บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 524

บทที่524 กำจัดไฟ

ล่ายเสวียนล็อคเมืองปลดปล่อยทาส

เรื่องนี้สร้างความตกใจให้กับแคว้นใหม่เจียงเยี่ยน กู้เฉิงสูญเสียแม่ทัพแต่ก็เลื่อนตำแหน่งหัวหน้าเผ่าที่รบดีเป็นแม่ทัพแล้วก็จะส่งคนไปปราบปรามล่ายเสวียนแต่ก็รู้มาว่า ล่ายเสวียนได้พาทหารมือดีสองร้อยนายออกเดินทางไกลส่วนเมืองนั้นก็ได้รับการปกป้องอย่างหนาแน่นจากทหารของซ่านจินจื๋อ

แต่ตอนนี้สถานการณ์ของแคว้นใหม่เจียงเยี่ยนยังไม่คงที่ก็ยิ่งไม่อยากไปยั่วยุชางหลาน จึงไม่ไปวุ่นวาย

นอกจากนี้กู้อ้าวเวยกับซ่านจินจื๋อกลับไปที่เมืองหลวงแคว้นเอ่อตาน ซ่านจินจื๋อไม่อยากให้ใครจำได้จึงบอกว่าเป็นคนของกู้อ้าวเวย ส่วนงานหลวงทั้งหมดส่งมอบให้แก่อ๋องจงผิง เรื่องสงครามกลับมอบให้องค์ชายสามและองค์ชายหกก็แม้ต้วนโฉงก็ยังโมโห

ส่วนคนที่จู่ๆก็เปลี่ยนนิสัยตอนนี้กำลังแกะสลักดาบไม้ให้ชิงจือ

ตอนที่กู้อ้าวเวยอุ้มหนังสือการแพทย์เดินเข้ามาก็เห็นฉากนี้จึงใช้มือเดียวอุ้มชิงจือขึ้นมาแล้วเอามาวางไว้ข้างๆอย่างเบาๆ: “ปิดประตูสองสามวันไม่ออกไปไหนแม้แต่จดหมายจากชางหลานส่งมาก็ไม่สนใจก็เพื่อมาทำดาบไม้ให้ชิงจือเนี่ยนะ?”

“ตอนเด็กๆท่านอาจารย์ก็ทำเช่นนี้” ซ่านจินจื๋อไม่ได้ทำงานแกะสลักนาน ตอนนี้เวลาจะแกะสลักด้ามดาบนี้ก็ต้องระมัดระวัง: “ดาบไม้ไม่ได้ใช้เพื่อฆ่าฟันส่วนมาใช้เล่นฝึกซ้อมก็เหมือนกับการตกแต่งดาบให้หรูหราเพียงแต่ไม่ต้องใส่พู่ อย่างงั้นด้ามดาบเล่มนี้ก็ควรตกแต่งเยอะสักหน่อย”

“ข้าไม่ยักรู้ว่าดาบเล่มนี้จะสามารถให้กำเนิดประตูพวกนี้ได้” กู้อ้าวเวยแตะๆคางแล้วจูบหน้าผากชิงจือ: “วันนี้คุณครูที่โรงเรียนสอนอะไรบ้าง?”

ชิงจือถึงจะพูดขึ้นมาเบาๆกู้อ้าวเวยก็ฟังอย่างตั้งใจ ด้านซ่านจินจื๋อก็ทำงานแกะสลักในมืออย่างตั้งใจ

ความสัมพันธ์ของฉูหลี่และหยุนหว่านผ่อนคลายลงไปไม่น้อย กำลังถือกล่องข้าวเข้ามาก็เห็นว่าครอบครัวสามคนนี้ดูไม่เหมือนเป็นราชวงศ์แต่เหมือนกับครอบครัวทั่วไป

เมื่อชิงจือเห็นหยุนหว่านก็กระโดดลงมาอย่างดีใจแล้วพุ่งไปที่ข้างกายหยุนหว่าน: “ท่านยาย!”

หยุนหว่านยิ้มแล้วอุ้มเขาขึ้นมา ชิงจือก็จูบแผลเป็นบนหน้านาง ทำให้ฉูหลี่ที่มองอยู่ปวดใจ จนโกรธแต่โกรธก็ไม่กล้าพูด

“ท่านแม่ อาการท่านยังไม่ดี วันที่อากาศหนาวเช่นนี้ออกมาทำอะไร?” กู้อ้าวเวยรีบเดินขึ้นไปแล้วถอดผ้าคลุมตนเองออกมาคลุมที่ไหล่นางไว้แล้วรัดอย่างชำนาญ

หยุนหว่านแค่ป่วยแต่ได้รับการดูแลเหมือนเด็กก็รู้สึกอายเล็กน้อย

แต่กู้อ้าวเวยมีนิสัยดื้อรั้น ดึงคนเข้าไปนั่งในบ้านอย่างไม่สนใจ ระหว่างแม่ลูกก็มักจะอ่านหนังสือการแพทย์ ฉูหลี่หลังจากที่กินข้าวเสร็จก็รีบจากไป กลับไปที่พระตำหนักจัดการงาน

