บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 530

บทที่530 รู้จักท่านพ่อ

ไม่ทันรอให้ซูพ่านเอ๋อพูดต่อทหารสองร้อยนายนอกเมืองก็ไหลเข้ามาจนนับไม่ถ้วน

บนพรมแดงเต็มไปด้วยทหารม้าเหล็ก ธงของแคว้นใหม่ก็ให้ความรู้สึกแปลกตาส่วนแม่ทัพที่อยู่ในตำแหน่งหน้าก็พลิกตัวลงม้าหลังจากทำความเคารพกู้อ้าวเวยแล้วก็พูดเสียงดังว่า: “ซูพ่านเอ๋อเป็นองค์หญิงของแคว้นใหม่ของข้า เป็นธิดาฮัวหลีของฮ่องเต้แคว้นใหม่ของข้า มาวันนี้เพียงแค่หวังว่าจะพาคนกลับไป”

สีหน้าของฉูหลี่ไม่เปลี่ยนแปลง ในใจก็ไม่รู้ว่ากู้อ้าวเวยไปหาคนของแคว้นใหม่มาจากที่ไหน

หยุนหว่านซ่อนตัวในฝูงชน ตกใจมากที่กู้อ้าวเวยยังคงตอนต่อกับกู้เฉิงแต่ซ่านจินจื๋อที่อยู่ข้างๆก็พูดเสียงต่ำว่า: “นางอยากแก้แค้นให้ท่าน”

หยุนหว่านไม่พูดอะไรอีกเพียงแค่ดึงปลายหมวกลงมาแล้วพูดเสียงต่ำว่า: “หวังว่าเจ้าจะรักษาคำมั่นสัญญา ข้าไม่ยอมเห็นกู้เฉิงใช้ประโยชน์จากเว่ยเอ๋ออีก”

“ข้าจะทำ” ซ่านจินจื๋อพยักหน้าแล้วหันไปมองที่แท่นอีกครั้ง

ทุกๆคนเริ่มกระซิบกระซาบตั้งแต่อยากรู้ในตัวองค์หญิงท่านนี้แต่แรกจนถึงความวุ่นวายในตอนนี้

แม้แต่โอกาสที่จะวนกลับมาครั้งสุดท้ายยังไม่มีซูพ่านเอ๋อก็จำเป็นต้องเดินไปข้างหน้าแต่ก็เห็นกู้อ้าวเวยเดินมาถึงข้างตัวแล้ว: “ตอนนี้ทหารแคว้นใหม่ชางหลานอยู่ที่นี่ทั้งหมด ถ้าหากข้าพูดสิ่งที่เจ้าเคยทำทั้งหมดเกรงว่าแม้แต่การคุ้มครองของแคว้นใหม่ก็จะไม่มี”

“เจ้าพอจะให้ทางหนีทีไล่ข้าไหม?” ซูพ่านเอ๋อพูดเสียงเย็นชากำหมัดแน่น

“ข้าให้เจ้าไปหลบภัยที่แคว้นใหม่แล้วก็ให้เจ้าหาทางโค่นกู้เฉิง ตราบใดที่เจ้าสามารถแก้ไขเรื่องกู้เฉิงได้ข้าไม่เพียงแต่จะยกซ่านจินจื๋อให้เจ้า แม้แต่บัลลังก์ชางหลานข้าก็จะช่วย”

พูดจบกู้อ้าวเวยก็เดินไปจากข้างกายนางแล้วมองด้วยรอยยิ้ม: “แคว้นใหม่สั่งให้เจ้าไปเป็นสายลับแคว้นอื่นหรือ? องค์หญิง?”

องค์หญิงตอนนี้ถูกเยาะเย้ยซะมาก

ตอนนี้ซูพ่านเอ๋อกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพียงแค่ขบฟันแน่นแล้วทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ว่า: “ที่ดีที่สุดจงจำสิ่งที่เจ้าพูดวันนี้”

“เจ้ายังมีวิธีอื่นอีกหรือ?” กู้อ้าวเวยหัวเราะเบาๆแล้วหายไปจากบนแท่นอย่างไวแล้วทิ้งทั้งหมดไว้ให้ซูพ่านเอ๋อกับฉูหลี่จัดการ

หลักจากที่นางจากไปซูพ่านเอ๋อก็ประกาศเสียงดัง

“ข้าไม่ใช่ธิดาของฝ่าบาท ที่มาแคว้นเอ่อตานก็เพียงเพื่อชี้แจงเรื่องนี้……”

พยายามพูดเหมือนตนเองเป็นคนที่ไม่รู้ความจริง

พยายามกำจัดความสงสัยของคน

แต่กู้อ้าวเวยไม่เคยไปสนใจพวกนี้ ต่อหน้าประชาชนนางไม่มีทางเห็นอารมณ์อายจนกลายเป็นโกรธใดๆของซูพ่านเอ๋อ ดังนั้นนางจึงยืนรออยู่ปากประตูเมืองข้างรถม้า

กู้เฉิงส่งแม่ทัพมาตรงหน้านางแล้วมอบจดหมายให้ฉบับหนึ่ง: “ฮ่องเต้ตรัสว่าจะทำทุกอย่างตามประสงค์ของท่าน หวังว่าจะมีสักวันที่ท่านอภัยให้เขาแล้วนำตำรายากลับมาแคว้นใหม่”

