บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 258

"ปัญหาจะยุ่งยากก็ต้องดูว่าเป็นปัญหาของใคร ถ้าเป็นของเธอ ถึงจะยุ่งยากมากแค่ไหนฉันก็มีความสุข"

"นาย……"

ในใจโม่โยวว้าวุ่นมาก หน้าก็แดงมาก ใจเต้นแรงจนควบคุมไม่ได้ ทั้งสองคนใกล้ชิดขนาดนี้ เธอกลัวว่าความผิดปกติของใจตัวเองจะทำให้ลู่จิ้นยวนรู้สึกตัว แล้วรีบดิ้นทันที

"นาย นายปล่อยฉันก่อน"

ลู่จิ้นยวนไม่ปล่อย แต่กลับกอดแน่นไปกว่าเดิม ทั้งสองก็ถอยหลังไปถึงข้างเตียงทันที มุมปากเขาเลิกยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นก็อุ้มตัวเธอล้มลงไปบนเตียงนุ่มๆ

น้ำหนักของทั้งสอง ทำให้โม่โยวที่อยู่ข้างล่างรับน้ำหนักตัวไว้เต็มๆ พวกเขาทั้งสองคนก็ใกล้ชิดกันมากขึ้น

โม่โยวตัวแข็งทื่อ ใบหน้าก็ร้อนแดง แค่มองก็รู้ว่าผิดปกติ แต่ลู่จิ้นยวนกลับรู้สึกพอใจ มีปฏิกิริยาก็ดีแล้ว ถ้าไม่มีปฏิกิริยาเขาก็คงจะร้องไห้

เขากอดเธอไว้ แล้วเอาหน้าผากชนกับของเธอ ท่าทางดูสนิทสนมกันมาก

"ไว้ใจเถอะ เรื่องนี้ราบลื่นมาก หลักฐานก็มีแล้วถ้า แค่นำพากระแสอีกนิดหน่อย ก็ปล่อยข่าวออกไปได้แล้ว ถึงเวลาเรื่องนี้ก็คงจะจบ"

คำพูดทุกคำพูดของเขาลอยวนเวียนอยู่ในหัวโม่โยว แต่เธอก็ยังดึงสติกลับมาไม่ได้ ในสมองยังว่างเปล่า แล้วลู่จิ้นยวนยังใกล้กับเธอขนาดนี้ด้วย

แม้แต่ตอนที่เขาพูด ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ขยับปากแต่ละทีก็แตะกับริมฝีปากของเธอ ความรู้สึกแบบนี้เธอเกือบจะเป็นลม

ตอนที่สูดหายใจเข้าก็รู้สึกกลิ่นตัวลู่จิ้นยวนที่หอมมาก จนทำให้เธอเคลิ้ม เธอกลั้นหายใจจนจะบ้าอยู่แล้ว

"นาย นายลุกขึ้น ฉันอื้อ……"

ตอนที่เธอพูด ลู่จิ้นยวนก็ปิดริมฝีปากของเธอไว้

เมื่อกี้สมองของเธอว่างเปล่า แต่ตอนนี้ก็ว้าวุ่นไปกว่าเดิม สุดท้ายไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร ร่างกายก็ปล่อยให้คนคนนั้นทำตามใจ

ระยะเวลาห้าปี ตั้งตารอคอยมาตั้งนาน กว่าจะแน่ใจ สุดท้ายโม่โยวกลับความจำเสื่อมแล้วจำเขาไม่ได้

ลู่จิ้นยวนไม่รู้ว่าเคยจินตนาการในหัวไปกี่ครั้ง ว่ากดตัวโม่โยวลงบนเตียง แล้วให้ตัวเองระบายความคิดถึงตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา

แต่เขาไม่กล้า กลัวว่าจะทำให้เธอตกใจ ถ้าหนีไปอีก เขาไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะทำเรื่องอะไรออกมา เพราะฉะนั้น ทำได้แค่หักห้ามความรู้สึกที่รุ่มร้อนไว้ ค่อยๆเข้าใกล้เธอ โอบกอดเธอไว้

พูดจากใจจริง ความจริงเขาก็รู้สึกขอบคุณเรื่องครั้งนี้ กี่วันนี้ โม่โยวอยู่ในบ้านของเขาได้อย่างเปิดเผย อยู่ในสายตาของตัวเองตลอดเวลา

