บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 460

“จริงเหรอ?”

กงมั่วตะลึง มองดูเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย แต่มือที่จับราวกั้นไว้แน่นกลับคลายออกเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “น้าไม่ต้องกระโดดแล้วเหรอ?”

ลู่อันหรานยิ้มอย่างไร้เดียงสา แล้วพยักหน้า “ใช่ครับคุณน้ากง น้าเป็นขนาดนี้แล้ว ผมก็ไม่สามารถบังคับน้าได้ถูกไหม ลงมาเถอะครับ”

ตอนนี้เธอตกใจราวกับลูกนก เมื่อได้ยินว่าไม่ต้องกระโดด สามารถลงมาได้แล้ว ก็คลายมือในทันที เตรียมตัวลงมาจากแท่นกระโดดอย่างลุกลี้ลุกลน

แต่วินาทีต่อมา

“กรี้ด...”

เห็นเพียงเงาของคนบินพุ่งลงไปจากแท่นกระโดด ในขณะเดียวกันก็ยังมีเสียงร้องแหลมที่ดังลับฟ้า ไม่ต้องสงสัย คนที่บินออกไปก็คือกงมั่ว

หนุ่มน้อยค่อย ๆ ดึงเท้าน้อย ๆ กลับเข้ามา เช็ดเหงื่อที่ไม่มีอยู่ออก แล้วส่ายหน้า “กระโดดเองตั้งแต่แรกก็ไม่มีอะไรแล้ว ต้องให้คุณชายน้องอย่างฉันออกหน้า เห้อ!”

ลู่อีลู่เอ๋อ “...”

เจ้าหน้าที่พนักงาน “...”

“เอาหละ ถึงตาพวกเราแล้ว”

ลู่อันหรานพูดจบ ก็ยื่นมือทั้งสองไปทางลู่อี ลู่อีกอดร่างเล็กของเขาไว้ในอ้อมกอดทันที จากนั้นก็กระโดดลงไปด้วยใบหน้าเฉยชา

หนุ่มน้อยถูกอุ้มไว้ในอ้อมกอด หลับตาราวกับกำลังนอนหลับ ถูกปกป้องไว้อย่างดี แม้แต่ลมก็ทะลุเข้ามาไม่เท่าไหร่ เทียบกับกงมั่ว สวัสดิการต่างกันราวฟ้ากับเหว

ตอนที่ลงมา ลู่อันหรานลงมาในเรืออย่างปลอดภัย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นกงมั่วที่อยู่ตรงข้ามหน้าขาวซีด ดวงตาเหม่อลอย ตัวสั่นไปทั้งตัว

เขาเอ็นคอมองอย่างชื่นชมครู่หนึ่ง ริมฝีปากชมพูอ่อนยิ้มขึ้น หัวเราะหึหึแล้วมองไปทางอื่น เขาไม่ได้เห็นใจเธอแม้แต่น้อย รู้สึกเพียงแต่ยินดียินร้ายกับความโชคร้ายของผู้อื่น

เรือเทียบท่า กงมั่วถูกลู่เอ๋อพยุงขึ้นไป หนุ่มน้อยให้สัญญาณทางสายตากับเขา ลู่เอ๋อรับทราบ เขาพยุงกงมั่วไปนั่งตรงสวนดอกไม้ทรงกลมด้านหน้า

“คุณหนูกง คุณสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นั่งพักตรงนี้ก่อนเถอะครับ”

กงมั่วยังคงตื่นตัวไม่หยุด เธอไม่มีแรงจะยืนจริง ๆ จึงพยักหน้า แล้วนั่งอยู่เงียบ ๆ บนแท่นหิน ค่อย ๆ สงบหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง

อีกด้านหนึ่ง หนุ่มน้อยหมุนตัวยืดแขนบิดขี้เกียจ มือขวาทำท่าทางไปในทิศทางนึงเหมือนไม่ได้ตั้งใจ คนในมุมอับเห็นสัญญาณมือ เริ่มปรับรีโมทคอนโทรลในมือของทันที

สถานที่ที่กงมั่วนั่งอยู่ อันที่จริงแล้วคือน้ำพุรูปวงแหวน เพียงแต่วันเทศกาลถึงจะเปิดแสดง ถ้าไม่สังเกตุ ก็ดูไม่ออกจริง ๆ

เธอนั่งอยู่แปลงดอกไม้ตรงกลาวง มีสิงโตหินขนาดใหญ่วางอยู่ตรงกลางแปลงดอกไม้ ปากของสิงโตเปิดกว้างลง ทิศทางที่เปิดปากตรงกับตำแหน่งที่กงมั่วนั่งอยู่พอดี

ในตอนนี้ ดวงตาของสิงโตหินกระพริบไฟสีแดงอยู่หลายครั้ง ดูเหมือนว่ามีบางอย่างถูกเปิดใช้งาน

วินาทีต่อมา

“ซู่ซู่ซู่...”

