บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 340

ก่อนที่คุณนายโม่จะแต่งงานเข้าตระกูลโม่เธอก็ไม่ใช่คนดีอะไร ตอนที่สามีของตนเองยังมีชีวิตอยู่ ก็ใช้อุบายจำกัดพวกนางบำเรอไม่น้อยกว่าหนึ่งครั้ง

ตอนนี้พวกเขาเป็นแค่ญาติห่าง ๆ ของตระกูลโม่ เหลือเพียงตนเองกับโม่เทียนยวี๋ ลูกชายคือชึวิตของเธอ เธอจะไม่ยอมให้ใครมาพรากลูกชายของเธอไปจากเธอ

ตอนนี้เทียนยวี๋กล้าอารมณ์เสียกับเธอเพื่อผู้หญิงร่านอย่างโม่โยว ทำให้เธอมีความรู้สึกระแวงเป็นอย่างมาก เธอไม่มีทางปล่อยผู้หญิงร่านคนนั้นแน่

...

บริษัทตระกูลลู่

คุณนายโม่แต่งตัวอย่างปรานีต เดินถือกระเป๋าเข้ามาในบริษัทตระกูลลู่ ใบหน้าที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางค์อย่างละเอียดอ่อนพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ใครได้เห็นก็ต้องรู้สึกว่าเป็นคุณนายที่สง่างามเป็นผู้มีความรู้

ในฐานะที่เธอเป็นคุณนายของบริษัทตระกูลโม่ ถึงแม้จะเป็นญาติห่าง ๆ แต่เข้าถึงแผนกออกแบบก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร

โม่โยวกำลังวาดภาพออกแบบอย่างจริงจัง เมื่อได้ยินเสียงของผู้ช่วย ก็เงยหน้าขึ้น เธออดไม่ได้ที่จะตกใจ ลุกขึ้นยืนในทันที

“คุณป้า?”

เธอไม่ได้เจอพานจื้อหลานมาช่วงหนึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าเธอมาที่นี่ในจุดประสงค์อะไร

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เธอไม่เคยมีสีหน้าดีกับตนเองมาโดยตลอด แต่วันนีี้กลับมีร้อยยิ้ม อ่อนโยนจนเหนือคาด แต่กลับทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

“โม่โยว วันนี้ป้าตั้งใจมาหาหนู”

พานจื้อหลานได้เจอเธอก็เป็นมิตรอย่างมาก จับมือของเธออย่างรักใครสนิทสนม

โม่โยวอดไม่ได้ที่จะแข็งทื่อ พานจื้อหลานที่เป็นแบบนี้ เธอเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก เธอรู้สึกตะลึงที่ได้รับความเมตตา ในขณะเดียวกันก็ยังรู้สึกแปลประหลาด

“คุณป้า มาหาหนู มีธุระอะไรเหรอคะ?”

พานจื้อหลานหรี่ตายิ้มแล้วพูดขึ้น “วันนี้ป้ามาเพราะมีของบางอย่างจะมอบให้หนู”

ขณะที่พูด ก็หยิบกระติกน้ำร้อนออกมาจากกระเป๋าของตนเอง เธอก้มหน้าลงเปิดขวดออกช้า ๆ

โม่โยวไม่ได้สนใจ ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีทางเห็นรอยยิ้มที่น่ากลัวในดวงตาของพานจื้อหลาน วินาทีต่อมา เรื่องเกิดอย่างกระทันหัน

“นางผู้หญิงร่าน แกตายซะเถอะ”

ตามมาติดจากเสียงแหลมคมที่เต็มไปด้วยความอันตราย ก็เห็นเพียงแต่หลังจากที่พานจื้อหลานเปิดฝาขวดออก แล้วสาดน้ำร้อนเดือดไปทางใบหน้าของโม่โยวอย่างแรง

โม่โยวอยู่ในระยะที่ใกล้เธอมาก เธอเบิกตาโตอย่างตกใจ เธอก้าวถอยหลังแล้วยกมือขึ้นบังด้วยจิตใต้สำนึก หลังจากที่น้ำสาดโดนตัวเธอขณะเดียวกันก็ล้มลงบนพื้น

“กรี๊ด...”

