จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1028

ประตูห้องเปิดออก องค์ชายองค์หญิง เหล่าสนมวังหลังและขุนนางบุ๋นบู๊ล้วนพากันวิ่งเข้ามา ตำหนักบรรทมที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยผู้คน บางคนถึงขั้นไม่สามารถยืนด้านในก็เลยยืนอยู่หน้าประตูโดยตรง

“เสด็จพ่อ ทรงถูกพิษจริงหรือ?” ไท่จื่อมองมาด้วยความเป็นห่วง

“เสด็จพ่อ ทรงถูกพิษได้อย่างไร เจ็บมากเลยใช่ไหม?” องค์หญิงรองกล่าวถาม

“เสด็จพ่อ ลูกเป่าให้พระองค์ เป่าเสร็จก็ไม่เจ็บแล้ว” องค์หญิงหกน้องสุดท้องยังเป็นเด็กที่อายุแค่สามขวบเท่านั้น พูดจบก็เดินไปที่เตียงของฮ่องเต้

ฮ่องเต้ใจอ่อนในทันที ยื่นมือไปแตะหน้าผากขององค์หญิงหก “พ่อไม่เป็นไร”

“อืม”

จวงผินตกใจแทบแย่ “องค์หญิงหกมาทางนี้เร็ว อย่าไปรบกวนการพักผ่อนของฝ่าบาท”

“ข้าอยู่กับเสด็จพ่อ เสด็จพ่อก็ไม่เจ็บแล้ว” องค์หญิงหกปฏิเสธ

“เอาล่ะ นางอยากอยู่ที่นี่ก็ให้นางอยู่ไปเถอะ” ฮ่องเต้เอ่ยปาก จวงผินไม่กล้าพูดอะไรมากอีก

“ฝ่าบาท โปรดอภัยที่กระหม่อมพูดมาก พระวรกายของพระองค์เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งปีเท่านั้นจริงหรือ โรงหมอหลวงตรวจวินิจฉัยแล้วหรือยัง ซื่อจื่อเฟยเป็นคนพูดหรือ?” เฉิงเซี่ยงฝ่ายซ้ายถามด้วยความเป็นห่วง

หลายวันก่อนตระกูลเวินลอบโจมตีพระราชวัง หลีอ๋อง ซวนอ๋อง ทุกคนในจวนซื่อจื่อต่างก็รู้ดี แต่ขุนนางพวกนี้แล้วก็พวกองค์ชายองค์หญิงล้วนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฝ่าบาทออกคำสั่งให้ส่งพวกองค์ชายองค์หญิงและนางสนมออกไปก่อนล่วงหน้าแล้ว หลังจากที่จัดการเรื่องของตระกูลเวินเสร็จเรียบร้อยแล้วถึงได้ส่งคนไปรับพวกเขากลับมา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

คำพูดประโยคเดียว ถามสิ่งที่อยู่ในใจของทุกคนออกมา ทุกคนต่างพากันมองมา

“แค่กๆ หลายวันก่อนตระกูลเวินลอบโจมตีเมืองหลวงต้าเยียน ข้าถูกพิษจริงๆ เหล่าหมอหลวงหมดหนทาง หยุนถิงเป็นคนช่วงชิงเวลาให้ข้าหนึ่งปี ดังนั้นในหนึ่งปีนี้ ข้าจะเตรียมการทุกสิ่งทุกอย่างของต้าเยียนให้เรียบร้อย ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ปฏิบัติตามหน้าที่ของตนเอง เอาล่ะ ออกไปให้หมอเถอะ องค์หญิงองค์ชายทั้งหมดอยู่ต่อ!” ฮ่องเต้ทอดถอนใจ

“พ่ะย่ะค่ะ!” เหล่าขุนนางถอยออกไปด้วยความตกตะลึง บรรดานางสนมเช็ดน้ำตาพร้อมกับจากไป

ข่าวนี้มันน่าตกตะลึงเกินไป เกินความคาดหมายมากเกินไป ชั่วขณะหนึ่งพวกเขาไม่สามารถยอมรับได้เลย

องค์หญิงบางคนร้องไห้สะอึกสะอื้น “เสด็จพ่อ ข้าไม่ให้พระองค์สวรรคต”

