บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 141

บทที่ 141 เฟิ่งเซียวเคยมาหานางหรือ?

เหอจงคือคนที่วางยาพิษลงในน้ำชาเพื่อฆ่าโล่ชิวเห้อ คนที่กิน แน่นอนว่าต้องเป็นคนถูกวางยา เขาจะต้องตรวจสอบก่อน เพื่อหาหลักฐาน พอถึงตอนนั้นจะดูสิว่าเหอจงจะบิดเบือนยังไง?

ให้พวกหรูมั่นหยิบกล่องอาหารไปที่สำนักตันเก๋อ เหอจงเดินเข้ามาในห้อง ใช้สายตารังเกลียดมองไปที่โล่ชิวเห้อที่นอนอยู่บนเตียง “ได้ยินแล้วล่ะสิ? ไอ่แก่เหอจงนั้นมาดูว่าเจ้ามีแผนการอะไร? เขาน่ะอยากให้แกตายเร็วๆด้วยซ้ำ”

“ข้ารู้ดี เป็นการลำบากที่ต้องให้ไท่ซ่างฮ่องมาช่วยข้า” โล่ชิวเห้อพยักหน้าพร้อมยิ้มอย่างยากลำบาก

“เอาล่ะ ” เฟิ่งเซียวสะบัดมือไปมา เขาไม่ชอบอารมณ์สึกลึกซึ้งอะไรแบบนี้ เฟิ่งเซียวพูดต่ออีกว่า “ตาแก่โล่ สถานการณ์ในเขาปู้หวังอันตรายมากๆ ข้าได้ยินลูกศิษย์สำนักไม่น้อยที่เล่ากันว่า มีคนถูกจับไปสอบสวนแล้ว เจ้าควรจะรีบจบการฝึกซ้อม ให้พวกเขารีบกลับมา”

“รุนแรงขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“เรื่องความเคลื่อนไหวของสิ่งของวิเศษที่ได้ปรากฏตัวขึ้น เจ้ามองไม่เห็น แต่คนพวกนั้นล้วนหาของวิเศษไม่เจอ แล้วเจ้าคิดว่าพวกเขาจะทำอะไร? หากมีการลงมือ พวกศิษย์ตัวจิ๋วจากสำนักเทียนโจ้ง ยังไม่พอให้พวกมันฆ่าเลย” เฟิ่งเซียวพูด

เมื่อได้ยินดังนั้น โล่ชิวเห้อรีบพยักหน้าตอบรับ จึงรีบออกคำสั่งไปที่เขาปู้หวังทันที เพื่อจบการฝึกซ้อมลง ให้ลูกศิษย์ทุกคนกลับมา

เฟิ่งเซียวรู้สึกพึงพอใจ ที่ครั้งนี้ไม่ต้องรอนานขนาดนั้นแล้ว

นกพิราบส่งข่าวไปที่เขาปู้หวังอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ทราบว่าต้องจบการฝึกซ้อมก่อนเวลา ศิษย์สำนักเทียนโจ้งไม่มีคนที่ไม่พอใจ พวกเขาดีใจจนไม่ทันด้วยซ้ำ รีบจุดพลุบัตรเทียนโจ้ง เพื่อเตือนศิษย์คนอื่นๆที่ยังอยู่ในเขาปู้หวัง ให้รีบไปรวมตัวที่รอบนอก

พลุนั้น พวกจูนจิ่วมองเห็นแล้ว จูนหยูนเสวี่ยก็เห็นเช่นกัน

จูนจิ่วพูดขึ้นว่า “นี่สำนักเทียนโจ้งกำลังเรียกให้ลูกศิษย์กลับไปรวมตัวที่รอบนอก มีนัยเพื่อยุติการฝึกซ้อม พวกเจ้าได้แกนสัตว์กันพอหรือยัง?”

“พอแล้ว แม่นางจูนวางใจได้ หากพวกเราได้ที่สอง ไม่มีคนที่สามารถได้ที่หนึ่งแน่” หยูนเฉียวใช้มือตบตรงกระเป๋าคาดเอว ยิ้มแป้นอย่างปีติยินดี

ยิ่งมีตัวช่วยอย่างเครื่องหอมดึงดูดสัตว์ที่เป็นข้อได้เปรียบ ทำให้แกนสัตว์ของพวกเขามีมากจนนับไม่ถ้วน มีใครที่จะกล้าเทียบกับพวกเขาได้?

จูนเสี่ยวเหล่ยพยักหน้า “เตรียมตัวเสร็จแล้ว พี่สาวเก้าเราจะออกไปรวมตัวกันตอนนี้เลยหรือ?”

