บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 378

บทที่ 378 จูนจิ่วเล่นโกง

ยังไม่ทันได้คิดให้ลึกซึ้ง หงยิงก็พุ่งเข้ามาอย่างไม่อยากเชื่อ จูนจิ่วเงยหน้าขึ้นมองหงยิงด้วยสายตาเย็นชา จูนจิ่วเชื่อโม่อู๋เยว่จึงได้ถ่ายพลังไปยังจุดบนระบบเส้นลมปราณใหม่ พลังของหินหยกทิพย์ที่อยู่ในตันเถียนยังดูดซับไม่หมด ตอนนี้ได้ไหลไปตามเส้นลมปราณออกไป

ฝ่ามือเกิดความร้อน จูนจิ่วรู้ได้เองโดยไม่ต้องมีครู นางยกฝ่ามือไปทางหงยิง สลายม่านกั้นปล่อยฝ่ามือออกไป

ปัง

พลังที่รุนแรงปะทุขึ้น หงยิงถูกกระแทกกระเด็นอีกครั้ง แต่ว่าครั้งนี้อนาถกว่ามาก จูนจิ่วตบไปที่หน้าของนาง สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าว่าหน้าด้านขวาของหงยิงบวมขึ้น นางอ้าปากกระอักเลือดอีกครั้ง นี่เป็นไปไม่ได้

หงยินยืนขึ้นอย่างโซซัดโซเซ นางยกมือขึ้นกุมหน้าทั้งตกใจทั้งหวาดผวาจ้องจูนจิ่วอย่างเอาเป็นเอาตาย

นางคิดไม่ออก ม่านกั้นเมื่อครู่อาจเป็นของปลอมก็ได้ แต่ฝ่ามือของจูนจิ่วนั้นปลอมไม่ได้

นี่มันเรื่องอะไรกัน จูนจิ่วจะร้ายกาจขึ้นกะทันหันอย่างนี้ได้อย่างไร

ไม่กล้าพุ่งเข้าไปอย่างบุ่มบ่ามอีก หงยิงกำแส้ไว้แน่นมองจูนจิ่วด้วยสายตาโหดเหี้ยมอำมหิต หาโอกาสค่อยลงมืออีก ตอนนี้เองพวกมู่จิ่งหยวนที่กำลังกำจัดคนขวางทางก็เห็นฉากนั้นพอดี ต่างก็มองจูนจิ่วอย่างประหลาดใจเช่นกัน

จูนจิ่วถามโม่อู๋เยว่ในใจ “นี่เป็นพลังของหินหยกทิพย์หรือ”

“อืม แม้ว่าเจ้าจะดูดซับไปแค่หนึ่งส่วน ช่วยให้เจ้าบรรลุชั้นห้าแล้วยังเหลืออีกมาก เส้นลมปราณนี้จะช่วยให้มันปลดปล่อยพลังได้เต็มที่ ”โม่อู๋เยว่ตอบนาง

ได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้น จูนจิ่วก็สัมผัสพลังที่เหลือในตันเถียนอีกครั้ง จากนั้นนางก็มองไปที่หงยิง “เมื่อครู่ใช้ไปหนึ่งในสาม ที่เหลือสามารถต่อกรกับหงยิงได้อีกสองกระบวนท่า ”ใช้หมดไวขนาดนี้ ยังไม่ทันได้หายอยากเลย

ราวกับรู้ความคิดในใจจูนจิ่ว โม่อู๋เยว่ยิ้มอย่างชั่วร้ายเอ็นดู

น้ำเสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์ดังขึ้นในหัวของจูนจิ่ว โม่อู๋เยว่พูดว่า “ยังมีเสี่ยวอู่ไม่ใช่หรือ มันกินเยอะขนาดนั้นไม่ได้ เจ้าช่วยมันใช้ซะ ยังจะช่วยให้มันตื่นเร็วขึ้นอีกด้วย ”

““เอ๋ ทำอย่างนี้ได้ด้วยหรือ ”จูนจิ่วก้มหน้ามองเสี่ยวอู่ที่นอนหลับอยู่ สายตาแวววาว ในเมื่อสามารถใช้พลังหินหยกทิพย์ในตัวเสี่ยวอู่ได้ แล้วนางยังต้องกังวลเรื่องหงยิงทำไม

ไป กำจัดนางซะ

จูนจิ่วแบะคอเสื้อออกยัดเสี่ยวอู่เข้าไปในอก โดยไม่รู้ตัวว่าการทำเช่นนี้ทำเอาพวกผู้ชายที่อยู่อีกฝั่งมองกันอย่างตื่นตะลึง ยิ่งทำให้โม่อู๋เยว่ที่อยู่นอกสุสานสายตาขรึมลง เหลิ่งยวนได้แต่กุมหน้าเงียบๆ

จากนั้นก็เห็นจูนจิ่วกวักนิ้วไปทางหงยิง มุมปากมีรอยยิ้มอวดดี ยโสโอหัง “เจ้ากลัวหรือ”

