บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 535

เวินหนิงเดินกลับจนถึงโรงแรม

เธอทนใจแข็งไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินอย่างเดียว

ลู่จิ้นยวนไม่ได้ตามมา ซึ่งเธอก็ต้องการให้เป็นแบบนั้น แต่ในใจกลับเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว

ดวงตาแดงรื้อขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ที่แท้ เธอก็ไม่ใช่ไม่แคร์เขาอย่างที่เคยเข้าใจ

เวินหนิงปาดนำ้ตาบนหางตา ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วเดินเข้าห้อง

เธอไม่อยากให้ลู่อันหรานเห็นความผิดปกติ

แต่เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นลู่อันหรานนั่งเหม่ออยู่บนเตียง

ของกินที่ซื้อมาให้ก็ไม่พร่องไปแม้แต่คำเดียว ดูเหมือนคนมีเรื่องในใจ

เวินหนิงรีบเดินเข้าไปหา "อันหราน เป็นอะไรลูก ทำไมไม่กินอะไรเลย ลูกน่าจะหิวแล้วนะ"

"ผมกินไม่ลง"

ลู่อันหรานมองหน้าเวินหนิง เขารู้สึกว่ากำลังจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น แล้วจะให้เขากินอะไรลงได้ไง

"แม่ครับ แม่ทะเลาะกับพ่ออีกแล้วเหรอ?"

เวินหนิงส่ายหน้า พวกเขาไม่ได้ทะเลาะกัน แต่พูดคุยกันด้วยเหตุและผลอย่างดี เพียงแต่ผลที่ตามมาอาจจะร้ายแรงกว่าที่ลู่อันหรานคาดคิด

"แล้วพ่อล่ะครับ? ทำไมไม่กลับมาพร้อมกัน?"

ลู่อันหรานจับปลายเสื้อของเวินหนิงไว้ "เราไปหาพ่อด้วยกันดีมั้ยครับ?"

เวินหนิงอุ้มลูกขึ้นมา: "อันหราน วันนี้พ่อเหนื่อยมากแล้ว ลูกอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่นี่ ให้พ่อเขาอยู่เงียบๆคนเดียวก่อนได้มั้ยครับ?"

เธอพูดอย่างอ่อนโยน ขณะเดียวกันก็ฟังดูเด็ดขาด

ลู่อันหรานสงบลง เขารู้สึกว่ามันดูผิดปกติ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง

แต่พอเห็นแววตาเวินหนิงที่ดูเศร้าๆ เขาจึงยอมพยักหน้า : "ก็ได้ครับ พรุ่งนี้ค่อยไปหาพ่อก็ได้"

เวินหนิงยกยิ้ม ก่อนจะเอามือขยี้หัวเขาเบาๆจนผมยุ่งเหยิงไปเล็กน้อย: "รีบไปกินอะไรหน่อยลูก เดี๋ยวแม่จะพาไปอาบน้ำ เสร็จแล้วจะได้รีบเข้านอน"

เวินหนิงรอจนลู่อันหรานกินข้าวเสร็จ พาเขาไปอาบน้ำ แล้วอ่านนิทานให้เขาฟังจนกระทั้งเขาหลับไป เธอแอบถอนหายใจเบาๆ

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากให้ลู่อันหรานมีความสุขแบบนี้ตลอดไป แต่ความเป็นจริงมันมักจะไม่เป็นไปตามที่เราอยากให้เป็น

.........

เวินหนิงอยู่เป็นเพื่อนลู่อันหรานในห้องครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เธอไม่อยากทำให้ลู่อันหรานตื่น จึงรีบออกไปรับข้างนอก

ไป๋หลินยวี่เป็นคนโทรฯมา เธอเพิ่งได้ข่าวจากเห่อจื่ออันที่ไปเยี่ยมเธอวันนี้ว่าเวินหนิงจะไปเมืองอื่นพักหนึ่ง

เห่อจื่ออันคิดว่าเวินหนิงน่าจะไปกับลู่จิ้นยวน

ไป๋หลินยวี่ที่ได้ยินว่าเวินหนิงไปเมืองอื่น ก็รีบโทรฯมาหาเพื่อทำให้แน่ใจ และเพื่อให้เห่อจื่ออันสบายใจด้วย

"หนิงหนิง ลูกทำอะไรอยู่?"

