บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 55

“ คนนั้นเป็นใครเหรอ” หลังจากเดินตามหลังของลู่จิ้นยวนเข้าไปในห้องทำงานแล้ว ไป๋ซินอวี๋ก็เหลือบไปมองเวินหนิงที่อยู่ข้างนอก

เป็นเด็กหน้าใหม่ ด้วยนิสัยใจคอของลู่จิ้นยวนแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงป้องกันไม่ให้มีปัญหาที่ไม่จำเป็นตามมา เขาจึงไม่ค่อยปล่อยให้ผู้หญิงเข้ามาทำงานอย่างใกล้ชิดแบบนี้

"... พนักงานบริษัท " ลู่จิ้นยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแบบไม่ให้มีพิรุธ แล้วค่อยตอบอย่างเฉยชา

แต่สายตาของไป๋ซินอวี๋นั้นเฉียบคมเป็นพิเศษ เขาย่อมไม่พลาดความผิดปกติชั่วขณะของเขา“ โอ้ไม่นะ เป็นไปได้ไง นายมีเรื่องอะไรปิดบังอยู่”

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลู่จิ้นยวนนั้น เป็นพี่น้องที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ไป๋ซินอวี๋รู้ใจเขาดีมากกว่าใคร ๆ

ขนาดลู่จิ้นยวนก็ยังสับสนเหมือนกันว่า เป็นแค่พนักงานธรรมดาๆที่ไม่มีสำคัญอะไรจริงๆเหรอ

"อย่าถามในเรื่องที่ไม่ควรถาม" ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าการพูดคุยกับคนที่คุ้นเคยจนเกินไปก็เป็นเรื่องน่าลำบากเช่นกัน

"ดังนั้น ฝั่งเยียนหราน นายจะไม่ไปเหรอ" ไป๋ซินอวี๋รู้สึกเสียดายเล็กน้อย

แต่ก่อนนั้นในกลุ่มของพวกเขาลู่จิ้นยวนกับมู่เยียนหรานเปรียบเหมือนปิ่นทองใบหยก เป็นคู่รักที่ทุกคนต้องอิจฉา มีคำพูดหนึ่งที่คนเขาพูดกันอย่างไงนะ ตอนเห็นพวกเขาแล้ว ก็จะรู้สึกเหมือนเห็นความรักในอุดมคติของทุกๆคน

เมื่อต้องมาดูเพื่อนตั้งแต่ๆเด็กต้องเลิกกันแบบนี้ ไป๋ซินอวี๋รู้สึกผิดหวังเสียใจและเสียดายไม่น้อย

ลู่จิ้นยวนไม่ได้ตอบใดๆ แต่กลับมองดูรูปถ่ายที่อยู่บนโต๊ะครู่หนึ่ง

ในภาพเป็นรูปเด็กวัยรุ่นคู่หนึ่งในชุดนักเรียน ทั้งคู่อายุเพียงแค่สิบแปดสิบเก้าเท่านั้น ในตอนนั้นเขายังไม่ได้โตเต็มทีและดูเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ โดยมีเยียนหรานกอดแขนของเขาไว้แน่น ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่สามารถปกปิดได้

แค่พริบตา ก็ผ่านไปสามปีแล้ว

"เรื่องนี้ ฉันจะคิดดูอีกที" ลู่จิ้นยวนคว่ำรูปถ่ายลงเสียงดัง ปัง แล้วมองไปที่ไป๋ซินอวี๋ "แกไปได้แล้ว"

"ทำไมถึงได้ไร้ความปรานีขนาดนี้ นี่จะไม่แนะนำหน่อยเหรอว่าผู้หญิงข้างนอกนั้นเป็นใคร นายคงไม่ใช่ว่าอยากมีความรักอย่างในนิทานแบบเจ้านายกับสาวทำความสะอาดใช่ไหม"

ไป๋ซินอวี๋ได้รับคำไล่ส่งอย่างกับแขกจากเขาอย่างไม่ไยดี แต่เขาก็ไม่โกรธ แต่กลับยิ้มแย้มติดตลกนิดๆชี้ไปยังเวินหนิงที่กำลังเช็ดกระจกอยู่ เขาค่อนข้างอยากรู้เป็นพิเศษ

อยากรู้ว่าเธอมีอะไรพิเศษ ลู่จิ้นยวนถึงได้ให้เธออยู่ข้างกายแบบนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะดูหน้าตาค่อนข้างสวยก็ตาม

"ทำไมนายถึงได้พูดมากขนาดนี้ ฉันจะต้องทำงานแล้ว ถ้านายจะอยู่ต่อก็ช่วยอยู่เงียบ ๆหน่อย "

ลู่จิ้นยวนเหลียบมองเวินหนิงที่กำลังทำงานของตัวเองอยู่ข้างนอก สายตาของเขาหรี่ลง จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงไปดูที่แฟ้มงานในมือ โดยไม่สนใจไป๋ซินอวี๋อีก

ไป๋ซินอวี๋รู้สึกน่าเบื่อมาก เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะดูลู่จิ้นยวนทำงานเหรอก มันออกจะน่าเบื่อ ดังนั้นเขาจึงเดินออกไปข้างหลังของเวินหนิงแล้วแตะบนไหล่ของเธอเบาๆอย่างซุกซน

เวินหนิงที่กำลังจดจ่ออยู่กับงานที่ทำอยู่ เมื่อจู่ๆก็มีใครบางคนมาแตะหลังเธอเบาๆ ก็ตกใจจนเกือบจะกระโดดขึ้นมา

