จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 104

“ท่านแม่ ท่านฟื้นแล้ว ดียิ่ง ดียิ่งนัก” หยุนซูพุ่งเข้าไปที่หน้าเตียงมารดา และกุมมือนางไว้แน่น

“คุณหนูใหญ่เหตุใดท่านมาอยู่ที่นี่ได้เล่า?” ซูอี๋เหนียงถามอย่างตกใจ

“น้องสามบอกว่าท่านสลบไสลไม่ฟื้น ให้ข้ามาดูหน่อย อี๋เหนียงไม่สบายตรงไหนหรือไม่?” หยุนถิงถาม พลางจับชีพจรให้นาง

“ข้าไม่เป็นไร แค่กแค่ก ได้เจอคุณหนูใหญ่ช่างดียิ่งนัก ข้าได้ยินซูเอ๋อร์บอกว่าจวินซื่อจื่อดีกับท่านมาก ข้าก็วางใจละ ดูท่าคุณหนูที่สิ้นไปก็คงวางใจได้เช่นกัน” ซูอี๋เหนียงดีใจน้ำตาไหลพราก

หยุนถิงซาบซึ้งใจยิ่งนัก แม่เสียไปหลายปีแล้ว แต่ซูอี๋เหนียงกลับยังจำได้ และยังรู้ซึ้งในบุญคุณ ทำให้เธออบอุ่นหัวใจนัก

“ร่างกายอี๋เหนียงไม่ได้เป็นอะไรมาก น่าจะเป็นเพราะตรากตรำมากเกินไป ไม่ต้องกังวล ผ่านไปไม่กี่วันก็จะดีขึ้น น้องสามเจ้าไปเทน้ำอุ่นมา” หยุนถิงเอ่ยปาก

“เจ้าค่ะ พี่ใหญ่” หยุนซูรีบทำตาม

จากนั้นทุกคนก็เห็นหยุนถิงหยิบเข็มฉีดยาออกมาจากความว่างเปล่า มาเทลงในน้ำ “ซูอี๋เหนียงดื่มลงไปก็ได้แล้ว มันช่วยให้ร่างกายแข็งแรงมากขึ้น”

ซูอี๋เหนียงเห็นของเหลวสีฟ้าในแก้วน้ำ ก็ขมวดคิ้วแต่ไม่ได้ถาม และไม่ได้ลังเล รีบมาก็เงยหน้าดื่มทันที

“รบกวนคุณหนูใหญ่แล้ว ร่างกายของข้าไม่สู้ดี ยังมิได้ขอบคุณคุณหนูใหญ่ที่หลายวันก่อนออกหน้าให้พวกเราสองแม่ลูกเลย แต่ว่าต่อไปคุณหนูใหญ่อย่าได้แตกหักกับนางจ้าวดีกว่า นางจ้าวเป็นคนละเอียดรอบคอบ ข้ากลัวนางจะทำร้ายท่าน” ซูอี๋เหนียงพูดอย่างเป็นห่วง

“ข้าคิดไม่รอบคอบเอง ข้าทำร้ายอี๋เหนียงกับน้องสามเอง เดิมข้าเพียงแค่ไม่ชอบหน้านางจ้าว อยากจะแย่งอำนาจในการดูแลบ้านจากนางมาให้อี๋เหนียง แต่ไม่ได้อยากทำร้ายท่าน” หยุนถิงโทษตัวเอง

เธอเองก็ไม่คิดว่านางจ้าวจะชั่วร้ายขนาดนี้ กล้าวางยาพิษซูอี๋เหนียง เธอประเมินการแข่งขันของผู้หญิงในเรือนหลังนี่ต่ำเกินไป

“คุณหนูใหญ่อย่าได้พูดเช่นนี้เลย ข้ารู้ว่าท่านหวังดีกับพวกเรา ต้องการช่วยพวกเรา ข้าเองที่ไม่ดี แต่คุณหนูใหญ่ อย่าได้ปะทะกับนางจ้าวเพื่อข้าเลย นิสัยข้าก็ดูแลบ้านไม่ได้จริงๆ ข้าไม่หวังจะมีอำนาจใดๆ หวังเพียงให้ซูเอ๋อร์ของข้าปลอดภัยก็พอแล้ว” ซูอี๋เหนียงพูดอย่างซาบซึ้ง

“วางใจเถอะอี๋เหนียง ครั้งนี้ข้าคิดไม่รอบคอบเอง ท่านดูแลตัวเองให้แข็งแรงก่อน เรื่องอื่นไว้ค่อยว่ากัน น้องสามเจ้าวางใจได้เลย ขอเพียงมีข้าอยู่ รับรองว่าจะมิให้นางจ้าวและผู้อื่นมาทำร้ายนางได้เด็ดขาด” หยุนถิงรับประกัน

“ขอบคุณคุณหนูใหญ่มาก ขอบคุณมาก” ซูอี๋เหนียงจะลุกขึ้นมาคารวะ แต่โดนหยุนถิงห้ามไว้

“อี๋เหนียงรักใคร่เอ็นดูข้าแต่เล็กดุจลูกสาวแท้ๆ สิ่งที่น้องสามไม่มี ท่านก็ประหยัดเก็บไว้ให้ข้า บุญคุณนี้ข้าจำได้เสมอ บัดนี้ข้าเติบใหญ่แล้ว ย่อมต้องดูแลน้องสามให้มากหน่อย”

