จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1004

เวินเหลียงหยาที่นอนอยู่บนพื้นแสร้งทำเป็นตายก็ไม่สนใจอันตรายอีกต่อไป ผลักคนตายบนร่างเขาออกไปแล้วก็รีบวิ่งเข้ามาทันที

“ท่านแม่ ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงต้องฆ่าท่านแม่” เวินเหลียงหยาถาม

“นางหาที่ตายเอง นางอยากฆ่าข้า แล้วทำไมข้าฆ่านางไม่ได้ล่ะ” เวินหานเทียนย้อนถาม

“ท่านทำเกินไปแล้ว ท่านแม่แต่งงานกับท่านมาหลายปี ได้คลอดและเลี้ยงลูกให้ท่าน แต่ท่านกลับมีจิตใจโหดเหี้ยมขนาดนี้！” ในชั่วขณะนั้นเวินเหลียงหยารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

เวินหานเทียนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่โม่เหลิ่งเหยียนหมดความอดทนแล้ว “ข้าไม่มีเวลาฟังพวกเจ้าพูดเรื่องไร้สาระ ทุกคนมาจัดการพวกเขาเลย！”

เมื่อเหล่าทหารคิดจะเดินไปข้างหน้า ทันใดนั้นวัตถุสีดำหลายสิบชิ้นก็บินมาจากรอบทิศทาง

“ทุกคนระวัง มีคนซุ่มโจมตี！” หยุนไห่เทียนตะโกนด้วยเสียงดัง

ทุกคนหลบทันที รวมทั้งเวินหานเทียนก็หลบไปที่ด้านข้างตามจิตใต้สำนึก

วัตถุสีดำเหล่านั้นมีขนาดเท่าข้อมือและแผ่ควันหนาออกมา ตาสภาพแวดล้อมที่ใสแต่เดิมก็เต็มไปด้วยหมอกควันในชั่วพริบตา ทำให้ทุกคนไอไม่หยุด สายตาก็เลือนรางและไม่สามารถมองเห็นข้างหน้าอย่างชัดเจนได้แล้ว

ภายใต้การปิดบังของควันหนา มีชายชุดดำหลายสิบกว่าคนวิ่งเข้ามาจากรอบด้านและพุ่งเข้าไปในควันหนา

เสียงมีดและดาบฟาดฟันกันดังขึ้นในพริบตา นัยน์ตาของโม่เหลิ่งเหยียนแผ่ความทระนง “จับคนของตระกูลเวินทั้งหมดให้ได้เลย！”

“ขอรับ！” ทุกคนรับคำสั่งทันที

ในควันที่หนาทึบ ต่างก็มองไม่เห็นคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างชัดเจน จึงได้แต่โจมตีกลับและหลบตามความรู้สึก แต่ก็กลัวว่าจะทำร้ายสหายของตนดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถโจมตีอย่างเต็มกำลังได้

โม่เหลิ่งเหยียนรีบวิ่งไปที่ตำแหน่งของเวินหานเทียนโดยพึ่งพาความทรงจำของตน และโจมตีไปที่เขาด้วยการตบอย่างแรง

มีชายชุดดำคนหนึ่งโจมตีกลับด้วยฝ่ามือที่แหลมคมในควันที่หนาทึบ ซึ่งบังเอิญชนกับฝ่ามือของโม่เหลิ่งเหยียนพอดี กำลังภายในกระแทกกันและได้ส่งผลกระทบร้ายแรงมาก โม่เหลิ่งเหยียนก็คาดไม่ถึงว่าคู่ต่อสู้จะมีกำลังภายในที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ขาจึงถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว

อยู่ๆก็มีเข็มเงินหลายเข็มพุ่งเข้ามาทางโม่เหลิ่งเหยียนจากด้านหน้าอย่างกะทันหัน โม่เหลิ่งเหยียนรีบหลบแต่ก็ยังคงถูกเข็มเงินเข็มหนึ่งแทงเข้า

สีหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนมืดมนปานน้ำแข็ง เขาใช้กำลังภายในเพื่อถอนเข็มเงินออกมา แต่ทันใดนั้นใบหน้าของเขาซีดลง กำลังภายไนก็สลายไปดูเหมือนทุกข์ทรมานมาก

“ซวนอ๋อง ท่านเป็นอะไรไปหรือ” หยุนไห่เทียนวิ่งเข้ามาหา เมื่อเห็นเขาผิดปกติก็รีบยื่นมือประคองเขาทันที

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าไปจับเวินหานเทียนก่อน อย่าให้เขาหนีไปเป็นอันขาด” โม่เหลิ่งเหยียนสั่ง

“ได้ ท่านต้องระวังตัวด้วย” หยุนไห่เทียนมองเขาปราดหนึ่ง แล้วก็วิ่งเข้าไปในควันหนาโดยตรง

โม่เหลิ่งเหยียนหมุนตัวและวิ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง เมื่อเขาเห็นมีชายชุดดำคนหนึ่งกำลังฟันไปที่กู้ซินฉีด้วยมีด โม่เหลิ่งเหยียนก็ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อผลักคนคนนั้นออกไปด้วยฝ่ามือของเขา แต่เนื่องจากได้ใช้กำลังภายในด้วย จึงทำให้อวัยวะภายในและเลือดลมของเขาสูญเสียการควบคุม ทันใดนั้นเลือดก็พ่นออกมาจากปากและใกล้จะล้มลงกับพื้น

