จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 147

“ให้ตายเถอะ ไม่หยอกท่านแล้ว ข้ามีเรื่องจริงจังต้องการให้ท่านช่วย ข้าต้องการจะซื้อร้านค้า คฤหาสน์มีลานและอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องใหญ่มาก สามารถหาเงินเลี้ยงครอบครัวก็พอ

ได้พบกับซูหลินข้าถึงได้รู้ว่า ที่แท้ในอดีตข้ามันเลวบัดซบขนาดนั้น ถึงกับปฏิบัติต่อคนที่ท่านแม่ของข้าทิ้งเอาไว้อย่างไร้เหตุผลเช่นนี้ ตอนนี้ได้สติจากความผิดพลาดอย่างฉับพลัน ข้าแค่อยากทำสุดกำลังเพื่อให้พวกนางมีชีวิตที่ดีขึ้นมาเล็กน้อยเท่านั้น

ดังนั้นข้าคิดเอาไว้ว่า ขอเพียงเป็นคนที่อยู่ต่อทุกคนจะได้คฤหาสน์มีลานหรือไม่ก็ร้านค้า ประการที่หนึ่งพวกเขาจะได้มีที่อยู่ ประการที่สองจะได้มีอะไรทำบ้าง มิเช่นนั้นมอบให้เปล่าๆพวกนางต้องไม่ยอมรับแน่นอน

ดังนั้นต้องการให้ซื่อจื่อออกหน้า เรื่องนี้ต้องรวดเร็ว รอให้ลูกสาวของซูหลินหายดีแล้วข้าอยากจะไปพบคนพวกนั้น อย่างไรเสียท่านแม่ของข้าก็เสียไปหลายปีขนาดนี้แล้ว ยังสามารถยึดมั่นในความตั้งใจเดิมหาได้ยากจริงๆ” หยุนถิงทอดถอนใจ

“ตกลก ข้าจะให้คนไปจัดการเดี๋ยวนี้เอาแค่ของเมืองหลวง หรือว่าจะซื้อของอีกสามแคว้นด้วย?” จวินหย่วนโยวถาม

“หากเป็นไปได้ ก็ซื้อเอาไว้ทั้งสี่แคว้นหน่อยแล้วกัน ไม่แน่ว่าอนาคตจะไปที่ไหน หากไปเที่ยวเล่นก็จะได้มีสถานที่สำหรับพักพอดี” หยุนถิงกล่าวตอบ

“ตกลง”

“เช่นนั้นซื่อจื่อข้าเอาเงินให้ท่าน นี่คือสิ่งที่ข้าอยากจะแสดงน้ำใจของตัวเองอย่างสุดกำลังของตัวเอง จะใช้เงินของท่านไม่ได้ ท่านก็ห้ามปฏิเสธด้วย มิเช่นนั้นข้ายากที่จะสบายใจได้” ขณะที่หยุนถิงกล่าวไป ก็ยื่นตราสัญลักษณ์ที่จวินหย่วนโยวช่วยนางฝากเอาไว้ในร้านค้ารับฝากเงินมาให้

อย่างไรเสียในอดีตนางปฏิบัติต่อกองทัพขนหงส์เช่นนั้น หากไม่สามารถทำอะไรเพื่อพวกนางได้ เกรงว่าหยุนถิงคงจะรู้สึกผิดและตำหนิตัวเองตลอดชีวิตแน่นอน

“ตกลง เช่นนั้นก็ใช้เงินของเจ้าแล้วกัน” จวินหย่วนโยวย่อมรู้สิ่งที่หยุนถิงคิดในใจอยู่แล้ว ยื่นมือไปรับมา

“ขอบคุณซื่อจื่อมาก”

“เช่นนั้นก็ให้มันมีรูปธรรมหน่อย” ขณะที่จวินหย่วนโยวพูดไป ก็ก้มหน้าจูบริมฝีปากของหยุนถิง

หยุนถิงเบิกตากว้างมองดูคนที่จู่ๆก็เข้ามาใกล้ รู้สึกหมดคำพูดเล็กน้อย จวินหย่วนโยวคนนี้ตั้งแต่ดอกไม้เหล็กผลิดอกแล้ว ก็ทุ่มเทแสวงหาประโยชน์จากตัวเองอย่างสุดกำลังจริงๆด้วย

นางกำลังคิดว่าจะผลักจวินหย่วนโยวออกไปอย่างไร จู่ๆหยุนถิงก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดเล็กน้อยที่ส่งมาจากริมฝีปาก หยุนถิงที่เก็บความคิดกลับมาสบตาเข้ากับรูม่านตาดำที่เย็นยะเยือกของจวินหย่วนโยว

“จูบกับข้าห้ามคิดเรื่องอื่น” จวินหย่วนโยวออกคำสั่งอย่างแสดงอำนาจ

มุมปากของหยุนถิงกระตุกขึ้นมาทันที“ซื่อจื่อ ท่านจะเผด็จการเกินไปแล้ว”

“นี่ไม่ใช่เผด็จการ นี่คือความตั้งใจ ห้ามมีครั้งหน้าอีก” น้ำเสียงของจวินหย่วนโยวเย็นชาลงเล็กน้อย

“รู้แล้ว” หยุนถิงเบะปาก กำลังจะพูดอะไร ก็ถูกจวินหย่วนโยวปิดปากเอาไว้อีกครั้ง

ปล่อยให้หยุนถิงพักผ่อนไปสองวันแล้ว เขาย่อมไม่ปล่อยนางไปง่ายๆอยู่แล้ว

รสชาติของนังหนูคนนี้ราวกับขนมอบแสนอร่อย ยิ่งเหมือนกับยาพิษที่สลายกระดูก ทำให้เขาหมกมุ่นอาลัยอาวรณ์ ดื่มด่ำอยู่ในรสชาติไม่มีที่สิ้นสุด ถึงแม้พิษจะเข้าสู่ไขกระดูกก็ยินดียอมรับความเจ็บปวด

เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ตัวเองจะหลงใหลในตัวผู้หญิงคนหนึ่งเช่นนี้ได้ ถึงแม้หยุนถิงที่อยู่ตรงหน้ายังมีใบหน้าที่ดำราวกับถ่าน แต่จวินหย่วนโยวก็ไม่รังเกียจเลยแม้แต่น้อย

นางเป็นคนทำให้ตัวเองรู้สึกถึงความรักความห่วงใยในโลกนี้ นางเป็นคนทำให้ตัวเองรู้ว่าในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่แท้สามารถมีอำนาจและเกรียงไกรได้เช่นนี้ ดังนั้นจวินหย่วนโยวมีความสุขและตื่นเต้นอย่างยิ่ง

มือใหญ่ของเขาที่กอดหยุนถิงเอาไว้ ออกแรงกะทันหัน ร้องขออย่างเผด็จการ อาลัยอาวรณ์รักอย่างบ้าคลั่ง ไม่ยอมให้ปฏิเสธ

หยุนถิงรู้สึกถึงความแข็งกร้าว บ้าคลั่งของจวินหย่วนโยว อยากจะปฏิเสธก็ไม่มีเรี่ยวแรงและโอกาส ได้แต่ฝืนยอมรับลมพายุที่กวาดทุกสิ่งไปในคราวเดียวของเขาเอาไว้

ซูหลินที่อยู่ในห้องเช็ดตัวให้ลูกเสร็จ เดิมทีคิดจะออกมาดูว่ามีอะไรให้นางช่วยหรือไม่ แต่แล้วทันทีที่เปิดประตูก็เห็นทั้งสองคนที่โอบกอดและจูบกันอยู่ในลาน คนทั้งคนของซูหลินตะลึงงันไป

นางได้ยินมาเพียงว่าจวินซื่อจื่อโปรดปรานหยุนถิงคนเดียว แต่ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะถึงกับใกล้ชิดสนิทสนมในลานเช่นนี้เลย ซูหลินหน้าแดงด้วยความอายทันที รีบปิดประตูห้องลง ไม่กล้าไปรบกวน

ได้เห็นกับตาว่าซื่อจื่อไม่รังเกียจใบหน้าของคุณหนูใหญ่ ซูหลินปลื้มปีติอย่างมาก รู้ว่าคุณหนูใหญ่มีชีวิตที่ดี กองทัพขนหงส์อย่างพวกนางก็วางใจแล้ว

และด้านนอกลาน หลงเอ้อพาองค์ชายสี่พุ่งเข้าอย่างเร่งรีบ

“ฮ่าๆ เจ้าเป็นคนพูดเองนะ หากผิดคำพูดบทลงโทษเพิ่มเป็นสองเท่า” จวินหย่วนโยวหัวเราะเสียงดัง

หยุนถิงกำลังจะพูดอะไร จู่ๆก็ได้กลิ่นไหม้ในอากาศ นึกขึ้นมาได้ทันที“ไอ๊หยา ยาของข้าไหม้แล้ว ซื่อจื่อเพราะท่านแท้ๆ”

“ความผิดของข้า ข้าช่วยเจ้าต้มใหม่อีกหนึ่งชุด” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างตามใจ

บ่าวรับใช้เข้ายกยาหม้อที่ไหม้นั่นไปทันที แล้วก็เอาหม้อต้มยาอันใหม่มา หยุนถิงใส่ยาสมุนไพรและน้ำเสร็จ จวินหย่วนโยวก็ถือพัดเอาไว้ จ้องมองหม้อต้มยาอย่างไม่ละสายตาจริงๆ

เห็นเขาเป็นเช่นนี้ หยุนถิงถึงไม่ถือสาเขาอีก“เช่นนั้นเจ้าก็ดูไปก่อนเถอะ ข้าจะไปดูเด็กหน่อย”

“ได้” จวินหย่วนโยวพยักหน้ารับปาก

หยุนถิงตรงเข้าไปในเรือน ก็เห็นซูหลินกำลังเช็ดตัวเด็กอยู่“เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ก็ยังร้อนมากอยู่เลย คุณหนูใหญ่เช่นนี้ไม่เป็นไรจริงหรือ?” ซูหลินถามด้วยความเป็นห่วง

“วางใจเถอะ ยาที่ข้าให้นางดื่มคือยาลดไข้ จะมีผลภายในสามชั่วโมง รอไปก่อนเถอะ สามารถให้นางดื่มน้ำอุ่นหลายๆครั้ง ขอแค่เหงื่อออกมาก็พอแล้ว” หยุนถิงอธิบาย

“ดี ข้าเข้าใจแล้ว”

“เช็ดตัวห้ามหยุด ถึงแม้จะลำบากมาก แต่การทำเช่นนี้จะเพิ่มการระบายความร้อนของร่างกาย เด็กจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย” หยุนถิงเอ่ยปาก

“เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะให้คนไปเตรียมอาหารมาให้ เตียงนี้ใหญ่มากพอ เจ้านอนพักผ่อนด้านข้างเถอะ อยู่ที่นี่ไม่ต้องเกรงใจข้า มีความต้องการอะไรก็บอกข้าได้เลย” หยุนถิงกล่าวกำชับ

“ขอบคุณคุณหนูใหญ่มาก หากลูกสาวของข้าสามารถรอดพ้นจากหายนะในครั้งนี้ไปได้จริงๆ ต่อไปข้าจะติดตามและเชื่อฟังคำสั่งของคุณหนูใหญ่อย่างแน่นอน” ซูหลินซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง