จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 409

จวินหย่วนโยวมองดูท่าทางเห็นแก่เงินของนาง ยังรู้สึกขบขันไปด้วย

“ซื่อจื่อ จุ๊บทีหนึ่ง ให้รางวัลท่าน”

หลายวันมานี้ จวินหย่วนโยวยุ่งอยู่กับเรื่องของแคว้นเป่ยลี่ตลอด ไม่มีเวลาสนิทสนมแนบชิดกับหยุนถิงเลย

ตอนนี้ทุกอย่างใกล้จะเรียบร้อยแล้ว เวลานี้หยุนถิงก็ริเริ่มเช่นนี้อีก จวินหย่วนโยวย่อมทนไม่ไหวอยู่แล้ว

มือใหญ่จับหลังศีรษะของหยุนถิงเอาไว้ โจมตีและเข้ายึดครอง โรมรุกบุกตะลุย ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธ

รสชาติของนังหนูคนนี้ราวกับสุราหมักที่หวานกลมกล่อม ทำให้คนอยากกินจนถึงไขกระดูก เพลิดเพลินจนลืมทางกลับ

หยุนถิงรู้สึกถึงความเร่าร้อนของริมฝีปากซื่อจื่อ บ้าคลั่งอย่างเผด็จการ หัวใจถูกหลอมละลายไปหมดแล้ว

ทั้งสองกอดและจูบกัน และเมื่อถึงช่วงอารมณ์ลึกซึ้งยากที่ถอนตัวได้ จวินหย่วนโยวก็อุ้มหยุนถิงขึ้นมาในแนวนอน เดินเข้าไปในเรือน

จวินหย่วนโยวเพิ่งจะวางหยุนถิงลงไปบนเตียง ก็เข้าไปใกล้ข้างหูของนาง “ข้าอยากเห็นชุดกระโปรงที่เจ้าใส่คราวก่อน?”

แก้มของหยุนถิงแดงก่ำไปถึงลำคอในชั่วพริบตา “ซื่อจื่อ อย่ากวนสิ!”

ครั้งก่อนนางดื่มมากไปหน่อย ต้องการจะแกล้งจวินหย่วนโยว จงใจหยิบชุดกระโปรงผ้าบางโปร่งสีแดงออกมาจากมิติหนึ่งชุด วับๆแวมๆมองเห็นลางๆ เซ็กซี่เย้ายวนใจ แต่แล้วก็ทำให้ตัวเองอเนจอนาถเหลือเกิน ถูกซื่อจื่อทรมานจนสามวันถึงลงจากเตียงได้

เวลานี้ได้ยินจวินหย่วนโยวกล่าวเช่นนี้ หยุนถิงก็หุบขาทั้งสองข้างทันที นางไม่อยากจะแบกรับความบ้าคลั่งของซื่อจื่อหรอกนะ

เจ้าหมอนี่ ป่าเถื่อนเกินไปหน่อยจริงๆ

“ถิงเอ๋อร์ เจ้าสวมชุดกระโปรงนั่นเย้ายวนมากจริงๆ ข้าชอบ” เสียงที่ไพเราะมีแรงดึงดูดของจวินหย่วนโยวดังมาอีกครั้ง

แหบแห้งเล็กน้อย ทุ้มต่ำเล็กน้อย ตามด้วยความรักลึกซึ้งที่หนักหน่วง ราวกับเชลโลที่ไพเราะน่าฟัง

หยุนถิงทนความมอมเมาและอ่อนโยนของซื่อจื่อไม่ได้ที่สุด หยิบออกมาจากมิติโดยไม่รู้ตัว

“ถิงเอ๋อร์ ข้าช่วยเปลี่ยนให้เจ้า!” จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก

ทีนี้ใบหูของหยุนถิงก็แดงขึ้นมาด้วยแล้ว อย่างไรเสียเวลานี้ก็ยังเป็นกลางวัน นางเอียงอายจนหน้าแดง ยื่นมือจะไปดึงผ้าห่ม

แต่จวินหย่วนโยวเร็วกว่านางก้าวหนึ่ง ดึงผ้าห่มไป และคลุมทั้งสองคนเอาไว้ข้างใน

“อยู่ด้วยกันนานขนาดนี้แล้ว ยังอายอีกหรือ ส่วนไหนบนร่างกายของเจ้าที่ข้าไม่เคยเห็น ไม่เคยจับมาก่อน” ลมหายใจที่อ่อนโยนของจวินหย่วนโยวส่งมาจากเหนือศีรษะ

“ห้ามพูดอีกนะ มิเช่นนั้นท่านก็ออกไปเลย”

“ได้ๆ ข้าไม่พูด ข้าแค่ทำเท่านั้น” จวินหย่วนโยวกล่าวด้วยรอยยิ้มเบาๆ มือใหญ่ดึงหยุนถิงเข้ามาในอ้อมแขน ในขณะที่อีกมือหนึ่งไปปลดผ้าคาดเอวของนาง

หยุนถิงรู้สึกอายอย่างมาก อยากจะปฏิเสธแต่กลับถูกจวินหย่วนโยวบังคับจูบริมฝีปากบาง ยังไม่ทันที่นางจะต่อต้าน คนทั้งคนก็ตกลงไปในการจู่โจมที่อ่อนโยนและเผด็จการของจวินหย่วนโยว ไม่เป็นตัวเอง

ผ้าห่มผืนใหญ่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ประกาศว่า “สงคราม” ในครั้งนี้ดุเดือดเพียงใด

.............

