บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 523

"ไม่ต้องล่ะค่ะ ไม่ได้เจ็บมากแล้วค่ะ"

เย่ซือเยวี่ยต้องการดึงมือกลับมา แต่อันเฉินจับไว้แน่น เธอจึงดึงมือกลับไม่สำเร็จ

“ อีกสักพักแม่ของคุณกลับมาเห็นเข้า คุณไม่กลัวว่าแม่ของคุณจะเป็นห่วงเหรอ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่ซือเยวี่ยรู้สึกโชคดีเล็กน้อย

โชคดีที่เมื่อกี้มีความเข้าใจเล็กน้อยเกิดขึ้นทำให้แม่ของเธอเดินออกไป ไม่อย่างนั้นท่านคงจะเสียใจมากที่เห็นความยุ่งเหยิงภายในห้อง

"ก็ได้."

เย่ซือเยวี่ยถึงได้นิ่งลง อันเฉินหยิบยาทาน้ำร้อนลวกออกมาทาให้เธออย่างระมัดระวัง

การเคลื่อนไหวของชายหนุ่มระมัดระวังและอ่อนโยนมาก ราวกับขนนกตกลงบนมือของเธอ ยังรู้สึกมีอาการคันนิดๆ แต่มันไม่ได้ทำให้เย่ซือเยวี่ยรู้สึกรำคาญ

เธออดคิดไม่ได้ เธอไม่คาดคิดว่าอันเฉินที่ค่อยทะเลาะกับตัวเองมาตลอด จะมีด้านที่อ่อนโยนเช่นนี้

หลังจากอันเฉินได้ทายาให้เธอเสร็จ เห็นเธออยู่นิ่งๆเงียบ ๆ ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

เมื่อเทียบกับรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูบ้าๆบอๆแล้ว ดูหนักแน่นมั่งคงเล็กน้อย อันที่จริงผู้หญิงคนนี้ก็สวยไม่น้อยเหมือนกัน แต่โดยปกติแล้วเธอค่อนข้างที่จะชอบโวยวายไปหน่อย ทำให้เขาไม่เคยสังเกตเธอดีๆแบบนี้เลย

อันเฉินได้จับมือของเย่ซือเยวี่ยอยู่อย่างงี้เหม่อลอยไปสักพัก เมื่อเขารู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป ใบหน้าของเขาก็กระอักกระอ่วนเล็กน้อย “ โอเคแล้ว ทายาเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณพักผ่อนอยู่ที่นี่ดีๆ มีเรื่องอะไรก็รีบโทรหาผมทันที"

เย่ซือเยวี่ยพยักหน้า ไม่ได้ทะเลาะกับเขาอีก

อันเฉินถึงได้จากไปด้วยความสบายใจ แม่ของเย่ซือเยวี่ยอยู่ข้างนอกเห็นเขาเดินออกมา " ลำบากคุณล่ะนะ เสี่ยวอัน "

หลังจากอยู่กับเขามาช่วงเวลาหนึ่ง แม่ของเย่ซือเยวี่ยก็ได้ตั้งชื่อเล่นน่ารักๆให้เขา แบบนี้ทำให้ดูสนิทและเป็นกันเองไม่น้อย ที่สำคัญอันเฉินก็ไม่ได้ปฏิเสธ

" ไม่เป็นไรครับ ผมได้ซื้ออาหารเสริมมาให้เธอเล็กน้อย ยังมีแผ่นเพลงที่สำหรับผ่อนคลายให้เธอ ถ้าไม่มีอะไรท่านสามารถเปิดให้เธอได้

ผมจะไปหาศาสตราจารย์คนนั้น เชิญเขามาทำการผ่าตัดให้เย่ซือเยวี่ย ในช่วงเวลานี้ผมไม่สามารถมาได้ "

เมื่อแม่ของเย่ซือเยวี่ยได้ยินเช่นนี้จึงพยักหน้า " โอเคค่ะ คุณไม่ต้องกังวล ป้าจะดูแลเย่ซือเยวี่ยให้ดี และรอข่าวดีจากคุณ"

หลังจากพูดจบ ก็จ้องมองอันเฉินอย่างขอบคุณและซาบซึ้งใจ " ให้คุณวิ่งไปวิ่งมาแบบนี้ ป้ารู้สึกเกรงใจไม่น้อย "

อันเฉินส่ายหัว ทั้งสองพูดอีกสองสามคำ จากนั้นอันเฉินก็สังเกตดูเวลาแล้วพูดว่า " ผมต้องกลับไปแล้ว พรุ่งนี้ต้องบินแต่เช้าตรู่"

“ โอเคค่ะ คุณกลับรีบกลับไปเถอะ ”

ฟลังจากส่งอันเฉินออกไป แม่ของเย่ซือเยวี่ยกลับไปที่ห้องผู้ป่วยเห็นสิ่งของที่เขาวางไว้ ทุกอย่างถูกจัดเป็นระเบียบอย่างชัดเจน อาหารเสริมนำเข้าบางอย่าง อาจเป็นเพราะกลัวว่าเธอจะไม่เข้าใจ ทั้งหมดนี่ถูกระบุด้วยกระดาษ วิธีการใช้และปริมาณเขียนไว้อย่างชัดเจน

"เด็กคนนี้ นี่จริงๆเลย ... "

แม่ของเย่ซือเยวี่ยพอใจอันเฉินมาก ตอนนี้สิ่งที่เธอหวังมากที่สุดก็คือเย่ซือเยวี่ยจะสามารถฟื้นฟูการมองเห็นโดยเร็วที่สุดผ่านการผ่าตัด จากนั้นจะได้พัฒนาความสัมพันธ์กับอันเฉินอย่างรวดเร็ว

...

