บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 284

เวินหนิงชงนมอย่างเหม่อลอย ไป๋หลินยวี่ก็มาหา

มองลูกสาวตัวเองอย่างห่วงใย “เป็นยังไงบ้าง? ไม่มีอะไรใช่ไหม?”

เมื่อครู่นี้เวินหนิงไม่ยอมวางเด็กลงเลย เธอเป็นห่วงว่าร่างกายที่เพิ่งฟื้นฟูของเธอจะทนไม่ไหว

“ฉัน……สบายดีมากค่ะ”

เวินหนิงไม่แน่ใจความรู้สึกในตอนนี้ ได้เห็นลู่อันหราน เธอคิดถึงลูกมานานมากแล้ว เธอดีใจมากๆ แต่ในขณะเดียวกันก็เศร้าใจมาก

ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปก็จะดี

น่าเสียดาย สุดท้ายแล้วมันก็เป็นไปไม่ได้

หลังจากเวินหนิงชงนมเสร็จแล้ว ทดสอบความอุ่นในมืออย่างระมัดระวัง จากนั้นก็มองไปที่คุณแม่ที่เป็นห่วงอยู่ข้างๆ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ได้เจอเขาแบบนี้ ฉันก็มีความสุขมากแล้ว”

ขณะที่พูด เวินหนิงก็เดินมาในห้อง เห็นลู่จิ้นยวนกำลังอุ้มลู่อันหรานที่กำลังเล่นของเล่นอย่างสนุกสนาน ในใจก็ไม่แน่ใจว่ารู้สึกอย่างไร

สำหรับผู้ชายคนนี้ ฉันเกลียดมาก แต่ได้เห็นลู่อันหราน ความเกลียดชังก็ลดลงไปไม่น้อยเช่นกัน

บางทีถ้าให้เวลาเธอ สักวันหนึ่งความเจ็บปวดเหล่านี้ในใจก็จะคลี่คลายลง เธอก็จะปล่อยวางล่ะมั้ง

ถอนหายใจยาวเหยียดภายในใจ เวินหนิงเดินมา “ชงนมเสร็จแล้วค่ะ”

พูดถึงตรงนี้ เวินหนิงก็รู้สึกผิดนิดหน่อย เธอเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับสุขภาพแม่และเด็กมาไม่น้อย รู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทารกแรกเกิดคือการเลี้ยงลูกด้วยน้ำนมแม่ แต่……

เธอไม่มีโอกาสนี้ ดังนั้นจึงทำให้ลูกรักของเธอไม่ได้รับความเป็นธรรม

ลู่จิ้นยวนรับนมมา นิ้วสองคนแตะกันโดยบังเอิญ เวินหนิงเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต รีบหลบหนีทันที

บางทีอาจจะเพราะผลกระทบทางจิตใจ เมื่อโดนลู่จิ้นยวนสัมผัส เธอจะรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย มีความหวาดกลัวและมีการต่อต้าน

“……”

ลู่จิ้นยวนมองการเคลื่อนไหวที่ผิดธรรมชาติของเธอ ไม่ได้พูดอะไร แค่ดวงตาลุ่มลึกขึ้น

ผู้หญิงคนนี้ เขาจำได้แล้ว

เดี๋ยวหาคนมาตรวจสอบดีๆ ไม่อย่างนั้น มักจะรู้สึกว่าขาดอะไรไป

ลู่จิ้นยวนไม่ชอบความรู้สึกว่ามีบางอย่างซ่อนเขาอยู่

ขณะที่คิด ชายหนุ่มก็ไม่ได้คุยกับเวินหนิงอีก หลังจากป้อนนมให้ลู่อันหราน ก็สรุปรายละเอียดบางอย่างกับไป๋หลินยวี่ แล้วก็บอกลา

เวินหนิงส่งพวกเขาไปที่ประตู มองลู่อันหรานถูกนำขึ้นรถ สายตาตัวเองส่งรถคันนั้นออกไป แล้วกลับมาที่ห้อง รู้สึกเสียสติ

ไป๋หลินยวี่พูดปลอบ “ไม่เป็นไร ต่อไปก็มีโอกาส ยังได้เจออีก”

เวินหนิงพยักหน้า “รู้ว่าตอนนี้เขาสบายดี ฉันก็วางใจ แค่……”

สุดท้ายแล้วหัวใจที่อยากอยู่ด้วยก็ไม่สามารถเติมเต็มในช่วงเวลาสั้นๆ ได้

ไป๋หลินยวี่เห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่เดินไปกอดลูกสาวตัวเอง ทั้งสองกอดกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร

……

ลู่จิ้นยวนนั่งเบาะหลัง ตั้งแต่มีลู่อันหราน เขาก็ไม่ค่อยได้ขับรถเองเลย

ลู่อันหรานยังเด็กเกินไป นั่งคนเดียวเบาะหลังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เขาต้องดูแลด้วยตัวเองถึงจะสบายใจ

ดังนั้นคนขับรถจะไปรับไปส่งเขา ทำให้คนในตระกูลลู่โล่งใจเกี่ยวกับการเกิดอุบัติเหตุของเขา

ได้ยินคำสั่งของลู่จิ้นยวน คนขับรถก็ไม่กล้าละเลย รีบหันหัวรถ แต่เพราะกังวลว่ารถหรูคันนี้จะดึงดูดความสนใจ ทำได้แค่ตามจากระยะไกลๆ รักษาระยะห่างไม่ให้กระเด็นออกไป

ลู่จิ้นยวนเห็นรถคันนั้นเลี้ยวเข้าสู่ถนนบ้านตระกูลเวิน “หยุดตรงนี้แหละ”

เขารู้แล้วว่าปลายทางเหอจื่ออันคือตระกูลเวินจริงๆ ไม่จำเป็นต้องตีหญ้าให้งูตื่น

“กลับเถอะ”

เป็นคำสั่งที่ฟังไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร คนขับรถก็รีบขับกลับไปทิศทางเมื่อครู่นี้

ทั้งหมดนี้ มันบังเอิญไหม?

ลู่จิ้นยวนมุมปากยกยิ้มเย็นชา เขาไม่เคยเชื่อเลยว่าบนโลกใบนี้มีความบังเอิญที่พิสูจน์ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น……

ก็ต้องมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น

ลู่จิ้นยวนรีบโทรหาอันเฉิน เรียกให้เขาจัดหาคนออกไปสืบความคืบหน้าล่าสุดของเหอจื่ออัน

ความคิดหนึ่ง มันทำให้เขาหายใจถี่ขึ้นมา

บางทีเวินหนิงอาจจะไม่ได้ตายจริงๆ ถ้าเหอจื่ออันอยากช่วยเธอใช้กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบ ต้องการครอบครองผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่ตอนนั้น ก็อาจจะเป็นไปได้

“ถ้าเป็นเรื่องจริง……เหอจื่ออัน แกอย่าคิดว่าจะทำสำเร็จ”

ในดวงตาลู่จิ้นยวนมีความโหดร้ายนิดหน่อย เขาจะไม่ให้ใครแย่งเวินหนิงไปจากตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้น เขามองไปที่ลู่อันหรานที่เล่นจนเหนื่อยล้า กำลังขยี้ตาง่วงนอน……

เวินหนิงเป็นแม่ของลูกเขา พวกเขาสร้างครอบครัวหนึ่งขึ้นมา มันสมเหตุสมผลที่สุดแล้ว ไม่ใช่เหรอ?