บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 309

ความจริงปรากฏ นี่เป็นคนจริงๆมาแสดง

เมื่อเขาเห็นว่าลู่อันหรานกำลังจะพุ่งเข้าไปอีกครั้ง จึงรีบก้าวถอยหลังอย่างกะทันหัน จับที่หน้าอกแล้วไอออกมา " อย่าเตะ อย่าเตะ ผมเป็นคนจริงๆครับ "

โม่โยวขมวดคิ้ว เธอรู้ว่าบ้านผีสิงบางหลังเพื่อให้สมจริงที่สุด จึงได้ให้เจ้าหน้าที่หรือพนักงานเข้าไปแต่งเป็นผีเพื่อแกล้งทำให้นักท่องเที่ยวตกใจ

แต่นี่เป็นสวนสนุกที่มีแต่เด็กๆเล่นเท่านั้น เจ้าของบ้านผีสิงนี้ยังปล่อยให้คนจริงๆเข้ามา นี่มันไม่เหมาะสมเลย ถ้าแกล้งจนเด็กตกใจกลัวจะทำอย่างไร

ลู่อันหรานกับไม่ได้แปลกใจสักนิด เมื่อกี้ตอนที่เตะ เขาก็สัมผัสได้แล้ว ตบมือเล็ก ๆของเขาไปมาจากนั้นเอามือใส่เอวยืนอยู่ตรงหน้าเขา ท่าทางอย่างกับซูเปอร์แมน

" ผมไม่สนว่าคุณจะเป็นอะไร เข้ามาที่บ้านผีสิงนี้แล้วก็คือผี ต่อให้แกล้่งทำก็ต้องแกล้งให้สมจริงหน่อย แต่คุณยังเปิดเผยออกมาด้วยตัวเองแบบนี้ ดูไม่เป็นมืออาชีพเอาสักเลย ผมจะต้องหาเจ้านายคุณแล้วฟ้องคุณ หักเงินเดือนของคุณ "

โม่โยว "... "

จู่ๆเธอก็รู้สึกเห็นใจเจ้าหน้าที่ที่เล่นเป็นผีคนนั้นขึ้นมา

“ อย่าเลยนะหนุ่มน้อย หนูเก่งมาก จนผมต้านไม่ไหวจริงๆ”

ลู่อันหรานเลิกคิ้วอย่างมีชัย " ผมเก่งมากเลยเหรอครับ "

พนักงานรีบขึ้นพูดทันทีว่า " แน่นอนครับ หนูเป็นหนุ่มน้อยที่เก่งมากที่สุดคนหนึ่งเท่าที่ผมเคยเจอมา"

"อะไรนะหนุ่มน้อยเหรอ ใครเป็นเด็ก เรียกผมว่านายน้อย"

โม่โยวกระตุกปาก พูดอะไรไม่ออก

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วแล้วตะโกนว่า " อันหราน"

หลังจากได้เสียงตักเตือน ลู่อันหรายก็หุบปากลง แล้วปล่อยพนักงานที่น่าสงสารคนนั้นไป ทั้งสามคนเดินไปข้างหน้าต่อ

ถึงมุมหนึ่ง แสงไฟก็หรี่ลงทันที

ทันใดนั้นโม่โยวก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ที่ไหล่ของเธอ เธอจึงใช้มือสะบัดมันออกไป สัมผัสได้ว่าอะไรนุ่มๆนิ่มๆ เลยคิดว่าน่าจะเป็นแมลงอะไรสักอย่างก็กรีดร้องด้วยความตกใจ

ทันใดนั้นตรงเอวของเธอก็แน่นขึ้น พร้อมกับลมหายใจของชายหนุ่มแล้วใบหน้าก็โผล่เข้ามา

“ มีอะไรเหรอครับ” เสียงต่ำๆเบาๆดังขึ้นที่ข้างหู

ใบหน้าของโม่โยวถึงกับแดงระเรื่อขึ้นมา เธอมีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ถูกเกิดขึ้น รู้สึกคุ้นเคยกับอ้อมแขนนี้มาก นี่เธอมันบ้าไปแล้วจริงๆ ในใจนั้นดูถูกตัวเองสารพัดว่าทำไมถึงไม่มีความหนักแน่นเอาสักเลย โกธรมากจนรีบผลักเขาออกไปทันที พยายามทำให้หัวใจที่เต้นแรงนั้นสงบลง

“ ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ”

เจ้าตัวเล็กรีบวิ่งเข้ามาทันที " โยวโยว คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

"ฉันไม่เป็นอะไร"

" ผมจูงมือคุณเอาไว้ แบบนี้คุณก็ไม่ต้องกลัวแล้ว " ลู่อันหรานสอดมือเล็ก ๆ ของเขาไปที่ฝ่ามือของโม่โยว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสรุปแล้วใครจูงมือใครกันแน่

ต่อมาถนนทางเดินราบเรียบขึ้นเยอะ ไม่นานทั้งสามคนก็จบภารกิจของบ้านผีสิงไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ โปรแกรมที่ลู่อันหรานจัดไว้อันดับสุดท้ายก็คือ บ่อน้ำพุร้อน

