จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 360

วี่อู๋เสียมองดูหยุนถิงที่อยู่บนเตียงด้วยความสนใจ "คิดไม่ถึงเลยว่า ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งกลับทำให้จวินหย่วนโยว เซวียนอ๋อง และแม้กระทั่งคนคนนั้นใส่ใจมากถึงขนาดนี้ และยอมหักหน้ากับข้าเพื่อนเก่าคนนี้อย่างเปิดเผย หยุนถิงเจ้ามีความสามารถมากจริงๆเลย"

น้ำเสียงเหลาะแหละ ขี้เล่น และมีความเคียดแค้นเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งทำเอาหยุนถิงขมวดคิ้วด้วยความสับสน

เขาเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงเข้าออกจากจวนซื่อจื่อได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น หากเขาอยากฆ่าตัวเองคงทำได้อย่างง่ายดายสินะ

หยุนถิงมองดูคนคนนั้นด้วยสีหน้าเย็นชา ในห้องไม่ได้จุดเทียนไขไว้ แสงจันทร์ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง หยุนถิงสามารถมองเห็นใบหน้าของคนคนนั้นได้อย่างไม่ค่อยชัดเจน

เพศชายรูปลักษณ์หน้าตาคล้ายผู้หญิง ยังมีความสง่างามที่อ่อนโยนอีกด้วย แต่รอบกายกลับเต็มไปด้วยออร่าของความชั่วร้าย และพิงตัวอย่างสบายๆ และเกียจคร้านบนเสาข้างเตียง ดูเหมือนไม่อันตรายใดๆ แต่กลับทำให้หยุนถิงไม่กล้าดูถูก

เมื่อเห็นว่าหยุนถิงไม่พูด เพียงแค่จ้องมองตัวเองด้วยความโกรธ วี่อู๋เสียก็ยิ่งพอใจมากขึ้น เดินมาและหยิกแก้มของหยุนถิง

"ได้ยินมาว่าตอนนี้เจ้าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเยียน ใบหน้านี้แหละที่ทำให้ผู้ชายหลายคนหลงใหล ข้าจะดูว่าเจ้ามีความสามารถอะไรกันแน่？"วี่อู๋เสียเอนกายเข้าใกล้

มือนั้นบีบจนแก้มของนางเจ็บมากนัก หยุนถิงมองดูใบหน้าที่กำลังจะเข้ามาใกล้ ก้มหัวลงกัดมือของวี่อู๋เสียโดยสัญชาตญาณ

"อ๊าก!" วี่อู๋เสียทำเสียงเชอะ เจ็บจนเขาขมวดคิ้ว และปล่อยมือที่บีบหยุนถิงเอาไว้โดยไม่รู้ตัว ยกมืออีกข้างแล้วตบมา แต่มือของเขายังไม่ทันได้ตบโดนนาง ก็สบกับดวงตาแสนสวยที่เย็นชาของหยุนถิง จู่ๆวี่อู๋เสียก็หยุดมืดในทันที

ดวงตานี้โหดร้ายเกินไป ราวกับเศษน้ำแข็งที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับว่าสามารถแทงใจของผู้คนได้ในชั่วพริบตา

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆวี่อู๋เสียก็นึกถึงคนคนนั้น

หยุนถิงเห็นเขาจู่ๆก็เหม่อลอยไป ก็ปล่อยเข็มเงินที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมาทันที

เมื่อรู้สึกถึงความอันตรายในอากาศ วี่อู๋เสียก็รีบหลบทันที และเข็มเงินสามเล่มก็แทงเข้าไปที่เสาข้างๆ

วี่อู๋เสียเลิกคิ้ว "ไอ๊หยะ ผู้หญิงคนนี้มีความสามารถเล็กน้อย ถูกข้ากดจุดไปทำให้ขยับตัวไม่ได้แล้ว ยังสามารถโจมตีได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่สามารถส่งหนานเทียนหลินเข้าไปที่จวนผิงหยวนได้"

"เจ้ารู้จักหนานเทียนหลินหรือไม่？" หยุนถิงมองมา คนคนนี้คงไม่ใช่มาแก้แค้นตัวเองแทนหนานเทียนหลินสินะ

"ไอ้งี่เง่านั่นกลับตกอยู่ในมือของเจ้าผู้หญิงคนหนึ่ง โง่ยิ่งนัก ดูเหมือนคืนนี้ข้าจะไม่ได้มาเสียเปล่า!" มุมปากของวี่อู๋เสียโค้งขึ้น

นอกประตู มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามา

สีหน้าของวี่อู๋เสียเย็นชาลง และเหลือบมองหยุนถิง "วันนี้ปล่อยเจ้าไปก่อน ข้าจะมาหาเจ้าในภายหลัง!" หลังพูดจบ ก็กระโดดออกจากหน้าต่าง

ประตูก็ถูกเปิดออกในขณะนี้เช่นกัน จวินหย่วนโยวเดินเข้ามา มองดูที่หน้าต่างที่สั่นไหว และขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ซื่อจื่อ หน้าต่างบานนั้นข้าเป็นคนเปิดเอง เมื่อครู่ข้ารู้สึกร้อน" หยุนถิงอธิบาย