ปากกว้างของสิงโตหินจู่ ๆ ก็มีน้ำไหลออกมาราวกับน้ำพุ สาดเทลงมา กงมั่วที่นั่งอยู่ด้านล่าง ก็ถูกสาดจนเปียกชุ่ม

ต้องบอกไว้ก่อนว่าตอนนี้คือฤดูหนาว รสชาติแบบนี้มันช่าง...

ความตกใจก่อนหน้านี้ตอนที่กระโดดบันจีจัมพ์ของกงมั่วยังไม่หาย ถูกโจมตีแบบนี้อีกระลอกหนึ่ง ท่าทางของเธอทุลักทุเลน่าอนาถเป็นอย่างมาก เธอพุ่งไปข้างหน้าตามแรงกระแทกของน้ำ แล้วล้มลงบนพื้น

เธอหมอบนิ่งไม่ไหวติง ท่าทางตะลึง งุนงงไปหมด

“ฮ่าฮ่าฮ่า...”

ห่างออกไปไกล ๆ ลู่อันหรานปิดปากเล็ก ๆ หัวเราะอย่างหนัก ความโมโหในใจในที่สุดก็หายไปแล้ว

เมื่อสิงโตหินหยุดพ่นน้ำ เขาโบกมือ ให้ลู่เอ๋อพากงมั่วมา ในที่สุดก็จบทริปของวันนี้

“เกี่ยวกับคุณแม่ของเธอ...”

เวินหนิงตะลึง ลุกขึ้นยืนในทันที สีหน้าตื่นเต้น “นาย นายพูดว่า คุณแม่ของฉัน?”

เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ตั้งแต่ตอนที่เธอฟื้นความทรงจำ แน่นอนว่าเธอก็ได้สืบข่าวคราวของคุณแม่ แต่กลับหายังไงก็หาไม่พบ

เธอเคยคิดอยากจะให้ลู่จิ้นยวนช่วย แต่ตอนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนยุ่งเหยิงอย่างมาก

ตอนนั้นเธอกีดกั้นลู่จิ้นยวนมาก อยากจะแบ่งเส้นกั้นจากเขา ไม่อยากจะติดหนี้เขาใด ๆ ทั้งสิ้น จึงตัดความคิดนี้ออก แล้ววางแผนจะตามหาด้วยตนเอง

แต่กลับไม่มีผลลัพธ์อะไร หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ยิ่งทำให้เรื่องนี้ต้องวางไว้ก่อน

“นายรู้ว่าแม่ของฉันอยู่ที่ไหน?”

เธอจับมือของเขาไว้

ลู่จิ้นยวนถอนหายใจ “เธอฟังฉันก่อน”

“คุณแม่ของเธอมีโรคที่รักษายากมากชนิดหนึ่ง ในประเทศไม่เคยมีผู้ป่วยโรคนี้มาก่อน ฉันจึงจัดการให้เธอมารักษาโรคที่ประเทศ F”

“ตอนนั้นฉันคิดว่าเธอจะกลับมาไม่ได้อีกแล้ว แม้ว่าเราจะพบกันอีกครั้งในภายหลัง แต่ฉันหาโอกาสที่เหมาะสมที่จะบอกเธอเรื่องนี้ไม่ได้ บวกกับคุณแม่ของเธออาการไม่ได้ดีมาก ฉันเกรงว่าเธอจะเป็นกังวล ก็เลยไม่ได้บอกเธอ”

“กะว่าจะรอให้คุณแม่ของเธอร่างกายดีขึ้นหน่อย ค่อยบอกเธอ”

“แต่เมื่อครู่ โรงพยาบาลโทรมาหาฉัน บอกว่ามะเร็งถุงน้ำดีในร่างกายขอบคุณแม่ได้แพร่กระจายอีกแล้ว ต้องได้รับการผ่าตัดในทันที ดังนั้น...”

เวินหนิงยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจกับข่าวร้ายที่คุณแม่ของตนเองเป็นโรคมะเร็ง ก็ถูกประโยคสุดท้ายของลู่จิ้นยวนทำให้ตกใจอย่างมาก

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเก็บความตื่นตระหนกไว้ในใจ แตต่สติปัญญาชัดเจนมาก เธอไม่มีทางโทษลู่จิ้นยวนที่ปิดบังเธอเรื่องนี้ได้

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงแค้นแสนรัก