จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 306

“ซื่อจื่อ ท่านทาเล็บเป็นด้วยรึ?” หยุนถิงทั้งตกใจและประหลาดใจ

“ไม่เป็น”

“แล้วท่านพูดว่าเป็นทำไมเล่า?”

จวินหย่วนโยวเหล่มองของพวกนั้น “ไม่เคยกินหมูแล้วยังไม่เคยเห็นหมูหรือไง มีอะไรยากกัน”

“งั้นรึ งั้นเชิญซื่อจื่อเริ่มเลยเถอะ” หยุนถิงเลิกคิ้วมองเขา

นางจะเย่อหยิ่งมากไปแล้ว อีกครู่ถ้าเขาวาดไม่ดี หยุนถิงต้องหัวเราะเยาะเขาแน่

“ตกลง” จวินหย่วนโยวรับน้ำดอกไม้มาย้อมเล็บหยุนถิงก่อน จากนั้นก็วาดรูปดอกไม้บนนั้น ทำเอาหยุนถิงมองอย่างตะลึง

“ซื่อจื่อ ท่านแน่ใจว่านี่เป็นครั้งแรกที่ท่านทาเล็บน่ะ?”

นี่มันวาดได้ไม่ด้อยกว่าชิงเฟิงเลยนะ ซื่อจื่อคงไม่ได้โกหกกระมัง

แต่หยุนถิงคิดๆก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ซื่อจื่อห่างเหินกับผู้หญิงมาตลอด ขนาดองค์หญิงท่านหญิงเขายังไม่ยอมให้เข้าใกล้เลย ดังนั้นเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

เพียงแต่ซื่อจื่อฉลาดเกินไปแล้ว วาดครั้งแรกก็กลายเป็นอย่างนี้ มันทำให้หยุนถิงเริ่มเสียเซลล์เหมือนกัน

“แน่นอน ข้าวาดครั้งแรก เจ้าเป็นคนแรก พอใจหรือไม่?” จวินหย่วนโยวถาม

“พอใจ พอใจมากยิ่งนัก ซื่อจื่อท่านนี่ช่างเป็นอัจฉริยะจริงๆ วาดครั้งแรกก็ออกมาดีขนาดนี้แล้ว ข้าชอบยิ่งนัก ซื่อจื่อท่านเก่งมากเลย” หยุนถิงบอกอย่างยินดี

สีหน้าที่เดิมเย็นชาของจวินหย่วนโยว พลันอบอุ่นขึ้นหลายส่วน

“ต่อไปหากอยากวาดอีก ข้าจะช่วยเจ้าเอง”

“ได้ ซื่อจื่อท่านดีจริงๆเลย” หยุนถิงพอใจมาก

“ยังดี ต่อไปห้ามไปจวนองค์หญิงใหญ่อีก” จวินหย่วนโยวออกคำสั่ง

“หากจวนองค์หญิงใหญ่มาเชิญข้าล่ะ ข้าปฏิเสธไม่ได้กระมัง?” หยุนถิงย้อนถาม

“ก็บอกไปว่าไม่สบาย ห้ามเข้าใกล้นางมากเกินไป”

“ได้ ฟังคำท่านนะ”

จวินหย่วนโยววาดเสร็จ ก็ไปเยี่ยมรั่วจิ่ง

หยุนถิงกลับยื่นนิ้วมือทั้งสิบออกไป เจอใครก็จงใจอวดเสียหน่อย “นี่เป็นน้ำมันทาเล็บที่ซื่อจื่อวาดให้ข้า สวยมากใช่หรือไม่”

คนรับใช้ในจวนพากันชมเชย ต่างอิจฉาฮูหยินยิ่งนัก ซื่อจื่อดีกับฮูหยินมากจริงๆ ทาเล็บให้ฮูหยินด้วยตัวเองเลย

ด้านนอกหน้าประตู

หยุนเฉิงเซี่ยงพาหยุนเสี่ยวลิ่วมาด้วยตัวเอง คนรับใช้หน้าประตูรีบเข้ามาต้อนรับอย่างนอบน้อม อีกคนก็รีบไปรายงานหยุนถิง

พอได้ยินว่าพ่อตนมา หยุนถิงคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น รีบพุ่งมานอกเรือนทันที

“ท่านพ่อ ท่านมาได้อย่างไรกัน มีเรื่องอะไรรึ?” หยุนถิงถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรพ่อมาไม่ได้รึ เจ้าไม่ได้กลับมาเยี่ยมหลายวันแล้วนะ ข้าเลยต้องมาหาเจ้าไง” หยุนเฉิงเซี่ยงทำทีโกรธ

หยุนถิงถึงถอนหายใจโล่งอก “ท่านพ่ออย่าโกรธเลย ช่วงนี้ข้ายุ่งไง รีบเข้ามาในเรือนเถอะ พ่อบ้านไปชง ชาหลงจิ่งน้ำค้างมาให้ข้ากาหนึ่งนะ เป็นชาที่ท่านพ่อข้าชอบที่สุด”

“ถือว่าเจ้ายังจำได้ว่าข้าชอบอะไร” หยุนเฉิงเซี่ยงเดินเข้าไปด้านในทันที

พอเข้าเรือน หยุนเสี่ยวลิ่วก็มองซ้ายแลขวา สุดท้ายมองไปรอบหนึ่งก็ไม่เห็นเสี่ยวอันจื่อ อดผิดหวังนิดหน่อยไม่ได้ “พี่หญิงใหญ่ เสี่ยวอันจื่อล่ะ?”