จูนจิ่วกล้าท้าทายนาง

หงยิงจะทนได้อย่างไร นางกุมมือที่กำเส้ไว้ใช้แรงกดจนเกิดเสียงดังกรอด สายตาดุร้ายโกรธแค้นมองไปยังจูนจิ่ว หงยิงยิ้มเย็น “จูนจิ่ว ข้ายังไม่เคยเห็นเจ้ารนหาที่ตายอย่างร้อนใจเช่นนี้มาก่อน ได้ วันนี้ข้าหงยิงจะส่งเจ้าไปเจอยมบาลเอง ใครก็อย่าคิดว่าจะช่วยเจ้าได้”

เสียงเพิ่งจะพูดจบลง หงยิงก็พุ่งเข้าหาจูนจิ่ว

เห็นอย่างนี้ ฝู้หลินจ้านก็ร้องเสียงหนึ่งรีบร้อนจะเข้าไปขวางหน้า แต่ถูกชิงหยู่ขวางเอาวไ ฝู้หลินจ้านขมวดคิ้ว “เจ้าทำอะไร ข้าจะไปช่วยศิษย์น้องเจ้า เจ้ายังจะขวางข้าอีก”

“ศิษย์น้องมีความคิดของตัวเอง นางไม่ชอบให้คนอื่นรบกวนนาง”แม้ว่าชิงหยู่จะพูดเช่นนี้ แต่ใบหน้าก็ไม่อาจปิดบังความกังวลได้ เขาไม่รู้ว่าเมื่อครู่จูนจิ่วค้นพบสิ่งใดเข้า แต่เขามองออกถึงความถือดีและมั่นใจบนใบหน้าของนาง

นางมีความมั่นใจที่จะต่อกรกับหงยิง

ความมั่นใจนี้ ทำให้อยากจะเชื่อได้ นางจะต่อกรกับหงยิงได้อย่างไร

“อ๊า”หงยิงร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวด ความเจ็บบนใบหน้า การบาดเจ็บที่มือหรือจะสู้ความเจ็บที่หน้าอกราวกับอวัยวะภายในจะฉีกขาด หงยิงรู้สึกเพียงว่าบริเวณอกของตัวเองถูกเตะจนแหลกไปแล้ว

เงยหน้าขึ้น นางมองจูนจิ่วอย่างแค้นใจ “จูนจิ่ว คนชั้นต่ำข้าจะฆ่าเจ้าอ๊าๆๆ”

“เข้ามาเถอะ”

จูนจิ่วยิ้มเย็น ยื่นมือกวักเรียกอย่างท้าทายเต็มที่

หงยิงคลั่งแล้ว นางคว้าเส้ยาวพุ่งเข้าไป พลังของนักจิตใหญ่ชั้นสองปะทุถึงขีดสุด พอลงมือ ทุกกระบวนท่าล้วนเอาชีวิต

แต่ละกระบวนท่าดุดันยากจะประมือด้วย แค่เห็นก็ดูออกแล้วว่าหงยิงนั้นเป็นหญิงที่ดุร้ายดุจงูและแมงป่องพิษ ไม่เสียแรงที่นางมีชื่อเสียงเป็นถึงเพชฌฆาตหญิง แม้จะเป็นพวกมู่จิ่งหยวนต้องต่อสู้ด้วย ก็คงต้องปวดหัวไม่เบา

ฉะนั้น พวกเขาจึงมองจูนจิ่วที่ค่อยๆต้านรับและแก้ไขแต่ละกระบวนท่า กระทั่งไม่ยอมแพ้ให้หงยิงอย่างตกตะลึงอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อ จูนจิ่วเล่นโกงหรือ

ปัง

เส้ยาวไม่โดนจูนจิ่ว หงยิงโกรธจนออกหมัด ทั้งสองมือ หมัดสองหมัดปะทะกันซึ่งหน้า รุนแรงดุเดือด

พลังของนักจิตใหญ่ชั้นสองหมุนวนพุ่งออกไป ชนเข้ากับหมัดของจูนจิ่วเกิดเสียงดังปัง คนที่ต้องถอยหลังกลับเป็นหงยิง แต่ไม่ใช่จูนจิ่ว ยิ้มเย็นเหลือบมองหงยิง จูนจิ่วกำหมัดเสียงดังกร๊อบ พลังหินหยกทิพย์ในร่างของนางได้ใช้หมดแล้ว ต้องดึงพลังกลับออกมาจากเสี่ยวอู่

เสี่ยวอู่นอนอยู่ในเสื้อนาง พวกเขามองไม่เห็นประกายบนตัวเสี่ยวอู่ที่เข้าสู่ตันเถียนของจูนจิ่ว นั่นเป็นแสงเดียวกับที่ดูดซับและย่อยพลังงานของหินหยกทิพย์ เสี่ยวอู่ตอนนี้ก็เป็นหินหยกทิพย์ในรูปร่างแมว

จูนจิ่วยิ้มเย็นเดินไปทางหงยิง “ต่อกันเถอะ”