จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1048

หยุนถิงยิ้มมุมปาก “ตาต่อตาฟันต่อฟัน”

จากนั้นหยุนถิงก็สั่งให้เหล่าทหารทำหุ่นไล่กาขึ้นมาจำนวนมาก และยังปรุงยาสร้างหมอกขึ้นมาในมิติมากมายอีกด้วย ตกกลางดึกพอเลยเที่ยงคืน หยุนถิงก็ให้เหล่าทหารแอบลอบเข้าไปทิ้งยาสร้างหมอกในป่าของแคว้นเทียนจิ่วมากมายนัก

เวลาแค่ไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ป่าของชายแดนสองแคว้นเต็มไปด้วยม่านหมอก ขนาดที่ยื่นมือออกไปก็มองไม่เห็นนิ้วมือทั้งห้าเลย

ส่วนทางด้านป๋อจิ้งได้ยินลูกน้องรายงานเรื่องหมอก สีหน้าก็เคร่งเครียดมากขึ้น “หมอกนี้มากะทันหันนัก ต้องเป็นแคว้นต้าเยียนคิดมาลอบโจมตีแน่ ทุกคนระวังให้ดี ยกเลิกแผนการโจมตีก่อนหน้านี้ ทุกคนถอยออกจากป่ามาดักซุ่มโจมตี”

“ขอรับ!” เหล่าลูกน้องรีบทำตามทันที

วันนี้ป๋อจิ้งได้รับข่าวว่า หยุนไห่เทียนและจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงพากองทัพใหญ่มาที่ชายแดน ครั้งนี้เขาต้องจับตัวหยุนไห่เทียนเป็นๆมาสับเป็นหมื่นๆชิ้นให้ได้

แต่ไม่คิดเลยว่า อีกฝ่ายจะเคลื่อนไหวก่อน ในเมื่อพวกมันจงใจทำให้ป่าเกิดหมอก ต้องแอบซุ่มโจมตีแน่ ดังนั้นป๋อจิ้งเลยเล่นตามแผน

ป๋อจิ้งพาทุกคนดักซุ่มอยู่ในที่มืด สังเกตความเคลื่อนไหวทางด้านค่ายทหาร “ขอเพียงพวกมันมาโจมตี ก็ฆ่าให้หมดอย่าให้เหลือเลย!”

“ขอรับ!”

เพียงแต่พวกเขาดักรอตั้งแต่ตอนเที่ยงคืนจนผ่านไปค่อนคืนแล้วจนฟ้าสางแล้ว ก็ยังไม่เห็นอีกฝ่ายมาโจมตี คราวนี้ทุกคนเริ่มหวาดหวั่นกันละ

“หรือว่าแคว้นต้าเยียนไม่ได้จะมาลอบโจมตี แต่เพียงแค่ขู่ขวัญเราเท่านั้น?” ลูกน้องคนหนึ่งถามอย่างสงสัย

“ไม่น่านี่นา หมอกหนาขนาดนี้ มันแปลกเกินไป พวกมันต้องเล่นไม่ซื่อแน่”

“หรือว่าพวกมันจะวางยาพิษลงในหมอก คิดจะฆ่าพวกเราให้ตาย?”

“ทุกคนรีบปิดปากปิดจมูกเร็ว อย่าหายใจเอากลิ่นอายเข้าไปนะ”

พอได้ยินคำซุบซิบของเหล่าทหาร ป๋อจิ้งคิ้วขมวดเป็นปม สายตาเคร่งเครียดมากขึ้น ด้วยนิสัยมีแค้นต้องชำระของหยุนถิงมีหรือจะอดใจไหว หรือว่าเป็นแผนของจวินหย่วนโยว?”

“ใต้เท้า ให้ข้านำคนหลายคนไปดูสถานการณ์ด้านหน้าหน่อยดีหรือไม่?” ลูกน้องคนหนึ่งกระซิบถามเสียงเบา

“ไม่ต้อง หมอกหนาขนาดนี้ เกิดเสี่ยงเข้าไปมีแต่ตายเปล่า ทุกคนอดใจรออย่างอดทนแล้วกัน พวกเราฆ่าทหารของแคว้นต้าเยียนไปหลายหมื่นแล้ว พวกมันไม่มีทางนิ่งดูดายแน่” ป๋อจิ้งแค่นเสียงเย็น

“ขอรับ!” ทุกคนรอต่อไป

ส่วนพวกหยุนถิงที่อยู่ในค่ายโจร เร่งเดินทางมาครึ่งเดือน เหน็ดเหนื่อยกันมามากแล้ว พวกเขาหลับสนิทอย่างสบายอารมณ์ในคืนนี้ จวบจนเช้าวันต่อมาเกือบเที่ยงถึงตื่นขึ้นมา

หยุนถิงพึ่งตื่นขึ้นมา ทหารกลุ่มหนึ่งก็รุดเข้ามา “ซื่อจื่อเฟย ท่านเฉลียวฉลาดนัก เมื่อคืนท่านบอกให้พวกเรานอนหลับให้สบาย ตอนแรกทุกคนยังไม่ค่อยกล้า ต่างสับเปลี่ยนเวรยามกัน สุดท้ายจนเช้า แคว้นเทียนจิ่วก็ไม่ได้ส่งใครมาลอบโจมตีเลย”