“ใช่ แผนการเดิมของพวกเราก็คือการไปที่เขาปู้หวังรอบนอก ตอนนี้การฝึกซ้อมจบลงก่อนเวลา ซึ่งมันยิ่งดีเสียอีก ไปเถอะ เราออกเดินทางกันเถอะ”

“ดี”

……

จูนหยูนเสวี่ยเห็นพลุแล้วเช่นกัน นางก้มหัวมองไปที่ผ้าพันแผลตรงเท้า สีหน้าดูหม่นหมอง

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา จูนหยูนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นพร้อมรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้ดูงดงามเย่อหยิ่งดุจดอกบัวขาวทันที นางนั่งเฉียงอยู่ใต้ต้นไม้และพิงต้นไม้ไว้ด้วยความอ่อนแรง เมื่อเงยหน้ามองมา ใบหน้าที่งดงามเร้าใจคน ความเย็นเหยือกแต่แฝงด้วยความสง่างาม ชายใดที่ได้เห็นจำต้องเหม่อมอง ทั้งมุมปากยังเผยรอยยิ้มสดใส

มีหญิงงามคนหนึ่งยืนข้างกายชายผู้นั้น เมื่อนางเห็นก็ส่งสายตามองบนใส่และสายตาที่เฉียบคมโหดร้ายเหมือนมีดเพ่งมองมาที่จูนหยูนเสวี่ย

ชายผู้นั้นเดินก้าวเท้าใหญ่เข้ามาใกล้ ถามจูนหยูนเสวี่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “แม่นางจูน ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

ถ้าหากนางเดาไม่ผิด ของวิเศษจต้องอยู่ที่จูนจิ่วแน่นอน จูนจิ่วนางมีสิทธิอันใดที่จะครอบครองของวิเศษ? ของวิเศษที่จูนหยูนเสวี่ยไม่ได้ จูนจิ่วเจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้ ต่อให้อยู่ในมือก็ต้องส่งคืน

จูนหยูนเสวี่ยหัวเราะอย่างร้ายกาจ “จูนจิ่ว ฮ่าๆ ต่อให้เจ้าจะเก่งกาจแค่ไหน คนสองคนนี้เจ้าเอาอยู่หรือ? พวกเขาเป็นถึงศิษย์จากอู๋จง”

“แม่นางจูนเมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

“ไม่มีอะไร พวกเราออกเดินทางกันเถอะ เพื่อกันไม่ให้ของวิเศษออกจากเขาปู้หวังเสียก่อน มิเช่นนั้นจะตามหายากมากขึ้น” จูนหยูนเสวี่ยรีบปรับน้ำเสียงให้ฟังดูเยือกเย็นและอ่อนเพลีย นางส่งยิ้มให้กับหลัวหยาง ทำให้เขาเผลอมองตาค้างเลยทีเดียว

คนที่เดินเข้าไปในเขาปู้หวังยิ่งอยู่ยิ่งเยอะขึ้น ผ่านไปหลายวันก็ยังหาของวิเศษไม่เจอ ในที่สุดคนข้างในก็เริ่มฆ่าฟันกันเอง พบเจอใครต่างก็คิดไปเองว่าของวิเศษจะต้องอยู่ในมือของพงกเขา หลังจากที่อาจารย์สำนักเทียนโจ้งทราบเรื่อง ต่างพากันโห่ร้องดีใจที่คำสั่งของโล่ชิวเห้อมาอย่างรวดเร็ว มิเช่นนั้นพวกเขาต้องจบสิ้นแน่ๆ

เลือกตั้งหลักตรงบริเวณที่ราบ ณ รอบนอกของเขาปู้หวัง และทำการจุดพลุวันละสามครั้ง จนมีลูกศิษย์ทยอยตามมาเรื่อยๆ จากนั้นทำการลงทะเบียนชื่อ ท้ายที่สุดก็รวบรวมว่ายังขาดใครบ้าง

ตอนที่พวกจูนจิ่วมาถึง ในสำนักเทียนโจ้งมีลูกศิษย์ลงชื่อแล้วร้อยกว่าคน ตอนที่เห็นพวกเขาเดินมา สีหน้าของลูกศิษย์รวมทั้งอาจารย์มีอาการแปลกๆ

หยูนเฉียวหรี่ตา พูดเสียงต่ำอย่างระมัดระวัง “พวกเขามองพวกเราทำไม?”

“หากพูดอย่างถูกต้อง พวกเขากำลังมองพี่สาวเก้าอยู่” จูนเสี่ยวเหล่ยกำลังพูด พร้อมเงยหน้ามองไปทางจูนจิ่ว

สีหน้าและแววตาของพวกเขา เหมือนกำลังตกใจที่เห็นว่าจูนจิ่วยังมีชีวิตอยู่ จนสุดท้ายมีลูกศิษย์คนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความหวังดี “จูนจิ่ว เจ้ารู้เรื่องที่ของวิเศษปรากฏตัวแล้วสินะ? เพราะเมื่อหลายวันก่อนเห็นไท่ซ่างฮ่องเข้ามาหาเจ้า” เฟิ่งเซียวเคยมาหานางหรือ?