บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 95

สีหน้าลู่จิ้นยวนเข้มขึ้น ก่อนจะจับข้อมือของเวินหนิง แล้วโยนเธอเข้าไปนั่งในรถ

"ที่ขอโทษ ก็เพื่อจะได้หนีไปจากฉัน แล้วไปอยู่กับเหอจื่ออันอย่างมีความสุขเหรอ?"

"เวินหนิง เพื่อเขาและลูกในท้องนี่เธอทำได้ทุกอย่างจริงๆเลยนะ"

ลู่จิ้นยวนยิ่งโมโหหนักกว่าเดิม กับผู้ชายอีกคนเธอกลับยอมทุกอย่าง

ยิ่งเป็นแบบนี้ เขายิ่งจะไม่ยอมให้พวกเขาได้สมหวังกัน

เวินหนิงรู้สึกเหนื่อยใจที่ทำยังไงเขาก็ไม่ยอมฟังเธอเลย และหลังจากนั้นไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็ไม่สนใจเธออีก

ไม่นานรถก็ชะลอจอดสนิท

"ลงรถ"

เวินหนิงไม่อยากลงจากรถ แต่เห็นสายตาข่มขู่ของจากเขาแล้ว เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะใช้กำลังกับเธอได้ เธอจึงจำเป็นต้องลงจากรถแต่โดยดี

หลังลงจากรถ เธอก็เห็นว่าที่นี่เป็นคอนโดหรูใจกลางเมือง ที่ราคาแพงมาก และคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนเป็นกลุ่มคนที่มีรายได้สูงทั้งสิ้น

"พาฉันมาที่นี่........ทำไม?"

เวินหนิงไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอต้องพักอยู่ที่นี่" ลู่จิ้นยวนโยนกุลแจใส่มือเธอดอกหนึ่ง "แล้วอย่าให้ฉันเห็นคนที่ไม่ควรเห็นอยู่ที่นี่เด็ดขาด"

เวินหนิงไม่อยากรับกุลแจไว้เลย ลู่จิ้นยวนต้องการควบคุมชีวิตเธอเหรอ? แต่เธอกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วนะ

และถึงแม้จะยังเป็นสามีภรรยากันอยู่ เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาควบคุมชีวิตเธอแบบนี้

ลู่จิ้นยวน คุณทำแบบนี้มันจะไม่......."

"เธอเลือกเอาจะกลับไปที่โรงพยาบาล หรือกลับไปที่บ้านตระกูลลู่ อย่าคิดว่าหย่ากันแล้ว ฉันจะลืมเรื่องที่เธอเคยทำ"

ลู่จิ้นยวนมองเธอแวบหนึ่ง เขาแทบไม่เหลือทางเลือกให้เธอเลย

เวินหนิงคิดแล้ว อยู่ที่นี่น่าจะดีกว่า ดังนั้นเธอจึงจำต้องยินยอมโดยดี

"แล้วกระเป๋าของฉันล่ะ?" เธอเพิ่งนึกถึงข้าวของเครื่องใช้เล็กๆน้อยๆของเธอ

ลู่จิ้นยวนชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางตรงมุมห้อง เวินหนิงหันไปมองแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

"พรุ่งนี้อย่าลืมเข้าบริษัทฯด้วย"

ลู่จิ้นยวนเห็นเวินหนิงยอมจำนงค์แล้ว สีหน้าก็เริ่มดีขึ้น ก่อนจะออกคำสั่งอีกครั้ง

เวินหนิงขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอลาออกแล้วไม่ใช่เหรอ?

ว่าแล้ว ก็ทำให้นึกถึงงานที่เธอเพิ่งได้โดนลู่จิ้นยวนป่วนจนไม่เป็นท่า เพิ่งจะผ่านการสัมภาษณ์ก็มาหายเงียบแบบนี้ บริษัทฯที่ไหนจะรับเข้าทำงาน

"ยังไม่ได้ส่งมอบงานก็หนีหายไปเลย เธอคิดว่าบริษัทตระกูลลู่เป็นที่ที่นึกจะไปนึกจะมาก็ได้เหรอ?"

ลู่จิ้นยวนใช้เรื่องงานมากดดันเธอ

เวินหนิงคิดดูแล้ว งานเธอก็แค่ทำความสะอาดทั่วไป อย่างมากก็ชงกาแฟให้เขา หรือช่วยงานอันเฉินบ้าง งานแบบนี้มีอะไรต้องส่งมอบกัน?

"ก็ได้ แล้วฉันจะลาออกได้เมื่อไหร่?"

