าเอ็นดูขืนตัวจะลงจากอ้อมกอดของกู้อ้าวเวยแล้วจับแขนเสื้อนางเดินเข้าไป

ทาสนับพันที่แคว้นเจียงเยี่ยนส่งมาเพิ่งมาถึงเช้านี้

ฮ่องเต้แคว้นเจียงเยี่ยนแม้จะสั่งให้เตรียมชุดที่เหมาะกับพวกเขาแต่โซ่ตรวน ที่ควรถูกปลดออกตอนนี้ยังคงติดแน่นอยู่บนข้อมือของพวกเขา เด็กที่อายุไม่เยอะมีสองสามร้อยคนทั้งหมดถูกจัดให้อยู่ในโรงเรียนที่ค่อนข้างเล็กแทบจะเบียดแน่น

แต่พวกเขาก็เบียดอยู่ด้วยกัน ไม่ไปแตะชิงจือกับกู้อ้าวเวยหัวก็ก้มลงไม่กล้าเงยขึ้น

เด็กชายนั่งอย่างกล้าๆกลัวๆ

ซ่านจินจื๋อจัดการเรื่องการเงิน หลังจากที่ได้รับข่าวไม่น้อยก็กลับมาโรงเรียนก่อนอาหารค่ำเด็กสองสามร้อยคนก็กำลังนั่งกินข้าวที่บันไดหรือเก้าอี้ กู้อ้าวเวยกำลังเขียนใบสั่งยา ชิงจือก็วิ่งไปทั่วถามเหล่าพี่ชายพี่สาวว่าชื่ออะไร

“ไปซื้ออาหารมันๆมา”กลางคืนกอดร่างที่ไม่มีเนื้อ

เฉิงซานหัวเราะแล้วส่งคนไปจัดการ

ด้านนี้ซ่านจินจื๋อก็เดินไปข้างๆนางแล้วหาที่ว่างนั่งลง ถามนางว่า: “ข้าจัดการหนังสือราชการทั้งวัน อาหารเช้ากลางวันเจ้ากินหรือยัง?”

“ท่านนี่ยิ่งเหมือนกุ่ยเม่ยขึ้นเรื่อยๆ” กู้อ้าวเวยเหลือบมองเขา: “กินหมดแล้ว”

“การยึดเมืองด้านนั้นก็นับว่าค่อนข้างสำเร็จ ถึงอย่างไรเสียทั้งสองด้านก็สร้างความกดดันเหมือนกันอีกทั้งก็ได้ประกาศแล้ว ตราบใดที่ทาสเข้าสวามิภักดิ์ ก็จะไม่ฆ่า นี่ก็ตีไปสองวันเป็นเช่นนี้ทาสนับพันก็จะหนีออกมา

ซ่านจินจื๋อพูดจบ การกระทำของกู้อ้าวเวยก็หยุดลง เด็กๆในลานบ้านก็พากันหันมา

“เช่นนั้นก็ยิ่งดี” กู้อ้าวเวยคิดถึงเรื่องทาสแล้วก็หันไปมองเขา: “ตอนแรกท่านคิดฆ่าสองหมื่นคนนั่น ซูพ่านเอ๋อเองก็เคยเป่าหูใช่หรือไม่”