บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 528

บทที่528 คำมั่นสัญญา

ก่อนหน้านี้ ซ่านจินจื๋อไม่รู้ความร้ายแรงของเรื่องนี้

แพทย์หลวงของพระราชวังมีความสามารถมากแต่หลังจากตรวจให้กู้อ้าวเวยอย่างละเอียดก็ขมวดคิ้ว

“ยาพิษนี้ไม่มีวิธีรักษาได้ ขาสองข้างนี้ก็ไม่มีทางแก้ไข”หมอหลวงเอาเครื่องมือเก็บใส่กล่องยาแล้วหันมามองซ่านจินจื๋อ: “แต่แม่นางผู้นี้ตอนที่กำเนิดมาร่างกายคงไม่ค่อยดีนัก แผลเก่าบนร่างกายจนตอนนี้ก็ยังสะสมอยู่บนร่างกายไม่สามารถใช้วิธีปกติรักษาได้ ถึงแม้ว่าจะแก้พิษจริงอย่างน้อยก็ต้องรอปีกว่ารอจนร่างกายนางฟื้นตัวแล้วยังต้องทานอาหารสมุนไพรเสริมเพื่อให้แผลเก่าค่อยๆรักษาทางเดินของเลือดลมในร่างกาย”

“ส่วนสองขานี้ ไม่เพียงแต่ได้รับการบาดเจ็บ ข้อเข่าก็เสียหายหนักมาก ในอนาคตไม่ควรขี่ม้าสั่นสะเทือนที่ดีที่สุดคือพักผ่อนร่างกายสักช่วงหนึ่งแล้วทานยาต้ม” หมอหลวงหยุดไปสักพักแล้วก็พูดอีกว่า: “อีกอย่างข้าเห็นว่าก่อนหน้านี้แม่นางเคยสูญเสียลูกแต่ไม่ได้รักษาซ้ำยังโหมงานหนัก บวกกับการนอนน้อยเกินไปตอนนี้ร่างกายจึงทรุดโทรมมากไม่มีวิธีไปชดเชยได้จึงต้องค่อยๆปรับการกินอยู่ไป”

หมอคนก่อนๆนั้นไม่ได้กล่าวเช่นนี้

เดิมคิดจะพูดเช่นนี้ก็ฟังหมอหลวงคนนั้นคำนับมือลวกๆแล้วพูดเสียงต่ำว่า: “บรรพบุรุษของข้าเป็นหมอมาหลายชั่วอายุคนถ้าเทียบกับหมอทั่วไปแล้วถือว่ารู้กว่าเยอะมาก ถ้าคุณชายไม่เชื่อได้ยินมาว่าในเร็วๆนี้เมืองหลวงจะมีคน…….”

“ไม่ต้อง ขอบใจเจ้ามาก” ซ่านจินจื๋อยกมือลวกๆ ส่งหมอหลวงไปเขียนใบสั่งยาห้องข้างๆ

และหมอคนที่หมอหลวงจะพูดก็คือหยุนหว่าน

หยุนหว่านมักจะยกย่องทักษะทางการแพทย์ของกู้อ้าวเวยเสมอพอรู้ว่านางกินยาเสริมทุกวันก็ไม่สนใจอะไร

แต่ตอนนี้กู้อ้าวเวยนอนใจลอยอยู่บนเตียงไม่รู้ว่าได้ยินคำพูดหมอหลวงหรือไม่

“ข้าสงสัยทักษะการแพทย์เจ้านิดหน่อย”ซ่านจินจื๋ออึดอัดอยู่นานถึงบีบประโยคนี้ให้ออกมา

กู้อ้าวเวยขยับปลายนิ้ว: “ทักษะการแพทย์ของข้าไม่มีปัญหา”

“แล้วก็ก่อเรื่องให้ตัวเองอย่างงี้หรือ?”

“ท่านเชื่อหมอหลวงแต่ไม่เชื่อข้า?” กู้อ้าวเวยหันหัวกลับไปอย่างดื้อรั้น: “หมอส่วนใหญ่ก็ชอบพูดให้รุนแรง ตอนนี้ข้าสามารถวิ่ง สามารถเต้น……”

กู้อ้าวเวยไม่พูดอะไรต่อเพราะแพ้สายตาที่เย็นชาของซ่านจินจื๋อ

“นี่ก็เป็นการแก้แค้นข้าหรอ?” ซ่านจินจื๋อนั่งบนขอบเตียงอย่างไม่ทนแล้วก้มหัวมามองเขา: “หรือว่า สิ่งที่ข้าทำทั้งหมดตอนนั้น……”

