จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1040

“ฝ่าบาท ซวนอ๋องมาแล้ว!” ซูกงกงร้องเสียงดัง

ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นซวนอ๋องที่เดินเข้ามาพอดี “ซวนอ๋องเจ้ามาก็ดีแล้ว เหล่าองค์ชายและองค์หญิงกินอาหารที่ตวนเจี๋ยอวี๋นำมาแล้วโดนพิษ เรื่องนี้เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

ซูกงกงที่อยู่ข้างๆเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมา ทำเอาสีหน้าซวนอ๋องยิ่งเย็นชาลงอีกหลายส่วน

กู้ซินฉีที่กำลังดูแลองค์ชายหันมองซวนอ๋องที่เดินเข้ามาในบัดดล ร่างนั้นอยู่ในชุดคลุมยาวสีดำไม่มีเครื่องแต่งตัวอย่างอื่นเลย มีเพียงป้ายหยกสีม่วงที่เอวเท่านั้น เขาดูเย็นชาหล่อเหลา สูงส่งเย่อหยิ่ง หน้าตาเย็นชาดุดัน กรามแข็งเกร็งขึ้น แววเย็นเยียบในหว่างคิ้วแววตานั้นทำให้คนมองดูแล้วรู้สึกเย็นเยือกในอก

หลังจากซวนอ๋องร่างกายหายดีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่กู้ซินฉีเห็นซวนอ๋อง สีหน้าเขาเป็นปกติแล้ว ดูแข็งกล้ายิ่งนัก สมชื่อเขาจริงๆ

ดวงตาดำขลับสีเข้มของโม่เหลิ่งเหยียนเหล่มองตวนเจี๋ยอวี๋ “กระหม่อมคิดว่า ต่อให้ตวนเจี๋ยอวี๋โง่แค่ไหนก็ไม่มีทางวางยาพิษลูกชายตนเองแน่ เพราะเสือร้ายไม่กินลูก”

ตวนเจี๋ยอวี๋ตื่นเต้นน้ำตาไหลพราก “ซวนอ๋องพูดถูกแล้ว องค์ชายห้าเป็นลูกชายแท้ๆของข้า ข้าไม่มีทางวางยาพิษลูกชายตนเองได้หรอกนะ แถมองค์ชายห้ายังกินเยอะที่สุดด้วย”

สีหน้าฮ่องเต้บูดบึ้งยิ่งนัก “เรื่องนี้มอบให้เจ้าสืบสวน ไม่ว่าจะเป็นใครมีฐานะอะไร กล้ามาวางยาพิษเหล่าองค์ชายและองค์หญิง ข้าจะไม่มีวันปล่อยมันไว้แน่!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” โม่เหลิ่งเหยียนสอบถามตวนเจี๋ยอวี๋และเสวี่ยชิงสาวใช้ของนาง จากนั้นรีบนำคนเข้าวังทันที

พระราชวัง

เซียวผินยังยิ้มย่องว่า เมื่อครู่นางได้ยินความเคลื่อนไหวในวังหลัง ตวนเจี๋ยอวี๋โดนคนพาตัวไปแล้ว ดูท่าเหล่าองค์ชายและองค์หญิงคงพิษกำเริบแล้ว คราวนี้ตวนเจี๋ยอวี๋ตายแน่

เซียวผินมองดูหงเอ๋อร์ที่กำลังทำความสะอาดในวัง ดวงตางามฉายแววเหี้ยมเกรียม “หงเอ๋อร์ขจ โรงดนตรีมีเครื่องดนตรีมาใหม่ เจ้าตามกุ้ยมามาไปเลือกมาให้ข้าสักหลายชิ้นจข วันๆเอาแต่อยู่ในตำหนัก ข้าเบื่อจะตาย”

กุ้ยมามาที่อยู่ข้างๆได้ยินคำว่าโรงดนตรี คิ้วขมวดน้อยๆ นางเข้าใจทันทีว่าเหนียงเหนียงจะให้นางลงมือจัดการหงเอ๋อร์ละ

“เพคะ ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้” กุ้ยมามารีบพาหงเอ๋อร์ไปทันที

หงเอ๋อร์ไม่ได้คิดอะไรมาก เดินตามหลังกุ้ยมามา เพียงแต่เดินไปเดินไปก็เริ่มเดินไปทางลับหลบเร้นผู้คนมากขึ้น หงเอ๋อร์รู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันที “มามา ทางนี้ไม่เหมือนทางไปโรงดนตรีเลยนะ เดินผิดทางหรือไม่?”