เวินหนิงขี้เกียจตอล้อต่อเถียงกับลู่จิ้นยวน อย่างมากก็แค่ส่งมอบงานเสร็จค่อยไป

"จนกว่าฉันจะพอใจ"

ฟังเขาพูกจบ เวินหนิงเองก็จนใจ

พูดก็เหมือนไม่พูด ดูท่าแล้ว ถ้าเขาไม่พอใจ เธอก็อย่าหวังว่าจะได้ออกจากบริษัทตระกูลลู่

แต่ขอแค่ลู่จิ้นยวนไม่บังคับให้เธอทำแท้งอีก เรื่องแค่นี้ก็ช่างมันเถอะ

เธอไม่เชื่อว่าลู่จิ้นยวนจะเก็บเธอไว้ข้างกายตลอดไป เขาคงไม่ใจดีถึงขนาดยอมให้เธอลาคลอดแล้วยังจ่ายเงินเดือนให้เธอด้วยหรอก?

แทนที่จะกอดเงินล้านนั่งกินนอนกิน ไม่สู้จับผู้ชายคนไว้ดีกว่า เธอเช็คมาแล้วว่า ผู้ชายที่ไปหาเธอวันนั้นคื่อลู่จิ้นยวนที่ผู้หญิงทั่วเมืองเจียงเฉินฝันหาอยากได้มาครอบครอง และยังเป็นถึงทายาทเพียงคนเดียวของบ้านตระกูลลู่ด้วย

ถ้าได้แต่งงานกับเขา หรือได้เป็นคนรักของเขา แล้วมีลูกให้เขาสักคน แค่นี้ชั่วชีวิตนี้เงินทองก็มีให้ใช้ไม่หวาดไม่ไหวแล้ว

ดังนั้น เธอจึงตื่นมาแต่งตัวแต่เช้า แล้วต่อรถมาที่นี่ เพื่อจะได้เข้ามาทำงานในบริษัทตระกูลลู่ มาอยู่ใกล้ๆลู่จิ้นยวน ค่อยๆสานสันพันธ์กับเขาต่อไป

ไม่คิดว่าพวกพนักงานรักษาความปลอดภัยตาถั่วทั้งหลายจะไม่ยอมให้เธอเข้าไป

หลิวเมิ่งเซวี่ยสู้รบกับพนักงานรักษาความปลอดภัยอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ จึงหยิบโทรศัพท์ออกมา "พวกแกรอก่อน เดียวฉันให้คุณชายลู่ลงมา ถึงตอนนั้นพวกแกต้องมาก้มหัวขอโทษฉัน"

พูดเสร็จ เธอก็โทรฯไปยันเบอร์ที่ลู่จิ้นยวนให้เธอไว้

ลู่จิ้นยวนที่นั่งรอเวินหนิงมาทำงาน เห็นมีเบอร์แปลกโทรฯเข้ามาก็ย่นคิ้วเล็กน้อย

"ใคร?"

ชายหนุ่มรับสายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ฉันเอง......" หลิวเมิ่งเซวี่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร เหมือนโดนใครรังแกมา

ลู่จิ้นยวนถามขึ้นอย่างรำคาน"เธอคือใคร?"

หลิวเมิ่งเซวี่ยเหมือนโดนฟ้าฝ่ากลางหัว เธอนึกว่าลู่จิ้นยวนที่อ่อนโยนกับเธอมามายในวันนั้น จะจำเธอได้ไม่ลืม ไม่คิดว่าแม้แต่เสียงของเธอเขายังจำไม่ได้

"ฉันคือหลิวเมิ่งเซวี่ย คือ ก็คือ.......ผู้หญิงในโรงแรมหมิงเซิ่ง"

หลิวเมิ่งเซวี่ยกลัวเขาจะวางสาย จึงรีบอธิบายเพิ่ม

ลู่จิ้นยวนถึงนึกขึ้นมาได้ว่าเป็นผู้หญิงที่เขานอนด้วยในวันนั้น เขาได้ทิ้งเบอร์ไว้ให้เธอจริง บอกว่าถ้าเธอคิดได้แล้วว่าต้องการอะไรค่อยโทรฯหาเขา

"เธออยากได้อะไร?" ลู่จิ้นยวนก็ไม่เสียเวลาพูดมาก เขาถามขึ้นมาตรงๆ

"ฉันอยากทำงานที่บริษัทตระกูลลู่ค่ะ" หลิวเมิ่งเซวี่ยกลัวลู่จิ้นยวนจะสงสัยจึงรีบพูดต่อ "ตอนนี้หางานยากมาก มหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ก็ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร ที่บ้านเองก็ไม่มีคนรู้จักที่ไหนแนะนำงานให้ได้.....ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องมาที่นี่ ไม่รู้จะรบกวนคุณมากไปมั้ย?"