บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 495

ลู่จิ้นยวนไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องตัวอยู่แล้ว โดนผู้หญิงแปลกหน้าพุ่งมากอดแบบนี้ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที ยี่นมือไปผลักผู้หญิงคนนั้นออก

เวินหนิงสะดุ้งตกใจ พอมองดีๆ คนคนนั้นไม่ใช่คนอื่น เป็นเวินหลานที่โทรมาเมื่อกี้นั่นเอง

แต่ตอนนี้ เวินหลานเมา ไม่สนว่าตัวเองอยู่ในที่สาธารณะหรือเปล่า สภาพทรุดโทรม ไม่สนใจภาพลักษณ์ตัวเองเลย

เวินหลานโดนลู่จิ้นยวนผลักไปที่พื้น เจ็บจนต้องขมวดคิ้ว ในปากก็เอาแต่พึมพำไม่รู้ว่าพูดอะไรอยู่

เมื่อกี้ตอนที่โทรหาเวินหนิง เวินหลานคิดว่าจะได้เงินก้อนโต เพราะตอนนี้เวินหนิงไม่เหมือนเดิม มีเงินเยอะแยะ เห็นพ่อตัวเองป่วยจะไม่ให้ค่ารักษาได้ยังไง?

เธอคิดไว้แล้ว ถ้าเวินหนิงไม่ยอมให้เงิน เธอก็จะกระจายข่าวที่เธออกตัญญูออกไปให้ทั่ว เพื่อทำลายชื่อเสียงเธอ

พอคิดแบบนี้ เวินหลานก็ไปยืมเงินกับเพื่อนที่มั่วสุมด้วยกัน ไปซื้อ'ลูกอม'ที่มีคนเคยให้เธอครั้งก่อนที่บาร์

สถานที่ผิดกฎหมายแบบนั้น เพื่อรั้งลูกค้าไว้ เพื่อเพิ่มรายได้ ในนั่นก็เพิ่มส่วนผสมบางอย่างเข้าไปไม่น้อย ลองไปกี่ครั้งก็จะติด

เวินหลานถึงขั้นติดงอมแงมแล้ว ไม่ได้ลูกอมมาหลายวัน เธอรู้สึกทุกข์ทรมานมาก

ครั้งนี้ กว่าเธอจะได้กินสมใจ ตอนนี้สภาพก็มึนเมา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไร

ถึงจะโดนสายตาที่เหมือนจะฆ่าคนของลู่จิ้นยวนมอง แต่เวินหลานก็ไม่กลัว ลุกขึ้นแล้วพุ่งไปหาอีกครั้ง

"สุดหล่อ ไม่ต้องเย็นชาขนาดนี้ก็ได้ ก็แค่ออกมาเล่น มา ยิ้มหน่อยสิ"

ลู่จิ้นยวนจะทำตามได้ยังไง หลบหลีกด้วยสีหน้ารังเกียจ เวินหลานทรงตัวไม่อยู่ล้มลงไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้ลุกขึ้นอีก

ถึงเธอจะสงบแล้ว แต่สีหน้าของลู่จิ้นยวนก็ย่ำแย่จนถึงขีดสุด

ผู้หญิงบ้าคนนี้นี่……

เวินหนิงเห็นเวินหลานเป็นแบบนั้น เลยรู้สึกแปลกๆ เลยเดินไปหาลู่จิ้นยวน "นายดูท่าทางเธอสิ ดูไม่ค่อยปกติ……"

"ไม่ค่อยปกติจริง ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"

ตอนที่ทั้งสองกำลังคุยกัน จางหย่าหลินก็เดินออกมา เห็นเวินหลานล้มอยู่ที่พื้น ก็รีบวิ่งไปหา "หลานหลาน ลูกสาวฉัน ลูกเป็นอะไร!"

