จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1058

ป๋อจิ้งรู้สึกเพียงเจ็บที่หน้าอกขึ้นมา มองไปทางมีดสั้นที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึง พลิกมือกลับมาฟันไปทางจู๋หลิน คนทั้งคนยืนไม่มั่นคง ถอยหลังไปสองก้าวก็กระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ กล่าวถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “เพราะอะไร?”

จู๋หลินถูกโจมตี ร่างกายถอยหลังไปห้าหกก้าว กระอักเลือดออกมาคำหนึ่งเช่นกัน บนใบหน้ากลับเต็มไปด้วยการบรรลุผลและยิ้มเย้ยหยัน เขายื่นมือไปถอดหน้ากากหนังมนุษย์บนใบหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าเดิมที่แท้จริง “เพราะข้าคือฉีเทียนเจียว”

ป๋อจิ้งเบิกตากว้างกะทันหัน “นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเจ้า!”

“ถูกต้อง ข้าเอง เจ้าฆ่าพี่น้องที่มั่นบนภูเขาข้าไปมากมายขนาดนั้น ใช้เรายุยงให้สองแคว้นเกิดข้อพิพาท ข้าทำเพื่อเจ้าไปมากมายขนาดนั้น แต่แล้วเจ้ากลับหลอกใช้ข้าเท่านั้น แถมยังขายข้าให้คนตระกูลฉีอีก ความแค้นเก่าใหม่วันนี้ข้าจะชำระกับเจ้าพร้อมกัน!

คิดไม่ถึงว่าเจ้าก็มีวันนี้ ใต้เท้าป๋อจิ้งที่เคยอยู่เหนือมวลชน ตอนนี้ก็แค่สุนัขที่ไม่มีเจ้าของตัวหนึ่งเท่านั้น ที่เจ้าตกอยู่ในสภาพอย่างทุกวันนี้ล้วนเป็นเพราะทำตัวเองทั้งนั้น!” ฉีเทียนเจียวคำรามด้วยความโกรธ

“เจ้านึกว่า อย่างเจ้าก็สามารถฆ่าข้าได้หรือ!” ป๋อจิ้งกล่าวอย่างเย็นชา ดึงมีดสั้นที่อยู่ตรงหน้าอกออกมา แทงไปทางฉีเทียนเจียวอย่างแรง

เดิมทีฉีเทียนเจียวก็ถูกฮูหยินเฒ่าฉีทรมานจนบาดเจ็บไปทั่วทั้งร่างกายอยู่แล้ว ถึงแม้จะกินยาโอสถของหยุนถิงไปแล้ว แต่อย่างไรเสียก็ยังฟื้นตัวไม่เต็มที่ เมื่อครู่ก็โดนตบไปหนึ่งฝ่ามือ เวลานี้จู่ๆป๋อจิ้งก็แทงเข้ามากะทันหัน ฉีเทียนเจียวไม่มีแรงที่จะหลบออกไปเลย

และนาง ก็ไม่ได้คิดจะหลบออกไป ก่อนที่จะมานางก็เตรียมพร้อมที่จะตายอยู่แล้ว

ดังนั้นฉีเทียนเจียวปล่อยให้เขาแทงตามอำเภอใจ ยาพิษที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อโปรยไปทางป๋อจิ้งกะทันหัน

ป๋อจิ้งคิดไม่ถึงว่าฉีเทียนเจียวจะมีแผนสำรอง เขาปิดปากและจมูกโดยสัญชาตญาณ เพียงแต่ว่ายานั่นสัมผัสกับเสื้อผ้าและผิวหนังเน่าเปื่อยไปด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด ป๋อจิ้งเจ็บจนร้องครวญคราง

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวที่อยู่ไม่ไกลออกไปมาถึงพร้อมกับองครักษ์ลับกับองครักษ์เงามังกร และได้ยินเสียงพูดคุยของพวกเขา

