จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1060

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงที่อยู่ทางด้านนี้ยุ่งไปทั้งคืน ทั้งคู่รู้สึกเหนื่อยแล้วจริงๆ นอนลงไปชั่วครู่หนึ่งก็ผล็อยหลับไป

บ่าวรับใช้ชราที่อยู่ในลานได้ยินเสียงเคาะประตู ก็รีบไปเปิดประตูทันที ได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าเซ่อเจิ้งอ๋องสั่งให้มาส่งของ ก็รับมาด้วยความเคารพนบนอบ

เขาไม่กล้าล่าช้า รีบอุ้มไหสุราไหนั้นมุ่งหน้าไปที่ลานหลังทันที

หยุนถิงนอนหลับสนิท แต่จวินหย่วนโยวได้ยินเสียงเคาะประตู ลุกขึ้นเดินออกมา “เกิดอะไรขึ้น?”

“ซื่อจื่อ เซ่อเจิ้งอ๋องสั่งให้คนส่งไหสุรามาหนึ่งไห บ่าวเกรงว่ามันจะเป็นของสำคัญ จึงรีบอุ้มมาให้ท่าน” บ่าวรับใช้ชราตอบ

จวินหย่วนโยวชำเลืองมองไหสุรานั่นครู่หนึ่ง “วางไว้บนโต๊ะเถอะ”

“ขอรับ!” บ่าวรับใช้ชราวางไหสุราลง ถอยออกไปด้วยความเคารพนบนอบ

องครักษ์ลับนายหนึ่งปรากฏตัวทันที “ซื่อจื่อ เซ่อเจิ้งอ๋องพาเริ่นเซวียนเอ๋อร์ไปที่ลานของป๋อจิ้งแต่เช้าตรู่ ไหสุราไหนี้เริ่นเซวียนเอ๋อร์ให้คนขุดออกมาจากใต้ต้นไหมเปอร์เซีย แต่ว่านางไม่ได้เปิดมันออก เซ่อเจิ้งอ๋องก็ไม่ได้เปิดออกเช่นนั้นแต่ให้คนส่งมาให้ท่านโดยตรง”

นัยน์ตาสีดำที่ลึกล้ำของจวินหย่วนโยวชำเลืองมองไหสุราไหนั้นครู่หนี่ง “กู้จิ่วเยวียนก็เป็นคนรู้เหตุรู้ผลคนหนึ่งเลย พวกเจ้าไม่ต้องจับตาดูแล้ว”

“ขอรับ!”

องครักษ์ลับจากไป จวินหย่วนโยวไม่ได้เปิดไหออกทันที แต่กลับไปนอนต่อ

หลังจากที่หยุนถิงตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว นางบิดขี้เกียจและลุกขึ้นมา ก็เห็นไหสุราหนึ่งไหวางอยู่บนโต๊ะในห้อง

“ท่านพี่ ไหสุราจากไหนกัน?”

“กู้จิ่วเยวียนส่งมา บอกว่าตอนนั้นเริ่นเซวียนเอ๋อร์กับป๋อจิ้งฝังเอาไว้ใต้ต้นไหมเปอร์เซียในลานของเขาด้วยกัน” จวินหย่วนโยวอธิบายสั้นๆ

หยุนถิงเดินเข้าไปทันที เปิดผ้าที่อยู่ด้านบนออก แต่แล้วก็เห็นด้านในไม่มีสุราเลย แต่เป็นตำราที่หนามากหลายเล่ม ยังมีจดหมายกับกระดาษเอกสารมากมาย

หยุนถิงหยิบขึ้นมาดู ก็รู้สึกตกตะลึงทันที

ด้านในมีแผนที่ป้อมปราการชายแดนของอีกสามแคว้น ตลอดจนช่วงเวลาการฝึกซ้อมและรูปแบบทหาร นอกจากนี้ยังมีจุดอ่อนที่อันตรายถึงชีวิตของขุนพลทหารแต่ละแคว้น มีรายละเอียดทุกอย่างไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่......

“คิดไม่ถึงว่าป๋อจิ้งจะรวบรวมสิ่งเหล่านี้ด้วย หากใช้ประโยชน์จากสิ่งเหล่านี้ให้ดีมันจะไม่ควบคุมอิทธิพลราชสำนักของอีกสามแคว้นหรอกหรือ ทวีการใช้ประโยชน์เกรงว่าคงมีความเป็นไปได้ที่จะล้มล้างอีกสามแคว้นได้เลย ป๋อจิ้งช่างมีความทะเยอทะยานจริงๆ!” หยุนถิงทอดถอนใจ

“ดังนั้นก่อนตายเขาถึงได้ทิ้งสิ่งเหล่านี้ให้กับเริ่นเซวียนเอ๋อร์ เสียดายที่เริ่นเซวียนเอ๋อร์ไม่ได้เปิดไหสุรา และกู้จิ่วเยวียนก็ไม่ได้เปิดออกเช่นกันแต่ให้คนส่งมาโดยตรง!” จวินหย่วนโยวคล้อยตาม

“ท่านบอกว่าเริ่นเซวียนเอ๋อร์ไม่ได้เปิดไหสุรา?” หยุนถิงสงสัย

“ใช่ องครักษ์ลับที่รับผิดชอบจับตาดูลานของป๋อจิ้งเป็นคนพูดเอง”