“เสด็จพ่อ ทักษะทางการแพทย์ของซื่อจื่อเฟยยอดเยี่ยมมาก ครั้งก่อนขาของกระหม่อมได้รับบาดเจ็บนางก็เป็นคนรักษาให้หาย ไม่เจ็บเลยสักนิด ทรงให้ซื่อจื่อเฟยตรวจรักษาให้อีกครั้งเถอะ” ไท่จื่อกล่าวด้วยความเอ็นดูสงสาร

“ใช่แล้ว เราจะอยู่กับเสด็จพ่อไปตลอด”

“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ!” องค์หญิงหกก็ตกใจแทบแย่เช่นกัน กอดฮ่องเต้ร้องไห้โฮขึ้นมา

ฮ่องเต้เจ็บปวดใจอย่างยิ่ง ยื่นมือไปกอดองค์หญิงหกเอาไว้แน่น “ข้าก็ไม่อยากจะแยกจากพวกเจ้าเช่นกัน ข้าก็อยากเติบโตไปพร้อมกับพวกเจ้า มองดูพวกเจ้าสามารถรับผิดชอบงานสำคัญตามลำพัง แต่ทุกคนล้วนมีชะตาชีวิตของตัวเอง นี่คือชะตาชีวิตของข้า พวกเจ้าคือลูกๆของข้า ยิ่งเป็นอนาคตของแคว้นต้าเยียน โดยเฉพาะไท่จื่อ บ่าของเจ้าแบกชะตาของแคว้นต้าเยียนเอาไว้ ห้ามร้องไห้ ยิ่งไม่ต้องเสียใจ ข้าก็แค่จากไปก่อนไม่กี่ปีเท่านั้น สิ่งเดียวที่ข้าเป็นห่วงก็คือพวกเจ้า เมื่อก่อนพวกเจ้าจะเป็นอย่างไรข้าล้วนไม่สนใจ แต่นับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพวกเจ้าทุกคนไปที่จวนซื่อจื่อให้หมด ฝึกฝนกับซื่อจื่อเฟย”

“ความสามารถของซื่อจื่อเฟยในสี่แคว้นไร้ผู้เทียมทาน พวกเจ้าเรียนรู้จากนาง ในอนาคตย่อมสามารถแบกรับทุกสิ่งของต้าเยียนเอาไว้ได้อย่างแน่นอน ข้าก็วางใจได้แล้ว หากใครกล้ากลัวลำบากกลัวเหนื่อยร้องขอความเมตตา ข้าจะไม่ให้อภัยง่ายๆเด็ดขาด! เวลาของข้ามีไม่มากแล้ว หยุนถิงเห็นแก่หน้าข้า จะต้องฝึกฝนพวกเจ้าอย่างดีแน่นอน พึ่งคนอื่นไม่สู้พึ่งตัวเอง มีเพียงตนเองมีความสามารถในการปกป้องตนเอง เปลี่ยนตนเองให้แข็งแกร่ง ในอนาคตถึงจะไม่ถูกคนอื่นควบคุม โดยเฉพาะพวกองค์ชายทั้งหลายแล้วก็ไท่จื่อ อนาคตไม่ว่าใครสืบทอดบัลลังก์ คนอื่นๆก็ต้องตั้งใจให้ความช่วยเหลือ หากใครกล้าบังอาจแย่งราชสมบัติกำจัดพี่น้อง ถึงแม้ข้าจะไม่อยู่แล้ว แต่มีคนจัดการพวกเจ้าแทนข้า จำเอาไว้แล้วใช่ไหม!” ฮ่องเต้ตรัสอย่างน่าเกรงขามและแสดงอำนาจ

“เสด็จพ่อ ลูกจะปฏิบัติตามคำสั่งสอน!” ไท่จื่อคำนับด้วยความเคารพนบนอบ

ซูกงกงถอยออกไปอย่างรู้สถานการณ์ทันที แถมยังถือโอกาสปิดประตูห้องลงอีกด้วย

“ข้าอยากให้เจ้าสั่งสอนองค์ชายกับองค์หญิง ให้พวกเขาเรียนรู้กับเจ้า เช่นเดียวกับที่เจ้าฝึกฝนจวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนก็พอ ข้ารู้สึกว่ามันค่อนข้างดีมาก พวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเครื่องนุ่งห่ม ถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก บางคนยังเอาแต่ใจใช้อำนาจบาตรใหญ่ หากข้าไม่ได้ถูกพิษ ข้าจะสอนหลักแห่งการปฏิบัติตนให้พวกเขาเองอย่างแน่นอน”

