บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 447

เธอส่ายหน้า "คุณน้า คุณชายลู่ยุ่งเกินไป หนูไม่ควรให้เขาพาหนูไปเดินเที่ยว"

ถึงปากกงมั่วจะพูดแบบนี้ แต่สีหน้ากลับไม่ใช่

เย่หว่านจิ้งก็รู้สึกว่าต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ท่านรู้ว่าจะไม่ราบรื่นแน่นอน ลูกชายรับปากเร็วขนาดนั้น แต่กลับทำแบบนี้

ท่านจับมือกงมั่วไว้ พาเธอเดินเข้าไป "เสี่ยวมั่ว จิ้นยวนทำเกินไปจริงๆ หนูไว้ใจนะ ถ้าเขากลับมา น้าจะว่าเขาเอง หนูอย่าคิดมากเลยนะ"

"ไม่ค่ะคุณน้า หนูไม่ได้โทษคุณชายลู่"

"คุณชายลู่เป็นถึงผู้บริหาร เขาต้องดูแลบริษัทใหญ่โตขนาดนั้น ก็สมควรที่จะยุ่ง หนูเข้าใจค่ะ"

กงมั่วพูดอย่างใจกว้าง

เย่หว่านจิ้งรู้สึกพอใจมาก เมื่อกี้ท่านก็พูดไปงั้นแหละ นิสัยลูกตัวเองท่านจะไม่รู้ได้ยังไง ไม่ว่ายังไง นั่นก็เป็นลูกชายท่าน

คำพูดของกงมั่วทำให้ท่านรู้สึกสบายใจ ผู้หญิงที่ใจกว้างขนาดนี้ นี่สิลูกสะใภ้ที่ท่านต้องการ

ท่านจูงมือกงมั่วไปนั่งที่โซฟา "เสี่ยวมั่ว หนูรู้สึกว่าจิ้นยวนเป็นยังไงบ้าง?"

ตากงมั่วเป็นประกาย "คุณชายลู่เป็นคนที่ประสบความสำเร็จมาก มีความสามารถ คนนอกต่างชื่นชมเขา ยังไงก็ต้องเป็นคนที่เพอร์เฟคอยู่แล้วค่ะ"

"คุณน้า ทำไมถึงถามหนูแบบนี้เหรอคะ"

เย่หว่านจิ้งหรี่ตามองไปที่เธอ "ในเมื่อหนูคิดว่าเขาดีขนาดนี้ แล้วหนูคิดว่าลูกชายน้า เป็นผู้ชายที่จะฝากความสุขไว้ได้หรือเปล่า?"

กงมั่วทำท่าทางตกใจ รีบก้มหน้าอย่างเขินอาย "คุณ คุณน้า คุณน้าพูดอะไรคะ"

ท่านยิ้มอ่อน "โตๆกันแล้ว นี่เป็นเรื่องปกติ จะอายทำไมกัน พ่อแม่หนูเสียไปตั้งแต่เด็ก คุณปู่ก็ไม่อยู่แล้ว น้ารู้สึกชอบหนูมากเลย"

"น้าก็อยากให้ลูกสาวน้าเป็นแบบหนู ถ้าหนูแต่งงานกับจิ้นยวน งั้นก็จะได้เป็นลูกจริงๆของน้าสิ"

"แน่นอน นี่แค่ความคิดของน้า ถ้าหนูไม่ตกลง น้าก็จะไม่บังคับ แค่อยากถามเฉยๆว่าหนูคิดกับจิ้นยวนยังไง ชอบเขาหรือเปล่า?"

