จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 247

หยุนถิงเห็นดังนั้น ก็รีบเขียนสูตรออกมาทันที ซูกงกงรีบนำไปถวายให้ฝ่าบาท

“หยุนถิง เจ้าคือดาวนำโชคของข้าจริงๆ!” ฮ่องเต้ตรัสชื่นชม

“ได้แบ่งเบาความกังวลของฝ่าบาท ถือเป็นเกียรติของข้า วันหน้าหากฝ่าบาทมีอะไรที่แก้ไขไม่ได้ สามารถเรียกพบข้าได้ตลอด อย่างไรเสียข้าก็อยู่ว่างๆอยู่แล้ว” หยุนถิงหัวเราะแฮะๆ

“ตกลง”

ฮ่องเต้ให้ซูกงกงนำสูตรใบนั้นไปมอบให้กับหมอหลวงหลิว คณบดีแห่งโรงหมอหลวงทันที ให้เขาศึกษาและผลิตยาจินชวง ถ้าหากผลลัพธ์อัศจรรย์เช่นนี้จริงๆ มันจะเป็นข่าวดีสำหรับบรรดาทหารของแคว้นต้าเยียนอย่างแน่นอน

หยุนถิงถอยออกไป กำลังจะออกจากพระราชวัง จู่ๆก็มีเงาขึ้นมาเหนือศีรษะ เมื่อเงยหน้ามองดูนึกไม่ถึงว่าจะเป็นอินทรีทอง นางลืมเจ้านี่ไปแล้ว

อินทรีทองเห็นหยุนถิง มีความสุขอย่างยิ่ง บินวนอยู่เหนือศีรษะนางหลายรอบ

“หลายวันมานี้เจ้าอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรือ?” หยุนถิงถาม

อินทรีทองพยักหน้าเบาๆ บินวนต่อไป

หยุนถิงหยิบเนื้อแห้งออกมาจากกระเป๋าหนึ่งชิ้น โยนขึ้นไปในอากาศ อินทรีทองอ้าปากกัดเอาไว้ทันที จากนั้นก็กินลงไป

“ไปเถอะ นับแต่วันนี้ไปเจ้าก็ติดตามข้ากลับไปเถอะ จากนี้ไปข้าจะเรียกเจ้าว่าเสี่ยวจินจื่อ” หยุนถิงกล่าว

อินทรีทองบินอยู่กลางอากาศ ติดตามหยุนถิงออกจากพระราชวังทันที

หยุนถิงกำลังจะขึ้นรถม้า เงาร่างที่คุ้นเคยสองเงาที่อยู่ตรงข้ามก็ตะบึงเข้ามาอย่างโกรธจัด

“หยุนถิงเจ้าอยู่นี่นี่เอง สัตว์เลี้ยงของเจ้าจิกทำร้ายข้า บัญชีนี้ควรจะคิดอย่างไร?” ชางหยุนสี่คำรามด้วยความโกรธ

เลี้ยงเทศกาลเรือมังกรเมื่อสองวันก่อน ชางหยุนสี่ถูกอินทรีทองจิกทำร้าย คนทั้งคนเจ็บเจียนตาย หลังจากที่เชิญหมอหลวงมารักษาสองวัน ถึงได้รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย ดังนั้นวันนี้นางกับองค์ชายรองจึงมาที่พระราชวังทันที

ในฐานะที่เป็นองค์หญิงสี่แห่งแคว้นชางเยว่ ชางหยุนสี่ถูกเสด็จพ่อเสด็จแม่รักใคร่โปรดปรานมาตั้งแต่เด็ก นางจองหองเอาแต่ใจ อาศัยว่าเป็นคนโปรดก็ทำตัวโอหัง มีแต่นางที่ข่มเหงรังแกคนอื่น เคยได้รับความคับข้องใจเช่นนี้เมื่อไหร่กัน

“หยุนถิงเจ้าทำร้ายน้องสี่ของข้า จะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!” สายตาที่ดุร้ายของชางเยว่หมิงชำเลืองมาทางหยุนถิง แววตามองพิจารณาอยู่บนร่างกายของนาง

นางงดงามน่าทึ่ง งามล่มชาติล่มเมือง ใบหน้าเล็กที่ใหญ่เท่าฝ่ามือถูกสร้างมาอย่างพิถีพิถัน คิ้วโก่ง ดวงตาคู่สวยนั่นใสสะอาดและเย็นชา กลิ่นอายความเอื่อยเฉื่อยโอหังถือดีแผ่ซ่านอยู่รอบตัว ทำให้คนมีความปรารถนาอยากจะพิชิตมาให้ได้

นางที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีขาว เรียบง่ายสง่างาม บนร่างกายไม่มีเครื่องประดับใดๆแม้แต่ชิ้นเดียว แต่กลับแฝงไปด้วยไอเทพ ทำให้คนมองตกอยู่ในภวังค์

สาวงามเช่นนี้น่าเสียดายที่เป็นของจวินหย่วนโยว มิเช่นนั้นชางเยว่หมิงจะต้องแย่งนางมาอย่างแน่นอน เพียงแค่อยู่ข้างกายได้มองดูก็เจริญหูเจริญตาแล้ว

หยุนถิงย่อมรู้สึกได้ถึงการมองพิจารณาที่ไม่หวังดีของชางเยว่หมิงอยู่แล้ว ริมฝีปากบางเกี่ยวขึ้นมาอย่างดุร้ายเล็กน้อย เข็มเงินที่อยู่ในมือพุ่งไปทางหว่างขาของชางเยว่หมิงอย่างรวดเร็ว