ในช่วงสองสามวันนี้โดนยวี๋เฟยหมิงคอยมาพัวพันวุ่นวายหลายต่อหลายครั้ง จนเทำให้เธอจิตใจอ่อนแอ่

"ทำไมคุณถึงได้ตกใจมากขนาดนี้ " ไป๋ซินอวี๋มองเวินหนิงที่กระโดดหนีเหมือนกระต่ายน้อย ด้วยสายตาขี้เล่นเล็กน้อย

ผู้หญิงตรงหน้า ในตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตาเพราะความตกใจ ใบหน้าเล็กๆขาวๆของเธอเต็มไปด้วยความมึนงง ซึ่งดูแล้วค่อนข้างน่ารักอยู่เหมือนกัน

หรือว่า ตอนนี้ลู่จิ้นยวนจะชอบแนวนี้ไปแล้ว

ไป๋ซินอวี๋หรี่ตาลงเล็กน้อย ในเมื่อเขาเป็นเพื่อนรักของมู่เยียนหรากับลู่จิ้นยวนตั้งแต่เด็ก เขาจึงหวังอยากให้พวกเขากลับมาคืนดีกันเป็นเรื่องธรรมดา ดังนั้นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นอุปสรรคสำคัญ

"ต้องขอโทษที ฉันตกใจกลัวนิดหน่อย ... " เวินหนิงส่ายหัว เธอคิดว่าเขาเป็นยวี๋เฟยหมิงจึงหลีกตัวออกห่างโดยไม่รู้ตัว

“ คุณเป็นพนักงานที่นี่เหรอ”

เวินหนิงพยักหน้า "ใช่คะ"

ด้วยความที่ไม่รู้ประวิติของคนตรงหน้าเลย เวินหนิงย่อมไม่ยอมพูดอะไรที่ไม่ควรพูดเป็นอันขาด

ลู่จิ้นยวนกำลังจะอ้าปากถาม โทรศัพท์ก็ดังขึ้นพอดี เมื่อเห็นหมายเลขโทรศัพท์บนหน้าจอทำให้สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที สุดท้ายก็ต้องลงรถไปรับสายโทรศัพท์

สายนี้เป็นมู่เยียนหรานที่โทรเข้ามา

ก่อนหน้านั้นที่ลู่จิ้นยวนกับมู่เยียนหรานต้องเลิกลากันก็เพราะเรื่องที่มู่เยียนหรานจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกหลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่เคยติดต่อกันอีกเลย

พวกเขาทั้งคู่ถูกเลี้ยงมาอย่างกับลูกพระเจ้าถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ จนไม่มีใครยอมก้มหัวให้ใครก่อน

ตั้งแต่มู่เยียนหรานไปเมืองนอกเธอไม่เคยกลับประเทศมาเลย ยังคงอยู่เมืองนอกเพื่อตามความฝันดนตรีของเธอ ในขณะที่ลู่จิ้นยวนนั้นนอนป่วยอยู่บนเตียงมาตลอด พอตื่นขึ้นมาก็ไม่ได้คิดที่จะตามหาเธอเลย

คิดว่าพวกเขาคงจะตัดขาดการติดต่อด้วยวิธีนี้ซะอีก แต่คาดคิดไม่ถึงว่ามู่เยียนหรานจะเป็นคนโทรมาหาเขาก่อน

ลู่จิ้นยวนตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ พึ่งจะสังเกตได้ว่าเสียงสายเรียกเข้านั้นถูกตัดไปแล้ว

หลังจากครุ่นคิดสักพักหนึ่งเขาก็ทำการโทรกลับไปอีกครั้ง

หลังจากที่สายถูกเชื่อมต่อแล้วทั้งคู่ได้เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นมู่เยียนหรานก็พูดขึ้นอย่างยิ้มๆว่า คิดว่านายไม่อยากรับสายโทรศัพย์ของฉันซะอีก "

“ แค่ไม่ทันได้รับนะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า โทรมากะทันหันแบบนี้” ลู่จิ้นยวนส่ายหัวไปมา ทำอะไรไม่ถูก ในโลกนี้ก็คงจะมีเพียงมู่เยียนหรานเท่านั้นที่กล้าพูดตลกแบบนี้กับเขาอย่างไม่แกรงกลัวใดๆ

"งานรับปริญญาของฉันนายจะมาไหม" มู่เยียนหรานบีบนิ้วของตัวเองแน่น

เมื่อสามปีก่อนเธอไปจากเมืองเจียงเฉิงตามอำเภอใจ โดยคิดว่าลู่จิ้นยวนจะต้องไปหาเธอแน่นอน เธอตั้งหน้าตัังตาเฝ้ารอเขาแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ด้วยความเอาแต่ใจและไม่ยอมแพ้ เธอจึงตั้งใจปิดข่าวทั้งหมดของเธอและเลือกเรียนต่ออยู่ในต่างประเทศ ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ยอมกลับมาในประเทศ

แต่สิ่งที่เธอคาดคิดไม่ถึงคือในตอนนั้นลู่จิ่นยวนประสบอุบัติเหตุรถยนต์ ดังนั้นจึงไม่เคยติดต่อกับเธอเลย

เพราะเหตุนี้เธอถึงได้รวบรวมความกล้าทั้งหมดโทรหาเขาตอนนี้

หลังจากที่อาศัยอยู่เมืองนอกมาหลายปี ได้พอเจอผู้คนมากมาย แต่กลับรู้สึกว่าไม่มีใครดีเท่าลู่จิ้นยวนเลย เพราะสุดท้ายแล้วคนที่เธอชื่นชอบมากที่สุดยังคงเป็นลู่จิ้นยวน