บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 224

เวินหนิงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เธอเห็นลู่จิ้นยวนมีสภาพสะลึมสะลือแบบนี้น้อยมาก เขาอยู่ต่อหน้าทุกคน มักจะเครียดๆ และสำรวมตน

แต่เขาที่เป็นแบบนี้ ทำให้เวินหนิงรู้สึกใกล้ชิด

“อรุณสวัสดิ์……” เวินหนิงจูบปากลู่จิ้นยวน “นอนอีกหน่อยไหม? ”

ลู่จิ้นยวนถึงได้ตื่นขึ้นมา ขมวดคิ้วมองเฟอร์นิเจอร์บนเตียง จำได้ว่าเมื่อวานเขากอดเวินหนิงนอนหลับ ตอนแรกเขาวางแผนว่าจะออกมาก่อนที่เวินหนิงจะตื่น ไม่คิดว่าจะนอนหลับอุตุแบบนี้……

แบบนี้ เขาจะให้เวินหนิงจากไปได้อย่างไร?

สีหน้าท่าทางของลู่จิ้นยวนหนักอึ้ง ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ เริ่มอาบน้ำล้างหน้า

เวินหนิงรู้สึกอธิบายไม่ได้แต่ก็ไม่คิดอะไรมากเกินไป อย่างไรแล้วลู่จิ้นยวนก็ตื่นแล้ว เธอสั่งอาหารเช้าสองสามอย่างที่ลู่จิ้นยวนโปรดปราน คิดแล้วให้เขากินข้าวแล้วค่อยออกไปทำธุระ แบบนี้จะสะดวกกว่า

แต่ลู่จิ้นยวนอาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า

“กินข้าวก่อนค่อยไปดีกว่า คุณกระเพาะไม่ดี อย่าท้องว่าง”

ขณะที่เวินหนิงพูด การผูกเนกไทของลู่จิ้นยวนก็หยุดลง ในดวงตาเขามีร่องรอยการต่อสู้ “คุณก็อยู่ที่นี่นานมากแล้ว ตอนนี้รีบกลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปแล้ว”

น้ำเสียงลู่จิ้นยวนเย็นมาก อย่างน้อยมันก็ดับเปลวไฟที่อยู่ในใจเมื่อครู่นี้ไปมากกว่าครึ่ง

“ฉัน……”

เวินหนิงอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่หลังจากลู่จิ้นยวนสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ออกไปทันที ทิ้งแผ่นหลังเย็นชาให้กับเธอ

เห็นได้ชัดอย่างมากว่าเธอไม่ได้กลับบ้าน ใช้ชีวิตจำเจเหมือนอย่างเคย แต่ไปที่อื่นมา

และเมื่อวาน……ดูเหมือนจะมีใครบางคนก็ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ หรือว่า……

หลินซือเฉินเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ ดังนั้นจึงออกไปโทรศัพท์

“ดูเหมือนจะมีคนไม่ค่อยเชื่อฟังอีกแล้วนะ? ”

รอยยิ้มอ่อนน้อมถ่อมตนบนใบหน้าชายคนนั้นก็หายไป แทนที่ด้วยรูปลักษณ์โหดเหี้ยมอำมหิตสุดขีด

ลู่จิ้นยวนกำลังคุยกับใครบางคนอยู่ ตอนนี้โทรศัพท์ก็ดังขึ้นสองที เขาหยิบออกมาดู กำโทรศัพท์ในมือแน่น ข้อต่อกลายเป็นสีฟ้าขาวเพราะออกแรงมากเกินไป