บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 559

คิดไปคิดมา สุดท้ายก็ต้องพึ่งลู่อันหรานอยู่ดี

ลู่จิ้นยวนโทรไปหาลู่อันหราน "อันหราน ตอนนี้แม่อยู่หรือเปล่า?"

ลู่อันหรานทำหน้าหมดคำพูด ตัวเขาใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับถูกมองข้าม คุณพ่อเอ่ยคำแรกก็ถามถึงคุณแม่เลย

"อยู่ครับ"

ลู่อันหรานหันมองเวินหนิงที่กำลังเคลียร์งานหน้าคอมพิวเตอร์ "คุณพ่อจะทำอะไรครับ?"

ลู่จิ้นยวนเอ่ย "อันหราน อยากเปลี่ยนที่พักหรือเปล่า?"

ตาลู่อันหรานเป็นประกายทันที เขาเบื่อโรงแรมแล้ว ถึงแม้จะเป็นโรงแรมที่ดีที่สุด แต่ก็เป็นแค่เฟอร์นิเจอร์ บริการต่างๆที่น่าเบื่อ ไม่สนุกเลย

เขารู้ตั้งนานแล้วว่าลู่จิ้นยวนกำลังหาที่พักใหม่ สุดท้ายก็มีข่าวสักที เขาดีใจมาก

"แน่นอนครับ พ่อหาบ้านได้แล้ว?"

"อื้อ อยากไปดูหรือเปล่า?"

ลู่จิ้นยวนพยายามหลอกล่อ ลู่อันหรานฉลาดขนาดไหน เข้าใจความหมายเขาทันที "อยากให้ผมชวนคุณแม่ไปด้วยกัน?"

ลู่จิ้นยวนอดยิ้มไม่ได้ ลูกชายเข้าใจตัวเองจริงๆ

"ผมคิดวิธีก่อนนะครับ แต่ช่วงนี้คุณแม่แปลกๆ เหมือนมีเรื่องให้คิดมาก"

ลู่อันหรานนเอ่ยอย่างกังวล "เพราะอาการคุณยายแย่เหรอครับ?"

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว "อาการคุณยายเราปกติดี"

ลู่อันหรานเอ่ย "งั้นเดี๋ยวผมคิดวิธีให้คุณแม่พาผมออกไป พ่อรอเราข้างนอกได้เลย"

ลู่จิ้นนยวนตอบตกลงทันที แต่ก็อดนึกถึงคำพูดลู่อันหรานไม่ได้

ตอนนี้อารมณ์เวินหนิงไม่ดี เพราะเธอรู้ว่าเย่หว่านจิ้งคิดยังไง ลู่จิ้นยวนเลยไม่กล้ารบกวนเธอมาก กลัวว่าเธอจะอารมณ์เสีย

แต่ตอนนี้ เธอก็เหมือนไม่ได้มีความสุขขนาดนั้น

ลู่จิ้นยวนคิดหนัก หรือว่า เพระเรื่องตระกูลหยง?

เวินหนิงไม่อยากบอกเขา ลู่จิ้นยวนก็จะไปยุ่งไม่ได้

เพราะหยงซือเหม่ย เรื่องนี้เลยยุ่งยากกว่าเดิม

……

ลู่อันหรานพยายามคิด จะพูดตรงๆก็ไม่ได้

"แม่ครับ ตอนบ่ายแม่ติดธุระไหมครับ?"

เวินหนิงกำลังเหม่อ ต่อหน้าเธอเหมือนดูคอมพิวเตอร์ แต่ใจลอยไปที่ไหนแล้วก็ไม่รู้

ตระกูลหยง หยงซือเหม่ย คุณแม่ ลู่จิ้นยวน เรื่องของคนกลุ่มนี้เหมือนเชื่อมเป็นเส้นๆ เอาแต่วนเวียนอยู่ในหัวเธอ

เพราะฉะนั้นตอนที่ลู่อันหรานเรียกเธอ เธอเลยไม่ได้ยิน

"แม่ครับ?"

