บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 18

เมื่อลู่จิ้นยวนกลับมาถึงห้อง เวินหนิงก็กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง เหมือนถูกสูบวิญญาณออกจากร่าง ดวงตาที่สวยงามไม่มีชีวิตชีวาเลย เมื่อเห็นเขากลับมาก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไร

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วแล้วปิดประตูจนเกิดเสียงดังแล้วเวินหนิงก็สะดุ้งตกใจ พอเห็นเขากลับมาริมฝีปากก็อ้าปากจะพูด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมา

ถึงแม้เขาจะไม่พูดอะไร เวินหนิงก็รู้ว่าที่ลู่จิ้นยวนไปหาเถ้าแก่ก็เพื่อที่จะหย่า รู้ว่าเธอเป็นคนที่ทำให้เขานอนสลบมาสามปี ที่เขาไม่ฆ่าเธอก็ถือว่าเมตตามากแล้ว แล้วจะยอมรับเธอเป็นภรรยาของเขาได้ยังไง

แล้วอีกอย่างเมื่อคืน เขาก็ยังเห็นภาพเหตุการณ์กับตาที่เธอถูกผู้ชายคนนั้นรังแก

ถ้าเป็นผู้ชายก็คงรับไม่ได้ที่ภรรยาของตัวเองถูกผู้ชายคนอื่นทำให้สกปรก

เวลานี้เขาก็คงมาบอกให้เธอรีบเก็บของแล้วไสหัวออกไปละสิ?

ออกไปจากตระกูลลู่แล้วเธอจะไปที่ไหนได้อีก?

ตระกูลเวินจะปล่อยเธอไปง่ายๆแบบนี้หรอ?

เมื่อคิดแล้วยังไม่ได้คำตอบ สุดท้ายก็มีเอกสารยื่นมาตรงหน้าเวินหนิง

"เซ็นเอกสารฉบับนี้ซะ"

ลู่จิ้นยวนเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง เสียงของเขาเยือกเย็น ต่างกับผู้ชายเมื่อคืนสิ้นเชิง คนนึงเยือกเย็นอีกคนเลือดเย็น ทั้งสองต่างกันมากแต่ก็ทำให้คนอื่นรู้สึกกลัวเหมือนกัน

เวินหนิงเปิดเอกสารดู เงื่อนไขแรกก็เป็นเงื่อนไขที่ห้ามเอ่ยถึงความสัมพันธ์การแต่งงานของทั้งสองให้คนอื่นรู้ เงื่อนไขต่อมาก็เป็นข้อห้ามของเวินหนิงทั้งนั้น แต่ข้อห้ามของลู่จิ้นยวนไม่มีเลยแม้แต่เงื่อนไขเดียว เขาเป็นคนที่ได้ประโยชน์เต็มๆ

"ถ้าฉันเซ็นแล้วก็ยังสามารถอยู่ที่ตระกูลลู่ใช่ไหม?"

"ใช่ เธอจะเซ็นหรือไม่เซ็น?"

"เซ็น!"

แต่ว่า หลังจากวันนี้ก็คงจะกอดแขนของลู่จิ้นยวนไม่ได้แล้ว

คืนนี้ ถึงแม้จะนอนบนพื้น แต่เวินหนิงก็รู้สึกนอนหลับได้อย่างสบายใจ

หลังจากนั้น เวินหนิงก็ไม่เคยโดนผู้ชายคนนั้นมารังควานเลย แล้วความสัมพันธ์กับลู่จิ้นยวนก็ดูอึดอัด ลู่จิ้นยวนไม่อยากให้คุณปู่กังวลเลยให้เธอแสดงละครเป็นเพื่อนเขา ไม่ให้คนอื่นรู้สึกว่าพวกเขาสองคนห่างเหินกันเกินไป พอลับหลังคนก็ไม่ให้เวินหนิงเข้าใกล้เขาแม้แต่ก้าวเดียว เวินหนิงก็รู้สึกสบายใจเหมือนกัน

ลู่จิ้นยวนเริ่มรับช่วงทำงานบริษัทต่อ ยุ่งทุกวันยุ่งจนไม่มีเวลาใช้สายตาที่เยือกเย็นมองไปที่เวินหนิง เวินหนิงก็ไม่ต้องเช็ดร่างกายให้เขาอีก แล้วไม่ต้องนวดให้เขาด้วย ทุกวันก็แค่เดินผ่านไปผ่านมาต่อหน้าเถ้าแก่กับเขาก็ถือว่าเสร็จภาระแล้วรู้สึกสบายใจมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ในขณะที่เวินหนิงคิดว่าชีวิตจะดำเนินไปอย่างนี้ตลอด ฝันดีก็ถูกฝันร้ายทำลายจนแตกสลายไปอีกครั้ง

ตอนดึก ลู่จิ้นยวนกำลังดูเอกสารที่ห้องหนังสือ เวินหนิงก็นอนอยู่บนพื้น อยู่ๆไฟในห้องก็ดับลง เวินหนิงรู้สึกตัวกำลังจะคลานไปหน้าประตูแต่ก็ถูกใครบางคนดึงข้อมือไว้

"ไม่เจอกันนานเลยหนิ เวินหนิง!"