“แต่เวลาของข้ามีไม่มากแล้ว ในฐานะที่เป็นพ่อคนหนึ่ง ข้าไม่สามารถปกป้องความปลอดภัยของพวกเขาไปได้ตลอด ดังนั้นข้าทำได้เพียงให้พวกเขาเรียนรู้ความสามารถในการปกป้องตัวเองเท่านั้น และเจ้าก็เป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด

เจ้าในฐานะที่เป็นแม่ของลูก คิดว่าคงจะสามารถเข้าใจความรู้สึกและความกังวลของข้าได้ ความกังวลในฐานะของพ่อคนหนึ่ง ดังนั้นข้าขอร้องให้เจ้ารับปาก สั่งสอนพวกเขาให้ดี ข้าไม่หวังว่าเจ้าจะสอนให้พวกเขาแข็งแกร่งมากแค่ไหน อย่างน้อยในอนาคตเมื่อพบกับอันตรายและความลำบาก ไม่ถึงกับกลายเป็นเหยื่อให้คนอื่นชี้เป็นชี้ตาย หยุนถิงเจ้าเต็มใจหรือไม่?” ทุกคำพูดของฮ่องเต้เต็มไปด้วยความจริงใจ ชัดเจนและวิงวอนอย่างยิ่ง

นาทีนี้ เขาไม่ได้เป็นฮ่องเต้ที่อยู่เหนือมวลชนอีก แต่เป็นพ่อคนหนึ่ง พ่อที่เป็นห่วงบุตรหลานเพราะตนเองกำลังจะตายคนหนึ่ง

หยุนถิงมองดูท่าทางที่จริงใจชัดเจนเช่นนี้ของเขา รู้สึกตื้นตันใจมาก “ข้ารับปากฝ่าบาท แต่ว่าคำพูดไม่น่าฟังพูดเอาไว้ก่อนล่วงหน้า หากบรรดาองค์ชายกับองค์หญิงเอาแต่ใจใช้อำนาจบาตรใหญ่ โอหังไม่เชื่อฟัง ข้าจะไม่ปรานีเด็ดขาด และการฝึกฝนกับข้าก็ลำบากมาก ฝ่าบาททนทำใจได้จริงหรือ?”

“การได้ผ่านความยากลำบากถึงจะแข็งแกร่งกว่าคนอื่น เสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนยังสามารถยืนหยัดได้ ข้าเชื่อว่าพวกเขาก็ทำได้เช่นกัน หากพวกเขาไม่เชื่อฟัง เจ้าสั่งสอนได้เลย ขอเพียงไม่ตาย ข้าจะไม่ตำหนิเจ้าเลย!” ฮ่องเต้ตรัสด้วยความสนับสนุนอย่างยิ่ง

หยุนถิงยิ้มอย่างมีความสุข “แค่คำพูดนี้ของฝ่าบาท ข้าจะสอนพวกเขาเป็นอย่างดีแน่นอน”

“ดี ขอบใจมาก ข้ายังมีอีกเรื่องที่ต้องไหว้วานเจ้า” ฮ่องเต้ตรัสด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง

“ฝ่าบาทยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ?”

“ข้าจะให้พระพินัยกรรมแก่เจ้าหนึ่งฉบับ หากมีวันใดฮ่องเต้องค์ใหม่ไม่อาจแบกรับความรับผิดชอบอันหนักอึ้ง ขูดรีดเอารัดเอาเปรียบประชาชน โหดร้ายทารุณไร้ความเมตตาหรือไร้ความสามารถและอำมหิต เจ้าสามารถนำพระพินัยกรรมฉบับนี้ถอดถอนฮ่องเต้และสถาปนาองค์ใหม่!” ฮ่องเต้ตรัสอย่างราบเรียบ