ตะโกนร้องไห้เสร็จ ก็หันไปทางเวินหนิงกับลู่จิ้นยวน

"พวกแกทำร้ายเธอใช่ไหม? พระเจ้า ทำไมชีวิตฉันรันทดขนาดนี้ ตกอับขนาดนี้แล้ว พวกแกยังจะตามมาฆ่าให้ตาย!?"

พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ เวินหนิงเลยหมดคำพูด

นี่คืออะไร……วิธีการเรียกร้องเงินแบบใหม่?

พวกเขาสองคนพยายามหลบเวินหลานตลอด ท่าทางบ้าๆบอๆแบบนั้น ใครก็ไม่อยากยุ่งด้วย

ข้างนอกวุ่นวายมาก เวินฉีโม่ก็นอนต่อไม่ได้ เดินออกไปเลยเห็นเวินหนิง

พอดูฝั่งตัวเอง เป็นลมบ้าง โวยวายบ้าง ตัวเองอีก เมื่อวานจางหย่าหลินอาละวาดใช้ขวดเบียร์ฟาดหัวตัวเอง ตอนนี้มีแต่ผ้าพันแผล ดูตลกมาก

ครั้งนี้เสียหน้าต่อหน้าเวินหนิงจริงๆ

"หยุดโวยวายได้แล้ว! ลำคาญเว้ย!"

เวินฉีโม่ตะคอกใส่จางหย่าหลิน

เพราะฉะนั้นเขาเลยมีแค่เวินหลานคนเดียว ถึงจะโกรธเกลียดเธอมากแค่ไหน แต่ยังไงก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว

"หลานหลานลูกเป็นอะไร! ตื่นสิลูก หมอ! หมอ!"

สถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้ เวินฉีโม่เลยออกไปไม่ได้

พอลู่จิ้นยวนเห็น สีหน้าก็ตึง สำหรับเขา ถึงเวินหลานจะเป็นอะไรก็กรรมตามสนอง แต่กลับเกิดเรื่องตอนนี้ ทำแผนเขาเสียหมด

ไม่นานหมอในคลีนิกก็วิ่งออกมา ใช้เครื่องฟังเสียงหัวใจตรวจเช็คอาการ จากนั้ก็ส่ายหน้า

"อาการแบบนี้ คลีนิกเล็กๆอย่างเรารักษาไม่ได้ ต้องส่งไปที่โรงพยาบาล ยิ่งเร็วยิ่งดี ถ้าช้า อาจจะช่วยชีวิตไม่รอด"

พอได้ยินแบบนี้ เวินฉีโม่กับจางหย่าหลินเริ่มร้อนรน พวกเขาไม่มีเงินไปรักษาที่โรงพยาบาลดีๆ เลยทำได้แค่ใจร้อนอยู่อย่างนั้น

จางหย่าหลินร้องไห้ไปสักพัก เลยนึกอะไรได้ จากนั้นก็หันไปทางลู่จิ้นยวน "คุณลู่ คุณมีเรื่องจะถามฉีโม่ไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อแบบนี้ ยังไงก็ควรมีค่าตอบแทนเล็กๆน้อยใช่ไหม"

ทีแรกเวินฉีโม่ต่อต้านที่จะขอเงินลู่จิ้นยวนกับเวินหนิง ถึงเขาจะตกอับ แต่ยังไงก็หวงศักดิ์ศรีอยู่ดี

ให้เขาก้มหน้าขอเงิน รู้สึกเสียหน้ามาก

แต่ตอนนี้ เห็นลูกสาวตัวเองอาจจะตายเพราะไม่มีเงินรักษา เขาก็เลยไม่สนใจอะไรมาก

"คุณลู่ คุณก็เห็นแล้ว ถ้าลูกสาวผมเป็นอะไรไป ผมคงไม่มีอารมณ์คุยกับคุณ ถึงเวลาเรื่องที่คุณอยากรู้ ผมอาจจะคิดไม่ออกก็ได้……"

ลู่จิ้นยวนหรี่ตา "นี่คุณกำลังขู่ผม?"