ป๋อจิ้งผลักฉีเทียนเจียวออกไปด้วยความโกรธแค้น กำลังจะวิ่งหนีไป แต่กลับถูกฉีเทียนเจียวจับเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“เจ้าอยากคิดจะหนี ยาพิษนี้ข้าขอมาจากซื่อจื่อเฟย วันนี้เจ้าต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ในที่สุดข้าก็สามารถล้างแค้นให้บรรดาพี่น้องของข้าแล้ว!” ฉีเทียนเจียวใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายกล่าวออกมา

ป๋อจิ้งโกรธแค้นสุดขีด เมื่อเห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเดินมาทางนี้ สายตาของป๋อจิ้งเคร่งขรึม ยกมือขึ้นมาดึงมีดสั้นที่แทงเข้าไปที่หน้าอกของฉีเทียนเจียวออกมา และแทงเข้าไปอย่างแรงอีกครั้ง

นาทีที่ฉีเทียนเจียวล้มลงไป ชำเลืองไปเห็นมีดสั้นที่ป๋อจิ้งจับเอาไว้พอดี ชั่วครู่นั้น ดวงตาคู่สวยของนางเบิกกว้างกะทันหัน

ยังไม่ทันที่นางจะตอบสนองกลับมา ป๋อจิ้งหันหลังก็หนีไป แต่ยังหนีไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ก็ถูกคนของจวินหย่วนโยวจับได้

“ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย จับตัวป๋อจิ้งได้แล้ว ไอ้สารเลวอย่างเจ้าเล่ห์เช่นนี้ ดูสิว่าเจ้าจะหนีไปไหนอีก!” หลงเอ้อก่นด่า และกุมตัวป๋อจิ้งด้วยตัวเอง

จวินหย่วนโยวชำเลืองมองป๋อจิ้งด้วยสีหน้าเย็นชาครู่หนึ่ง “ตีขาเขาให้หัก ดูสิว่าเขายังจะหนีอย่างไรอีก!”

“ขอรับ!”

หลงเอ้อรู้สึกโกรธแค้นและโมโหป๋อจิ้งนานแล้ว วางแผนคิดร้ายแม่ทัพหยุน ซื่อจื่อเฟยและคนอื่นๆเช่นนี้ วันนี้จะต้องสั่งสอนเขาอย่างหนักให้ได้ กระบี่ยาวที่อยู่ในมือฟันไปที่ขาสองข้างของป๋อจิ้งทันที

“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วท้องฟ้า

ขาทั้งคู่ของป๋อจิ้งถูกฟันขาดไปเช่นนั้น เขาเจ็บปวดจนกรีดร้องครวญคราง บวกกับก่อนหน้านี้ถูกฉีเทียนเจียวแทงบาดเจ็บ ถูกพิษ คนทั้งคนเจ็บจนหมดสติไปโดยตรง

และหยุนถิงก็วิ่งไปทางฉีเทียนเจียวทันที มองดูนางที่ล้มตัวอยู่กับพื้น หน้าอกเต็มไปด้วยเลือด หายใจรวยริน หยุนถิงรีบจับชีพจรให้นางทันที จากนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

เพราะหยุนถิงดูออกว่า ฉีเทียนเจียวใกล้จะสิ้นลมแล้ว

“เจ้ายังมีความปรารถนาอะไรที่ยังค้างคาหรือไม่?” หยุนถิงถาม

ฉีเทียนเจียวขยับปากเล็กน้อย ต้องการจะพูดแต่กลับพูดไม่ออก นางใช้นิ้วมือชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง

“เขา เขาไม่ใช่……”

เพียงแต่ว่าคำพูดของฉีเทียนเจียวยังไม่ทันจะพูดจบ คนทั้งคนก็สิ้นลมเสียชีวิตไป

“ทำไมพวกเจ้าถึงทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้?”