“เริ่นเซวียนเอ๋อร์เชี่ยวชาญทักษะทางการแพทย์ เป็นรองแค่ข้าเท่านั้น สุราหนึ่งไหฝังนานหลายปีมันจะต้องมีกลิ่นหอมสุราอย่างแน่นอน ด้วยจมูกของนางต้องสามารถได้กลิ่นแน่นอน ดูท่านางคงเดาได้แล้วว่าด้านในไม่ใช่สุรา แต่เป็นสิ่งอื่น

ถึงแม้ตอนนี้เริ่นเซวียนเอ๋อร์จะถูกกู้จิ่วเยวียนเอาอกเอาใจ แต่ก่อนหน้านี้นางท่องยุทธภพมานานหลายปี วิสัยทัศน์และอุบายย่อมมีมากกว่าผู้หญิงทั่วไปมาก

นางรู้ว่าถ้าหากนางเปิดไหสุราไหนี้ออก มันไม่ได้เป็นเรื่องดีอะไร แทนที่จะเป็นสู้รบกับเรา ไม่สู้แสร้งทำเป็นไม่รู้ดีกว่า

เช่นนี้ ก็จะไม่ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นต้าเยียนกับแคว้นเทียนจิ่ว และกู้จิ่วเยวียนก็เป็นคนที่มีสายตาเฉียบคมคนหนึ่งเลย เช่นนี้ก็สามารถรักษาสัมพันธ์มิตรระหว่างสองแคว้นเอาไว้

ที่สำคัญคือ ตอนนี้สี่แคว้นอยู่ร่วมกันอย่างสันติ หากแคว้นใดแคว้นหนึ่งมีความทะเยอทะยานจะผนวกอีกสามแคว้นเข้าด้วยกัน ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ หรืออาจจะเป็นการหาเรื่องทำลายตนเอง” หยุนถิงพูดสิ่งที่ตัวเองคาดเดาออกมา

จวินหย่วนโยวมองไปทางหยุนถิงด้วยความชื่นชม “สมกับที่เป็นถิงเอ๋อร์ของข้า ความคิดรอบคอบ เช่นนั้นเจ้าจะจัดการอย่างไรกับสุราไหนนี้?”

“ของดีที่ส่งมาให้ถึงที่ ย่อมต้องใช้ประโยชน์ให้ดีอยู่แล้ว” หยุนถิงยิ้มอย่างซุกซน และเก็บสิ่งเหล่านั้นเข้าไปในมิติ

ใบหน้าของจวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยการตามใจและอ่อนโยน “เจ้าอยากจัดการอย่างไร ก็ทำเช่นนั้นเถอะ”

“ตกลง!” จู่ๆท้องของหยุนถิงก็ส่งเสียงร้องจ๊อกๆขึ้นมา

“ไปเถอะ ข้าพาเจ้าไปกินของอร่อย” จวินหย่วนโยวกล่าว

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเคร่งขรึมลงมาทันที “พวกเจ้าสองคนไปดูสิ”

“ขอรับ!” ผู้ใต้บังคับบัญชาเข้าไปทันที

“ไม่ต้องห่วง มีข้าอยู่ไม่มีเรื่องอะไรหรอก” จวินหย่วนโยวปลอบโยน หากมีคนกล้าทำร้ายถิงเอ๋อร์ เขาจะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด

“บางทีข้าอาจจะมองผิดไป”

หยุนถิงไม่ได้สนใจอีก ทั้งสองคนเข้าแถวต่อไป ครึ่งชั่วโมงเต็มๆถึงซื้อขาหมูย่างได้ หยุนถิงดมกลิ่นหอมนั่น หยิบมันขึ้นมาก็เริ่มกินเลย

“ค่อยๆกิน เดี๋ยวโดนลวก!” จวินหย่วนโยวหยิบผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมขึ้นมาเช็ดคราบน้ำมันออกจากมุมปากของหยุนถิง

“ท่านพี่กล่าวถูกต้องแล้ว มันอร่อยจริงๆ”

“เจ้าชอบกิน ก็กินเยอะๆเลย”

“ได้เลย”

ขณะที่ทั้งสองคนเดินไป ก็ซื้อของไปตลอดทาง ในตอนที่พวกเขาเดินไปถึงหอเทียนเซียน ในมือของจวินหย่วนโยวก็ถือของเต็มไม้เต็มมือหมดแล้ว

หยุนถิงกำลังจะเดินเข้าไปในหอ ผู้ใต้บังคับบัญชาสองนายที่จากไปก่อนหน้านี้ก็กุมตัวคนสี่คนเข้ามา “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย คนพวกนี้จับตาดูพวกท่านจากที่ลับตลอด ข้าน้อยนำตัวพวกเขาทั้งหมดมาที่นี่แล้ว”

หยุนถิงชำเลืองมองสี่คนนั้นครู่หนึ่ง หน้าตาอัปลักษณ์ จำไม่ได้ว่าเคยเห็น “เหตุใดพวกเจ้าต้องตามข้าด้วย?”

“หากไม่พูดความจริง ข้าจะทำให้พวกเจ้าตายทั้งเป็น!” เสียงที่เย็นยะเยือกของจวินหย่วนโยว แฝงไปด้วยความโกรธสุดขีด ทำให้คนหวาดกลัวจนขนหัวลุก

ทั้งสี่คนได้ยินก็ตกใจแทบแย่ รีบสารภาพทันที “ซื่อจื่อเฟย เราได้รับคำสั่งจากนายท่านให้ปกป้องท่านอย่างลับๆ ขอจวินซื่อจื่อโปรดไว้ชีวิตด้วย!”

หยุนถิงงุนงง “นายท่านของพวกเจ้าเป็นใคร?”