บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 216

ลู่จิ้นยวนดูออกว่าเธอไม่สบายใจ เขากำมือไว้แน่นจนเห็นเส้นเอ็น แววตาเต็มไปด้วยความสับสน

นานกว่าเขาจะตอบเธอ "ฉันงานยุ่งมาก เลยไม่มีเวลาไปหาเธอ ไม่อยากให้เธอรอเก้อ เลยคิดว่ารอให้มีเวลาจริงๆค่อยไปหาจะดีกว่า"

คำอธิบายของเขาเวินหนิงรู้สึกฟังไม่ขึ้นซะเลย เธอเงยหน้ามองหน้าเขา ใต้ตาที่ดำคล้ำน่าจะเกิดจากงานหนักพักผ่อนไม่เพียงพอ

บางที เขาอาจจะยุ่งมากจริงๆ......

เวินหนิงคิดแบบนั้นแล้วก็ทำให้รู้สึกทุกข์ใจน้อยลง แต่ก็อดถามขึ้นไม่ได้ "แล้วทำไมคุณทำเป็นไม่สนใจฉัน แต่กลับไปกับผู้หญิงคนนั้น?"

"เธอหึงเหรอ?" ลู่จิ้นยวนมองเวินหนิงที่พูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารเหมือนน้องหมาที่ถูกทอดทิ้ง หัวใจก็อ่อนยวบขึ้นมาอีก "ฉันมีงานที่จะพูดคุยร่วมมือกับครอบครัวเธอ แต่เธอทำตัวไม่มีมารยาทแบบนั้น งานที่จะพูดคุยจับมือกันก็คงต้องยกเลิกไป"

ได้ยินดังนี้ เวินหนิงก็รู้สึกอึดอัดน้อยลงไปอีกนิด ในเมื่อลู่จิ้นยวนยอมยกเลิกการร่วมงานกับผู้หญิงคนนั้น เธอเองก็ไม่มีความจำเป็นต้องซักไซร้อะไรเขาอีก

"อืม....." เวินหนิงทำเสียงตอบเบาๆ "แล้วตอนนี้คุณยังยุ่งอยู่มั้ย? ถ้าเหนื่อยก็กลับโรงแรงไปพักผ่อนเถอะ"

ตั้งแต่ลงเครื่องมาลู่จิ้นยวนไม่ใช่แค่ยังไม่ได้นอน แต่ยังเจ็ทแลคอยู่เลย เขาคงต้องเหนื่อยมาก

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า "งั้นเธอกลับไปดูแลแม่ก่อน ส่วนทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง"

เวินหนิงรู้สึกว่ามันดูผิดปกติ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลู่จิ้นยวนต้องให้เธออยู่ต่อ เพราะยังไงแล้วอยู่ในโรงแรมเธอก็ช่วยดูแลเขาได้บ้าง อย่างน้อยก็ช่วงชงกาแฟให้เขาได้

ผู้ชายคนนี้ ดูเหมือน.......ไม่ค่อยอยากอยู่กับเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

มันเป็นแผลที่ได้จะการเข้าไปช่วยเธอครั้งก่อน ถึงแม้แผลจะหายสนิทแล้ว แต่กลับทิ้งรอยแผลเป็นไว้

พอเห็นแผลเป็นนั้นเข้าเธอก็โกรธเขาไม่ลงอีก แต่ในใจกลับร้อนรนขึ้นมา "ไม่ได้ ฉันอยากพักตอนนี้ โรงแรมที่คุณพักอยู่ต้องใกล้กว่าโรงพยาบาลแน่ ให้ฉันไปพักหน่อยจะเป็นไรไป"

นิสัยเวินหนิงก็ตรงไปตรงมาแบบนี้ ในเมื่อลู่จิ้นยวนอยากมีความลับกับเธอนัก เธอก็จะตอแยเขาแบบนี้จนกว่าเขาจะยอมพูดมันออกมา

เธอไม่เชื่อหรอกว่าคนที่เพิ่งคอยจัดการเรื่องให้เธอจนหัวหมุน แม้กระทั่งยอมบาดเจ็บเพราะเธอ จะเบื่อเธอง่ายๆแบบนี้

มันต้องมีเรื่องอะไรเข้าใจผิดแน่