บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 301

เจนมองลึกเข้าไปในตาของ ซูซี่ ทอมสัน

“คุณกำลังใช้ครอบครัวดันน์ เพื่อคุกคามฉันอยู่หรือเปล่า?”

“เจน ดันน์ ถ้าคุณแฉฉัน คนทั้งโลกก็จะได้รู้ว่าครอบครัวดันน์ไม่มีอะไรมากไปกว่าเปลือกที่ว่างเปล่า”

“ฉันดีใจที่จะเห็นคุณสูญเสียทุกอย่าง”

“ถ้าเป็นคุณ คนที่สูญเสียทุกอย่างไป คุณจะยังคงยืนอยู่ต่อหน้าฉัน และถามฉันว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ด้วยท่าทางที่ห่างเหินแบบนี้ได้ไหม?”

เธอเกลียด เจน ดันน์ เจนมีสิทธิอะไรที่ทำตัวสูงส่งและยิ่งใหญ่กว่าเธอ?

คนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทาสรับใช้จะมีชีวิตที่ดีกว่าเธอมาก ๆ ในอีกสามปีต่อมาได้อย่างไร?

เจน ดันน์ ที่สกปรก และต่ำต้อย จะมาเปรียบเทียบกับเธอได้อย่างไร?

“คุณมีความสามารถอะไร? ถ้าไม่ใช่แค่สืบทอดธุรกิจของพ่อต่อ?

“ทุกสิ่งที่คุณมีในตอนนี้ มันก็มาจากบุญเก่าจากครอบครัวของคุณทั้งหมด”

"ไม่ ไม่ใช่สิ”

“คุณขโมยทุกอย่างมาจากครอบครัวของคุณเอง”

“เจน ดันน์ คุณไม่ใช่แค่ต่ำต้อยเท่านั้นนะ แต่คุณยังเป็นคนชั่วร้ายอีกด้วย”

“คุณนี่ไม่เว้นแม้กระทั่งครอบครัวของตัวเองเลยเหรอ?”

ปัง! มือของโครเกอร์สั่นขณะที่เขาพูดว่า “คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร! คุณดันน์ได้กล่าวไปแล้วว่าจะปล่อยให้ผ่านไป เมื่อไหร่คุณจะหยุดสร้างปัญหา!”

ทันใดนั้นซูซี่ก็บ้าคลั่งและหันหน้าไปอย่างดุร้าย ขณะที่เธอจ้องมองไปที่โครเกอร์หัวล้าน เธอพูดขึ้นว่า “แล้วคุณคิดว่าตัวเองดีมากนักหรือไงกัน?

“ตอนนั้นคุณไม่ได้ดูถูกผู้หญิงคนนี้ด้วยหรือไง คุรไม่ได้พูดว่าเธอเป็นคนโหดเหี้ยม และจะไม่ไว้ชีวิตครอบครัวของตัวเองด้วยซ้ำหรอกหรอ!”

ใบหน้าของโครเกอร์เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดเมื่อเขามองไปที่ใบหน้าของเจน “คุณดันน์ ไม่ใช่…ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ!”

“อย่าปฏิเสธไปเลย คุณมีความกล้าที่จะพูดมันออกมา แต่ไม่กล้าที่จะยอมรับมันหรอ?

“อย่างน้อย ๆ ฉันก็ดีกว่าคุณในเรื่องหนึ่ง ฉันยอมรับในสิ่งที่ฉันทำไปแล้ว! คุณกล้าพอไหมที่จะยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำ!

“เจน ดันน์ คุณคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ได้รับการยอมรับจริง ๆ หรอ?

“คุณรู้ไหม ว่าทั้งออฟฟิศเรียกคุณว่าอะไร?

“แบล็ค วิโดว์!

“อ้อ ฉันลืมไปว่าคุณเป็นแค่นักโทษกลับเนื้อกลับตัว ที่เรียนไม่จบแม้แต่ระดับมัธยมปลายด้วยซ้ำ คุณจะรู้ความหมายของ แบล็ค วิโดว์ ได้อย่างไร?

“คุณต้องการให้ฉันอธิบายให้คุณฟังไหม?”

เจนเพียงแค่มองไปที่ใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของคนตรงหน้าเธออย่างเงียบ ๆ ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยโกรธเรื่องนี้มาก่อน ดังนั้นในตอนนี้เธอจึงไม่ได้โกรธอะไรในเรื่องนี้

“คุณพูดจบแล้วหรือยัง?”

ซูซี่จ้องมองเจน จากนั้นเจนก็เปิดปากพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ซูซี่ ทอมสัน คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงยอมเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าคุณรั่วไหลปล่อยความลับของฉัน และปล่อยให้ผ่านไปเฉย ๆ ?”

