บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 387

“ไม่ต้องเป็นห่วง การแข่งในวันนี้ เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แค่ใช้การกระทำ ใช้กรรไกร เข็มและด้ายในมือเธอ นำเสนอทุกสิ่งที่เธอต้องการ แสดงมันออกมาก็พอแล้ว”

“ไม่ว่ายังไง พยายามก็พอแล้ว ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง สำหรับเธอมันก็เป็นการท้าทายที่ดีมาก ไม่ใช่เหรอ”

คำพูดเหล่านี้ค่อนข้างขัดแย้งกับสิ่งกระตุ้นก่อนหน้านี้ เขาถอนหายใจภายในใจ เขาไม่อยากให้โม่โยวมีความกดดันมากเกินไป

โม่โยวหลุดพ้นจากอ้อมแขนเขา สบตาเขาทันที แล้วเม้มปาก “……ฉันจะพยายาม” พยายามที่จะชนะการแข่งนี้

เธอรู้ดี การแข่งในวันนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นคือเพื่อบริษัทตระกูลลู่ และเพื่อลู่จิ้นยวน เธอดูเหมือนจะไม่มีทางถอย ต้องชนะเท่านั้น

ถ้าสุดท้ายแพ้……

โม่โยวคิดถึงตรงนี้ คิ้วก็ขมวดแน่น เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึง สองวันก่อน เธอคุยกับเพื่อนเธอเย่ซือเยวี่ยที่กลับมาจากการทำงานนอกสถานที่ในต่างประเทศ

เย่ซือเยวี่ยได้ยินเรื่องการแข่งขันนี้ ประโยคแรกที่พูดก็คือ

“งั้นเธอต้องชนะนะ ในเมื่อประธานลู่ของพวกเธอเป็นคนตั้งกฎ มันก็เป็นโอกาสที่ดีมาก ต้องรีบทำให้สำเร็จ”

“โม่โยว มาถึงขนาดนี้แล้ว อย่าเป็นคนชอบธรรม ยืดหยุ่นบ้างก็ดี เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว การแข่งขันมันไม่สำคัญ ผลของการแข่งสำคัญที่สุด”

“จะจำไว้ คนที่ชนะเท่านั้นถึงจะมีสิทธิพูด ใครจะไปสนว่าเธอชนะยังไง? คนที่แพ้ ไม่ว่าจะน่าชื่นชมแค่ไหน แพ้ก็คือแพ้”

“และคนที่ไม่ประสบความสำเร็จ จะไม่มีเกียรติและไม่ได้รับการเคารพ ต้องการสิ่งเหล่านี้ หลังจากยืนจุดสูงสุดแล้วให้หยิบมันขึ้นมา”

“……”

ทุกประโยคของเย่ซือเยวี่ ยังดังก้องข้างหูเธอไม่หยุด

ลู่จิ้นยวนเป็นคนที่ระบุหัวข้อ อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ได้ริเริ่มเผยให้เธอดูก่อน ก่อนหน้านี้โม่โยวก็ไม่เคยถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่ตอนนี้……

“ประธานลู่ หัวข้อครั้งนี้คืออะไรเหรอ? ”

โม่โยวได้ยินเสียงเบาของตัวเอง มันเบามากจริงๆ เบาจนเหมือนตัวเองไม่ได้พูดมันเลย แต่พูดออกมาแล้วก็โล่งอก

ดูเหมือนการเอ่ยปากนี้จะไม่ได้ยากอย่างที่ใจคิดไว้

แต่หลังเวทีนั้นเงียบมาก ลู่จิ้นยวนได้ยินประโยคนี้ของเธออย่างชัดเจน บนใบหน้าอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าตกใจ

เมื่อเห็นท่าทางของเขา โม่โยวก็กระอักกระอ่วน หน้าแดงไปหมด “ฉ-ฉันไม่ได้……”

ลู่จิ้นยวนปิดปากเธอ หัวเราะเบาๆ ในดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องพูด ฉันเข้าใจ”

ขณะที่เขาพูด ก็โอบกอดเธอ แนบริมฝีปากที่ข้างหู พูดอะไรบางอย่างเบาๆ

เมื่อครู่นี้ตกใจจริงๆ ลู่จิ้นยวนเป็นนักธุรกิจ เป็นเรื่องปกติที่คนเราจะไร้หลักการและทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย

หากทำได้ เขาอยากจะดำเนินการทั้งหมดโดยตรง เพื่อให้โม่โยวชนะการแข่งครั้งนี้อย่างสวยงาม แต่สถานการณ์มันไม่เอื้ออำนวย

เดิมที เขานึกว่าโม่โยวไม่ชอบวิธีการแบบนี้ บอกเธอแล้วกลัวเธอจะโกรธ ไม่คิดว่าเธอจะเอ่ยปากตรงๆ มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจจริงๆ

ในแต่ละเรื่อง เขาก็โทษทุกอย่างไปที่โม่โยวยัยชั้นต่ำคนนั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ตัวเองคงไม่ทนทุกข์กับเรื่องพวกนี้ ถ้าเธอไม่ได้ไต่เต้าสู่อำนาจ ยั่วผู้ชายไปทุกที่ ตอนนี้เธอก็แต่งงานกับตนไปตั้งนานแล้ว

ยัยชั้นต่ำคนนั้นควรแต่งกับเขาตั้งแต่แรก ตอนนี้มีคนที่ดีกว่า ก็อยากจะทิ้งเขาไป ฝันไปเถอะ

ผ่านการทรมานในช่วงนี้ สภาพจิตใจโม่เทียนยวี๋ก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ถึงจะไม่ได้รับคำขอจากโม่ฉีจื้อ เขาก็สาบานว่าจะต้องได้ผู้หญิงคนนั้นมา สั่งสอนเธอให้หนัก

ทำให้ความฝันที่เธออยากแต่งกับคนรวยกลายเป็นว่างเปล่า ทำให้เธอรู้ถึงจุดจบที่กล้าทำให้ตนไม่พอใจ

โม่เทียนยวี๋ใช้ความสัมพันธ์ทางเครือข่ายทั้งหมด สืบข่าวมาไม่ง่ายเลยว่าวันนี้สถานที่แข่งขันของพวกเขาจัดขึ้นที่ไหน และรีบออกเดินทางไปหยุดทันที

ทางด้านสตูดิโอ การแข่งขันก็เริ่มขึ้นแล้ว

ผู้เข้าแข่งขันสองท่าน โม่โยวและฟิลเอ๋อคนหนึ่งอยู่ทางซ้ายคนหนึ่งอยู่ทางขวา ยืนในอาณาเขตออกแบบของตัวเอง ตรงกลาง พิธีกรกล่าวเปิดงานสั้นๆ จากนั้นก็เริ่มประกาศกฎและธีมต่างๆ

“วันนี้ เราไม่มีธีมการออกแบบ กฎก็ง่ายมากเช่นกัน เราเชิญแขกจำลองมาทั้งหมดหนึ่งร้อยท่าน ท่ามกลางพวกเขา มีผู้ชายผู้หญิง มีผู้สูงอายุและเด็ก ตอนนี้กำลังรออยู่ด้านหลังครับ”

“ตอนนี้ แขกจำนวนหนึ่งร้อยท่านอยู่ในมือผมแล้ว เพื่อความเป็นธรรม ผู้เข้าแข่งขันสองท่านแต่ละคนเดินมาข้างหน้า จั่วไพ่ที่มีหมายเลขในมือของผมทีละใบ จะได้คนละเจ็ด”

“และข้อกำหนดการแข่งตามปกติ ก็คือให้นักออกแบบทั้งสองท่าน ตามเจ็ดนางแบบที่เลือกมา ตามลักษณะที่ปรากฏขึ้น ภายในเวลาที่กำหนด ให้ออกแบบเสื้อผ้าที่สวยงามเหมาะกับพวกเขา สุดท้ายผู้ตัดสินหกท่านจะออกความคิดเห็น”

จริงๆ แล้วเรื่องพวกนี้ ลู่จิ้นยวนได้เปิดเผยให้โม่โยวฟังแล้วหลังเวที แต่เธอก็ฟังอย่างตั้งใจ สิ่งที่แตกต่างคือ หลังจากฟิลเอ๋อได้ยินข้อกำหนด สีหน้าก็แตกระแหงในชั่วขณะหนึ่ง