บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 593

พอได้ยินเสียงเท้า หยงซือเหม่ยก้าวถอยหลังมาแล้วเอาขวดยาเก็บเข้ากระเป๋าตัวเอง

เพราะความตื่นเต้น ทำให้ยานั้นหกออกมาเล็กน้อย เสื้อของเธอเลยเปียกไปด้วย

ในที่สุดลู่อันหรานเขาก็คืนเก้าอี้ให้พยาบาลจนได้ กลับมาถึงห้องเห็นหยงซือเหม่ยยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ยืนทำอะไรอยู่

ลู่อันหรานรู้สึกได้เลยทันทีว่าเธอต้องทำอะไรไม่ดีแน่ๆ

“ทำอะไรน่ะ หรือคิดจะโยนข้าวของพวกเราทิ้งหรือไง?”

ลู่อันหรานไม่ได้คิดว่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงอะไร แค่คิดว่าผู้หญิงร้านคนนี้คิดจะเอาข้าวที่พวกเขาสั่งไปทิ้ง

หยงซือเหม่ยที่ได้ยินแบบนี้แล้วจากตอนแรกยังกลัวอยู่นั้นเธอสบายใจไปเลย

ถึงจะฉลาดแค่ไหนก็แค่เด็กห้าขวบเท่านั้น

“ของที่พวกเธอสั่งมันกลิ่นแรงมากเลย โยนออกไปแล้วจะทำไม อย่าได้ไปรบกวนพ่อของนายเชียว”

ลู่อันหรานได้ยินดังนั้นก็รีบโอบโกยของเข้ามากอดไว้ ทำเหมือนเป็นลูกรักแล้วเอาวางไว้อีกทาง“ถ้ากลิ่นมันแรงเธอก็ออกไปสิ มีแค่เธอนั่นแหละที่เรื่องเยอะ พ่อของผมไม่หน่อมแน้มขนาดนั้นหรอก”

อีกอย่าง เขาก็ไม่ได้สั่งข้าวที่มีกลิ่นฉุนมานิ ผู้หญิงคนนี้มันหาเรื่องชัดๆ

หยงซือเหม่ยที่เมื่อสักครู่ได้ทำเรื่องไม่ดีไปนั้น คราวนี้ก็ไม่ได้โกรธอะไร แค่ทำเสียงไม่พอใจแล้วเดินออกไป

แต่เธอไม่ได้ไปไหนไกลมากนัก เธอเดินเข้าห้องเล็กๆที่อยู่ข้างๆวีไปพี ตรงนั้นมีหน้าต่างบานเล็กที่สามารถมองเห็นเด็กสองคนที่อยู่ในห้องได้อย่างชัดเจน

เห็นเธอเดินออกไปแล้ว เด็กทั้งสองคนก็รู้สึกโล่งใจขึ้น

“กินก่อนเถอะ”

ลู่อันหรานเอาของกินมาวางเต็มบนโต๊ะ เหมือนเป็นเจ้าของสะอย่างงั้น เพราะตอนนี้ไม่มีใครมาบ่นเขาแล้ว เขาเลยสั่งอาหารที่ทางบ้านชอบไม่ให้กิน

ทั้งไก่ทอด แฮมเบอร์เกอร์ และอีกหลายๆอย่าง กับเด็กอย่างพวกเขาแล้วพวกเขาสองคนทานไม่หมดแน่นอน

“เรากินอันนี้กันก่อนละกัน”

ลู่อันหรานมองแล้วคิดว่าทานไก่ทอดก่อนจะดีกว่าดีกว่า ถ้าปล่อยไว้นานๆ มันจะยมแล้วจะไม่อร่อย

“ฉันจำได้ว่าตอนดูโทรทัศน์นะ ในนั้ นไก่ทอดต้องกินกับเบียร์ แต่เรายังเป็นเด็ก กินเบียร์ไม่ได้ งั้นใช้น้ำผลไม้นี้แทนละกัน มันก็เป็นน้ำอัดลมเหมือนกัน”

ปกติแล้วลู่อันหรานชอบดูโทรทัศน์แล้วเลียนแบบภาพและสถานการณ์ที่เห็น พอเห็นไก่ทอดเลยทำให้นึกถึงเรื่องนั้นพอดี

ไป๋ซินหรานไม่เข้าใจหรอก แต่ได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็ได้แต่พยักหน้าให้“อื้ม โอเคเลย”

เด็กทั้งสองมือหนึ่งจับไก่ทอดไว้ อีกมือหนึ่งก็ยกน้ำอัดลมขึ้นดื่ม เพราะไม่มีผู้ใหญ่มาดูแล ภาพลักษณ์การกินเลยไม่ได้ถือขนาดนั้น

เพราะน้ำอัดลมนั้นปิดไว้ ถ้ามีร่องรอยการเปิดออกจะสามารถเห็นได้ง่ายมาก เธอเลยไม่ได้ลงมือ ถ้าเด็กสองคนนี้กินจนอิ่มแล้วก็ไม่อยากจะกินชานมไข่มุกอีกนะสิ แบบนี้เธอก็เสียแรงเปล่าไม่ใช่หรอ?

