จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 218

ตั้งแต่คืนที่แต่งงานกับนาง โม่ฉือหานก็ไม่สามารถทำได้แล้ว เขาถึงขั้นสงสัยว่าหยุนถิงแอบทำอะไรกับเขา แต่ก็ไม่พบหลักฐานใดๆ

เดิมทีนึกว่ายาที่ฟ่านเสี่ยรั่วนำกลับมาจะสามารถทำให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ใครจะรู้ว่าแค่บ้าระห่ำไปเพียงไม่กี่คืน ก็กลับคืนสู่สภาพเดิมแล้ว ดังนั้นโม่ฉือหานถึงได้หน้าด้านมาหาหยุนถิง

“คำพูดของหลีอ๋องข้าฟังไม่เข้าใจ เหตุใดข้าถึงรู้แล้วยังแกล้งถามได้?” หยุนถิงถามกลับ

“หยุนถิงเจ้าอย่าไม่แยกแยะดีชั่ว เจ้าบอกมาเลยว่าจะยอมขายในราคาเท่าไหร่ เจ้าเสนอราคามาเถอะ?” โม่ฉือหานหมดความอดทนแล้ว

จวินหย่วนโยวแกะปูให้หยุนถิง วางเนื้อปูเอาไว้ในจานของนาง ท่าทางสง่างามไร้ที่เปรียบ น้ำเสียงกลับเย็นชาอย่างยิ่ง “ในเมื่อหลีอ๋องมาเพื่อขอร้องฮูหยินของข้า การขอร้องคนก็ควรมีท่าทีของการขอความช่วยเหลือ มิเช่นนั้นก็อย่ามารบกวนการรับประทานอาหารของข้ากับฮูหยินที่นี่”

“จวินหย่วนโยว เจ้าอย่าให้มันเกินไปนะ?” โม่ฉือหานคำรามด้วยความโกรธ

“หลิงเฟิง เชิญหลีอ๋องออกไป ต่อไปห้ามให้มีผู้ใดมารบกวนตอนฮูหยินกำลังรับประทานอาหาร จะได้ไม่ส่งผลกระทบต่อความอยากอาหารของฮูหยิน!” จวินหย่วนโยวออกคำสั่งอย่างแสดงอำนาจ

“ขอรับ” หลิงเฟิงเดินเข้ามาทันที “หลีอ๋องเชิญเถอะ”

“ให้ตายเถอะ!” โม่ฉือหานโกรธจนใกล้จะระเบิดอยู่แล้ว แต่เขากลับต้องยอมก้มหัว อย่างไรเสียทั่วทั้งสี่แคว้นนอกจากหยุนถิงที่รักษาคุณชายใหญ่ตระกูลโจวจนหายแล้ว เขายังไม่เคยได้ยินว่ามีใครสามารถรักษาอาการไม่สามารถแข็งตัวได้มาก่อน

“หยุนถิง ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะยอมขายให้ข้ากันแน่ เงื่อนไขเจ้าเสนอได้ตามใจชอบ?” ครั้งนี้ น้ำเสียงของโม่ฉือหานอ่อนลงไปเล็กน้อยแล้ว

หยุนถิงมองดูเขาโมโห โกรธเกรี้ยว แต่กลับได้แต่อดทนเอาไว้ ท่าทางที่หดหู่และคับข้องใจ ก็หัวเราะลั่นออกมา “คิดไม่ถึงเลยว่า คนที่อยู่เหนือมวลชนอย่างหลีอ๋องวันหนึ่งก็ต้องมาขอร้องข้า ความรู้สึกแบบนี้ดีมากจริงๆ ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ”

“เจ้าอย่าได้คืบจะเอาศอก” โม่ฉือหานกล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

หากไม่ใช่เพราะมีเหตุต้องขอร้องหยุนถิง เขาจะต้องจับสองผัวเมียนี่แยกชิ้นส่วน ห้าอาชาแยกร่างให้ได้

“ไม่ขาย ไม่ว่าหลีอ๋องจะเสนอเงื่อนไขใดให้ ข้าก็ไม่ขายทั้งนั้น!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

คำพูดประโยคเดียว ทำให้โม่ฉือหานโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา

“หยุนถิงเจ้าอย่าไม่แยกแยะดีชั่ว!” โม่ฉือหานกล่าวด้วยความโกรธแค้น

“ข้าจะไม่แยกแยะดีชั่วนี่แหละ หลีอ๋องจะทำอะไรข้าได้!” หยุนถิงมองมาอย่างดูหมิ่นเหยียดหยาม

น้ำเสียงหยิ่งทะนง เย็นชา สายตาเหินห่าง ดูหมิ่นเหยียดหยาม ราวกับกำลังมองดูตัวตลกที่กำลังดิ้นรนจนเฮือกสุดท้าย สายตาเช่นนี้ทำให้ความโกรธของโม่ฉือหานพุ่งขึ้นมาสุดขีด

“เจ้ารนหาที่ตาย!” ฝ่ามือของเขาจู่โจมมาทางหยุนถิง

จวินหย่วนโยวสะบัดแขนเสื้อกะทันหัน ทลายฝ่ามือนั่นอย่างง่ายดาย ลมฝ่ามือฝาดไปทางต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง ชั่วพริบตาต้นไม้ใหญ่ที่หนาพอๆกับแขนของคนต้นนั้นก็ถูกผ่าออกเป็นสองท่อน