เช้าวันรุ่งขึ้น

เวินหนิงตื่นมาแต่เช้า เมื่อคืนเธอเอาแต่คิดถึงเรื่องเหล่านั้น เมื่อคิดว่าอาจจะได้เจอสมาชิกในครอบครัวที่แท้จริงของตัวเอง เธอก็นอนไม่หลับ ดังนั้นพอเธอลุกขึ้นมาจะเตียงมองไปในกระจก ก็เห็นขอบตาดำใหญ่ๆใต้ดวงตาของเธอ

เวินหนิงหยิบเครื่องสำอางออกมาแล้วทำการปกปิดมัน แต่เธอกับไม่มีกะจิตกะใจอะไร เลยตัดสินใจใส่แว่นกันแดดเพื่อปกปิด

เวลาแบบนี้ เธอจะมีกะจิตกะใจที่ไหนมาแต่งตัว ...

หลังจากเหม่อลอยอยู่สักพัก อันเฉินก็โทรมาบอกเธอให้เตรียมตัวได้แล้ว จะมีคนมารับและส่งเธอไปที่สนามบิน เพื่อขึ้นเครื่องไฟท์ตอน 7 โมงเช้า

เวินหนิงรีบตกลงทันที ลากกระเป๋าเดินทางที่เตรียมไว้ก่อนเมื่อคืนกำลังออกไป

แต่ทันทีที่ลงมาถึงชั้นล่าง ก็เห็นรถที่คุ้นเคยแล่นมาจากระยะไกล

มันเป็นรถของลู่จิ้นยวน

เวินหนิงไม่ได้โทรเรียกเขา แต่เขาก็มาอยู่ดี

เวินหนิงพยักหน้า " จะให้นอนหลับสบายไจได้อย่างไร เมื่อรู้เรื่องมากมายขนาดนี้"

" รบกวน ช่วยเอากาแฟมาให้ฉันหนึ่งแก้วค่ะ "

เวินหนิงรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เธอจึงอยากดื่มกาแฟสักแก้ว เพื่อจะได้ทำให้จิตใจของเธอสดชื่นขึ้น

“ ไม่ เอานมให้เธอ”

ลู่จิ้นยวนยื่นมือออกไปรับกาแฟของเวินหนิงมา " คุณใช้เวลาสองสามชั่วโมงนี้นอนพักสักหน่อย”

เวินหนิงครุ่นคิดสักพักหนึ่ง จากที่นี่ต้องใช้เวลาสามชั่วโมงในการบินไปยังเมืองจิงเฉิง ถ้าหากเธอยังคงดื้อต่อไป บ้างทีอาจจะไม่ใช่เรื่องดี เธอจึงไม่ได้ปฏิเสธ

หลังจากดื่มนมอุ่น ๆ แล้วคลุมด้วยผ้าห่ม เวินหนิงค่อยๆรู้สึกเหนื่อยล้าขึ้นมา จึงหลับตาลงนอนหลับไป

เมื่อลู่จิ้นยวนเห็นเช่นนี้ จึงช่วยเธอห่มผ้าห่มไว้บนตัวของเธออย่างดี จากนั้นก็เดินไปอีกด้านกับอันเฉิน เพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของเธอ

“ แผนการเรื่องนี้ ทำเสร็จหรือยัง”

ลู่จิ้นยวนมองไปที่อันเฉินแล้วถาม

อันเฉินพยักหน้า แล้วยื่นเอกสารไปให้เขา ซึ่งในนั้นเป็นข้อตกลงการร่วมมือกับตระกูลหยง

ลู่จิ้นยวนเหลือบมองคร่าวๆ และเมื่อเห็นส่วนต่างๆที่เกี่ยวข้องกับการจัดแบ่งผลประโยชน์ " ตรงนี่ ยังต้องถอยให้อีกส่วนหนึ่งออกไป"

อันเฉินขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ “ นี่ถอยออกไปเยอะมากแล้ว ถ้าถอยอีกพวกเราจะเหลือแค่ค่าวิ่ง ไม่มีกำไรอะไรเลย ”

ก่อนหน้าที่เวินหนิงรู้สึกว่าเธอจะต้องไปเมื่องจิงเฉิงเที่ยวหนึ่ง ลู่จิ้นยวนก็ได้ขอให้คนร่างสัญญานี้ขึ้นมา

ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น เนื่องจากการแต่งงานระหว่างตระกูลลู่กับตระกูลหยงล้มเหลว ตระกูลหยงนั้นไม่พอใจตระกูลลู่มาโดยตลอด ลู่จิ้นยวนก็เลยไม่อยากหาเหาใส่ตัว เลยหลีกเลี่ยงพวกเขามาโดยตลอด ต่างคนต่างอยู่

แต่ตอนนี้ เขาจำเป็นต้องร่วมมือกับตระกูลหยง ดังนั้น เขาจึงต้องใช้วิธีนี้ในการเสียสละผลประโยชน์ของตัวเองเพื่อซ่อมแซมความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง

แต่ถึงอย่างนั้น ลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้มีความมั่นใจเต็มร้อย