รู้สึกถึงกระแสอากาศที่อันตรายในอากาศ ชางเยว่หมิงรีบหลบออกไปทันที เห็นเข็มเงินที่ร่วงหล่นลงพื้นชางเยว่หมิงถึงได้แอบถอนหายใจอย่างลับๆ

“หยุนถิงผู้สมควรตาย เจ้าถึงกับโหดเหี้ยมเช่นนี้ จะลอบทำร้ายข้า!” ชางเยว่หมิงกล่าวด้วยความโกรธแค้น

“ข้าเกลียดการมองพิจารณาที่ไม่หวังดีที่สุด องค์ชายรองรู้อยู่แก่ใจ ถ้าหากองค์ชายรองไม่อยากกลายเป็นคนพิการ ข้าขอแนะนำให้ท่านเก็บความคิดที่ไม่ควรมีนั่นซะ” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

จู่ๆชางเยว่หมิงก็ถูกพูดแทงใจดำ รู้สึกร้อนตัวเล็กน้อย แต่บนใบหน้ากลับยิ่งโมโหและโกรธเคืองมากขึ้น เขาเป็นถึงองค์ชายรองแต่กลับถูกผู้หญิงข่มขู่เช่นนี้ นี่ถ้าหากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไปจะไม่ถูกหัวเราะเยาะจนฟันร่วงหรือ

“เจ้ารนหาที่ตาย!” ชางเยว่หมิงจู่โจมมาทางหยุนถิงอย่างรวดเร็ว

ครั้งที่แล้วนางอยู่กับจวินหย่วนโยว ตอนนี้นางอยู่คนเดียว แม้แต่องครักษ์สักคนก็ไม่ได้พามาด้วย ชางเยว่หมิงถึงได้กล้าบังอาจเช่นนี้

อินทรีทองที่อยู่เหนือศีรษะจู่โจมไปทางชางเยว่หมิงในทันใด รวดเร็วราวกับสายฟ้า ดวงตาคู่นั้นแหลมคมและอันตราย

“อ๊า บัดซบหยุนถิงเจ้าทำอะไรข้า?” ชางหยุนสี่รีบปิดตาเอาไว้ทันที กระบี่ยาวที่อยู่ในมือโบกสะบัดอย่างมั่วซั่ว

หยุนถิงรีบหลบไปด้านข้างทันที “อินทรีทองหลบไป!”

อินทรีทองได้ยินคำสั่ง ก็บินขึ้นท้องฟ้าทันที เดิมทีชางเยว่หมิงก็สู้อย่างเกินกำลังอยู่แล้ว จู่ๆหยุนถิงก็แหกปากเสียงดังเช่นนี้ ชางเยว่หมิงตอบสนองกลับมาไม่ได้เล็กน้อย หยุนถิงสาดผงยาไปอีกหนึ่งกำมือ

ชางเยว่หมิงหลับตาลงโดยสัญชาตญาณ กลั้นหายใจเอาไว้

แต่แล้วหยุนถิงก็เตะไปที่ท้องของเขาอย่างแรง ชางเยว่หมิงเจ็บจนอ้าปากออกโดยสัญชาตญาณ หายใจเอาผงยาเข้าไปทันที

“หยุนถิงผู้สมควรตาย เจ้าถึงกับกล้าทำร้ายข้า!” ชางเยว่หมิงโจมตีไปด้านหน้าด้วยความโกรธแค้น

จู่ๆหยุนถิงก็หยิบกลองป๋องแป๋งออกมา เขย่าไปสองครั้ง ชางหยุนสี่กับชางเยว่หมิงที่เดิมทีกำลังโมโหโกรธเคืองอยู่จู่ๆก็ยืนตัวตรงกะทันหัน แถมยังหมุนวนรอบหนึ่ง จากนั้นก็ยืนนิ่งด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

หลงเอ้อเห็นแล้วยังตะลึงงัน “ฮูหยิน พวกเขาเป็นอะไรไป หรือว่าพวกเขาถูกท่านควบคุมแล้ว?”

“ถูกต้อง ผงยาเมื่อครู่นี้ข้าค้นคว้าขึ้นมาเอง ทำให้เส้นประสาทเป็นอัมพาต ควบคุมเจตจำนงของผู้คน เจ้าให้เขาทำอะไร เขาก็จะอย่างนั้น” หยุนถิงกล่าวอธิบาย

“ร้ายกาจขนาดนี้เลย ฮูหยินเช่นนั้นให้ข้าลองดูหน่อย” หลงเอ้อกล่าวพร้อมเดินไปทางชางเยว่หมิง “เอาทรัพย์สินในตัวเจ้าออกมาให้หมด”

ชางเยว่หมิงหยิบตั๋วเงินที่อยู่ในกระเป๋าทั้งหมดออกมา ชางหยุนสี่ก็หยิบออกมาไม่น้อยเช่นกัน

หลงเอ้อหยิบตั๋วเงินของพวกเขามาอย่างรวดเร็ว “ฮูหยิน ทรัพย์สินที่สองคนนี้นำติดตัวมาด้วยมีมากโขอยู่”

“เอาไปใช้หมดเลย” หยุนถิงกล่าวอย่างได้ใจ กวัดแกว่งกลองป๋องแป๋งที่อยู่ในมือ เดินออกไปทางถนนใหญ่