ทุกวันที่เขากลับถึงบ้านก็จะเห็นเธอ ได้ยินเสียงเธอ มองเห็นรอยยิ้มของเธอ นี่ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเป็นชีวิตคู่ที่ห่างหายไปนาน

วินาทีนี้ ความเก็บกดที่ลู่จิ้นยวนหักห้ามไว้มานานก็ระเบิดออกมา จนจะเผาไหม้โม่โยว รับมือกับความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เลย ร่างกายก็ความรู้สึกคล้อยตามไปด้วย

จนกระทั่งรู้สึกอะไรบนตัวแปลกๆ เธอค่อยดึงสติกลับมา แล้วรีบจับมือของลู่จิ้นยวนไว้

ลู่จิ้นยวนที่เสียสติไปแล้วดึงสติกลับมา ขมวดคิ้วแน่น แต่ก็กอดโม่โยวไว้ไม่ยอมปล่อย ในใจมีแต่ความเสียดายแล้วไม่สบอารมณ์

เธอหลับตาลง ส่ายหน้าไปมาแรงๆจนเวียนหัว แต่คำพูดนั้นก็ยังวนเวียนอยู่เหมือนเดิม สติโม่โยวกระเจิงไปแล้ว เรื่องที่ตัวเองถูกใส่ร้ายลอกเลียนแบบงานอะไรนั่น เธอลืมมันไปแล้ว

โม่โยวจับหน้าอกตัวเองไว้แน่น อดคิดไม่ได้ว่า หรือว่า ตัวเองชอบเขาจริงๆ?

ไม่ พอนึกถึงคำพูดของลู่จิ้นยวน ความจริงใจของเธออยู่บนตัวลู่จิ้นยวน แต่เป็นเพราะความจำเสื่อม ก็เลยยังไม่ถูกปลุกให้ตื่น

เธอจับหน้าอกที่เต้นไม่เป็นจังหวะ นึกถึงการกระทำของตัวเองเมื่อกี้ ก็หน้าแดง ในสายตาก็มีความมึนงง เป็นอย่างนั้นจริงหรอ?

โม่โยวที่กำลังคิดมากกับความรู้สึก แต่ข้างกำแพงที่ทิ้งขยะในประเทศแห่งหนึ่ง มีผู้หญิงที่ใส่ชุดนอนเซ็กซี่เป็นลมอยู่ข้างผนัง บนเท้าก็ยังสวมใส่รองเท้าแตะอยู่

ผ่านไปไม่นาน ผู้หญิงคนนั้นก็ขมวดคิ้ว หนังตาก็กระตุก แล้วได้สติกลับมา ใช่ ผู้หญิงคนนี้คือถังหว่านเอ๋อร์

ทำตามคำสั่งของลู่จิ้นยวน อันเฉินให้คนที่ประเทศFลงมือแล้วส่งตัวถังหว่านเอ๋อร์จากต่างประเทศกลับมาในประเทศ แล้วอีกอย่าง บนตัวเธอไม่มีอะไรเลย แม้แต่บัตรก็ไม่มี

เมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าเธอตื่นมาแล้วอยากจะกลับไป ในระยะเวลาสั้นๆก็คงเป็นไปไม่ได้

ถังหว่านเอ๋อร์ตื่นมา รอบข้างมืดไปหมด เธอจับท้ายทอยที่ปวดเมื่อยแล้วลุกขึ้นนั่ง พยายามนึกย้อนถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะเป็นลม จากนั้นก็สะดุ้งตกใจทันที

เธอมองการแต่งตัวบนร่างกายตัวเอง แล้วรีบลุกขึ้นอย่างกระวนกระวาย เดินตรงไปข้างหน้า สายตาก็เริ่มชินกับความมืดแล้ว บวกกับข้างทางยังมีไฟส่องทาง ก็เลยเดินได้ไม่ลำบากมาก

วินาทีนี้ถังหว่านเอ๋อร๋ทั้งโมโหทั้งกลัว เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำให้เธอสลบ แล้วทำไมทำให้เธอสลบแล้วต้องเอาตัวเธอมาปล่อยที่นี่ด้วย?