จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 412

หยุนถิงตัวแข็งทื่อ และนึกถึงว่าช่วงนี้ซื่อจื่อบ้าคลั้งมาก นางก็เริ่มสงสัยเช่นกัน

ในตอนแรกนางก็ระวังเป็นพิเศษ จากนั้นก็หยิบถุงยางออกมาให้ซื่อจื่อใช้ แต่ซื่อจื่อบอกมันไม่สบาย ดังนั้นทุกครั้งหยุนถิงก็นับวันอย่างดี

เป็นไปได้อย่างไร ทำไมจู่ๆก็------

หยุนถิงรีบจับชีพจรตัวเอง เพียงแต่ว่ายืนไว้ไม่ค่อยสบาย จวินหย่วนโยวจึงรีบพยุงนางกลับไปที่โต๊ะทันที และวางมือของตัวเองไว้ใต้มือของหยุนถิง เพื่อป้องกันไม่ให้นางเป็นหวัด

เมื่อเห็นสีหน้าของหยุนถิงจริงจังขึ้นทีละน้อย จวินหย่วนโยวก็กังวลขึ้นทันที และจ้องมองหยุนถิงอย่างไม่กะพริบตา

"ซื่อจื่อ ข้าอยากไปเวจ!" หยุนถิงกล่าว

"ข้าจะไปกับเจ้า!"

"อืม" หยุนถิงลุกขึ้นและจากไป จวินหย่วนโยวก็รีบตามไปทันที

แม้ว่าชีพจรจะค่อนข้างแน่ชัดหน่อยแล้ว แต่หยุนถิงก็กลัวว่าจะเกิดจากตัวเองตื่นเต้นเกินไปจึงทำให้ชีพจรเต้นเร็วเกินไป ดังนั้นนางจึงเชื่อเครื่องมือในสมัยปัจจุบันมากกว่า

เมื่อหยุนถิงมองดูที่ตรวจครรภ์ที่มีขีดสองขีดที่อยู่ในมือ ทันใดนั้นก็ลืมตอบสนองไปชั่วขณะ

นาง นางท้องจริงๆแล้ว

พูดตามตรง นางยังไม่พร้อมที่จะเป็นแม่ จึงรู้สึกสับสนวุ่นวายทำอะไรไม่ถูก

จวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างนอกยืนหลังตรง ฟังความเคลื่อนไหวข้างใน หากหยุนถิงเกิดอะไรขึ้นกับ เขาจะเป็นคนแรกที่พุ่งเข้าไป

แต่เขารอมาเป็นเวลานาน ก็ไม่เห็นหยุนถิงออกมา จวินหย่วนโยวจึงรู้สึกกังวลเป็นอย่างยิ่ง

“ถิงเอ๋อร์ เจ้าเสร็จหรือยัง？”

จากนั้นหยุนถิงที่อยู่ข้างในจึงค่อยตั้งสติขึ้น และเดินออกมาอย่างทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

"เกิดอะไรขึ้น？" จวินหย่วนโยวเหลือบมองสิ่งที่อยู่ในมือของหยุนถิง และถามด้วยความเป็นห่วง

จากนั้นหยุนถิงก็ยื่นมันมา "ท่านดูเองเถอะ"

จวินหย่วนโยวมองดูดีๆ แต่ก็ยังไม่เข้าใจ "ขีดสองขีดนี้หมายความว่าอย่างไร？"

"มีแล้ว ท้องแล้ว"

จวินหย่วนโยวตกตะลึงด้วย สีหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ "ถิงเอ๋อร์ เจ้า เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรนะ?"

"ข้าบอกว่า ข้าท้อง เป็นเพราะท่านนั่นแหละไม่ควบคุม บังเอิญถูกรางวัลแล้ว" หยุนถิงบ่น

จวินหย่วนโยวจึงค่อยตั้งสติได้ ดีใจยิ่งนัก กอดหยุนถิงเอาไว้ "จริงๆหรือ ข้ากำลังจะเป็นพ่อคนแล้วจริงหรือ เจ้าท้องแล้วจริงหรือ กำลังตั้งท้องลูกของพวกข้า ดีมากเลย"

“ซื่อจื่อ ท่านรีบปล่อยซื่อจื่อเฟยลง ข้าได้ยินมาว่าช่วงสามเดือนแรกของการตั้งครรภ์เป็นช่วงที่สำคัญของผู้หญิง ต้องระวังให้มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหา้มเขย่าและอุ้ม” หลงเอ้อข้างๆ รีบเข้ามาห้ามเอาไว้ทันที

เมื่อจวินหย่วนโยวได้ยินเช่นนี้ ก็รีบวางหยุนถิงลง ด้วยสีหน้าระมัดระวังและรู้สึกผิด "ถิงเอ๋อร์ข้าขอโทษ เมื่อครู่ข้าตื่นเต้นและมีความสุขมากเกินไป ดังนั้นจึงบันยะบันยังไปหน่อย เจ้าไว้ใจ ต่อไปข้าจะคอยระมัดระวังให้ดีอย่างแน่นอน