กุ้ยมามาเห็นรอบข้างไร้คน สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมโหดอำมหิตทันที “ไม่ผิด เพราะนี่เป็นทางส่งเจ้าลงนรกอย่างไรเล่า”

หงเอ๋อร์ตกใจนัก สีหน้าลนลานระคนหวาดกลัวทันที นางหมุนตัวเตรียมวิ่งหนีในบัดดล แต่กุ้ยมามาเร็วกว่า กระชากผมนางไว้ได้ทัน

“นังเด็กน่าตาย ยังคิดหนี” กุ้ยมามาตะคอกอย่างเดือดดาล

“อ๊า เจ็บนัก มามาท่านปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมามามาก่อนเลย ขอร้องท่านไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะ!” หงเอ๋อร์เจ็บร้องอ้อนวอนโหยหวน

กุ้ยมามายิ้มเย็น “เหนียงเหนียงให้ข้าลงมือ ข้ามีหรือจะไว้ชีวิตเจ้าได้ เจ้าไปดีเถอะ” พูดพลางยกมือจะบีบคอหงเอ๋อร์

หงเอ๋อร์หายใจติดขัด ทรมานยิ่งนัก นางดิ้นรนสุดกำลัง

เพียงแต่กุ้ยมามาตัวสูงกว่านางครึ่งหัว แถมยังอ้วนมาก ต่อให้หงเอ๋อร์ดิ้นรนอย่างไร ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกุ้ยมามาเลย หงเอ๋อร์รู้สึกว่าสติของตนเริ่มเลือนรางมากขึ้น หากเป็นเช่นนี้ต่อไป นางต้องตายแน่ๆ

หงเอ๋อร์จำได้ว่าขาซ้ายของกุ้ยมามาเคยได้รับบาดเจ็บ พอถึงฤดูฝนก็จะปวดขานัก นางเตะไปที่ขาซ้ายของกุ้ยมามาเต็มกำลัง

“อ๊า! นังตัวดีกล้าเตะข้า!” กุ้ยมามาร้องโหยหวน ยกมือไปลูบขาในบัดดล หงเอ๋อร์เห็นได้โอกาสกัดมือนางทันที

กุ้ยมามาเจ็บปวดยิ่งนัก ปล่อยมือทันที “นังแพศยา บังอาจนักนะเจ้า วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตายเลย”

หงเอ๋อร์รีบคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนทันที “ขอซวนอ๋องช่วยข้าน้อยด้วยเถอะ ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากเหนียงเหนียงให้ใส่ยาพิษลงในขนมของตวนเจี๋ยอวี๋”

“ทหาร คุมตัวเซียวผินไปจวนซื่อจื่อทันที! คุมตัวสองคนนี้ไปด้วย!” โม่เหลิ่งเหยียนสั่งการ

“ขอรับ!” องครักษ์รีบนำตัวกุ้ยมามาและหงเอ๋อร์ไปทันที

ตำหนักเซียวผิน

เซียวผินยังคิดว่าอดตัวสบายแล้ว เพราะกุ้ยมามาไม่เคยทำพลาดมาก่อน หงเอ๋อร์ก็แค่สาวใช้คนหนึ่ง ไม่ใช่คู่ต่อกรของกุ้ยมามาที่โหดเหี้ยมอำมหิตอยู่แล้ว

เซียวผินอารมณ์ดีนัก ให้ขันทีน้อยมาร้องเพลงให้นางฟัง สบายอารมณ์นัก

ทันใดนั้นก็มีองครักษ์สิบกว่าคนบุกเข้ามา เซียวผินสีหน้าชะงักญภ ตวาดอย่างเดือดดาลว่า “ตำหนักข้าพวกเจ้ายังกล้าบุกรุก บังอาจไปแล้วกระมัง?”

“เซียวผินเหนียงเหนียง ขอเชิญไปจวนซื่อจื่อกับพวกเราด้วย” หัวหน้าองครักษ์เอ่ยขึ้น

สีหน้าเซียวผินแตกร้าว ดวงตางามตกตะลึงยิ่งนัก ในใจมีลางสังหรณ์ไม่สู้ดี หรือว่าฝ่าบาทสืบรู้มาถึงตน เป็นไปไม่ได้ นางให้กุ้ยมามาปิดปากหงเอ๋อร์แล้ว กุ้ยมามาทำไมยังไม่กลับมาอีกล่ะ

เซียวผินทำใจกล้า เพราะตนให้หงเอ๋อร์ไปส่งน้ำแกงเอง น้ำแกงนั้นไม่มียาพิษ ต่อให้สืบก็สืบมาไม่ถึงตน เซียวผินปลอบตัวเองในใจ

“บังอาจญญ ข้าเป็นเซียวผินที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งเอง พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาจับข้า?” เซียวผินตะคอกอย่างเดือดดาล

“พวกเขามิมีสิทธิ์ ข้าเล่า?” น้ำเสียงเย็นเยียบดุจน้ำแข็งลอยมา โม่เหลิ่งเหยียนเดินเข้ามาจากข้างนอก