จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1014

พอทุกคนได้ยินคำนี้ ก็พากันตกตะลึง ซื่อจื่อเฟยบอกว่าฝ่าบาทมีอันตราย เช่นนั้นย่อมมีอันตรายแน่

“ฝ่าบาทอยู่ที่ตำหนักฮองเฮา!” โม่เหลิ่งเหยียนก้าวนำไปทันที พวกหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวรีบตามไป

“พวกเจ้าอยู่เฝ้าเวินหานเทียนที่นี่!” โม่ฉีเฟิงบอก พลางนำกองทัพหลวงคนอื่นตามไป

พวกหยุนถิงพึ่งถึงตำหนักฮองเฮา ก็เห็นจี้อวี๋โดนคนแทงที่หัวไหล่ในสวน คนผู้นั้นบอกเสียงเย็นว่า “เจ้าเป็นคนของแคว้นเทียนจิ่ว แต่กลับยอมมารับใช้ถวายชีวิตให้ต้าเยียน ช่างเป็นความอัปยศของแคว้นเทียนจิ่วเสียจริง!”

จี้อวี๋สีหน้าซีดเผือด เลือดแดงสดไหลรินลงตามเสื้อผ้านาง ดูน่าตกใจนัก หากนางกลับมีสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ยอมถอยให้เลยสักนิด

“ข้ารักอิสระมาแต่ไหนแต่ไร โม่หลานจริงใจต่อข้า คนอื่นก็เห็นข้าเป็นสหาย ข้ายินดีตายเพื่อพวกเขา!” จี้อวี๋ตะคอกอย่างเดือดดาล กระบี่ยาวในมือฟาดฟันคนผู้นั้น

จวินหย่วนโยวมองแวบเดียวก็จำร่างนั้นได้ทันที พ่อบ้านจริงๆด้วย สีหน้าเขาทะมึนเหี้ยมโหดฉับพลัน!

โม่ฉีเฟิงได้ยินคำพูดจี้อวี๋ก็ตกตะลึงยิ่งนัก ในขณะเดียวกันก็ชื่นชมความเปิดเผยของจี้อวี๋ด้วย พอเห็นคนผู้นั้นรวบพลังไว้ที่ฝ่ามือจะลงมือกับจี้อวี๋อีก โม่ฉีเฟิงไม่คิดเลยสักนิด ทะยานร่างเข้าไป กระบี่ยาวในมือแทงคนผู้นั้นอย่างแรงด้วยกำลังภายในทันที

พ่อบ้านจวนซื่อจื่อรับรู้ได้ถึงรังอำมหิตจากด้านหลัง พอหันไปก็เห็นโม่ฉีเฟิงและพวกจวินหย่วนโยวที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก เขาตกใจสะดุ้ง รีบหลบทันที และดึงกระบี่ยาวที่แทงทะลุจี้อวี๋กลับ พลางใช้วิชาตัวเบาหนีไปทันที

หลงยีและหลงเอ้อร์จะไล่ตามไป ก็ได้ยินจวินหย่วนโยวสั่งเสียงเย็นเยียบว่า “ครั้งนี้ข้าไปเอง!” พูดจบก็ทะยานร่างไล่ตามไป

หยุนถิงมองตามแผ่นหลังจวินหย่วนโยว “พวกเจ้าสองคนตามไปอารักขาซื่อจื่อ!”

“ขอรับ!” หลงยีและหลงเอ้อร์รีบไล่ตามไปทันที

“จี้อวี๋ จี้อวี๋เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” โม่ฉีเฟิงถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่ตายหรอก รีบไปดูฝ่าบาทเร็ว!” จี้อวี๋กัดฟันทนความเจ็บปวดตอบออกมา

หยุนถิงก้าวเท้ายาวเข้าไปจับชีพจรให้จี้อวี๋อย่างรวดเร็ว “ข้าขอดูบาดแผลเจ้าหน่อย

โม่ฉือเหยียนพุ่งเข้าไปในตำหนักฮองเฮาทันที พอเห็นฮองเฮากำลังกอดฝ่าบาทที่สลบเหมือด สีหน้าเย็นเยียบเฉียบพลัน “หยุนถิงรีบมาเร็ว!”

พอหยุนถิงได้ยินอย่างนั้นก็ปล่อยมือจี้อวี๋ทันที “นางไม่เป็นอะไร เพียงแค่บาดเจ็บภายนอก ท่านช่วยใส่ยาทำแผลให้นาง แล้วพานางกลับไปพักผ่อนให้ดี” ระหว่างพูดก็ควักยาจินชวงและผ้าพันแผลออกจากในอกเสื้อ

“ขอบคุณซื่อจื่อเฟยมาก”

“ไม่เป็นไร” หยุนถิงพูดจบก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปทันที

“หยุนถิง ในที่สุดพวกเจ้าก็มา รีบช่วยดูให้ฝ่าบาทเร็ว ฝ่าบาทถูกพิษแล้ว” ฮองเฮาร้องเสียงดัง น้ำเสียงร้อนรนนัก บนใบหน้านางยังมีรอยเลือดอีก มือที่กอดฮ่องเต้ไว้ยังคงสั่นระริก เห็นได้ชัดว่าตกใจมาก

หยุนถิงรีบก้าวเท้ายาวเข้าไปจับชีพจรให้ฝ่าบาททันที จากนั้นก็มีสีหน้าตึงเครียด “ฝ่าบาทถูกพิษแล้ว ซ้ำยังเป็นพิษร้ายนัก ต้องรีบถอนพิษทันที”