ตระกูลฉิน

นี่มันก็เลยวันที่จะเข้าวังแล้ว ยังไม่เห็นกงกงของพระราชวังเข้ามาส่งจดหมาย ฉินหรงเซินนั่งไม่ติดแล้ว รีบเข้าวังไปเข้าเฝ้าทันที

แต่แล้วก็ได้ยินฮ่องเต้ตรัสว่า หยุนถิงเป็นคนช่วยออกหน้าขอคำสั่งของฮ่องเต้แทนฉินจิ้งอี๋ ยกเว้นให้นางเข้าวัง

จ้าวเคอตกใจจนชะงักงัน “เจ้า เจ้าเป็นใคร?”

“ซื่อจื่อเฟยของข้าให้ข้ามาช่วยเจ้า” องครักษ์ลับทิ้งเข้าเข้าไปในลานแล้วก็กระโดดตัวจากไป

ในลานมีสาวใช้คนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี และจำจ้าวเคอได้ในทันที

สาวใช้ไม่มีเวลาสนใจจะพูดคุยกับจ้าวเคอ ก็มุ่งหน้าไปที่เรือนด้วยความดีใจ “คุณหนู จอหงอนจ้าวมาแล้ว”

จ้าวเคอกระดากอายสุดขีด ถึงแม้จะรู้ว่าทำเช่นนี้จะเป็นการก้าวล่วงและเสียมารยาท แต่เขาอยากจะพบฉินจิ้งอี๋ทันที จึงรีบวิ่งเข้าไปทันที

ฉินจิ้งอี๋ที่อยู่ในลานไอขึ้นมาอย่างรุนแรง “หวนเอ๋อร์เจ้าอย่าพูดจาไร้สาระ จ้าวเคอจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

ยังไม่ทันที่หวนเอ๋อร์จะเอ่ยปาก จ้าวเคอที่อยู่ตรงหน้าประตูก็รีบกล่าวขึ้นมาทันที “คุณหนูฉิน ข้าคือจ้าวเคอ ข้าเป็นห่วงสุขภาพของเจ้า ดังนั้นก็เลยมาดูหน่อย เจ้าสบายดีไหม?”

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ใบหน้าของฉินจิ้งอี๋เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “จ้าวเคอ เป็นเจ้าจริงหรือ เจ้ามาหาข้าจริงหรือ?”

จ้าวเคอรีบวิ่งเข้าไปทันที ในตอนที่เห็นฉินจิ้งอี๋ที่อยู่บนเตียงคนทั้งคนก็ชะงักงันไป

ไม่กี่วันก่อนฉินจิ้งอี๋ยังหน้าตางดงาม อ่อนโยนสง่างาม นางในเวลานี้สีหน้าอิดโรย ผิวเหี่ยวแห้ง ริมฝีปากบางไร้สีเลือด ผมเผ้าก็ยิ่งยุ่งเหยิงรุงรังเล็กน้อย คนทั้งคนเผยให้เห็นความเจ็บป่วย

ฉินจิ้งอี๋ถูกเขามองจนรู้สึกกระดากอาย รีบร้อนอธิบาย “ท่าทางของข้าเช่นนี้น่าเกลียดมากใช่ไหม ท่านพ่อจะให้ข้าเข้าวังให้ได้ ระยะนี้ข้าต่อต้านด้วยการอดอาหาร ดังนั้น-----”

จ้าวเคอเข้ามาอย่างรวดเร็ว คว้ามือของฉินจิ้งอี๋ไปจับเอาไว้ “ไม่ ไม่น่าเกลียดเลยสักนิด เจ้าคือผู้หญิงที่งดงามที่สุดที่ข้าเคยเห็นมา ให้เจ้าลำบากแล้ว ข้าน่าจะมาเร็วกว่านี้

เพียงแต่ว่าข้ามาหลายครั้ง แต่ก็ถูกพ่อบ้านของจวนตระกูลฉินปฏิเสธไม่ให้เข้ามา ดังนั้นข้าจึงได้แต่ปีนกำแพงเข้ามา หากมีตรงไหนที่ก้าวล่วงไปคุณหนูฉินโปรดอย่าได้ถือโทษ

ข้ามาก็เพราะอยากจะบอกกับเจ้าว่า บ้านข้ายากจนมาก ยังมีท่านแม่ที่ป่วยอีกหนึ่งคน ข้าไม่สามารถให้ชีวิตที่ร่ำรวยมั่งคั่งแก่เจ้าได้ แต่ข้าสามารถรับประกันได้ว่าถ้าหากเจ้าแต่งงานกับข้า ข้าจะไม่ให้เจ้าต้องอึดอัดคับข้องใจเด็ดขาด จะดีกับเจ้าอย่างแน่นอน และชาตินี้จะมีเจ้าเป็นภรรยาเพียงคนเดียวเท่านั้น จะไม่รับสนมเด็ดขาด!”