จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1006

“ซื่อจื่อเฟยมิต้องเกรงใจไปดอก หากมิใช่ซวนอ๋องยื่นมือเข้าช่วย ตอนนี้ข้าก็กลายเป็นศพไปแล้ว” กู้ซินฉีตอบ

เลือดในชามเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ สีหน้ากู้ซินฉีก็ซีดเผือดมากขึ้นเรื่อยๆ นางเริ่มเวียนหัว และใช้มือจับโต๊ะพยุงตัวไว้

หยุนถิงไม่คิดว่านางจะอ่อนแรงเพียงนี้ คว้าจับอีกมือของกู้ซินฉีเพื่อจับชีพจรทันที “เจ้าก็ได้รับบาดเจ็บรึ?”

“เล็กน้อยเท่านั้น มิเป็นไรดอก” กู้ซินฉีฝืนบอก

“เจ้าได้รับบาดเจ็บภายในสาหัสอย่างมาก และยังมีแผลภายนอกอีก จะเป็นเรื่องเล็กน้อยได้อย่างไรกัน” นางหยิบยาบำรุงเลือด ยาเสริมพลังจิตและยังมียารักษาอาการบาดเจ็บภายในออกมายื่นให้นางทันที “กินอย่างละหนึ่งเม็ด”

กู้ซินฉีมองยาเหล่านั้นอย่างตื้นตันใจนัก “ขอบคุณซื่อจื่อเฟยมาก”

“ต่อไปเรียกข้าว่าหยุนถิงเถอะ ในเมื่อเจ้าเป็นบุตรสาวภรรยาเอกจากเผ่าเลือด อีกทั้งยังเป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งแม่ของข้า ต่อไปพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันละ” หยุนถิงตอบ

กู้ซินฉีอบอุ่นใจนัก พยักหน้าหงึกๆ เดิมนางนำเผ่าเลือดมาเพื่ออยากมาพึ่งพิงหยุนถิง แต่อย่างไรทั้งสองคนก็ไม่รู้จักกันเลย ถึงจะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน แต่ถ้าให้มารับผิดชอบปัญหาใหญ่อย่างเผ่าเลือด กู้ซินฉีก็กลัวหยุนถิงไม่ยอมยื่นมือเข้าช่วย ตอนนี้เห็นนางเป็นเช่นนี้ ก็อดซาบซึ้งไม่ได้

“ได้ ครอบครัวเดียวกัน”

“พี่หญิงซินฉี ข้าช่วยท่านเทยาออกมานะ “ เนี่ยนเจินรีบเดินเข้ามา และเทยาออกมาขวดละหนึ่งเม็ด

กู้ซินฉีรับมากินลงไป รู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ

หยุนถิงเห็นว่าได้เลือดพอประมาณแล้ว ก็ช่วยห้ามเลือดให้กู้ซินฉี และพันแผลให้นาง

“น้อยแบบนี้จะพอได้ยังไง ที่ซวนอ๋องโดนน่ะเป็นพิษร้ายนะ น่าจะต้องการเลือดมากสิ ข้ายังไหว” กู้ซินฉีถามอย่างเป็นกังวล

“เท่านี้พอแล้ว เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องพักผ่อนให้ดีๆ พักฟื้นให้สบายเถอะ” หยุนถิงปลอบ

“หากเลือดไม่พอ เจ้าเรียกข้านะ หากซวนอ๋องรักษาไม่หายเพราะเหตุนี้ ข้าต้องรู้สึกผิดไปทั้งชาติแน่” กู้ซินฉีหันมองโม่เหลิ่งเหยียนด้านข้างในบัดดล

“วางใจเถอะ หากต้องการข้าต้องบอกเจ้าแน่” หยุนถิงตอบ

“แม่นาง ตามข้ามาเถอะ” ฮุหยินเฒ่าฟู่บอก

กู้ซินฉีเดินออกไป ตามฮุหยินเฒ่าฟู่ออกไป เนี่ยนเจินไปเล่นกับเสี่ยวเทียนและเสี่ยวเหยียน

“ข้าจะเฝ้าอยู่หน้าประตู จะมิให้ผู้ใดเข้าไปรบกวนพวกเจ้าเด็ดขาด ต้องช่วยโม่เหลิ่งเหยียนให้ได้นะ!” จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้าจะทำให้เต็มที่” หยุนถิงพยักหน้า

จวินหย่วนโยวเดินออกไป และปิดประตูให้ด้วย

“ข้าจะพาซวนอ๋องเข้าไปรักษาในมิติ พวกท่านสองคนไปกับข้าเถอะ” หยุนถิงบอก

“คนเข้าไปได้ด้วยรึ?” หมอยมบาลถามอย่างตกใจ

พวกเขารู้ดีว่าหยุนถิงมีมิติ ยังไม่เคยเข้าไปเลย ต่างวาดหวังอยู่ในที

หยุนถิงใช้จิตพาหมอยมบาลและตาเฒ่าเหอรวมถึงโม่เหลิ่งเหยียนเข้าไปทั้งหมดเลย จากนั้นก็ยกเลือดชามนั้นพุ่งไปหาเตาหลอมยาทันที