ลู่อันหรานเห็นว่าเวินหนิงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เลยกระโดดลงจากเตียง สะกิดแขนเธอ

เวินหนิงค่อยรู้สึกตัว จากนั้นจึงยิ้มให้ลู่อันหราน "อะไรคะอันหราน? เมื่อกี้แม่ไม่ได้ยิน"

"ผม ผมอยู่ในโรงแรมรู้สึกอึดอัดครับ"

ลู่อันหรานทำหน้าน่าสงสาร "ที่นี่มีแต่ขาวดำเทา ดูหม่นหมองมาก ผมรู้สึกไม่สบายตัว"

พอเวินหนิงได้ยิน ก็รู้สึกเอ็นดู

ยังไงก็ไม่ใช่บ้าน ถึงจะหรูหรามากแค่ไหน แต่ก็ไม่สบายใจอยู่ดี

ลู่อันหรานยังเด็กขนาดนี้ รู้สึกไม่ชินก็เป็นเรื่องปกติ

"งั้น ไม่งั้นแม่ส่งเรากลับไปที่เมืองเจียงเฉิงก่อนไหม? คุณทวดคงจะคิดถึงเราน่าดู"

เวินหนิงกำลังจะโบกรถ แต่ลู่อันหรานก็ชี้ไปทางรถของลู่จิ้นยวนที่จอดรออยู่แล้ว "รถคุณพ่ออยู่นั่น เรานั่งรถพ่อไปดีกว่าไหมครับ?"

เวินหนิงลังเล "อันหราน เราไปเองก็ได้ พ่อเรายุ่งขนาดนั้น"

คำพูดของหยงซือเหม่ย เธอยังจำได้ดี เธอไม่อยากเกี่ยวพันกับลู่จิ้นยวนอีกถ้าไม่จำเป็น

ลู่จิ้นยวนเห็นว่าทั้งสองแม่ลูกไม่เดินมาสักที จึงลงรถ ตอนเดินไปหาก็ได้ยินเวินหนิงพูดพอดี

"ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันว่าง อันหราน ขึ้นรถ"

ลู่อันหรานตามไปอย่างมีความสุข สองพ่อลูกเดินอยู่หน้า เวินหนิงยืนลังเลอยู่ข้างหลัง

"พ่อครับ พ่อทำอะไรถึงทำให้คุณแม่อารมณ์ไม่ดี แม้แต่รถของพ่อก็ไม่ยอมนั่ง?"

ลู่จิ้นยวนส่ายหน้า "เรื่องนี้ยาว เรารู้แค่ว่า ช่วยให้พ่อกับแม่คืนดีกันก็พอ"

ถึงแม้ต่อหน้าลู่จิ้นยวนจะปล่อยมือแล้ว แต่ในใจเขา เขาไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้เลย

ตอนนี้เห่อจื่ออันก็จ้องอยู่ เขาจะปล่อยให้เวินหนิงสร้างความสัมพันธ์กับคนอื่นได้ยังไง

ตอนนี้ต้องรั้งเวินหนิงไว้ก่อน จากนั้นค่อยจัดการปัญหาในตระกูลลู่ เปิดใจเวินหนิงให้ได้ แล้วขอเธอแต่งงาน นี่เป็นแผนของลู่จิ้นยวน

"รู้แล้วครับ"

ลู่อันหรานตบแขนลู่จิ้นยวนเบาๆ "ผมเป็นลูกพ่อ ไม่ช่วยพ่อ จะช่วยใครล่ะครับ?"

เวินหนิงยืนอยู่ข้างหลัง เห็นทั้งสองพ่อลูกเดินไป ในใจก็ว้าวุ่นกว่าเดิม

ท่าทางพวกเขาดูเข้ากันมาก เป็นพ่อลูกที่สนิทสนมกันจริงๆ

ถ้าต้องแยกกัน ลู่อันหรานจะรับได้ยังไง

แต่ว่า ไขสันหลังที่จะช่วยคุณแม่ ยังไงเธอก็ต้องเอามาให้ได้

ช่างเถอะ ก่อนจะตัดขาดกัน ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันไปก่อน ก็ถือว่าเป็นความทรงจำที่มีค่าแล้วกัน