จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 165

จากนั้นก็เห็นลูกน้องพวกนั้นของเขาพลันไม่อาจขยับได้แล้ว ล้วนโดนองครักษ์พวกหลิงเฟิงแทงตายหมด

ชายหน้ากากเงินพลันเดือดทะลุฟ้า มือที่ถือกระบี่ยาวอดออกแรงไม่ได้ สุดท้ายเขารู้สึกอึดอัดหน้าอก เลือดลมแล่นพล่าน เรี่ยวแรงทั่วร่างหายไปทั่วอย่างรวดเร็ว

“น่าตายนัก เจ้าทำอะไร?” ชายหน้ากากเงินพูดอย่างเดือดดาล

“ชัดแจ้งแบบนี้เจ้ายังดูไม่ออกรึ ต้องวางยาพิษอยู่แล้วสิ” รั่วจิ่งมองค้อนเขา

“พวกเจ้าลงมือตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เหตุใดข้าดูไม่ออก?”

“หากให้เจ้าเห็นได้ จะเรียกวางยาพิษรึ เมื่อคืนตอนพวกเจ้าแอบวางกับดักโดนฮู...” รั่วจิ่งยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนหลิงเฟิงแทรก

“จะพล่ามอะไรให้มากความ กล้าลอบโจมตีซื่อจื่อของเรา ย่อมต้องรู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว” กระบี่ยาวของหลิงเฟิงแทงเข้าไปอย่างไม่ออมมือ

สีหน้าชายหน้ากากเงินเย็นเยียบราวน้ำแข็ง รีบหลบโดยพลัน เรี่ยวแรงเขาลดน้อยลงอย่างไม่หยุด ต้องรีบหาทางหนีไปให้เร็วที่สุด แต่พอมองจวินหย่วนโยวที่อยู่ห่างไปไม่ไกล เขาก็ไม่อยากยอมแพ้

หลิงเฟิงกับรั่วจิ่งรับศึกพร้อมกัน องครักษ์คนอื่นล้วนยืนป้องกันตรงหน้าจวินหย่วนโยวกับหยุนถิง คราวนี้ชายหน้ากากเงินถึงจะไม่อยากยอมแพ้ก็ช่วยไม่ได้ละ

เห็นเขาหยิบระเบิดสีดำออกมาหลายลูก และสะบัดใส่ทางนี้

“ตู้มตู้ม!” เสียงระเบิดดังสนั่น ฝุ่นคลุ้งตลบ ต้นไม้ยังโดนโค่นเพราะแรงระเบิดเลย พวกหลิงเฟิงพากันหลบ ชายหน้ากากเงินอาศัยโอกาสนี้หลบหนี

พอฝุ่นจางลง รั่วจิงจะพาคนไปไล่ตาม

“ไม่ต้องตามแล้ว เขาโดนพิษแล้ว ในเวลาสั้นๆไม่มีทางหายดีได้ และไม่มารบกวนซื่อจื่อละ ทุกคนรีบเก็บกวาดสถานที่เถอะ” หลิงเฟิงบอก

“สบายมันจริงๆ ข้าอยากจะดูจริงๆว่าเป็นใครกัน” รั่วจิ่งบอก พลางเดินไปทางซากศพเหล่านั้น

เขากระชากเสื้อผ้าคนพวกนั้น และเห็นรอยสักบางอย่างที่แขนเขา รั่วจิ่งพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “เป็นนักรบเดนตายของสำนักราตรีและยังเป็นนักรบเดนตายอันดับหนึ่งด้วย”

คนอื่นก็เห็นรอยสักนี้เช่นกัน ทุกคนมีสีหน้าเข้มงวดขึ้นมา

“ไม่คิดว่าสำนักราตรีจะส่งนักรบเดนตายอันดับหนึ่งออกมา โชคดีที่ฮูหยินคาดการณ์ก่อนได้ล่วงหน้า ไม่เช่นนั้นสู้กันขึ้นมาจริงๆ พวกเราคงจะเอาชนะได้ไม่ง่ายแน่” หลิงเฟิงบอก

“ใช่ ฮูหยินช่างเก่งกาจจริงๆ หากมิใช่เพราะยาพิษพวกนั้น พวกเราคงไม่สามารถราบรื่นเช่นนี้”

ทุกคนล้วนเลื่อมใสในตัวหยุนถิงนัก รีบหันไปคารวะหยุนถิง

“เอาล่ะ ทุกคนอย่ามากความกันเลย คุ้มกันซื่อจื่อให้ดี ห้ามมีสิ่งใดผิดพลาดเด็ดขาด” หยุนถิงออกคำสั่ง