“เขาออกไปปฏิบัติภารกิจกับองครักษ์น่ะ” หยุนถิงตอบ

“ลูกเขยที่ดี เจ้าพูดเช่นนี้ข้าก็วางใจละ” หยุนเฉิงเซี่ยงพอใจมาก

หยุนถิงให้ห้องครัวทำอาหารมาเต็มโต๊ะ ล้วนเป็นของที่หยุนเฉิงเซี่ยงชอบกินมากที่สุด และยังชวนหยุนเฉิงเซี่ยงกับหยุนเสี่ยวลิ่วกินข้าวด้วย หยุนเฉิงเซี่ยงถึงได้จากไปอย่างพอใจ

พอกินอิ่ม หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวก็มานั่งชมจันทร์ในเรือน

แสงจันทร์กระจ่างสาดส่องลงมาที่ตัวหยุนถิง ยิ่งสะท้อนให้ใบหน้างามล้ำของนางดูงดงามชวนฝันมากขึ้น งดงามล่มเมือง พอนางหันมายิ้มบางๆให้จวินหย่วนโยว มันช่างดึงดูดเย้ายวนใจจริงๆ

จวินหย่วนโยวรั้งแขนหยุนถิง พลางดึงนางเข้าอ้อมกอด หยุนถิงเลยนั่งลงบนตักจวินหย่วนโยว

“ฮูหยิน ท่านพ่อตาพยายามอย่างหนักแล้ว ถ้าไงคืนนี้เรามาพยายามกันดีหรือไม่?” น้ำเสียงมีจังหวะของจวินหย่วนโยวลอยเข้าหู พาลมหายใจอุ่นร้อนมาด้วย ทำให้หูหยุนถิงเริ่มแดงขึ้นแล้วเหมือนกัน

“อย่าเล่น ท่านพ่อข้าก็อย่างนั้นแหละ ท่านอย่าถือสาเป็นจริงเป็นจังเลย” หยุนถิงพูดอย่างกระดาก

“นั่นน่ะท่านพ่อตานะ คำพูดของท่านพ่อตา ข้าย่อมต้องจริงจังสิ และต้องจริงจังมากด้วย” จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าเข้มงวด

“อย่ามา ทำไมปกติข้าไม่เห็นท่านจะเคารพพ่อข้าสักเท่าไหร่เลย มาตอนนี้ทำมาเป็นหมาป่าลามกอะไร”

“ข้าเคารพท่านพ่อตาอยู่ในใจ หากเป็นภายนอกก็เชื่อฟังคำสั่งเขายิ่งนัก น่ากลัวจะโดนคนเกลียดแค้นเอาได้ นี่ข้าหวังดีกับท่านพ่อตานะ” จวินหย่วนโยวอธิบาย

หยุนถิงคิดๆดูก็จริง “เอาเถอะ ยกโทษให้ท่านละ”

“งั้นก็มาจูบหนึ่งที” จวินหย่วนโยวพูด ก้มหน้าลงจูบริมฝีปากหยุนถิง

หยุนถิงอยากจะผลักเขาออก แต่กลับโดนมือใหญ่จวินหย่วนโยวรวบไว้ในอ้อมกอด ไม่ให้โอกาสเธอหลบหนีเลยสักนิด

ถึงจวินหย่วนโยวจะบ้าอำนาจ แต่ก็ไม่กักขฬะ ริมฝีปากบางรวมรันพันตูอ่อนโยน ประหนึ่งกำลังทะนุถนอมคุ้มครองสมบัติล้ำค่า อ่อนโยนอย่างยิ่ง

หยุนถิงต้านทานความอ่อนโยนของเขาไม่ได้ที่สุด พริบตาเดียวก็ลุ่มหลงในการโจมตีของจวินหย่วนโยว ร่างกายอ่อนยวบเอนพิงอ้อมกอดจวินหย่วนโยว ตอบสนองจูบของเขา

แสงจันทร์กระจ่างสาดส่องมาที่ร่างของทั้งสองคน อบอุ่นโรแมนติก องครักษ์เงามังกรที่ปีนกำแพงอยู่ทั้งหมดพากันหันหน้าหนี