"ไม่ได้ทำอะไรค่ะ อยู่ที่โรงแรมค่ะ วันนี้แม่เป็นไงบ้างคะ?"

"แม่สบายดี วันนี้จื่ออันมาเยี่ยมแม่ เห็นถามว่าลูกไปไหน ลูกไปไหนทำไมไม่บอกเขาหน่อย? ทำให้เขาเป็นห่วงรู้มั้ย?"

"หนู.....รีบค่ะเลยไม่ได้บอกเขา"

"แต่มีเวลาบอกลู่จิ้นยวน? หนิงหนิง แม่ก็ไม่ได้อยากว่าอะไรลูกนะ แต่นี่ลูกยังคิดอะไรกับเขาอยู่อีกเหรอ?"

"หนูเปล่านะคะ"

...........

ตระกูลหยง

ซ่งรั่วอวิ้นกำลังรวบรวมข้อมูลของลู่จิ้นยวนที่ไปสืบค้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แน่นอนย่อมมีข้อมูลของเวินหนิงกับลู่จิ้นยวนติดมาด้วย

เธอพอดูออกว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งสองมันไม่เหลือช่องว่างให้คนอื่นจะเข้าไปแทรกกลางได้อีกแล้ว

ขณะที่กำลังเหม่อคิดอะไรอยู่ ประตูก็ถูกเปิดจากภายนอกอย่างแรง : "ข้อมูลที่ฉันให้หาได้หรือยัง? มัวแต่ชักช้าอะไรอยู่?"

ในนี้ไม่ใครอื่น หยงซือเหม่ยเลยไม่ต้องสนใจวางตัวอะไร

"ฉัน........"

ซ่งรั่วอวิ้นครุ่นคิดก่อนครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจพูด: "ลู่จิ้นยวนกับผู้หญิงที่มาด้วยในวันนี้ มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง และยังมีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน ชื่อลู่อันหราน ฉันคิดว่าถ้าเธอยังจะตามจีบเขาอีกมันดูจะไม่ฉลาด........"

ซ่งรั่วอวิ้นอยากจะพูดให้อ้อมค้อมกว่านี้ซะหน่อย แต่หยงซือเหม่อยที่ได้ยินแบบนั้นกลับโมโหขึ้นมา: "ซ่งรั่วอวิ้นเธออย่ามาใช่น้ำเสียงแบบนี้พูดกับฉันนะ พวกเขามีลูกด้วยกันแล้วยังไม่แต่งงานกัน งั้นก็แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีคุณสมบัติเหมาะสมพอที่จะเป็นภรรยาเขา ฉันไม่คิดว่ามันจะไม่ฉลาดตรงไหน"

"แต่.......เธอจะยอมไปเป็นแม่เลี้ยงให้เด็กคนนั้นเหรอ?"

ฉันเช็คมาแล้วเด็กคนนั้นอายุห้าขวบแล้ว คงจะยอมรับคนอื่นมาเป็นแม่เลี้ยงไม่ง่าย....."

"ไม่มีแต่"

หยงซือเหม่ยหรี่ตามองซ่งรั่วอวิ้น : "มีผู้ชายมาจีบเธอไม่กี่ครั้งก็คิดว่าตัวเองเก่งอย่างนั้นเหรอ? ผู้ชายพวกนั้นแค่ฉันไม่เอาแล้ว ยกให้เธอไม่เห็นเป็นไร หรือคิดว่าอยู่กรมประชาสัมพันธ์มาหลายปีเลยกล้าทำเป็นมาสั่งสอนฉัน?"

ซ่งรั่วอวิ้นถูกว่าจนสีหน้าซีดขาว ยังไม่ทันจะได้อธิบายอะไรก็มีเสียงอบอุ่นและอ่อนโยนดังขึ้นจากด้านหลัง

"ซือเหม่ย อาละวาดอะไรอีก?"

พอได้ยินเสียงดังกล่าว หยงซือเหม่ยที่ก่อนหน้านี้สีหน้าโกรธจัดก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที ก่อนจะเดินเข้าไปหาอย่างนอบโน้ม