“ขอรับ” ทุกคนกระจายไปทุกทิศ ต่างยืนคุ้มกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

จวินหย่วนโยวยังสลบอยู่ในน้ำ ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร

เรื่องที่ซื่อจื่อกับฮูหยินปลอมแปลงใบหน้าจากไป มีเพียงหลิงเฟิงและรั่วจิ่งเท่านั้นที่รู้ ก่อนไปซื่อจื่อสั่งความให้เล่นไปตามบท ดังนั้นหลิงเฟิงและรั่วจิ่งจึงมิได้บอกผู้ใดเลย ทุกคนยังคิดว่าคนในน้ำคือซื่อจื่อ

.....

ทางนี้ ที่พักเปลี่ยนม้าของเทศกาลดอกท้อ

จนเช้าวันต่อมาจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงถึงตื่น ตอนทั้งสองคนตื่นขึ้น ด้านนอกประตูมีเสี่ยวเอ้อร์ยืนเฝ้าอยู่คนหนึ่ง

หยุนถิงเปิดประตูออก เสี่ยวเอ้อร์ยื่นห่อผ้าในมืออย่างนอบน้อมมาให้ “นี่เป็นเสื้อผ้าผลัดเปลี่ยนที่ท่านต้องการ”

เสี่ยวเอ้อร์ผู้นี้คือหลงเอ้อร์แปลงโฉมมา หยุนถิงให้เขาจากไปก่อน เพื่อไปแจ้งองครักษ์เงามังกรคนอื่นให้มาเทศกาลดอกท้อทางนี้

หยุนหลิงโกรธจนโยนตะเกียบลงโต๊ะ “หยุนหลีเจ้าพูดเกินไปแล้วนะ”

เสียงดังมาก ทำให้คุณหนูตระกูลสูงมากมายที่ทานอาหารอยู่รอบๆพากันหันมองมา หยุนหลิงถึงรู้ตัวว่าตนเสียกิริยา รีบจัดเสื้อผ้ากลบเกลื่อนความกระดากอายทันที

หยุนซูเห็นองค์ชายสี่ลงมาพอดี นางคารวะเขาอย่างนอบน้อม “คารวะองค์ชายสี่”

“ลุกขึ้นเถิด” องค์ชายสี่เดินไปโต๊ะตัวนั้นด้วยสีหน้าเย็นชา

หยุนซูถึงลุกขึ้น หยุนหลีลากนางไปทันที “พี่สาม ท่านไปดูที่หน้าประตูกับข้าเถอะ พวกพี่ใหญ่ทำไมยังไม่มาอีกล่ะ?”

“ตกลง” สองสาวพี่น้องเดินออกไป ห้องโถงเงียบลงไปมาก

เพราะฐานะองค์ชายสี่ของจวินหย่วนโยว ตนนั่งกินข้าวคนเดียวบนโต๊ะ หยุนถิงกับหลงเอ้อร์แปลงโฉมเป็นทหาร และนั่งกินข้าวที่โต๊ะข้างๆ

ทั้งหมดกินข้าวเสร็จ ก็ออกไป

เทศกาลดอกท้อปีนี้มีการแข่งขัน ดังนั้นคุณหนูตระกูลสูงต่างๆในเมืองหลวงจึงพามากันเร็วมาก เพื่อทำความคุ้นเคยกับสถานที่จัดงานและสิ่งของที่ใช้ในการแข่งขัน ลานกว้างใหญ่ด้านนอกตอนนี้ มีแผงลอยอาหารเรียบง่ายวางอยู่นับร้อย สตรีมากมายล้วนยืนอยู่ในตำแหน่งของตนเอง

หยุนถิงเหล่มอง “ก็แค่การแข่งขันเท่านั้น ทุกคนขยันกันจริง”

“ว่ากันว่ารางวัลปีนี้ฝ่าบาทจะพระราชทานรางวัลให้เอง ทั้งใหญ่ทั้งเล็ก ไม่แน่ว่าอาจจะก่อให้เกิดบุพเพคู่หนึ่งก็เป็นได้ ดังนั้นคนพวกนี้ถึงทำเช่นนี้” จวินหย่วนโยวอธิบาย

“ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง สระน้ำพุร้อนอยู่ทางไหน ตอนนี้พวกเราไปกันเถอะ” หยุนถิงบอก

“ไปเถอะ”