บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 16

บทที่16ยาปรุงจิต

เห็นจูนจิ่วเดินเข้าไปใกล้ร้านขายยาหยูนเฉียวกำลังจะก้าวเท้าบ่าวใช้ดึงมือห้ามเขาไว้อย่างหวาดกลัว“คุณชายยาปรุงจิตคืออะไร?พวกเรากลับไปมีนักกลั่นยาช่วยกลั่นยาให้ท่านตั้งมากมาย”

บ่าวใช้พูดเสียงต่ำ“คุณชายบ่าวส่งท่านกลับไปไหม”

สีหน้าบ่าวใช้จริงจังคุณชายของเขาเป็นถึงใคร?จะกินยาเด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมได้ยังไงกัน

“ถอยไป”หยูนเฉียวดุเสียงต่ำหันหน้าเดินเข้าไปในร้านขายยา

“คุณชาย.....คุณชาย”

ด้านหลังจ้าวเห้อก้เดินตามเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึงเขาอยากจะดูยาปรุงจิตนั่นคืออะไรกัน?

เดินเข้ามาถึงร้านขายยาเงยหน้ามองเห็นจูนจิ่วเหมือนกำลังเดินเล่นเดินอยู่ในร้านแล้วหยิบยาใส่ลงไปในตะกร้าท่าทางเหมือนไม่ใส่ใจทำเหมือนของเล่นความจริงแล้วด้วยความฉลาดของหยูนเฉียวพบว่าจูนจิ่วหยิบยาทุกครั้งล้วนมีปริมาณที่เท่าๆกัน

มีความชี่ยวชาญขนาดนี้ต้องมีความรู้ทางการแพทย์เป็นอย่างดี

แล้วก็เห็นจูนจิ่วเอายาที่ได้มายกไปยังหน้าเตาบดยาหยูนเฉียวก้าวเท้ายาวๆเข้าไปมุมปากยิ้มแย้ม“ให้ข้าช่วยเจ้าบดยาเถอะ”

“ได้”จูนจิ่วมองดูหยูนเฉียวแล้วเอายาให้เขาบางส่วน“บดพวกนี้ให้เป็นผง”

“คุณชาย”บ่าวใช้เบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ

เขามองจูนจิ่วอย่างโกรธเคือง“เจ้าเด็กน้อยคุณชายของข้าสถานะอะไร?เจ้าถึงกล้ามาออกคำสั่งให้คุณชายบดยาอีกอย่างคุณชายเพิ่งอาการดีขึ้นเจ้า.....”

จูนจิ่วมองอย่างเย็นชาคำพูดของบ่าวใช้ล้วนหายเข้าไปในลำคอร่างกายสั่นเทาบ่าวใช้หวาดกลัวจนก้มหน้าก้มตา

เป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่งแท้ๆกลับทำให้เขาหวาดกลัวได้อย่างที่สุดแม้แต่ต่อว่าตรงๆยังไม่กล้า

จูนจิ่วพูดขึ้นว่า“โรคหวัดไม่ใช่โรคที่รักษาไม่ได้การออกกำลังกายอย่างพอเหมาะมีผลดีต่อเจ้า”

การกระทำทั้งหมดไม่มีการหยุดพักหยูนเฉียวเคยเห็นนักกลั่นยาทำยาแต่ไม่เคยเห็นใครทำได้อย่างสบายเหมือนจูนจิ่วนวดปั้นเป็นยาลูกกอนเป็นลูกๆอย่างคล่องแคล่วแต่ล่ะลูกขนาดเท่ากันสีเทาอ่อนๆเวลาสูดดมจะมีกลิ่นหอมอ่อนๆ

หยูนเฉียวมองดูแววตาเป็นประกาย

ยาชั้นดีในชายตาเขานี่เป็นยาที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนจะต้องเป็นยาชั้นดียาเสร็จแล้วฝีมือคนทำยายิ่งล้ำเลิศ

“เสร็จแล้ว”จูนจิ่วหยิบกล่องยามาใส่ไว้แล้วยื่นให้หยูนเฉียว

“นี่คือลูกยาปรุงจิตทานหนึ่งเม็ดเมื่ออาการหวัดกำเริบมีฤทธิ์ช่วยระงับโรคหวัดของเจ้านี่ก็เป็นยาที่ข้าให้เจ้ากินก่อนหน้านี้เจ้าจะลองไหม?”

“ข้าลองได้หรือ?”หยูนเฉียวมองดูจูนจิ่วใบหน้าหล่อเหลาท่าทางจริงจัง

เห็นจูนจิ่วพยักหัวหยูนเฉียวยิ้มอย่างมีเสน่ห์จนใบหน้าที่ซีดเผือกมีเลือดฝาดขึ้นมาเขาหยิบยาขึ้นมาทานหนึ่งเม็ดอย่างไม่ลังเล