บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 220

แววตาของเวินหนิงสว่างวาววับ เต็มไปด้วยความหวัง

ลู่จิ้นยวนมองดูเธอโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจเริ่มมีความคิดบางอย่าง

เดิมทีบ้านตระกูลเวินถูกเขาจัดการจนแทบไม่เหลืออะไร แต่ในเมื่อเวินหนิงคิดจะเอาสิ่งที่เคยเป็นของตัวเองคืน เขาก็คงจะจัดการแบบง่ายๆไม่ได้แล้ว

บางทีนี่อาจจะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เขาจะมอบให้เวินหนิง

คิดได้ดังนั้น นัยน์ตาของชายหนุ่มก็เข้มขึ้น พอเห็นว่าเวินหนิงกินข้าวเสร็จแล้ว จึงลุกขึ้น "กินข้าวเสร็จแล้ว ก็กลับไปได้แล้ว"

เวินหนิงมองดูชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้สึกว่าเขาดูขัดแย้งในตัวเองมาก ในขณะที่กลัวว่าเธอจะกินไม่อิ่ม ก็อยากขับไล่เธอไปให้พ้นด้วย

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เวินหหนิงลุกขึ้นยืน แต่ไม่ได้ออกไปอย่างที่ลู่จิ้นยวนหวังไว้ เธอตรงไปนั่งบนตักเขา ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปจูบริมฝีปากของลู่จิ้นยวน

อย่างคำพูดที่ว่า ดูใจคนไม่ต้องฟังคำที่เขาพูด แต่ให้มองสิ่งที่เขาทำ

เวินหนิงแค่อยากรู้ว่าเขาจะตอบสนองยังไง จะผลักไสเธอออก หรือว่า........?

ลู่จิ้นยวนไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะทำแบบนี้ รสชาติที่ค้นเคยทำให้เขาเสียการควบคุมไปชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะพลิกกลับมาคุมเกมเองอย่าไม่รอช้า

เวินหนิงมองเขา ก่อนจะยื่นมือไปกอดแขนของเขาไว้แน่น ตอนนี้เธอทำได้ทุกอย่าง

ในเมื่อจูบก็เริ่มแล้ว เธอก็ไม่สนใจเรื่องรักนวลสงวนตัวอะไรแล้ว "ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันจะอยู่กับคุณจนถึงเช้า"

ลู่จิ้นยวนมองเธอแวบหนึ่ง "เธอเป็นอะไร ปกติไม่เห็นเป็นแบบนี้"

เมื่อก่อนแค่เขาแตะเธอนิดเดียว เวินหนิงก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว ไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแบบนี้

"คุณเองก็ไม่ปกติ ฉันเลยต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อนไง"