บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 451

นายท่านลู่พูดประโยคนี้จบ ก็เดินออกไปภายใต้การประคองของบอดี้การ์ด

ประโยคนี้ ทำให้ผู้หญิงสองคนในห้องพักคนไข้พูดได้ว่าตกใจไม่น้อย

คำพูดเดียวกัน ลู่จิ้นยวนพูดออกมา เย่หวานจิ้งก็แค่รู้สึกโมโหเฉย ๆ ไม่ว่ายังไง เขาก็คือลูกชายของตนเอง แต่ตอนนี้คำขู่ของตระกูลลู่ นายท่านลู่พูดออกมาแล้ว ก็ไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง

เย่หวานจิ้งแต่งงานเข้าตระกูลลู่มานานขนาดนี้ นายท่านลู่ค่อนข้างเคารพเธอมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่ไว้หน้าเธอต่อหน้าคนนอก

เธอรู้สึกหน้ามืดหัวหมุน ขาเท้าสั่นในทันที เธอค้ำขอบเตียงแล้วลูบหน้าอก หน้าดำหน้าแดง

ส่วนกงมั่วที่อยู่บนเตียงคนไข้ ทันใดนั้นก็ตกใจอีกครั้งและแน่นอนในอีกเรื่องหนึ่ง

ถึงแม้เย่หวานจิ้งจะบอกเป็นนัยมาตลอด ว่าหวังจะให้ตนเองแต่งงานเข้าตระกูลลู่ แต่ดูเหมือนจะมีแค่เย่จิ้งหวานเท่านั้น คำพูดของนายท่านลู่เมื่อสักครู่ เธอไม่ได้โง่ที่จะฟังไม่ออก

นายท่านลู่ เหมือนกับไม่หวังให้เธอแต่งงานเข้าตระกูลลู่

การได้รับรู้นี้ทำให้กงมั่วที่เดิมทีอารมรณ์ไม่ค่อยดีก็ขุ่นมัวขึ้นมาอีกครั้ง ในใจอดไม่ได้ที่จะด่าขึ้น ในตระกูลลู่ คนที่เป็นคนตัดสินใจที่แท้จริงคือตาแก่คนนี้ ถึงเย่หวานจิ้งจะชอบตนเองขนาดไหน จะมีประโยชน์อะไร?

กงมั่วสูดหายใจแล้วกัดฟันอย่างแรง ตั้งแต่กลับประเทศมาที่ตระกูลลู่ ท่าทางที่เย่จิ้งหวานมีความเมตตาต่อเธอทำให้เธอเข้าใจผิด ทำให้ทิศทางของเธอผิดไปตั้งแต่แรก

ลู่จิ้นยวนไม่ได้สนใจพวกเธออีกต่อไป แล้วก็จูงมือลูกชายออกไป

สำหรับความคิดของกงมั่วกับคุณแม่ของตนเอง?

ต้องขอประทานโทษจริง ๆ เดิมทีเขายังให้เกียรติผู้หญิงคนนั้น แต่ตอนนี้ดูแล้ว การให้เกียรตินั้นเหมือนจะเกินเลยไป

“ลู่อันหราน พูดมา ลูกทำเรื่องอะไรอีกแล้ว?”

ออกจากประตูใหญ่ของโรงพยาบาล ขึ้นนั่งบนรถ ลู่จิ้นยวนมองเด็กน้อยที่อยู่ข้าง ๆ ถามอย่างแน่วแน่

สำหรับลูกชาย เขารู้จักเป็นอย่างดีมาก ถ้าหากกงมั่วใส่ร้ายเขาจริง ๆ ดูจากนิสัยของเขาแล้ว ไม่น่าจะสงบเงียบขนาดนี้ถึงจะถูก

หนุ่มน้อยก็ไม่ได้ปิดบัง บอกเรื่องราวแผนการทั้งหมดที่ตนเองวางแผนไว้ ยังไงถ้าหากคุณพ่อถามลู่อี เขารู้ว่าลู่อีไม่มีทางช่วยเขาปิดบังแน่

ในแผนการของเขา ก็คือในสวนดอกไม้ ทำให้กงมั่วติดขี้โคลนทั้งตัวก่อน จากนั้นพาเธอไปยังสถานที่ทำความสะอาดที่ใกล้ที่สุด จุดประสงค์หลักคือสระว่ายน้ำธรรมชาติ

ให้งูออกมาจากพุ่มหญ้า อันทีี่จริงเป็นงูจำลองของจริง ไม่ใช่งูจริง ๆ ให้ลู่อีใช้รีโมทบังคับในมุมอับ

สวนดอกไม้หลังคฤหาสน์ตระกูลลู่ทุกวันแม่บ้านจะจัดให้คนรับใช้ฉีดพ่นยาฆ่าแมลง จู่ ๆ งูจะโผล่มาได้ยังไง

