บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 3

บทที่3ตบหน้า

ไฟที่ลุกโชนเผาไหม้เรือนจนวายวอดเสียงโค่นล้มของต้นเสาบ้านที่โดนเผาไหม้ทำให้หญิงสาวในชุดสีเหลืองอร่ามหัวเราะอย่างซะใจในแววตาฉายแววความโหดเหี้ยม

ข้างหลังหญิงสาวมีคนล้อมอยู่หนึ่งกลุ่มกลับไม่มีใครไปช่วยดับไฟเพราะไฟนี้นางเป็นคนจุดเอง

“คุณหนูรองคนไร้ประโยชน์คนนั้นได้หายสาบสูญอย่างแน่นอนแล้วต่อไปก็จะไม่มีใครขวางหูขวางตาคุณหนูใหญ่อีกแล้ว”คนใช้นางหนึ่งหัวเราะพูดขึ้นอย่างเอาใจ

“เชอะจูนจิ่วคนไร้ประโยชน์มีชีวิตอยู่ก็มีแต่ทำให้ตระกูลจูนเสียหน้าบ้านหลักไม่เอานางบ้านรองของข้าก็ไม่อยากเห็นหน้านางคราวนี้แผนการของพี่ใหญ่ไม่เลวยังไงก็แค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่งฆ่าตายไปก็ไม่มีใครสนใจ”

“คุณหนูรองวางใจได้บ่าวจะปล่อยข่าวออกไปว่าจูนจิ่วไม่ระวังปัดเทียนล้มจนไฟลุกไหม้เผาตัวเองตาย”

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวมองดูสาวใช้อย่างพอใจ“เจ้าเป็นบ่าวที่รู้เรื่องที่สุดครั้งนี้ดีที่มีเจ้าวางยาจูนจิ่วถึงได้ฆ่านางตายได้อย่างราบรื่นข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงาม”

“บ่าวขอบพระคุณคุณหนู”สาวใช้คุกเข่าก้มกราบอย่างขอบคุณ

กำลังจะลุกขึ้นสาวใช้เงยหัวขึ้นมองเห็นอะไรดวงตาเบิกโตสีหน้าขาวซีดขึ้นมาทันที“ผีผีคุณหนูรองท่านดูเร็ว”

“เอะอะเสียงดังอะไรกลางวันแสกๆจะมี......อ๊าก”หญิงสาวหันไปมองเห็นจูนจิ่วตกใจกริ๊ดร้องเช่นกัน

จูนจิ่วยืนอยู่ใต้ต้นท้อมองดูพวกเขาอย่างเยาะเย้ย

หญิงสาวเป็นคุณหนูรองบ้านรองจูนเชียนเชียนสาวใช้เป็นคนใช้ของนางปี้หลัวพวกเขาร่วมมือกันฆ่าจูนจิ่วคนเดิมตาย

จูนเชียนเชียนจ้องมองจูนจิ่วบอกอย่างไม่เป็นคำ“เจ้าเจ้าเจ้า......”

“ทำไมไม่รู้จักฆ่าหรือ?”

“จูนจิ่วเจ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไงข้าวางยาเจ้าโยนเจ้าทิ้งลงไปตรงหน้าผากับมือข้าเองตอนนี้เจ้าน่าจะโดนหมาป่ากัดกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกเจ้าจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงเจ้าตายแล้ว”

เพียะ

เสียงตบหน้าดังกระฉ่อนไปทั่วทิศ

จูนเชียนเชียนกุมหน้าไว้ดวงตาเบิกกว้างโตเหมือนยังไม่รู้สึกตัว

จูนจิ่วยิ้มที่มุมปากหัวเราะอย่างซะใจนางบีบคอจูนเชียนเชียนไว้แล้วโยนนางออกไปเหมือนขยะกระเด็นโดนบ่าวจนล้มลงหลายคนขยับตัวจูนจิ่วรุดเข้าไป

ร่างกายนี้ต่อให้ไร้ประโยชน์ไปสักนิดแต่นางเป็นถึงหมอเทวดาจูนจิ่วไม่มีใครรู้จุดอ่อนของคนมากกว่านาง

รวบนิ้วกดจุด

กำมือหักข้อต่อ

กร๊อบแกร๊บ

ทุกอย่างรวดเร็วเหมือนลมพัดเพียงแค่กระพริบตาเดียวบ่าวไพร่ล้มกองกับพื้นโอบกุมมือทั้งสองที่หักกลิ้งกับพื้นส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

จูนจิ่วสะบัดมืออย่างสบายอารมณ์ยกเท้าเหยียบหน้าจูนเชียนเชียนที่ยังตกใจ“จูนเชียนเชียนเจ้ายังด่าฆ่าอีกตัดลิ้นเจ้าทิ้งข้าไม่ได้ล้อเจ้าเล่น”

“อ๊าก”