“แน่นอนอยู่แล้ว ซื่อจื่อเฟยของเราน่ะเจ้าแผนการไม่มีใครเทียมเลย “หลงเอ้อร์สีหน้าภูมิใจ

หยุนถิงหันมองทุกคน “พี่น้องเร่งเดินทางกันมานานขนาดนี้ ย่อมต้องพักผ่อนให้ดีสิ จัดการพวกมันน่ะไม่รีบ สามวันนี้พักผ่อนให้ดี”

“ขอรับ!” ในใจทุกคนยิ่งเลื่อมใสหยุนถิงยิ่งนัก

“น้องพี่ เจ้าเก่งจริงๆ แผนลวงตานี้ทำให้พวกมันไม่กล้านอนไปทั้งคืนเลย เยี่ยม!” หยุนไห่เทียนที่เดินเข้ามายกนิ้วโป้งให้หยุนถิงทันที

“เรื่องเล็กน้อย วันนี้ให้ทุกคนทำหุ่นไล่กา ข้ามีแผนดีจะใช้” หยุนถิงตอบ

“ได้ ข้าจะสั่งการลงไป” หยุนไห่เทียนบอกอย่างตื่นเต้น เขารู้อยู่แล้วว่าน้องสาวคนนี้ต้องมีวิธีแน่

ห่างไปไม่ไกล โม่ฉือหานก็เดินเข้ามาหา ระยะนี้เขาไม่ได้นอนเลย เมื่อคืนหายากนักที่ได้หลับเต็มตา เดิมยังคิดว่าเดี๋ยวกลางดึกแคว้นเทียนจิ่วก็เข้ามาโจมตีอีก แต่คิดอีกทียังไงซะก็มีหยุนไห่เทียนกับจวินหย่วนโยวอยู่ ดังนั้นเขาเลยหลับเป็นตาย ไม่คิดเลยว่าทั้งคืนจะเงียบสงบนัก มันทำให้เขาอดประหลาดใจไม่ได้

“หยุนถิง เจ้าทำยังไงให้พวกมันล้มเลิกการลอบโจมตีได้น่ะ?” โม่ฉือหานถามอย่างประหลาดใจ

โม่ฉือหานจึงถึงบางอ้อ ที่แท้นางก็แกล้งลองใจฉีเทียนเจียว “เจ้าสงสัยนาง?”

“ฝ่าบาทให้เจ้านำทหารมาหลายหมื่น สุดท้ายตายไปจนเหลือแค่หลักร้อย เหตุผลในนี้เจ้ายังคิดไม่ตกอีกรึ” หยุนถิงมองโม่ฉือหานด้วยสายตาราวกับมองคนปัญญาอ่อน

โม่ฉือหานสีหน้าละอายใจ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี “ข้าผิดเอง ข้าผิดต่อพวกเขา”

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เจ้าก็ชดใช้ให้ดีล่ะ” หยุนถิงพูดจบ จูงมือจวินหย่วนโยวเดินออกไป

วินาทีโม่ฉือหานถึงพบว่าตนห่างชั้นกับหยุนถิงยิ่งนัก ไม่ว่าจะเป็นวิธีการ ความคิด สติปัญญา ตนสู้นางไม่ได้จริงๆ

เจอเรื่องราวครั้งนี้ไป ความเย่อหยิ่งของโม่ฉือหานโดนลับไปจนเหลือน้อยมาก วินาทีนี้เขาไม่กล้าคิดอะไรมากอีก รีบสั่งคนจับตาดูฉีเทียนเจียวไว้ทันที

ทหารที่จับตาดูทางป๋อจิ้งกลับมารายงาน บอกว่าคนทางแคว้นเทียนจิ่วพึ่งกลับเข้าค่ายไปเมื่อตอนเที่ยง หยุนถิงพอใจนัก

คืนที่สอง ป่าระหว่างสองแคว้นเกิดหมอกหนาขึ้นอีก ครั้งนี้ลูกน้องของป๋อจิ้งเดือดดาลยิ่งนัก เมื่อคืนพวกเขาโดนกลั่นแกล้งให้รอเก้อไปคืนหนึ่งแล้ว คืนนี้ยังจะมาไม้นี้อีก แต่ละคนเดือดดาลทะลุฟ้า

“ใต้เท้า ครั้งนี้พวกเราจะหลงกลอีกไม่ได้แล้ว ฆ่าได้หยามไม่ได้ แคว้นต้าเยียนชั่วร้ายยิ่งนัก นี่กลั่นแกล้งพวกเราเล่นนี่นา” ทหารคนหนึ่งพูดอย่างเดือดดาล

ป๋อจิ้งเหล่มองหมอกหนานั้น สายตาดำมืด “จะวูว่ามไม่ได้ ให้ทุกคนถอย!”

ลูกน้องโกรธมากแต่ไม่กล้าหือ พาทุกคนถอยร่นไปทันที สุดท้ายพวกเขารอไปครึ่งค่อนคืนอีกฝ่ายยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ คราวนี้ป๋อจิ้งก็เริ่มหวั่นละ

หรือว่าอีกฝ่ายแค่แกล้งขู่ขวัญ?

“ใต้เท้า ให้ข้าพาเหล่าพี่น้องไปลอบสังเกตการณ์ดู?” คนสนิทถามเสียงเบา

ครั้งนี้ป๋อจิ้งไม่ได้ขัดขวาง “ไปเถอะ!”