“จะมีสักวันที่ข้าจะไปด้วยตนเองรอจนข้าหาตำรายาพบ ข้าก็จะดูซูพ่านเอ๋อตายไปต่อหน้าต่อตาข้าเอง” กู้อ้าวเวยมองดูทั้งหมดที่กู้เฉิงเก็บกวาดเรียบร้อยอย่างรอบคอบ ตลอดจนถึงของขวัญมากมายกับเงินสองหมื่นของนาง  พูดเสียงต่ำว่า: “นอกจากนี้ ช่วยฝากบอกกู้เฉิงด้วยว่าให้ระวังซูพ่านเอ๋อในใจนางเชื่อเพียงแค่ซ่านจินจื๋อผู้เดียว อย่าเชื่อ”

“ข้าจะบอกฮ่องเต้ด้วยคำพูดท่านอย่างครบถ้วน”

“ไม่เพียงเท่านี้ เอาตำรายานี้ให้แก่เขาบอกเขาว่า เลือดมังกร(ต้นหญ้า)กับถุงน้ำดีหงส์นั้นสำคัญมาก”กู้อ้าวเวยเอาสูตรยาที่เขียนไว้เรียบร้อยแล้วส่งให้แก่ทหาร

ทันใดนั้นกลางเมืองก็มีเสียงเกรี้ยวกราดเกินขึ้น กู้อ้าวเวยถึงเงยหน้าขึ้นไปมองทางแท่นสูง

“พิธีบรรดาศักดิ์วันนี้เป็นเพียงการเปิดโปงคำหลอกลวงของซูพ่านเอ๋อ” ฉูหลี่เพิ่มระดับเสียงขึ้นเล็กน้อย

ตอนนี้กู้อ้าวเวยก็มาอยู่ตรงหน้าของฉูหลี่เอาเงินที่เหลือสองหมื่นตำลึงยัดเข้าในมือฉูหลี่เบาๆแล้วหมุนตัวกลับมาพูดต่อหน้าประชาชนว่า: “ที่จริงวันนี้ควรจะเป็นพิธีบรรดาศักดิ์ของข้า ละครเมื่อกี้เพียงแค่หวังให้ทุกคนได้รู้เรื่องนี้”

“แม้ไฟสงครามจะเทียบไม่ได้กับแคว้นเอ่อตานแต่ที่แอบอยู่ก็ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่แอบซุ่มอยู่”กู้อ้าวเวยมองอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า: “ไม่กี่วันนี้ แม้แต่ละแวกเมืองหลวงก็มีคนของแคว้นเขาอยู่เยอะข้าหวังว่าทุกท่านจะช่วยกันระมัดระวังตัวอย่าเอาเรื่องสงครามไปไว้ไกลตัว”

“สุดท้าย รัชทายาทของแคว้นเอ่อตานเป็นองค์ชายได้เพียงคนเดียว แม้แต่ตำแหน่งขององค์หญิงก็ไม่อาจทำให้ตำแหน่งองค์ชายสั่นคลอน” กู้อ้าวเวยพูดจบสายตาก็มองไปยังฉูหลี่ ใช้ปลายนิ้วแตะไปที่หลังมือของฉูหลี่เบาๆ

ฉูหลี่กระแอม ฉูห้าวก็เดินขึ้นมาข้างหน้า: “เรื่องของวันนี้ไม่ใช่การหลอกลวงเพียงแค่เพื่อสั่นระฆังเตือนภัยให้แก่ประชาชน นอกจากนี้ วันนี้การแต่งตั้งองค์หญิงก็ยังเป็นการเปิดโรงเรียนการแพทย์ที่เมืองหลวง……”

ฉูหลี่เปลี่ยนพิธีบรรดาศักดิ์เป็นสถานที่ประกาศธุรกิจ

เพียงครูเดียวเหล่าประชาชนก็ถูกดึงดูดไปด้วยคำพูดพวกนี้ ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เป็นเพียงสถานการณ์หลอกลวงจริงๆ หลังจากกู้อ้าวเวยรับป้ายหยกมาอย่างรีบๆก็เดินลงไปทางด้านข้าง

ซ่านจินจื๋อกอดนางไว้เต็มอ้อมแขน: “การกระทำของเจ้าไม่เคยเล่นกับความสุขผู้ใด”

“ของไร้สาระเทียบไม่ได้กับใจที่อยากปกป้องของราชวงศ์ที่มีต่อประชากร” กู้อ้าวเวยผละออกจากอ้อมกอดเขาแล้วพูดเสียงต่ำว่า: “ท่านไม่สงสารซูพ่านเอ๋อหรือ? นางไม่เคยได้รับความอับอายเช่นนี้มาก่อน”

“นางจะต้องได้รับความอับอายมากกว่าตอนนี้” ซ่านจินจื๋อทำได้เพียงปล่อยเอวของนางแล้วมองนางกระโดดเข้าอ้อมกอดของหยุนหว่าน ถูๆคอหยุนหว่านอย่างชิดใกล้

“เจ้าควรจะรู้จักเขา ท่านพ่อของเจ้าให้ไว” หยุนหว่านเอานางเข้าอ้อมกอด: “สถานะนี้มีประโยชน์ต่อเจ้า”

“ถ้าไม่ใช่เพราะท่านแม่ตามใจเขาเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีทางรู้จัก” กู้อ้าวเวยเพียงแค่ยิ้ม