เหตุผลที่นางไม่บอกซื่อจื่อ เพราะนางไม่อยากให้จวินหย่วนโยวกังวล ในเมื่อคนคนนั้นสามารถเข้าออกจวนซื่อจื่อได้ตามความต้องการโดยไม่มีใครสังเกต ก็คงไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน อีกอย่างอีกฝ่ายก็ไม่มีเจตนาฆ่า ไม่งั้นก็คงไม่พูดไร้สาระกับนางเยอะขนาดนี้

หยุนถิงไม่อยากให้ซื่อจื่อปกป้องตัวเองอย่างใกล้ชิดตลอดเวลา เช่นนี้ก็จะทำให้เรื่องของซื่อจื่อหน่วงเหนี่ยว และที่สำคัญคือ กล้าแอบโจมตีนาง หยุนถิงย่อมต้องล้างแค้นด้วยตัวเอง

เมื่อเห็นเช่นนี้จวินหย่วนโยวก็ไม่พูดอะไรมาก เดินไปปิดหน้าต่าง จากนั้นก็ถอดเสื้อคลุม กอดหยุนถิงและนอนลง

อาจเป็นเพราะมีจวินหย่วนโยวอยู่ข้างๆ ไม่นานหยุนถิงก็ผล็อยหลับไปแล้ว

แต่จวินหย่วนโยวที่อุ้มนางอยู่กลับลืมตาขึ้นมา มองดูใบหน้าของหยุนถิง ดวงตาของจวินหย่วนโยวลึกล้ำ และมองไปที่ทิศทางของหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว

ในเมื่อหยุนถิงไม่อยากบอก แน่นอนว่าจวินหย่วนโยวเองก็จะไม่คำอะไรมาก ขอให้นางสบายดีก็พอแล้ว

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า หยุนถิงก็พักฟื้นอยู่ที่จวนซื่อจื่อมาโดยตลอด และไม่ได้ออกไปไหนเลย

“ข้าก็แค่บังเอิญเท่านั้น” โม่ฉือหานทำเสียงเชอะ

“พี่รองเจ้าช่วยหยุนถิงไว้ ข้าไม่ได้ฟังผิดใช่หรือไม่ สมองของเจ้าถูกลาถีบหรือ เจ้าจะช่วยหยุนถิงได้อย่างไร？” องค์ชายสี่ตกตะลึงยิ่งนัก

ต่อให้ตายเขาก็ไม่เชื่อ พี่รองที่เกลียดหยุนถิงแทบตายนั้น กลับช่วยนางเอาไว้

โม่ฉือหานกลอกตาใส่เขา "ข้าบอกแล้วว่า บังเอิญ แค่นี้แหละ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือ?"

มุมปากของโม่ฉือชิงกระตุกเล็กน้อย "พี่รองเจ้าพูดดีๆไม่ได้หรือ ทำไมต้องโมโหด้วย"

“ข้าเป็นคนไม่ชอบติดบุญคุณคนอื่น ในเมื่อหลีอ๋องเคยช่วยข้าไว้ครั้งหนึ่ง เช่นนั้นข้าก็จะตอบแทนบุญคุณท่าน” หยุนถิงตอบอย่างเฉยชา

“บุญคุณของข้าไม่ได้ตอบแทนได้อย่างง่ายดายนัก” โม่ฉือหานกล่าวอย่างเย่อหยิ่ง

เขาสามารถใช้ประโยชน์บุญคุณนี้ เพื่อทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น

“หลีอ๋องนกเขาไม่ขันไม่ใช่หรือ ข้าช่วยท่านรักษา ไม่รู้ว่าบุญคุณนี้เพียงพอหรือไม่？” หยุนถิงถามกลับ

คำเดียว ทำเอาหลีอ๋องเดิมทีที่ยังภาคภูมิใจในตัวเองอยู่นั้นสีหน้ามืดครึ้มลงในทันที แม้ว่ามันจะเป็นความจริงที่ทุกคนรู้ แต่ถูกหยุนถิงพูดออกมาต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ ใบหน้าของ โม่ฉือหานก็รู้สึกอายยิ่งนัก

"หากหลีอ๋องไม่พอใจ ก็ถือว่าซื่อจื่อเฟยของข้าไม่ได้พูด แขนของซื่อจื่อเฟยยังฟื้นฟูไม่ดี ไม่เหมาะที่จะทำกิจกรรมต่างๆ จำเป็นต้องพักผ่อน" จวินหย่วนโยวทำเสียงเชอะ

"ข้าบอกเมื่อไหร่ว่าไม่พอใจ ในเมื่อหยุนถิงได้เอ่ยปากพูดขึ้นมาแล้ว เช่นนั้นข้าเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เพียงแต่ว่าตรงนี้เป็นสนามสอบ ไม่ค่อยสะดวก" โม่ฉือหานจ้องมองจวินหย่วนโยวอย่างแรง แล้วทำเสียงเชอะ

นกเขาไม่ขันเป็นเรื่องที่รบกวนเขามานานแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดที่จะให้หยุนถิงช่วย เพียงแต่ว่าหยุนถิงหัวแข็งฟังอะไรไม่เข้าเลย แต่คิดไม่ถึงว่าตัวเองแค่บังเอิญช่วยนางไว้ นางกลับเป็นคนเสนอขึ้นมาเอง โอกาสที่ดีเช่นนี้โม่ฉือหานจะยอมพลาดไปได้อย่างไร