“ฉีเทียนเจียวเป็นคนทำ เดิมทีฉีเทียนเจียวต้องการจะตายไปพร้อมกับเขา แต่แล้วตัวเองกลับตายไป คนของเราแค่ตัดขาทั้งสองข้างของเขาออกเท่านั้น ป้องกันไม่ให้เขาหนีไปอีก” หยุนถิงเล่าความเป็นมาของเหตุการณ์โดยสังเขป

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ขมวดคิ้วแน่น “ป๋อจิ้งเหตุใดเจ้าถึงต้องทำเช่นนี้ด้วย อยู่เสวยสุขกับความรุ่งเรืองมั่งคั่งที่แคว้นเทียนจิ่วไม่ดีหรือ?”

ป๋อจิ้งได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย มองไปทางเริ่นเซวียนเอ๋อร์ที่อยู่ตรงหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์และความอ่อนโยน “ฝ่าบาท ความแค้นที่ฆ่าพ่อไม่สามารถอยู่ใต้แผ่นฟ้าเดียวกันได้ ข้าจะปล่อยวางได้อย่างไร น่าเสียดายที่ฝีมือข้าสู้คนอื่นไม่ได้

ยังสามารถพบฝ่าบาทเป็นครั้งสุดท้ายช่างดีจริงๆ ข้าตายก็ไม่เสียใจแล้ว หลายปีมานี้ขอบคุณสำหรับการดูแลของฝ่าบาท ชาติหน้าข้าจะต้องเป็นคนที่ขาวสะอาด และรับใช้ฝ่าบาทด้วยความจงรักภักดีให้ได้”

คำพูดนี้ทำให้เริ่นเซวียนเอ๋อร์รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก “หยุนถิง เจ้าจะ...........”

“ไม่ได้ เจ้ารู้ว่าข้าเป็นคนอย่างไร เขาวางแผนทำร้ายวางยาพิษพี่ใหญ่ข้าเช่นนี้ หากไว้ชีวิตเขา ปล่อยเสือเข้าป่าเจ้าก็น่าจะรู้ผลที่ตามมาดี และข้าจะไม่เก็บภัยคุกคามใดๆต่อคนตระกูลหยุนเอาไว้ ดังนั้นมีคำพูดอะไรเจ้าก็รีบพูดมาเถอะ!” หยุนถิงไม่รอให้เริ่นเซวียนเอ๋อร์กล่าวจบ ก็ตัดบทด้วยเสียงเย็นชา

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ก็รู้ว่าคำขอของตัวเองมันมากเกินไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจ

“ฝ่าบาท ตอนนี้ข้าได้ล้างแค้นแล้ว ตายก็ไม่เสียดายแล้ว หากฝ่าบาทมีเวลาว่าง รบกวนฝ่าบาทส่งคนไปรดน้ำต้นไหมเปอร์เซียที่อยู่ในลานของจวนข้าหน่อย อย่าปล่อยให้มันตายไป” ป๋อจิ้งกล่าวคำพูดประโยคนี้จบ ก็กัดยาพิษที่อยู่ในฟัน กระอักเลือดเสียชีวิตทันที

“ป๋อจิ้ง ป๋อจิ้ง!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตะโกนเสียงดัง มองดูป๋อจิ้งสิ้นลมล้มลงรู้สึกเสียใจอย่างมาก

กู้จิ่วเยวียนเดินเข้ามา ยื่นมือไปกอดเริ่นเซวียนเอ๋อร์เข้ามาในอ้อมแขน “นี่คือสิ่งที่เขาเลือกเอง และเป็นจุดจบของเขาเช่นกัน!”

เริ่นเซวียนเอ๋อร์รู้เรื่องพวกนี้ดี แต่อย่างไรเสียก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับป๋อจิ้ง เห็นเขาตายอย่างอนาถต่อหน้าตนเอง ก็เลยรู้สึกเสียใจมาก

“จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟย ศพของป๋อจิ้งจะมอบให้ข้าเป็นคนจัดการได้หรือไม่?” กู้จิ่วเยวียนเอ่ยปากสอบถาม