พิธีบรรดาศักดิ์กำลังใกล้เข้ามา อีกไม่กี่วันซูพ่านเอ๋อก็จะถูกส่งมาที่แคว้นเอ่อตาน

รอจนกระทั่งตกดึกถึงไปส่งหยุนหว่าน ซ่านจินจื๋อก็ถือดาบไม้ที่สลักเรียบร้อย แล้วเดินเข้ามาวางไว้ที่ข้างหมอนของชิงจือแล้วก็ช่วยซุกเข้าไปมุมหลัง พอมองขึ้นมาก็เห็นกู้อ้าวเวยเดินออกมาจากฉากกั้น ผมเปียกๆอยู่ด้านหลังเสื้อก็เปียกชุ่มเล็กน้อยทำให้เผยให้เห็นเนื้อหนัง

แม้ว่าซ่านจินจื๋อจะนอนร่วมเตียงกับนางแต่ก็ไม่กล้าล้ำเส้น ตอนนี้มาถึงเมืองหลวงสองคนอยู่ร่วมห้องกันแต่ในห้องใหญ่นี้กลับมีเตียงอยู่สามเตียง ความหมายของฉูหลี่มันชัดเจนเกินไปเพียงแค่ให้เขามองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

กู้อ้าวเวยก็รับปากเรื่องนี้ ตอนนี้หันไปมองเห็นซ่านจินจื๋อกำลังมองผมตนเองอยู่ก็กระตุกมุมปาก: “ชิงจืออยู่ที่นี่ถึงแม้ข้าจะอนุญาตท่านก็ทำอะไรไม่ได้”

“เวลาอีกนานไม่รีบร้อน”ซ่านจินจื๋อทำได้เพียงเก็บสายตาแล้วรีบล้างหน้าล้างตาปีนขึ้นเตียง กู้อ้าวเวยผล็อยหลับไปก่อนโดยไม่สนผมที่ยังเปียกๆ

วันเวลาที่ควรจะเป็นปกติแต่กลับถูกขัดจังหวะด้วยฝีเท้าที่เร่งรีบ

“เจ้าไม่ต้องเรียนมารยาทแคว้นเอ่อตานรึ?” ซูพ่านเอ๋อเลิกคิ้วฟังกู้อ้าวเวยพูด เป็นไปได้ไหมที่ท่านพี่จื๋อจะให้ตนเองอยู่ในฐานะองค์หญิงของแคว้นเอ่อตาน?”

“ข้าไม่จำเป็น ข้าไม่ได้จะอยู่ในพระราชวัง”

“กู้อ้าวเวยทำไมเจ้ามักจะไม่เรียนรู้อะไร”ซูพ่านเอ๋อเริ่มแน่ใจขึ้นเรื่อยๆว่าฐานะของตนเองถูกซ่านจินจื๋อยืนยันแล้ว ก็เกิดภูมิใจขึ้นมา: “รอจนข้าได้เป็นองค์หญิงเมื่อไหร่เจ้าก็ต้องเรียนรู้วิธีการคำนับข้า”

ด้วยเหตุนี้กู้อ้าวเวยก็พูดเสียงเย็นชา: “ผู้หญิงที่แม้แต่ท่านอาจารย์ก็ยังลงมือได้เหมาะสมให้ข้าคำนับหรือ?”

แล้วก็เดินเฉียดไหล่ไป การหัวเราะเยาะของกู้อ้าวเวยเป็นมีดที่ควักหัวใจของซูพ่านเอ๋อ

ไม่ไปสนใจซูพ่านเอ๋ออีกแล้วนางก็เดินตรงไปยังห้องรองข้างๆและไม่รอให้ซ่านจินจื๋อลงมือก่อน นั่งคุกเข่าลงบนโซฟานุ่มมืออีกข้างหนึ่งก็ดึงคอเสื้อเขาแล้วจูบลงไปที่มุมปากเขา: “ทุกครั้งที่ข้าเห็นนาง ข้าไม่มีความสุขเลย”

มือสองข้างของซ่านจินจื๋อโอบเอวนางไว้แล้วก็จูบอย่างลึกซึ้ง: “ข้าไปซ้อมเป็นเพื่อนเจ้าดีไหม?”

“ฝึกที่นี่ดีกว่า” กู้อ้าวเวยฝังไปลงไปในแอ่งคอของซ่านจินจื๋อ: “ห้องรับรองไม่มีใครรบกวน”

มือของซ่านจินจื๋อขยับเล็กน้อยรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก: “เจ้าให้ข้ากำจัดไฟร้อน อาจจะไม่สำรวมนัก”

“ถ้าไม่ยอมกำจัดไฟร้อนข้าก็สามารถไปหาอีก…..วู้!”