น้ำเดือดเยอะแยะขนาดนี้ ถึงแม้จะบังหน้าไว้ไม่ให้โดนสาด แต่แขนกลับไม่ได้โชคดีขนาดนั้น ผิวที่ขาวอ่อนปวดแสบร้อนในทันที ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะครวญครางออกมา

แขนด้านข้าง ผิวหนังส่วนใหญ่เริ่มแดงและมีตุ่มพองขึ้น ดูน่าเวทนามาก

ดีไซเนอร์ผู้ช่วยคนอื่นที่อยู่รอบ ๆ ตกใจจนอื้งไป เมื่อได้สติก็อุทานออกเสียงอย่างดัง ทุกอย่างวุ่นวายไปหด

พานจื้อหลานหน้าแดง สายตาดุร้ายเป็นอย่างมาก

เธอคล่อมตัวบนตัวของโม่โยวที่อยู่บนพื้นอย่างแรง เล็บที่แหลมคมทิ่มทะลุผิวหนังที่เปลือยเปล่าของเธออย่างดุเดือด ทั้งจับทั้งหยิก เธอลงมืออย่างไม่ไว้หน้า เหมือนกับบ้าไปแล้ว

“นางผู้หญิงร่าน ฉันให้แกหยิ่งทรนง ให้แกยั่วยวนลูกชายของฉัน ให้แกร่าน...”

“วันนี้ฉันจะถลกหนังของแกออก ให้แกแรด ให้แกถือดีกับฉัน...”

โม่โยวใช่ศัตรูกับเธอที่ไหน บวกกับแขนที่ได้รับบาดเจ็บ เจ็บจนปวดแสบปวดร้อนไปทั้งตัว เจ็บจนบรรยายออกมาไม่ได้

อันเฉินที่อยู่ด้านหลังถึงแม้จะใหญ่โตก็ไม่กล้าทำอะไร และตอบรับในทันที “ครับ ท่านประธานลู่”

ในตอนที่เดินผ่านพานจื้อหลาน เขาหยุดฝีเท้าลง เหลือบมองเธอ

สายตานี้ ทำให้ความดุร้ายบนใบหน้าของพานจื้อหลานหยุดนิ่ง ลำคอราวกับถูกบีบรัดตะโกนอะไรออกมาไม่ได้ ยังไงอย่างงั้น

ความเย็นลึกขึ้นมาจากฝ่าเท้า ในใจของพานจื้อหลานกลัวขึ้นมาในทันที ไม่กล้าจ้องตากับเขา

แน่นอนว่าลู่จิ้นยวนไม่มีทางปล่อยเธอไปง่าย ๆ เขาแทบอยากจะหักกระดูกถลกหนังของเธอ แต่ตอนนี้ทำไม่ได้ บาดแผลบนตัวโม่โยวสำคัญยิ่งกว่า จำเป็นต้องได้รับการรักษาในตอนนี้

ยังคงเป็นเพราะครั้งที่แล้วเธอช่วยลู่อันหรานไว้จึงต้องเข้าโรงพยาบาลแห่งนี้ ผ่านไปไม่นาน เธอก็กลับเข้ามาอีก

โรงพยาบาลแห่งนี้ บริษัทตระกูลลู่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ที่สุด เพียงแค่เขาเดินเข้ามา ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็รีบวิ่งมาต้อนรับ

“อย่าพูดไร้สาระ จัดการห้องผู้ป่วย รักษาคนในทันที”

“ครับ ๆ ผมจะจัดการในตอนนี้” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

ลู่จิ้นยวนวางโม่โยวลงบนเตียงคนไข้เบา ๆ ตลอดทางมานี้ โม่โยวอดกลั้นความเจ็บมาโดยตลอด เธอเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ร้องออกมา

เธอเป็นแบบนี้ ลู่จิ้นยวนไม่มีทางอื่น และก็ไม่ได้พูดประโยคแรง ๆ ออกมา ทำได้เพียงอดกลั้นตัวเองไว้ สีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งแย่ ราวกับพญายมนรกชัด ๆ

“ไปเอายามา” เขาพูดอย่างเฉยชา

อันเฉินที่อยู่ด้านอึ้ง รู้ในทันทีว่าเจ้านายพูดถึงยาอะไร เขากระตุกมุมปาก เจ็บจี๊ดในใจเป็นพัก ๆ แต่ความเร็วของมือกลับไม่ช้าลง เขาหยิบกล่องไม้ขนาดเล็กออกมาในทันที

กล่องไม้ถูกเปิดออก ขวดเล็ก ๆ สีฟ้าอ่อนวางอยู่บนนั้น

ยานี้ดูภายนอกผลลัพธ์คล้ายคลึงกับยาชาของโรงพยาบาลใหญ่ ๆ แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนคือ ยาชาปกติการฉีดเข้าสู่ร่างกายมนุษย์มีจำกัดปริมาณ