ตอนนี้เจ้าตั้งท้องแล้ว ก็ต้องระวังให้มากยิ่งขึ้น หลิงเฟิงรีบไปสั่งให้ในครัวทำซุปไก่ทันที จากนี้ไปอาหารของฮูหยินต้องจืดชืด และเตียงควรก็เพิ่มผ้าห่มสักสามสองผืน และนุ่มนวลหน่อย

ถิงเอ๋อร์เจ้าเพิ่งตั้งครรภ์ ไม่มีใครดูแลเจ้าอย่างใกล้ชิด อยู่ที่นี้ต่อไปก็ไม่ดี ไม่เช่นนั้นพรุ่งนี้พวกข้าก็ไป ไม่ ไปตอนนี้ กลับไปที่จวนซื่อจื่อจะสบายหน่อย"

หยุนถิงมองดูท่าทางที่ตื่นเต้นของเขา เดิมทีนางที่รู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่นั้น ทันใดนั้นก็รู้สึกสบายใจและอบอุ่นยิ่งนัก

นางคิดไม่ถึงว่า ซื่อจื่อได้ยินข่าวนี้จะตื่นเต้นมากเยี่ยงนี้

“ซื่อจื่อท่านอย่ากระต่ายตื่นตูมเช่นนี้ ทำตัวเหมือนปกติ อีกอย่างห้ามให้เรื่องที่ข้าท้องถูกแพร่ไหลออกไป รอให้ท้องใหญ่ขึ้นแล้วค่อยบอก” หยุนถิงกำชับสั่งเสีย

“อืม เจ้าบอกอะไรก็คืออะไร ข้าล้วนฟังเจ้าหมด งั้นพยุ่งเจ้ากลับไปพักผ่อน” จวินหย่วนโยวยื่นมือมา แต่หลังจากคิดแล้วก็อุ้มหยุนถิงขึ้น

"ดังนั้นลูกของพวกข้าจึงมีบุญมากที่สุดแล้ว ซื่อจื่อท่านว่าเป็นเด็กชายหรือเด็กหญิง เหมือนท่านมากกว่า หรือเหมือนข้ามากกว่ากัน" หยุนถิงถาม

“ผู้ชายเท่และหล่อแบบข้า ผู้หญิงก็สวยและเก่งเหมือนเจ้า ไม่ว่าชายหญิง ข้าล้วนชอบหมด”

“ซื่อจื่อเจ้าพูดเก่งมากนะ” หยุนถิงพอใจเป็นอย่างยิ่ง

"นอนเถอะ เดี๋ยวข้าจะให้คนไปเก็บของและเตรียมตัว เจ้าพักผ่อนดีๆ อย่างอื่นไม่ต้องกังวล" จวินหย่วนโยวพูดปลอบโยน

"อืม"

หลังจากนั้นไม่นาน หยุนถิงก็ผล็อยหลับไป จวินหย่วนโยวมองดูใบหน้าที่งดงามของนาง มุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ลุกขึ้นและออกไป

“แจ้งทุกคนให้เก็บข้าวของและออกเดินทางในคืนนี้ รถม้าปูที่นอนเยอะๆและทำให้มันสบายหน่อย” จวินหย่วนโยวสั่ง

"ขอรับ"

“นอกจากนี้ แจ้งทุกคนว่าไม่ต้องเผายุ้งฉางแล้ว แบ่งอาหารที่กักตุนไว้ก่อนหน้านี้ออกมา ขายในราคาสูง ควบคุมปริมาณการขาย อย่าทำให้ผู้คนสงสัย ต่อให้ไม่ทำลายแคว้นเป่ยลี่ ข้าก็จะให้เป่ยหมิงฉี่บาดเจ็บสาหัส!"

"ขอรับ!"

องครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับทั้งหมดยุ่งขึ้นมาในทันที มีความสุขและตื่นเต้น อาหารและน้ำดื่มที่เตรียมไว้กินตอนระหว่างทางนั้นเต็มไปทั้งรถม้า

ซูหลินได้ยินว่าคุณหนูใหญ่ตั้งครรภ์แล้วก็ดีใจยิ่งนัก ไปจับตามองดูพ่อครัวทำอาหารที่หลัวครัวด้วยตนเองเลย

ในตอนกลางคืนหลังทุกคนทานอาหารเย็นเสร็จ กลางคืนยามจื่อก็ออกประตูไป ขึ้นรถม้าและออกจากเมืองทันที

โม่เหลิ่งเหยียนที่อยู่ในโรงเตี๊ยวหรูเยว่ได้ยินลูกน้อยมารายงานว่าจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงและคนอื่นๆออกจากเมืองในตอนกลางคืน ก็ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมพวกเขาถึงเร่งรีบที่จะจากไปเยี่ยงนี้?