โม่โยวไม่ได้เตรียมชุดว่ายน้ำมาด้วย ก็เลยต้องไปซื้อระหว่างทาง พ่อลูกทั้งสองอยากตามไปด้วย เธอรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที " ไม่เป็นไรค่ะ คุณชายลู่ ฉันสามารถไปซื้อเองได้ ประเดี๋ยวเดี่ยวก็ซื้อกลับมาแล้วค่ะ ”

ล้อเล่นหรือเปล่า สองคนนี้ตามไปด้วย จะให้เธอเลือกเสื้อผ้ายังไงกัน

" โยวโยวครับ คุณพาผมไปด้วยผมสามารถให้คำแนะนำกับคุณได้ ” ลู่อันหรานดึงมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

ลู่จิ้นยวนตีท้ายครัวของลูกชายอย่างไม่ไยดี " คำแนะนำของลูกเหรอ พ่อเห็นช่วงนี้ลูกเอาแต่ดูพวกซูเปอร์แมนกับไอรอนแมน ชุดว่ายน้ำคงจะพิมพ์แต่รวดลายพวกนี้ละมั้ง "

ใบหน้าของลู่อันหรานแดงก่ำ อดใช้ตาโตจ้องพ่อของตัวเองไม่ได้ " ใครจะไปชอบอะไรที่ไร้เรียงสาแบบเด็ก ๆ นั้น คุณพ่อตาฝาดหรือเปล่า"

ลู่จิ้นยวนไม่ยอมรับคำปฏิเสธ เลยไม่เปิดโอกาสให้โม่โยวปฏิเสธพวกเขาอีก ลุกขึ้นยืนทันที " ไปกันเถอะ อย่าเสียเวลาเลย "

โม่โยวไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเดินตามไป

ในร้านชุดว่ายน้ำ ไม่มีอะไรดีหรือไม่ดี มีแต่พนักงานที่ค่อนแต่จะแนะนำชุดเซ๊กซี่ให้เธอ โม่โยวไม่ได้สนใจพวกเขา แต่เดินเข้าไปเลือกชุดว่ายน้ำที่มิดชิดมาชุดหนึ่ง

คำนี้ไม่ว่าจะเป็นโม่โยวหรือลู่จิ้นยวนก็ได้ยินอย่างชัดเจน ทำให้เธออึดอัดใจเล็กน้อย

ลู่จิ้นยวนก้าวไปข้างหน้ารับลูกชายเข้ามาในอ้อมแขน ดูแลเรื่องการนอนของเขา มองไปที่โม่โยว แล้วพูดขึ้นมาว่า

“ คุณอย่าถือสานะครับ แม่ของอันหรานได้เสียชีวิตไป หลังจากที่ให้กำเนิดอันหรานได้ไม่นาน ถึงแม้เขาจะยังเด็ก แต่เขาค่อนข้างที่จะรู้เรื่อง แม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย แต่พวกเราทุกคนก็รู้ดี ว่าเขาอยากมีแม่มาก "

จมูกของโม่โยวฉุนขึ้นมา แถมน้ำตาคลองเต็มไปหมด เธอไม่ใช่คนที่จะอ่อนไหวง่ายๆ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจและสงสารอันหรานจริงๆ

ลู่จิ้นยวนเห็นเธอน้ำตาไหลรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "คุณโม่"

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆด้วยความไม่สบายใจ " ต้องขอโทษทีค่ะ คุณชายลู่ คือคงเป็นเพราะไปกระทบความรู้สึกลึกๆของฉัน คงไม่เป็นการเสียมารยาทนะคะ "

" คุณไม่ต้องเป็นห่วง คือฉันชอบอันหรานเด็กคนนี้มากจริงๆ ฉันไม่รังเกียจหรือถือสาที่เขาจะเรียกฉันอะไร มันสายมากแล้ว ฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ "

ลู่จิ้นยวนมองตามด้านหลังของเธอด้วยดวงตาคมของเขา หรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด

...

จริงๆแล้วโม่โยวไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอะไร หลังจากได้พักฟื้นที่โรงพยาบาลไปหลายวัน ก็ออกจากโรงพยาบาล จากนั้นก็รีบกลับไปรายงานตัวที่บริษัท

เธอยังจำเรื่องที่โม่เทียนยวี๋ไหว้วานเธอได้ เธอยังตั้งใจไปเช็คข้อมูลเวลาและหัวข้อเรื่องต่างที่เกี่ยวข้องกับการเข้าประกวด ด้านนอกนั้นดูจากวุ่นวายเสียงดังเล็กน้อย

" คุณผู้หญิงท่านนี้ค่ะ คุณไม่สามารถเข้าไปได้ค่ะถ้าไม่ได้รับอนุญาต" นี่คือเสียงของผู้ช่วยของเธอ

ไม่นาน ก็มีเสียงที่เย่อหยิ่งอีกคนหนึ่งดังขึ้น

" โม่โยวอยู่ไหน เธอช่วยไปเรียกนางออกมาหน่อย "

เธอรีบยืนขึ้นด้วยความตกใจ เสียงนี้เธอคุ้นเคยกับมันมาก มันคือเสียงของพานจื้อหลานแม่ของเทียนยวี๋ เธอจึงรีบเดินออกไปทันที

“ ท่านป้า ท่านมาที่นี่มีอะไรคะ ”

เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหามาถึงที่เพราะเรื่องอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มาดี