“ซวนอ๋อง ท่านเป็นอะไรไปหรือ” กู้ซินฉีลุกขึ้นจากพื้นโดยกลั้นความเจ็บปวดไว้ และรีบมาประคองร่างของโม่เหลิ่งเหยียนอย่างรวดเร็ว

“ข้าไม่……” พูดยังไม่ทันจบ ภาพตรงหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนก็มืดมิดและหมดสติไปแล้ว

“ซวนอ๋อง ซวนอ๋อง！” กู้ซินฉีตะโกน

เหล่าทหารและพวกหยุนไห่เทียนในควันที่หนาทึบต่างก็ได้ยินเสียงนี้ หยุนไห่เทียนไม่มีเวลาไปไล่ตามเวินหานเทียนอีก และจีบวิ่งกลับมาอย่างเร็ว

ควันหนาค่อยๆสลายไป เหล่าทหารได้จับคนทั้งหมดของตระกูลเวิน หมอทหารรีบมารักษาโม่เหลิ่งเหยียน แต่หลังจากการตรวจชีพจรเสร็จ หมอทหารตื่นตระหนกทันที

“เรื่องมันแย่แล้ว ซวนอ๋องถูกพิษ และเป็นพิษที่อันตรายมากด้วย ถ้าไม่สามารถหายาถอนพิษภายในสามวันได้ สารพิษก็จะระเบิดจนทำให้เสียชีวิตอย่างแน่นอน กระหม่อมไร้ความสามารถที่จะถอนพิษให้ซวนอ๋อง” หมอทหารเอ่ย

ใบหน้าของหยุนไห่เทียนบึ้งตึง และรีบหยิบยาถอนพิษที่พกติดตัวออกมาทันที “นี่เป็นยาถอนพิษที่ถิงเอ๋อร์มอบให้ข้า ข้าพกติดตัวอยู่เสมอ ให้ซวนอ๋องกินไปก่อน”

หมอทหารรีบรับมันและเปิดมาดม “เป็นยาที่ดีจริงๆ ยาถอนพิษของซื่อจื่อเฟยจะทำให้ซวนอ๋องมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายวัน” เขาให้ซวนอ๋องกินมันลงในขณะที่พูด

สัญญาณถูกปล่อยไปในกลางอากาศ ทำให้มีดอกไม้ไฟที่เป็นรูปดอกบัวแตกกระจายออกมา ดูพิเศษเป็นอย่างยิ่ง

หยุนถิงและคนอื่นๆกำลังเร่งเดินทางด้วยบอลลูนอากาศร้อน และบังเอิญเห็นดอกไม้ไฟที่เป็นรูปดอกบัวในกลางอากาศนั้นพอดี หยุนถิงตื่นตกใจมาก

“แย่แล้ว เสี่ยวลิ่วเกิดอุบัติเหตุ เร็วเข้า เร็วเข้าเลย！”

จวินหย่วนโยวรีบทำตาม และสั่งให้ทุกคนเร่งความเร็วเพื่อกลับไปที่เมืองหลวงให้เร็วที่สุด

พวกหยุนไห่เทียนพาโม่เหลิ่งเหยียนไปที่จวนตระกูลฟู่โดยตรง เมื่อหมอยมบาลได้ยินว่าโม่เหลิ่งเหยียนถูกพิษและหมดสติก็ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ และรีบวิ่งไปรักษาโม่เหลิ่งเหยียนโดยไม่มีเวลาแม้แต่จะสวมเสื้อคลุมนอก

แต่พิษนี้ทำให้หมอยมบาลทำหน้าอึดอัด “ข้าเป็นหมอมาหลายปี แต่ก็ไม่เคยเห็นพิษแปลกๆแบบนี้มาก่อน”

ตาเฒ่าเหอรีบเข้ามาและตรวจชีพจรของโม่เหลิ่งเหยียน “การถอนพิษคงจะยากมาก แม่ทัพหยุน เจ้าควรหาทางติตต่อซื่อจื่อเฟยเผื่อพวกเราไม่สามารถถอนพิษได้ อย่าทำให้การรักษาล่าช้า”

“พวกท่านวางใจได้เลย ข้าให้เสี่ยวลิ่วไปแจ้งถิงเอ๋อร์แล้ว หวังว่านางจะได้เห็นมัน” หยุนไห่เทียนตอบ

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”

“พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าจะต้องหารือกับตาเฒ่าเหอว่าจะถอนพิษได้อย่างไร” หมอยมบาลเอ่ยขึ้น

“ได้” หยุนไห่เทียนรีบสั่งให้ทุกคนกลับไป

หมอยมบาลและตาเฒ่าเหออยู่ในห้องและจ้องมองซึ่งกันและกัน พวกเขาถอดเสื้อผ้าของโม่เหลิ่งเหยียนออก และพบว่ามีจุดเลือดสีดำบนไหล่ของเขา หมอยมบาลรีบเอาเข็มเงินแทงเข้าไปทันที จากนั้นก็บีบเลือดสีดำออกเพื่อแยกแยะสารพิษ

แต่ผลที่ออกมาทำให้พวกเขาตกตะลึงทั้งคู่ “ตาเฒ่าเหอ ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าพิษที่แปลกๆนี้คุ้นเคยมากนะ”

“เหมือนกับพิษของซื่อจื่อเฟยมากเลย หรือว่าซื่อจื่อเฟยคิดจะทำร้ายซวนอ๋อง” ตาเฒ่าเหอสงสัยด้วยความตกใจ