“สวรรค์ ที่นี่มันเหมือนอีกโลกหนึ่งเลยนะ ใหญ่ขนาดนี้ อาหารเครื่องดื่มมีหมดเลย แม้แต่เตียงก็มี น่าตกใจจริงๆ” หมอยมบาลตะลึงไปเลย

“ยังมีตู้ยาพวกนี้ ล้วนเป็นตัวยาหายากล้ำค่ายิ่งนัก นั่นสวนยารึ ใหญ่ขนาดนี้ ใหญ่กว่าท้องนามากมายนัก” ตาเฒ่าเหอตะลึงยิ่งกว่า

คนแก่ทั้งสองพากันตะลึงงันกับมิติของหยุนถิงไปเลย พากันทอดถอนใจ ตัวยา สวนยา แม่น้ำทอง ยารักษาบาดแผล ยังมีเตาหลอมยาใหญ่นั่นอีก....

หากมิได้มาเห็นกับตา ใครเลยจะคิดว่าหยุนถิงจะซ่อนพันธุ์ยาล้ำค่ามากมายไว้เช่นนี้

“เม็ดดำทะมึนนี่ จะได้เรื่องรึ?” หมอยมบาลถามอย่างสงสัย

“ข้าก็ไม่รู้ คงได้แต่ลองดู ยานี้ล้วนช่วยขจัดพิษในร่างโม่เหลิ่งเหยียน น่าจะใช้ได้” หยุนถิงกลับรู้สึกว่าเม็ดยาเล็กๆนี่หนักอึ้งนัก

ถึงจะเป็นยาถูกขนาน แต่หยุนถิงก็ไม่ได้มั่นใจเต็มร้อย หวังว่าจะช่วยโม่เหลิ่งเหยียนได้นะ

“งั้นให้เขาลองดูเถิด หากไม่ได้จริงๆ พวกเราค่อยคิดหาทางกันใหม่” ตาเฒ่าเหอเองก็ตื่นเต้นเช่นกัน

หยุนถิงเดินเข้าไป ใช้มือบีบให้ปากของโม่เหลิ่งเหยียนอ้าออก และป้อนยาให้เขากิน

หมอยมบาลและตาเฒ่าเหอก็มองโม่เหลิ่งเหยียนอย่างตื่นเต้น เพียงแต่เขาที่ยังสลบอยู่ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

หยุนถิงช่วยจับชีพจรให้เขาอีก จากนั้นก็หยิบเข็มเงินออกมาช่วยฝังเข็มให้โม่เหลิ่งเหยียน หวังว่าจะช่วยขับพิษออกมานอกร่างกายให้เขา

ผ่านไปราวหนึ่งก้านธูป โม่เหลิ่งเหยียนที่เดิมสลบไสลพลันลืมตาเบิกโพลงขึ้น และรับรู้ได้ถึงใครด้านหลัง เขาพลันยื่นมือคว้าจับไปด้านหลัง คว้าหมับมือของหยุนถิงเข้าให้ พริบตาเดียวก็จับนางโยนลงสระยา

หยุนถิงไม่ได้ระวังตัวเลย ก็โดนโยนลงสระยา ถึงสระยาจะไม่ลึก แต่ก็สำลักน้ำไปหนึ่งคำ ก่อนจะคลานออกจากน้ำ

“โม่เหลิ่งเหยียน ท่านฟื้นแล้วรึ?” หยุนถิงพึ่งพูดจบ สองมือของโม่เหลิ่งเหยียนก็ยื่นมาบีบคอหยุนถิงทันที

คราวนี้หมอยมบาลและตาเฒ่าเหอตกใจยิ่งนัก “ซวนอ๋อง รีบปล่อยมือเร็ว นี่หยุนถิงนะ!” แต่โม่เหลิ่งเหยียนกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน กลับยิ่งออกแรงมากขึ้น สายตาดูเย็นชาและแปลกหน้านัก ประหนึ่งว่าไม่รู้จักคนตรงหน้าเลย

หยุนถิงหายใจลำบากขึ้น มองดูโม่เหลิ่งเหยียนตรงหน้า ดวงตาดำขลับนั้นไม่มีแสงเลยสักนิด ประหนึ่งโดนคนควบคุมอยู่ นางขมวดคิ้ว ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?

พอหมอยมบาลเห็นโม่เหลิ่งเหยียนไม่คลายมือ ก็ตกใจยิ่งนัก รีบหยิบเข็มเงินชุดนั้นที่หยุนถิงพึ่งวางลงบนพื้นมาแทงเข้าจุดชีพจรของโม่เหลิ่งเหยียนทันที

โม่เหลิ่งเหยียนพลันปล่อยมือ และสลบลงไปราวกับบอลที่ถูกปล่อยลม