จากนั้นฝ่ามือของจวินหย่วนโยวฟาดไปทางโม่ฉือหานอย่างแรง โม่ฉือหานยังไม่ได้ตอบสนองจากความตกตะลึงเมื่อครู่นี้ รู้สึกถึงลมฝ่ามือเย็นยะเยือกที่จู่โจมมาด้านหน้า รีบร้อนหลบออกไป แต่เขาก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง คนทั้งคนถูกฟาดไปที่ไหล่ โม่ฉือหานเจ็บจนสีหน้าซีดขาว

ความเจ็บปวด โมโห โกรธแค้น สุดท้ายกลายเป็นความตกตะลึง โม่ฉือหานเบิกตากว้างเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “จวินหย่วนโยวเจ้ามีกำลังภายในเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ข้ามีทักษะการต่อสู้เมื่อไหร่ ยังต้องบอกเจ้าอีกหรือ?” จวินหย่วนโยวถามกลับอย่างเย็นชา

นาทีนี้คนทั้งคนของโม่ฉือหานรู้สึกแย่ไปหมด จวินหย่วนโยวในอดีตอย่าว่าแต่กำลังภายในเลย แค่เดินไกลหน่อยยังหายใจหอบเลย ตอนนี้เขาถึงกับสามารถทะลายลมฝ่ามือของตัวเองได้ แถมยังฟาดมาทางตัวเองอีกหนึ่งฝ่ามือ

เขายังเก็บซ่อนความสามารถอีกเท่าไหร่กันแน่ หรือว่าหยุนถิงช่วยเขาปรับสมดุลร่างกายอยู่ตลอด?

นอกเหนือจากความเป็นไปได้นี้ โม่ฉือหานคิดไม่ถึงความเป็นไปได้แบบที่สองแล้ว ดูเหมือนว่าตั้งแต่หยุนถิงแต่งงานกับจวินหย่วนโยวแล้ว เจ้าหมอนี่ดีขึ้นมาอย่างน่าเหลือเชื่อ สุขภาพก็แข็งแรงขึ้นทุกวัน

นึกถึงตรงนี้ สีหน้าของโม่ฉือหานราวกับกิ้งก่าเปลี่ยนสี ดูตลกไร้ที่เปรียบ

แค่องครักษ์เงามังกรเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้จวินหย่วนโยวเก่งกาจเช่นนี้ เวลานี้แผนการของหลีอ๋องพบกับอุปสรรคอย่างมาก ไม่มีเวลามาสนใจความโกรธและแก้แค้น เขาสั่งให้เหลยถิงประคองเขาจากไปทันที

“ไม่ใช่ ข้าก็แค่ผ่านมาเฉยๆ” จวินหย่วนโยวกล่าวพร้อมเดินเข้ามา นั่งลงไปตรงหน้าของโม่เหลิ่งเหยียน “ไม่ประมาณตนเอง”

“ข้าพอใจเสียอย่าง” จวินหย่วนโยวตอกกลับไปด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก

“พอใจรนหาที่ตายข้าย่อมไม่ขวางเจ้าอยู่แล้ว แต่ว่าหากเจ้าตายไปแล้ว คงจะมีคนคิดถึงหยุนถิงอยู่ไม่น้อย” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าว

“ข้าไม่มีทางยอมให้โอกาสนี้กับพวกเขาเด็ดขาด แค่กๆ------” จวินหย่วนโยวโกรธจนไอขึ้นมาอย่างรุนแรง

หยุนถิงช่วยเขาตบหลังทันที “ซื่อจื่อท่านอย่าโกรธไปเลย ซวนอ๋องเป็นห่วงท่าน เลยพูดประชดประชัน”

“ข้าไม่ต้องการความห่วงใยของเขา!”

“ข้าก็ไม่ได้อยากจะเป็นห่วงเจ้าหรอก!”

หยุนถิงหมดคำพูด เจ้าสองคนนี้เห็นหน้าก็ทะเลาะกัน แต่ช่วงเวลาวิกฤติกลับแข็งแกร่งกว่าศัตรูพวกนั้นมากมายนัก อย่างน้อยก็ไม่คอยซ้ำเติม นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าคนที่มีสติปัญญาเหมือนกันเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันกระมัง

จวินหย่วนโยวโกรธจนกระอักออกมาอีกหนึ่งคำ หยุนถิงขมวดคิ้ว ช่วยเขาจับชีพจรทันที นานพักใหญ่ถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

“ซื่อจื่อกระอักเลือดคั่งคำนี้ออกมา ลมหายใจสงบนิ่ง ชีพจรก็คงที่กว่าแต่ก่อนแล้ว เลือดที่อุดตันอยู่ที่ตำแหน่งหน้าอกตลอด ตอนนี้กระอักออกมาดีขึ้นมากแล้ว” หยุนถิงกล่าวด้วยความปิติยินดี

จวินหย่วนโยวก็รู้สึกว่าหน้าอกไม่ได้อึดอัดขนาดนั้น สามารถหายใจได้อย่างสบายแล้ว

โม่เหลิ่งเหยียนกระตุกมุมปาก “หมายความว่า เจ้าต้องขอบคุณข้าสินะ”

“ไสหัวไปข้างหนึ่งเลยไป ใครอยากจะขอบคุณเจ้ากัน” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์