“หยุนถิง ขอร้องเจ้าล่ะ ขอร้องเจ้าช่วยฝ่าบาทด้วย ข้าขอร้องล่ะ!” ฮองเฮาอ้อนวอนทั้งน้ำตา

“เหนียงเหนียงโปรดวางพระทัย ข้าจะทำอย่างเต็มที่ ตอนนี้ข้าจะช่วยถอนพิษให้ฝ่าบาท ขอเหนียงเหนียงออกไปก่อนเถอะ” หยุนถิงพูดพลางถอดเสื้อผ้าฮ่องเต้ออกทันที

หน้าอกของฮ่องเต้มีเลือดไหลนอง แถมเลือดนั้นยังเป็นสีดำอีก แค่ดูก็รู้ว่าพิษร้ายนัก

“เหนียงเหนียง ขอท่านเฝ้าอยู่หน้าประตู หากข้าไม่เรียก ห้ามผู้ใดเข้ามาเด็ดขาด!” หยุนถิงกำชับ

โม่เหลิ่งเหยียนสูดลมหายใจสะท้านเยือก มือที่อยู่ใต้แขนเสื้อกำแน่น รู้สึกผิดยิ่งนัก “ป้องกันแล้วป้องกันอีก ก็ทำให้ฝ่าบาทเกิดเรื่องจนได้ ข้าสมควรตายนัก!”

“ซื่อจื่อไล่ตามไปแล้ว เชื่อว่าไม่นานต้องรู้ผลแน่ แต่พวกเขาวางแผนการเช่นนี้คงไม่คิดให้ยาถอนพิษแน่ ท่านคือซวนอ๋องของฝ่าบาท ท่านตัดสินใจแล้วกัน” หยุนถิงตอบ

โม่เหลิ่งเหยียนสีหน้าเคร่งเครียด “เปลี่ยนเถอะ หนึ่งปีก็หนึ่งปี ดีกว่าตายตอนนี้”

“ได้ งั้นท่านช่วยข้า” หยุนถิงพูดขั้นตอนในการเปลี่ยนเลือดออกมา โม่เหลิ่งเหยียนฟังแล้วตกใจยิ่งนัก แต่เขาเชื่อในฝีมือของหยุนถิง และเป็นลูกมือให้หยุนถิงทันที

อีกด้านหนึ่ง จวินหย่วนโยวไล่ตามพ่อบ้านจวนซื่อจื่อออกจากวังไป ไล่กวดไปตลอดทาง เพราะว่าได้รับบาดเจ็บ พ่อบ้านเลยเหาะไปได้ไม่ไกลก็โดนจวินหย่วนโยวตามทัน

จวินหย่วนโยวมองพ่อบ้านอย่างเย็นชา “เพราะอะไร ทำไมเป็นเจ้าได้?”

พ่อบ้านรู้ว่าฐานะของตนถูกเปิดเผย ถึงดึงผ้าปิดหน้าสีดำออก “ข้าผิดต่อซื่อจื่อเอง ท่านจะฆ่าจะแกงก็ตามใจเถิด!”

“เจ้าเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงมาช่วยตระกูลเวินลอบฆ่าฝ่าบาท เพราะอะไรกัน?” จวินหย่วนโยวถามแทบจะตะโกนอยู่แล้ว

ตอนนี้มาเห็นใบหน้าที่แท้จริงของพ่อบ้าน มันก็ทำลายความหวังเพียงน้อยนิดสุดท้ายของจวินหย่วนโยว

“ตอนนั้นท่านพ่อของซื่อจื่อช่วยข้าที่บาดเจ็บสาหัสจากสงคราม และพาข้ากลับจวนซื่อจื่อแห่งแคว้นต้าเยียน ให้คนรักษาข้า และยังให้ข้าอาศัยอยู่ที่จวนซื่อจื่อ ข้าเองขอบคุณมาก และก็ซาบซึ้งใจมาก แต่พวกมันใช้ชีวิตลูกสาวและเมียข้ามาข่มขู่ ให้ข้าฆ่าซื่อจื่อ ดังนั้นข้าเลยได้แต่วางยาพิษซื่อจื่อ

“หลายปีมานี้ หมอยมบาลรักษาซื่อจื่อไม่ได้สักที หาสาเหตุไม่เจอ เพราะข้าวางยาพิษซื่อจื่อ พิษนั้นไม่ถึงแก่ชีวิต เพียงแค่กระตุ้นพิษในกายซื่อจื่อเท่านั้น”

“เพราะมีแต่แบบนี้ ถึงรักษาชีวิตซื่อจื่อไว้ได้ หลายปีมานี้ข้าใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความทุกข์ทรมานและความสับสน ด้านหนึ่งคือชีวิตลูกสาวและเมียข้า อีกด้านก็คือซื่อจื่อที่จริงใจต่อข้า ศีลธรรมในใจข้าไม่อาจสงบได้เลย พอผ่านคืนนี้ที่ฆ่าฮ่องเต้ได้ไป ในที่สุดข้าก็จะช่วยลูกสาวและเมียกลับมาได้ ขอเพียงช่วยพวกนางกลับมาได้ ข้าจะมาขอสำเร็จโทษกับซื่อจื่อด้วยตัวเอง” พ่อบ้านจวนซื่อจื่อถอนหายใจยาว