บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 348

เขาจ้องเขม็งผู้ช่วยของตัวเองด้วยสายตาบึ้งตึง โกรธจนแทบกระอักเลือด

“ไปสืบมา ฉันอยากรู้ว่าใครมันกล้าลงมือกับฉัน ไปสืบมาให้ฉัน……”

โม่เทียนยวี๋ร้องออกมาเสียงดัง ใบหน้าโกรธจัด แต่เพราะใบหน้าเขาฟกช้ำเป็นสีม่วง จึงมองไม่ค่อยเห็นอะไร มันตลกมาก

ในตอนนี้เขาแค่อยากหาคนกระทำผิด ลืมไปแล้วว่าเมื่อวานตัวเองสารภาพอะไรกับโม่โยวไป

ลู่จิ้นยวนตัดสินใจแบบนี้ ไม่ใช่แค่ให้บทเรียนแก่มันเพื่อระบายความโกรธ แต่ยังทำให้มันอย่าไปรบกวนโม่โยวอีกต่อไป

บริษัทตระกูลลู่

ในฐานะนักออกแบบเสื้อผ้า ขอบเขตที่เกี่ยวข้องนั้นกว้างมาก

บางครั้งนักออกแบบต้องพบกับลูกค้าที่รายใหญ่หรือลูกค้าที่มีคุณค่า ก็ต้องพาผู้ช่วยไปด้วยตัวเอง เพื่อวัดข้อมูล และคุยเกี่ยวกับทิศทางการออกแบบและข้อกำหนด

ดังนั้น พนักงานแผนกออกแบบของบริษัทตระกูลลู่ ไม่จำเป็นต้องอยู่บริษัททุกวัน ออกไปทำงานข้างนอกเป็นครั้งคราว

วันนี้โม่โยวได้รับงานพอดี ต้องไปกองถ่าย เพื่อออกแบบชุดแต่งกายสำหรับพระเอกนางเอกในภาพยนตร์

โม่โยวแบกกระเป๋าและถือกล่องทำงาน เมื่อออกไปจากประตูใหญ่บริษัทก็บังเอิญเจอลูกชายของตัวเอง

“อันหราน?”

“แม่……”

เด็กน้อยเดิมทีจะมาหาโม่โยว เมื่อเห็นเธอก็ยิ้มแล้วพุ่งเข้ามาหาโดยไม่ลังเล สนิทสนมกันอย่างมาก

“อันหราน หนูขึ้นข้างบนไปหาคุณพ่อไป แม่ต้องไปทำงานข้างนอก”

“ผมก็อยากไปด้วย” ลู่อันหรานพูดโดยไม่ลังเลสักนิด

“แม่ไปทำงาน กลับมาแล้วจะมาเล่นกับหนูโอเคไหม” เธอปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน

แต่ลู่อันหรานเป็นใคร เด็กน้อยอายุไม่มาก แต่ก็มีความคิด ยากที่จะประนีประนอมในสิ่งที่ต้องการทำให้สำเร็จ ใช้วิธีนุ่มนวลอยู่สักพักโม่โยวก็ทำได้แค่ต้องพาเขาไปด้วย

กองถ่ายอยู่ไม่ค่อยไกลจากบริษัทตระกูลลู่ เป็นกองถ่ายจากละครในเมือง บทบาทและอาชีพของนางเอกในเรื่อง เป็นนักออกแบบเสื้อผ้าพอดี

ดังนั้น กองถ่ายจึงลงทุนเชิญคนที่แผนกออกแบบในบริษัทตระกูลลู่มาโดยเฉพาะ

ถึงแม้ลู่อันหรานจะรู้ว่ากองถ่ายเป็นกองถ่ายละคร สิ่งที่ถ่ายออกมาก็คือสิ่งที่เขาเห็นในโทรศัพท์ปกติ แต่มาที่นี่เป็นครั้งแรก ก็รู้สึกมีชีวิตชีวาอย่างมาก น่าสนใจสุดๆ

โม่โยวแสดงตัวตนแล้ว ทีมงานภาคก็พาเธอไปที่โรงเก็บของ

“อันหราน ตอนนี้แม่ต้องไปทำงานแล้ว หนูนั่งอยู่ที่นี่ดีๆ นะ ถ้ารู้สึกเบื่อก็โทรเรียกคนของพ่อมารับ”

ลู่อันหรานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

โม่โยวจดจ่อกับการออกแบบมาก และลู่อันหรานยากมากที่จะมาสถานที่แบบนี้ จะนั่งอย่างเชื่อฟังได้อย่างไรกัน ไม่นานก็ออกไปด้วยตัวเองแล้ว