แผนการนี้สมบูรณ์แบบมาก เป็นไปอย่างที่คิด กงมั่วตกใจจนตัวเองตกลงไปในสระน้ำ ดื่มน้ำในสระไปหลายอึก ในขณะที่เธอกำลังหวาดกลัวและหนาวเย็น ลู่อันหรานก็ยกน้ำซุปไก่ถ้วยหนึ่งไปให้เธออย่างความชอบธรรม

ในคืนวันนั้นกงมั่วก็เกิดอาการอาหารเป็นพิษ

ขั้นตอนนี้ก็ได้ผ่านการครุ่นคิดอย่างรอบคอบของหนุ่มน้อยแล้ว

เขาจงใจวางกับดักให้ผู้หญิงคนนี้กระโดดลงไป เป็นไปอย่างที่คิดว่าเธอกระโดดเข้ากับดัก

ก่อนหน้านั้นวันหนึ่งในตอนที่ผู้หญิงคนนี้ซื้อกาแฟอยู่ข้างนอก ลู่อันหรานก็ให้ลู่อันที่ติดตามเธอมาโดยตลอดหาโอกาสลงมือ เติมส่วนผสมบางอย่างลงในกาแฟของเธอโดยไม่รู้ตัว

ยานี้มีฤทธิ์เหมือนกับยาระบาย เพียงแต่ว่าออกอาการค่อนข้างช้า ต้องใช้เวลาประมาณสี่สิบกว่าชั่วโมง เพียงแต่ถ้าหากออกฤทธิ์แล้ว ก็จะรุนแรงเป็นอย่างมาก

เขาลูบหัวน้อย ๆ ของลูกชาย “พอแล้ว ๆ ใครว่าลูก ห้ามพูดมั่ว ๆ ต่อหน้าแม่ของลูกนะ”

ลู่จิ้นยวนชื่นชมในความฉลาดของลูกชายตนเอง เพียงแต่เกรงว่าเขายังเด็กเกินและทะนงตัวเกินไปจึงไม่พูดแค่นั้นแหละ อีกอย่างกงมั่วผู้หญิงคนนั้นกล้ามีความคิดที่ไม่สมควร ลูกชายสั่งสอนเธอก็ไม่เป็นอะไร

ตั้งแต่ที่กงมั่วออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลลู่ เธอประพฤติตัวดีขึ้นเยอะ แม้กระทั่งไม่กล้าออกนอกห้อง เวลาส่วนใหญ่จะอยู่ในห้อง ไม่ก็ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนายท่านลู่ พูดคุยเป็นเพื่อนเย่หวานจิ้ง

คนอื่นคิดว่าเธออยากจะชดใช้เรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล แต่มีเพียวตัวเธอเท่านั้นที่รู้ ว่านี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของเป้าหมาย

เวลาผ่านไปแบบนี้เดือนนึง ท่าทีที่เย่หวานจิ้งมีต่อเธอ ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

แต่นายท่านลู่ไม่ใช่คนธรรมดา ที่จะถูกกล่อมกี่ประโยคก็จะหาย นายท่านลู่มองหลานชายลู่อันหรานเป็นไข่มุกมากตลอด ถูกกงมั่วใส่ร้าย นายท่านลู่ไม่ได้หักหน้าเธอในที่เกิดเหตุ เขาถือว่าไว้หน้าให้กับสหายเก่าที่เสียชีวิตไปแล้ว

แต่คนแบบนายท่านลู่ มีความขุ่นเคืองในใจแล้ว อยากจะกลับไปในความประทับใจแรกของเขา ก็ยากอย่างกับขึ้นสวรรค์ ยิ่งกว่านั้นกงมั่วก็ไม่ใช่หลานสาวลูกสาวของเขา

...

“เสี่ยวมั่ว นี่คือจดหมายเชิญสำหรับการประมูลกองทุนการกุศล เมื่อก่อนป้าเคยเข้าร่วมหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ไม่อยากไปแล้ว หนูไปแทนป้าหน่อย”

เย่หวานจิ้งยื่นบัตรเชิญสีดำทองส่งให้กงมั่ว

ในใจของกงมั่วแน่นอนว่าดีใจอย่างมาก แต่สีหน้าไม่ได้แสดงออกใด ๆ ทั้งสิ้น เธอมองไปที่เย่หวานจิ้งอย่างสับสน “คุณป้าคะ หนูเพิ่งกลับประเทศ ไม่รู้จักใครเลยค่ะ ให้หนูไปจะดีเหรอคะ?”

“เด็กโง่ ก็เพราะว่าเป็นแบบนี้ หนูยิ่งต้องไป”

เรื่องนี้แน่นอนว่ากงมั่วรู้ดี ดังนั้นถึงได้ดีใจมาก หมกหมุ่นอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลลู่ตลอดไม่ใช่สไตล์ของเธอ สามารถไปในนามที่ถูกต้อง เป็นตัวแทนของตระกูลลู่ เข้าร่วมแวดวงชั้นสูงเช่นนี้ คือสิ่งที่เธอคิดในใจ