บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 200

ความเลือดร้อนอาจทำให้หัวใจที่เย็นชาละลายได้

เธอมองไปที่ฝ่ามือของเขาที่หยดไปด้วยเลือด จากนั้นเธอก็เลื่อนสายตาไปที่ใบหน้าของเขา เจนเห็นฌอนลังเล ความอบอุ่นในใจของเธอหายไป

เขายังคงลังเล ในตอนท้ายของเรื่องนี้เขาก็ยังไม่เชื่อเธอ

เจนเม้มริมฝีปากด้วยความขมขื่น

ในขณะนี้อโลร่ากำลังปลดเชือกรอบมือของเจนด้วยใบหน้าซีดเซียว

เมื่อเธอเห็นริมฝีปากซีดของอโลร่า เจนก็ช่วยเธอลุกขึ้นและพูดกับฌอนว่า "อโลร่ารับลูกเตะแทนฉัน เธอได้รับบาดเจ็บ ส่งเธอไปโรงพยาบาลกันเถอะ มือของคุณก็เจ็บเหมือนกัน”

ส่วนคุณซัมเมอร์เธอไม่สนใจผู้ชายคนนั้น

ฌอนไม่คาดคิดว่าความลังเลในใจของเขาในตอนนี้ที่จะผลักดันผู้หญิงอ่อนไหวคนนี้ที่ถูกโลกทรมานออกไป เขาเห็นว่าใบหน้าของอโลร่ามืดลง เธอกำลังกุมท้อง เขายังได้ยินเจนบอกว่าเธอได้รับการเตะจากคุณซัมเมอร์ ฌอนผลักคุณซัมเมอร์ออกไปอย่างสุดกำลัง “เธอเดินได้ไหม?” เขาถามอโลร่า

หน้าผากของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นอโลร่ากัดฟันแล้วพยักหน้า "ค่ะ บอส"

ฌอนพยักหน้า “เจน ช่วยเธอที ฉันจะขับรถมาในอีกสักครู่” เขาโทรหาอูโน่และบอกที่ตั้งของโกดังแห่งนี้ "มาที่นี่" เขาเอาเชือกที่ใช้มัดเจนก่อนหน้านี้และมัดคุณซัมเมอร์ไว้กับเก้าอี้ตัวเดิม

หลังจากทำเสร็จเขาก็ตบฝุ่นที่มือแล้วเดินไปที่ประตูโกดัง เขากำลังจะไล่ตามเจนและอโลร่า

อย่างไรก็ตาม มีกลุ่มคนวิ่งเข้ามาขวางประตู

ฌอนมองไปและดวงตาของเขาก็เย็นชา เขาไม่ได้พูดอะไร เขามองพวกเขาอย่างระมัดระวังเท่านั้น

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าพวกเขามาเพื่อเขา ผู้ชายกล้ามโตที่เป็นหัวหน้าเดินมาข้างหน้าและยืนห่างจากฌอนไม่กี่เมตร

"คุณสจ๊วตหัวหน้าของเราบอกว่าคุณจะเดินออกจากโกดังนี้ไม่ได้ง่าย ๆ”

“คุณเป็นคนของเขาใช่ไหม?” เห็นได้ชัดว่าฌอนรู้ว่าคนเหล่านี้ทำงานให้กับใคร

สายตาของเขาทะลุไปที่กลุ่มผู้ชาย เขาเห็นเจนและอโลร่า มีความกังวลและห่วงใยในดวงตาของเขา เขาชำเลืองมองไปที่ผู้ชายที่มีกล้ามล่ำ ๆ ด้วยเสียงฉวัดเฉวียน “นี่เป็นเรื่องระหว่างผู้ชาย ไม่เกี่ยวข้องกับผู้หญิง ปล่อยพวกเขาไป"

หัวหน้ายื่นมือไปหาฌอน "กุญแจรถ"

ฌอนเหวี่ยงมือของเขาและกุญแจก็ตกลงในมือของผู้ชายที่มีกล้ามเนื้อในรูปที่สมบูรณ์แบบ จากนั้นคนหลังหันกลับมาอย่างเย็นชาและตะโกนว่า "เฮ้ จับนี่" เจนเอื้อมมือไปหยิบกุญแจ เธอมองฌอนผ่านฝูงชน

“คุณแน่ใจหรือว่าอยู่คนเดียวได้?”