ทีมงานภาคสนามในกองถ่ายนั้นคนเยอะมาก ทางด้านบทภาพยนตร์ก็มีการถ่ายทำอยู่ ทางด้านกล้องหลักก็มีขาตั้งกล้อง สิ่งเหล่านี้สำหรับคนตัวเล็กมันเป็นเรื่องแปลกมาก

ขาเล็กสั้นของเขาเดินไปรอบๆ โดยไม่มองรอบข้างเหมือนเดินสวนดอกไม้หลังบ้านตัวเอง มีคนไม่น้อยสังเกตเห็นลู่อันหราน ยังไงแล้วเด็กผู้ชายที่ดูดีมีสไตล์แบบนี้ใครมองก็ละสายตาไปไม่ได้

“เด็กน้อย หนูเป็นลูกบ้านไหนเนี่ย? ”

“เด็กน้อย หนูหน้าตาน่ารักจัง มาหาพี่สาวเร็ว พี่สาวจะให้ขนมหนูกินน้า”

ลู่อันหรานกลอกตา ใบหน้าเล็กไร้อารมณ์ไม่สนใจแม้แต่ประโยคเดียว ในใจเอาแต่บ่นไม่หยุด ผู้หญิงพวกนี้แต่ละคนงี่เง่า ไม่คิดว่าจะใช้ขนมมาล่อเขา? เฮอะ

ขณะที่เขาพูด ก็ยกขาเล็กขึ้นเตะลู่อันหรานอย่างแรง

เด็กน้อยหัวเราะเยาะ ขณะที่เขาเตะมาก็รีบหลบไปด้านข้าง ด้วยการยื่นเท้าออกไปก็ทำให้สะดุดในวินาทีต่อมา ทันใดนั้นเสียงร้องไห้ก็ดังขึ้น

เด็กผู้ชายล้มอยู่กับพื้น เจ็บจนเขาร้องไห้เสียงดังทันที ทันใดนั้น คนงาน ผู้กำกับและคนอื่นๆ ก็มาล้อมรอบ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? มวยปล้ำเหรอ? ”

คนงานคนหนึ่งประคองเด็กผู้ชายขึ้นมา เขาร้องไห้จนหน้าแดงไปหมด กรีดร้องแล้วชี้ไปที่ลู่อันหราน “เขาตีผม เขาผลักผมด้วย แง…...”

ลู่อันหราน： “……” กลอกตาอย่างหมดคำจะพูด

พอทุกคนเห็นลู่อันหราน ผู้ชายอายุห้าหกขวบเหมือนกัน สองมือกอดอกยืนอยู่ เมื่อเผชิญกับผู้ใหญ่ก็คำนับ ใบหน้าเล็กสง่างามก็ไม่มีความหวาดกลัวสักนิด

ทุกคนเห็นเขา ดวงตาก็เป็นประกายทีละคน เป็นเด็กผู้ชายที่ดูดีมาก นี่คือการตอบสนองแรกของทุกคน

ทุกคนชื่อชอบในความงาม ดังนั้นแวบแรก ทุกคนก็รู้สึกประทับใจลู่อันหรานมาก อีกอย่าเขาเป็นแค่เด็กน้อย เมื่อเป็นแบบนี้มันก็แค่ความขัดแย้งระหว่างเด็กน้อยเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

แต่เด็กผู้ชายจะเห็นด้วยได้อย่างไร เห็นว่าไม่มีใครช่วยเขาระบายความโกรธ ก็ร้องไห้ยิ่งดังขึ้น สุดท้ายก็กรีดร้องขึ้นมา ทำท่าทางถ้าไม่ช่วยก็จะไม่หยุด

ลู่อันหรานขมวดคิ้วเล็กทันที มองเขาอย่างรำคาญ “หุบปาก หนวกหูจะตายอยู่แล้ว ถ้าร้องอีกฉันจะเย็บปากแก”

ทุกคน： “……”

เด็กผู้ชายไม่รู้ว่ากลัวหรือเปล่า สองมือเล็กปิดปากทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจ ไม่กล้าเปล่งเสียงอีก

ผู้กำกับกระแอมไอเบาๆ ย่อตัวเล็กน้อยแล้วมองไปที่เด็กผู้ชายดูดีตรงหน้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

เขามองออกว่าการแต่งตัวของเด็กน้อยคนนี้ ทุกการเคลื่อนไหวดูสูงส่งมาก ต้องมีภูมิหลังที่ดีแน่ๆ แค่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพามาที่กองถ่าย