แต่พอรอไปสักพัก เห็นเด็กสองคนนั่งทานไก่อยู่นั้น เธอเมื่อสักครู่โกรธจนไม่ได้ทานข้าว พอตอนนี้ดูไปดูมากลับรู้สึกหิวขึ้นมาสะอย่างงั้น

ช่างเถอะ ถือว่าเด็กสองคนนี้โชคดีไปก็แล้วกัน ท้องของหยงซือเหม่ยหิวจนร้อง คิดไปสักพักเลยไปหาอะไรทานสักนิด

......

ลู่อันหรานที่มีคนมานั่งทานข้าวด้วยนั้นก็ดีใจ ทานไปเยอะมาก

ทานไปพักนึงลู่อันหรานก็รู้สึกอิ่มแล้ว แต่พอมองของที่ยังเหลืออยู่นั้นก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์ขึ้นมา

โดยเฉพาะชานมไข่มุก เขานั้นชอบกินชานมไข่มุกที่สุดแล้ว แต่ปกติแล้วเวินหนิงชอบบอกว่ามีสารผสมเยอะเกินไป ไม่ดีต่อเด็กที่อยู่ในวัยกำลังเติบโต จึงห้ามให้เขากิน

ไป๋ซินหรานพยักหน้าให้ แต่ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา“ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำ นายรอแปปนึงนะ”

ลู่อันหรานก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วบอกทางไปห้องน้ำกับเธอ แน่ใจว่าเธอนั้นอิ่มแล้วก็เก็บกวาดของบนโต๊ะ

ไป๋ซินหรานเดินออกมาจากห้อง ไม่รู้ว่าใช่เพราะรสชาติแปลกของชานมไข่มุกนั้นหรือเปล่า เธอเริ่มรู้สึกร่างกายเริ่มแปลกไป และเธอเองก็เริ่มหน้ามืด

เธอคิด บางทีถ้าอ้วกออกไปอาจจะดีขึ้นก็ได้ เลยเดินโซซัดโซเซไปถึงห้องน้ำ แต่ถึงจะอยากอ้วกแค่ไหนก็อ้วกไม่ออก

เธออยากลุกยืนขึ้นแต่กลับไม่มีแรงแล้ว

ร่างกายเล็กๆนั่นล้มลงกับพื้น แต่ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว ชั้นของวีไปพีทั้งชั้นนี้ก็แทบจะไม่มีใคร ไม่มีใครจะมาสังเกตเห็นเด็กที่เป็นลมไปหรอก

......

หยงซือเหม่ยที่ทานข้าวเสร็จแล้วก็กลับมาที่ห้องคนไข้

เข้ามาถึง ของในห้องได้เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว

เธอบอกไม่ถูกว่าเสียดายหรือโชคดีกัน เมื่อสักครู่เธอได้เช็คมาแล้ว ยาที่เธอหยิบขึ้นมาด้วยอารมณ์ชั่ววูบเนี่ยถ้าเป็นเด็กทานเข้าไป ไม่แพ้ก็ดี แต่ถ้าแพ้ขึ้นมาจะเกิดผลที่ร้ายแรงมาก

เบาหน่อยก็จะหายใจขัดข้อง อาเจียน หนักหน่อยก็จะอันตรายถึงชีวิต

หยงซือเหม่ยไม่คิดจะเอาชีวิตของพวกเขา แค่อยากให้เด็กสองคนนั่นเห็นดีสักหน่อย แล้วอย่ามาวุ่นวายอีกก็เท่านั้น

ลู่อันหรานที่แอบเอาของไปทิ้งแล้วกลับไปยังห้องเหมือนเดิม

เขาคิดว่าไป๋ซินหรานที่ไปนานขนาดนั้นแล้วตอนนี้ต้องกลับมาที่ห้องแล้วแน่ๆ แต่พอเปิดประตู เห็นแค่หยงซือเหม่ยที่ยืนอยู่