มีรอยยิ้มสงบบนใบหน้าของฌอน "ฉันจะไม่เป็นไร" จากนั้นสายตาของเขาก็จ้องไปที่อโลร่า “ พาเธอออกไปจากที่นี่”

นี่เป็นสถานที่ที่แย่มาก เขาคงไม่สบายใจตราบเท่าที่เธออยู่ที่นี่

ตราบใดที่เธอออกไปจากที่นี่เธอก็จะปลอดภัย

“เจนไปกันเถอะ เราไม่สามารถทำอะไรที่นี่ได้ เราจะเป็นภาระของบอสเท่านั้น” อโลร่ากล่าวอย่างเป็นห่วง เธอกุมท้องแล้วกระตุ้นให้เจนเข้าไปในรถ ประโยคนี้โดนใจเจน อโลร่าพูดถูก พวกเขาจะทำให้เกิดปัญหามากขึ้นเมื่ออยู่ที่นี่

“หยุดมอง ขับออกไป”

หลังจากที่ทั้งสองคนขึ้นรถ เจนก็มองไปที่ฌอนที่ถูกรุมล้อมไปด้วยฝูงชน

เธอเหยียบคันเร่ง “อโลร่าฉันจะส่งคุณไปโรงพยาบาลนะ”

เธอไม่ได้สังเกตว่าเธอขับรถเร็วกว่าคนขับรถคนอื่น ๆ บนท้องถนน

“ความเข้าใจผิดได้รับการแก้ไขแล้ว!”

“ผู้หญิงชอบโกหกตัวเองและคนอื่น”

“ฉันก็อยากจะโกหกตัวเองเหมือนกัน แต่ฉันก็ทำไม่ได้”

“ความเจ็บปวดในร่างกายของฉันจะเตือนฉันตลอดเวลาว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน สิ่งที่เศร้าที่สุดในโลกคือการเชื่อในคำโกหกของตัวเอง”

นอกจากนี้ เขายังไม่เชื่อเธอจนถึงตอนนี้ใช่ไหมล่ะ?

เมื่อเธอถามเขาว่า เขาเชื่อเธอหรือไม่ ความไม่แน่ใจของเขาแสดงให้เห็นถึงความลังเลในใจของเขา

เธอหยิบบัตรประจำตัวออกมา “ อโลร่าดูสิ เขาไม่สามารถขังฉันได้อีกต่อไป”

ด้วยเหตุผลบางอย่างหัวใจของ อโลร่าก็บีบรัดและเริ่มเจ็บปวดหลังจากที่เธอได้ยิน เจนพูดแบบนั้น

ตอนนี้เจนได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอแล้วเธอก็สามารถระบายความคับแค้นใจและความอัปยศอดสูทั้งหมดที่เธอรู้สึกได้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงตัดสินใจที่จะจากไป ช่วงเวลาก่อนที่เธอจะจากไปเธอมีความสุขเหมือนเด็ก ๆ เธอถือบัตรประจำตัวที่ทุกคนมีและพูดว่า “อโลร่าดูสิ เขาไม่สามารถขังฉันได้อีกต่อไป”

ความโหดร้ายขนาดไหนกันที่ทำให้ใครบางคนอยากจากไปเพื่อให้กลายเป็นแบบนี้?

"คุณอยากไปไหน?"

เจนไม่ได้คิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ “เออไห่” เธอหยุดไปชั่วขณะราวกับว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง เธอกล่าวเสริมว่า “อย่างไรก็ตามอย่าบอกใคร ท้องฟ้าในเออไห่เป็นสีฟ้าและน้ำทะเลใส ลมยังสดชื่นและเย็นสบาย ไม่ควรติดกับความขมขื่น” อโลร่าไม่ควรบอกเรื่องนี้กับใคร ไม่ควรมีใครมาตามหาเธอ พวกเขาควรปล่อยให้เธออยู่ที่นั่นอย่างสงบสุขด้วยตัวเอง

“คำถามสุดท้าย” อโลร่าพูด “คุณ…ยังรักเขาอยู่ไหม?”