น้ำตาของซูอี๋เหนียงไหลพรั่งพรูออกมาราวกับน้ำพุ ร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่ว่า “คุณหนูใหญ่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ ดียิ่งนัก เห็นท่านในตอนนี้ข้าดีใจยิ่ง และดีใจแทนคุณหนูด้วย”

“เช่นนั้น อี๋เหนียงท่านพักผ่อนให้ดี ข้ากลับไปก่อนล่ะ”

“ได้ ได้ ซูเอ๋อร์ออกไปส่งคุณหนูใหญ่แทนแม่ด้วย” ซูอี๋เหนียงพูดอย่างซาบซึ้ง

“เจ้าค่ะ ท่านแม่”

หยุนซูส่งหยุนถิงออกไป จวินหย่วนโยวที่รออยู่หน้าประตูเห็นพวกเขาออกมา ถึงได้ถอนหายใจโล่งอก

เมื่อครู่เห็นซูอี๋เหนียงพึ่งฟื้น หยุนถิงเลยให้เขาออกมารอก่อน ไม่เช่นนั้นด้วยนิสัยขี้กลัวของซูอี๋เหนียง ถ้าเห็นจวินหย่วนโยวอาจจะตกใจเป็นลมไปอีกก็ได้

หยุนถิงเลยหยิบเข็มฉีดออกมาเจ็ดอันยื่นให้ “วันละหนึ่งแท่ง ผสมน้ำให้อี๋เหนียงดื่ม ก็จะหายเป็นปกติละ”

“พี่ใหญ่ขอบคุณท่านมาก ขอบคุณ ต่อไปให้ข้าเป็นวัวเป็นควายรับใช้ท่านข้าก็ยินดี ขอบคุณพี่ใหญ่มาก” หยุนซูซาบซึ้งยิ่งนัก

“ถิงเอ๋อร์ จวินซื่อจื่อพวกเจ้ามาได้อย่างไรกัน มีสิ่งใดไม่พอใจในเรือนหรือม่ ข้าจะได้ให้คนรับใช้ไปเตรียมใหม่?” นางจ้าวถามอย่างเป็นห่วง

หยุนถิงยิ้มเย็น รับดอกฝูโยวจากมือจวินหย่วนโยวมา วางไว้บนโต๊ะหน้านางจ้าวทันที

พอเห็นกระถางดอกไม้กระถางนี้ นางจ้าวชะงัก แต่ทำหน้าสงบนิ่งบอก “ถิงเอ๋อร์ ทำไมเจ้าอุ้มกระถางดอกไม้กระถางหนึ่งมาล่ะ?”

“ท่านแม่ไม่รู้สึกรึว่ากระถางดอกไม้นี้คุ้นตานัก นี่เป็นกระถางที่ท่านให้คนไปมอบให้ซูอี๋เหนียงเมื่อหลายวันก่อนไง” หยุนถิงยิ้มตอบ

ทั้งที่นางยิ้มอ่อนโยนอ่อนหวานขนาดนั้น หากในสายตานางจ้าว กลับรู้สึกหนาวยะเยือก สยอง น่ากลัวพิกล

ยังไงก็เป็นนายหญิงของหยุนซื่อ นางจ้าวเองก็มาจากตระกูลดีที่เคยออกสังคม ต่อให้ในใจตกใจแทบตาย คาดเดาอะไรได้แต่ก็ยังทำสีหน้าไม่เข้าใจ

“ถิงเอ๋อร์พูดเช่นนี้ ข้าก็นึกขึ้นมาได้ นี่เป็นกระถางที่ข้าให้คนไปมอบให้ซูอี๋เหนียงเมื่อหลายวันก่อนจริงๆ จวนเฉิงเซี่ยงพึ่งนำดอกไม้เข้ามากลุ่มหนึ่ง ข้าเห็นว่าเรือนของซูอี๋เหนียงไม่มีจัดวางนานแล้ว เลยให้คนส่งไปให้นางน่ะ”

“ข้าพึ่งไปเรือนของซูอี๋เหนียงมา นางฟื้นขึ้นมาแล้ว บอกว่าไม่ชอบดอกไม้กระถางนี้ ข้าเลยนำมาคืนท่านแม่ ข้าว่าพืชพันธุ์ในเรือนของท่านแม่ก็มีไม่มาก วางไว้บนโต๊ะนี้กำลังพอดีเลย” หยุนถิงยิ้มเย็นบอก

นางจ้าวชะงักกึก “วางไว้ที่นี่ได้อย่างไร ถิงเอ๋อร์เจ้าไม่รู้ ช่วงนี้นายท่านไม่ชอบให้วางดอกไม้ไว้ในเรือนรึ?”

“อ้อ เช่นนั้นข้าจะไปบอกท่านพ่อ” หยุนถิงจะเดินเข้าไปข้างใน

นางจ้าวรีบขวางนางไว้ “ไม่ต้องรบกวนเจ้าหรอกถิงเอ๋อร์ นายท่านดีใจดื่มมากไปหน่อยเมื่อกลางวัน ตอนนี้หลับไปแล้ว”

“เช่นนี้เองรึ เช่นนั้นข้ากับซื่อจื่อจะรอเขาที่นี่ รอท่านพ่อตื่นแล้วข้าค่อยบอกเขา” หยุนถิงแค่นเสียงหึ