“ถ้าไม่ได้พบท่าน ข้าก็จะยังคงเข้าไปพัวพันกับเรื่องพวกนี้ ตราบใดที่ท่านแม่ข้าคือหยุนหว่าน เรื่องนี้ก็จะไม่มีการเปลี่ยนแปลง” กู้อ้าวเวยมองเขานิ่งๆ ขาสองข้าก็ไม่ได้ปวดขนาดนั้นแล้วน้ำเสียงก็นางก็ผ่อนคลายขึ้นตาม: “แต่ท่านสามารถถือว่านี่เป็นการแก้แค้นก็ได้เพราะครึ่งหลังของชีวิตข้าจะไม่ได้ราบรื่น”

หลังจากที่เงียบอยู่ครู่หนึ่ง กู้อ้าวเวยก็ปีนขึ้นคว้าคอเสื้อซ่านจินจื๋ออย่างไม่ใจเย็น: “อย่ามองข้าด้วยสายตาที่เป็นห่วง ทั้งหมดตอนนี้มันคือผลลัพธ์ใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ข้าก็ไม่ต้องการความสงสารของท่าน”

มุมปากของซ่านจินจื๋อกระตุกเล็กน้อยสุดท้ายก็พยักหน้าแล้วก็กอดนางเบาๆ: “ข้าจะไปดูชิงจือ”

กู้อ้าวเวยก็ยิ้มขึ้นมาแล้วนอนลงอีกครั้ง: “อย่างงี้สิถึงจะถูก”

ตอนที่ซ่านจินจื๋อออกจากห้องก็ยังใจลอยอยู่นิดหน่อย

ปีนั้นไม่มีเขาปกป้อง กู้อ้าวเวยก็ไม่รู้ว่าผ่านน้ำมือซูพ่านเอ๋อในวันนั้นมาได้อย่างไร ตอนนี้แม้ว่าจะมีเขาปกป้องแต่เขาก็ยังไม่มีวิธีหยุดการกระทำของซูพ่านเอ๋อ

กระทั่งฉูหลี่เจียดเวลาที่ยุ่งๆมาพอหยุนหว่านก็ได้ยินเสียงประนีประนอมของหยุนหว่าน: “เรื่องนี้ข้าเข้าใจว่าถือเป็นอันตกลง แต่ถ้าวันหลังเว่ยเอ๋อเป็นอะไรไปไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะเอานางไปจากเจ้า”

“ขอบคุณท่านป้าที่เห็นใจ” ซ่านจินจื๋อคำนับเบาๆแล้วลุกขึ้นจากไป

ฉูหลี่ก็เดินมาข้างกายหยุ่นหว่านอย่างโมโห: “เจ้าตกลงอะไรซ่านจินจื๋อ?”

“ข้าตกลงกับเขาว่าในอนาคตเขาดูแลเว่ยเอ๋อแล้วข้าก็จะไม่พูดขอร้องให้ปล่อยยกให้เขาจัดการ”หยุนหว่านดึงผ้าคลุมลงมองไปที่จื่อเหมิงที่นั่งต่อสู้กับผ้าคลุมอยู่ข้างๆ: “เมื่อกี้เจ้าก็ได้ยินเขารับประกันแล้วยังไม่พอใจอีกหรือ?”

“ยังไม่เห็นเขาสำนึกตัวในตอนแรก ตอนนี้ก็รู้ว่ารับประกันส่งเดช!” จื่อเหมิงพูดทิ้งไว้อย่างโมโหแล้วจากไปอย่างไร้ร่องรอย

ฉูหลี่ทำได้เพียงวางกล่องอาหารลงแล้วเอาอาหารว่างตอนเช้าออกมาเองมาวางไว้หน้าหยุนหว่าน: “สรุปเขารับประกันอะไร?”

“เขากินยาพิษเข้าไปทุกๆเดือนต้องกินยาถอนพิษหนึ่งครั้ง”หยุนหว่านเอาข้าวต้มผลักไปไว้หน้าฉูหลี่แล้วพูดเสียงต่ำว่า: “อีกอย่างเขายังเอาป้ายนี้ให้ข้า เจ้าเป็นฮ่องเต้ก็ควรรู้ว่าป้ายนี้สำคัญแค่ไหน”

พูดไปหยุนหว่านก็เอาป้ายประจำตัวของอ๋องจิ้งแคว้นชางหลานมาวางไว้บนโต๊ะ

ป้ายประจำตัวนี้ทั้งหมดมีสองชิ้น สามารถผ่านแม่ทัพได้แล้วคนที่ควบคุมป้ายนี้เป็นผู้นำไปควบคุมกองทัพ

ตอนนี้กลับวางไว้ในมือของหยุนหว่าน

“เขาจริงจังกับเว่ยเอ๋อ”