กงมั่วหน้าแดงมาก ลังเลไปสักพักค่อยเอ่ย "ชอบ ชอบค่ะ"

เย่หว่านจิ้งไม่แปลกใจ ลูกชายท่านเพอร์เฟคอยู่แล้ว ผู้หญิงจะไม่ชอบได้ยังไง เลยตบมือเธอเบาๆด้วยรอยยิ้ม

"ชอบก็ดีแล้ว ได้ น้ารู้แล้วว่าหนูคิดยังไง ไว้ใจได้ น้าสนับสนุนหนูเต็มที่"

ทั้งสองไม่สังเกตเลยว่า มุมสุดบนบันไดมีตัวเล็กซ่อนอยู่

ลู่อันหรานได้ยินสิ่งที่พวกท่านพูดหมด เลยโมโหมาก เขามองกงมั่วที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างล่าง เบะปากมองบน แล้วรีบวิ่งกลับห้อง

ชั้นล่าง กงมั่วเอ่ยเสียงเบา "คุณน้าคะ หนูได้ยินว่าคุณชายลู่มีลูกชายตัวเล็ก ทำไมไม่เห็นเขาเลย"

"ดูน้าสิ ลืมเรื่องสำคัญได้ยังไง หนูพูดถึงอันหรานใช่ไหม ใช่ อันหรานเป็นลูกชายของจิ้นยวน จะหกขวบแล้ว หนูไว้ใจเถอะ ถึงอันหรานยังเด็ก แต่ถ้าหนูรักเขาเหมือนลูกในไส้ เขาต้องยอมรับหนูแน่นอน"

"ค่ะ……หนูอยากถามว่า แม่ของอันหรานคือ?"

กงมั่วเอ่ยเสียงเบา

สีหน้าเย่หว่านจิ้งเปลี่ยนไป จากนั้นก็โบกมือ "ผู้หญิงคนนั้นตายแล้ว เธอก็ไม่ใช่คนดีอะไร หนูไม่ต้องใส่ใจหรอก จิ้นยวนก็ไม่เคยแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นด้วย ไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน"

กงมั่วรู้สึกโล่งใจทันที

ก่อนเธอจะมาเธอให้คนสืบเรื่องในประเทศ ลู่จิ้นยวนมีลูกชาย เธอรู้สึกไม่พอใจมาก แต่ก็ไม่อยากเสียเนื้อก้อนโต

เธอเลยมีความคิดบางอย่าง

ถึงแม้ไม่อยากสนใจเด็กนี่ แต่ตอนนี้ตัวเองยังไม่ได้แต่งเข้ามา ยังไงก็ต้องสร้างภาพไว้ก่อน อีกอย่าง เธอได้ข่าวว่าลู่จิ้นยวนรักลูกชายคนนี้มาก

ถ้าเป็นแบบนี้ ตัวเองยังปักหลักในตระกูลลู่ไม่ได้ เธอเลยจำเป็นต้องเอาอกเอาใจลู่อันหราน

ในสวนดอกไม้ มีเงาเด็กน้อยที่หันหลังให้แดด นั่งอยู่ที่พื้น ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่

เขากำลังพรวนดินเบื่อๆอยู่ ปากก็เอียงเข้าใกล้คอเสื้อ แล้วพูดกับกระดุมสีดำ

"ผู้หญิงคนนั้นมาหรือยัง?"

กระดุมซ่อนอยู่ในที่ลับ มีแสงสีแดงกระพริบ ดูเหมือนไม่ใช่กระดุมธรรมดา

"คุณหนูกงกำลังมาทางนี้ครับ ใกล้จะถึงแล้ว"

ในกระดุมมีเสียงของลู่อีดังออกมา

เด็กน้อยเบะปาก แล้วไม่สบอารมณ์ "คุณหนูกงอะไรกัน เธอเป็นคุณหนูได้ยังไง ลู่อี นายห้ามเรียกแบบนี้"

"งั้นผมควรจะเรียกว่าอะไรครับ?"

"นายเรียกว่า……ผู้หญิงคนนั้น"

เด็กน้อยจับคางแล้วเอ่ย

ลู่อี: "……รับทราบครับคุณชายน้อย ผู้หญิงคนนั้นมาแล้วครับ ห่างจากคุณชายประมาณยี่สิบก้าว"