เส้นเลือดที่คอของซูซี่ปูดบวมด้วยความโกรธจนถึงจุดที่โผล่ออกมาให้เห็นได้ด้วยตาเปล่า นั่นคือสิ่งที่เธอไม่ชอบในตัว เจน ดันน์ มาก ๆ

"แล้วคุณยังต้องการอะไร?" เจนถอนหายใจเบา ๆ

ซูซี่จ้องมองเธอ “ฉันไม่ต้องการความสงสารจากคุณ! คุณกำลังทำสิ่งนี้เพื่อใคร?”

“นี่จำเป็นจริง ๆ หรอ…ซูซี่ ทอมสัน ฉันไม่ได้ขอรายละเอียดจากคุณเกี่ยวกับการรั่วไหลของความลับนี้ ฉันไม่ได้ถามว่าคุณทำโดยตั้งใจหรือเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

“คุณรู้ไหม ว่าทำไมฉันถึงไม่ใส่ใจเรื่องนี้?

“ถ้าคุณซูซี่ ทอมสัน ต้องการที่จะทำลายครอบครัวดันน์จริง ๆ ตอนนี้คุณคงทำไปแล้ว ด้วยจำนวนสื่อในวันนี้ สิ่งที่คุณต้องทำคือกระจายข่าวเกี่ยวกับ บริษัทดันน์ กรุ๊ป ที่เผชิญกับการหยุดชะงักของห่วงโซ่ทางการเงิน และคนทั้งโลกจะได้รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้”

ดวงตาใส ๆ ของเจนจ้องไปที่ดวงตาของซูซี่อย่างไม่กะพริบ

“อย่างไรก็ตาม ณ ตอนนี้มีเพียง คาลเลน เฟโรซ เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้”

เธอคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว ในขณะที่ยังอยู่ที่สำนักงาน

ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยของเธอคืนนี้ไฟในห้องนั่งเล่นนั้นมืดมิด

เขาหลับไปแล้วหรือ?

นิ้วของเธอกดลงบนสวิตช์ไฟในห้องนั่งเล่น ภายในเสี้ยววินาทีบ้านก็เต็มไปด้วยแสงสว่าง

เธอมองไปที่ห้องนั่งเล่นโดยไม่รู้ตัว…ไม่มีใครอยู่ที่นั่น?

ดังนั้นเธอจึงรีบเดินไปที่ระเบียง

มองไปที่กล้องส่องทางไกลที่ระเบียง แต่ก็ไม่เจอใครคนนั้น

เขาอยู่ที่ไหน?

เธอรู้สึกตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูกในใจ เธอจึงหันไปทางห้องนอน ฝีเท้าของเธอเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เธอผลักประตูให้เปิดออกและเปิดไฟในห้อง

ในที่สุดทั้งหัวใจ และความกังวลของเธอก็ได้สงบลง

เธอเดินไปข้างหน้าสองก้าว เธอนั่งยอง ๆ มองไปที่ฟูกนอนที่วางอยู่บนพื้น เธอมองไปที่ผมที่ไม่เป็นทรงของเขาที่โผล่ออกมาจากผ้าห่ม เธอรู้สึกว่าถ้าเธอไม่รู้คนที่อยู่ในผ้าห่มว่าเขาเป็นใคร เธอก็คงจะมองว่าเขานั้นน่ารักจริง ๆ หัวฟู ๆ และใบหน้าที่ยื่นออกมาจากผ้าห่ม ในขณะที่ส่วนที่เหลือของเขาขดตัวเหมือนกุ้งอยู่ภายใต้ผ้าห่ม

มีคนเคยกล่าวว่าคนที่นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มนั้น ส่วนมากพวกเขาล้วนรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัย

ฌอน สจ๊วต รู้สึกไม่ปลอดภัยงั้นหรือ?

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความไร้สาระ และส่ายหัวโดยไม่สนใจ…ในใจของเธอ เธอรู้สึกว่าใครก็ตามที่คิดทฤษฎีนั้นขึ้นมาก็คือคนโง่เขลา เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องไร้สาระแน่ ๆ

เธอคิดไม่ออกว่าทำไม ฌอน สจ๊วต ถึงจะรู้สึกไม่ปลอดภัย

แม้ว่าทั้งโลกจะรู้สึกไม่ปลอดภัย ฌอนก็คงยังไม่รู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่ดี

ชายในชุดคลุมดูเหมือนจะสะดุ้งตื่น ดวงตายังคงปรือจากการนอนหลับ เขาขยับขณะที่เขาลูบตาตัวเอง เขาพูดเบา ๆ ว่า “เจนนี่ คุณกลับมา ผมทำก๋วยเตี๋ยวเอาไว้ อยู่ในหม้อพอดี ผมจะไปเอามาให้นะ”

ใช่ เธอหิวมาก ๆ เธอจึงไม่ปฎิเสธ และตอบกลับอย่างอ่อนโยนว่า “ได้เลย”

ทันใดนั้นเขาก็กระโดดออกจากผ้าห่มของพวกเขา และขยี้ตาขณะที่เขาวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นด้วยความกระตือรือร้น